τελικά έβγαλα άκρη με το λογαριασμό...
πολύ σύντομα αρχίζει ξανά η κάνη να καπνίζει...
11 Μαρ 2009
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 2009 - 9
Γεια σε όλους.
Σήμερα θα κάνω ξανά μια εξαίρεση, δημοσιεύοντας το άρθρο που έγραψα χτες Τρίτη 10 Μάρτη 2009, για την εφημερίδα Epirus Press, το οποίο όμως δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και οι υπεύθυνοι της εφημερίδας αποφάσισαν μονόπλευρα, αλλά κυρίως αναίτια και χωρίς καμιά ειδοποίηση, να διακόψουν κάθε συνεργασία μαζί μου. Πριν προβώ σε κάποιες αλλαγές στην σελίδα μου και τη δημιουργία μιας καινούριας ιστοσελίδας η οποία θα φιλοξενεί τα άρθρα μου που πλέον δεν θα δημοσιεύονται στην εφημερίδα, όπως μέχρι τώρα, θα δημοσιευσω εδώ τουλάχιστον το τελευταίο αυτό άρθρο, ώστε να δώσω την ευκαιρία στους αναγνώστες μου να το διαβάσουν... πάμε λοιπόν.
σχολίασε κάποτε ο Γκρούτσο Μαρξ, παραπέμποντάς με έναν αιώνα σχεδόν αργότερα να ασχοληθώ με το θέμα. Ποιο θέμα; Ένα θέμα που το θεωρώ και επίκαιρο αλλά και διαχρονικά σημαντικό. Ένα θέμα που έτσι όπως θα το αναπτύξω, γράφοντας όλα αυτά που πιστεύω, πολλοί και πολλές από σας δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά είναι καλύτερα έτσι γιατί αλλιώς θα ανησυχούσα.
Πριν μερικές μέρες λοιπόν και συγκεκριμένα το τριήμερο των αποκριών, μια παρέα νέων ανθρώπων επισκέφτηκε την πόλη μας για να γιορτάσει εδώ, μαζί μας την έσχατη απομείνασα Διονυσιακή γιορτή που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι «ανήκουν» σε μια διεθνή ομάδα που σκοπό της έχει την ανταλλαγή βιβλίων, για την διάδοση της γνώσης, του πνεύματος και του πολιτισμού σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Μαζί τους ήρθε και μια φίλη απ τα παλιά που ήρθε και με βρήκε και έτσι είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της για την «συντροφιά» αυτή και για το έργο που πρεσβεύει, αλλά και να γνωρίσω και μερικούς από δαύτους. Όλα καλά μέχρι εδώ. Έλα όμως που διαπίστωσα ότι πρόκειται απλώς για μια παρέα ηλιθίων ακόμα... Και το λέω αυτό γιατί το πνεύμα δε φυλακίζεται, δεν περιορίζεται και δεν αναλώνεται σε σαχλαμάρες. Δυστυχώς από λίγες κουβέντες που είχα μαζί τους κατάλαβα ότι έχουν ξεφύγει απ τον αρχικό στόχο της παγκόσμιας κοινότητας του bookcrossing μιας και γι αυτού ο λόγος. Τα τυπάκια δυστυχώς έχουν πέσει στην παγίδα και ανταλλάσουν βιβλία για την ανταλλαγή και δυστυχώς όχι για την μεταλαμπάδευση της γνώσης. Για την ατομική δόξα και όχι για τον αλτρουισμό. Για την επίδειξη κι όχι για την ουσία. Μια ουσία που κάπου στο αέναο ταξίδι τους έχει χαθεί. Μεταξύ άλλων λοιπόν κάναμε και μια κουβέντα για το επίκαιρο στην πόλη μας θέμα τον τελευταίο μήνα. Μιας και η παρέα είδε αφίσες σε διάφορα σημεία της πόλης που καταδίκαζαν ή έδειχναν ωμά, τις δηλητηριάσεις αδέσποτων ζώων, κάθισε να κουβεντιάσει μαζί μου. Βρήκαν κι αυτοί άτομο να κουβεντιάσουν. Η φίλη μου δε πρόλαβε να τους προειδοποιήσει... Κι έτσι τ’ άκουσαν και οι ίδιοι, τώρα θα τ ακούσετε κι εσείς...
Που είναι οι «φιλοζωικές» (πάντα εντός εισαγωγικών) οργανώσεις; Ποια ήταν η δράση τους για το συμβάν της νύχτας της 28ης Γενάρη φέτος; Γιατί δεν έγινε τίποτε; Γιατί κανείς δεν κινήθηκε νομικά, κι αν κάτι τέτοιο έχει γίνει δεν ενημερωθήκαμε; Και απαντώ. Οι «φιλοζωικές» οργανώσεις αλλά και ο απλός άνθρωπος, έμειναν αποχαυνωμένοι να κοιτούν έχοντας και οι ίδιοι το κενό βλέμμα των δηλητηριασμένων τετράποδων. Μαζεύτηκαν κάποια στιγμή, έκαναν μια επιμνημόσυνη δέηση, φώναξαν «παρών» όπως κάνουν τα παιδάκια στο δημοτικό για τις εθνικές επαιτείους (επίτηδες το έγραψα με «αι») και μετά πήγαν σπίτι τους πήραν το Λαμπραντόρ και το φοξ τεριέ τους αγκαλιά και χαϊδεύοντας το παρακολουθούσαν τον Χαζόπουλο... Και με αυτό τον τρόπο εκτέλεσαν το χρέος τους απέναντι στους συγκάτοικους μας σ’ αυτόν τον πλανήτη... Περίμεναν βέβαια και τον Κάρολο που ήρθε για κοντοσούβλι και τσίπουρα ανήμερα της επαιτείου της απελευθέρωσης της πόλης και μετά την για μια ακόμη φορά απαράδεκτη παρέλαση, του κατέθεσαν διάβημα, ενημερώνοντας τον για το σκηνικό... Έτσι έπραξαν, εκείνοι που κόπτονται πως δρουν υπέρ των ζώων.
Έχω όμως μερικές απορίες που πηγάζουν από τη μη δράση σας κύριες και κύριοι, των «φιλοζωικών» αλλά και από σας άνθρωποι, που δηλώνετε αγάπη για τα κτήνη. Την νύχτα που έγιναν οι φόνοι, υπήρχε πουθενά, είχε προβλεφτεί να υπάρχει πουθενά ένεση με αντίδοτο; Και αφού δεν είχε προβλεφθεί, κάνατε κάτι για να σώσετε κάποιο τετράποδο στο μέλλον; Πήρατε δείγματα απ το δηλητήριο; Τα πήγατε στο χημείο; Πήρατε τα αποτελέσματα να δείτε από ποιες ουσίες αποτελείτο; Βάλατε δικηγόρο να κινηθεί νομικά; Να υποβάλει μηνύσεις επί παντός υπευθύνου; Και τελικά προσπαθήσατε να επισκεφτείτε, οι ίδιοι ή οι νομικοί σας, τα πέντε καταστήματα της πόλης που πουλάνε χημικά και γεωργικά προϊόντα για να μάθετε ποιος έξυπνος αγόρασε τόση μεγάλη ποσότητα που αρκεί να εξοντώσει ολόκληρη αγέλη αδέσποτων; Και να τον καθίσετε στο σκαμνί; Εάν τα πράξατε όλα αυτά μπράβο σας! Πολύ φοβάμαι όμως ρε γαμώτο μου πως για πολλοστή φορά έχω δίκιο, που ανησυχώ ότι δεν τα πράξατε...
Για μένα όλοι εσείς που έχετε οικόσιτα ζώα, σκυλάκια, γατάκια, χαμστεράκια, ιγκουανάκια, κουνελάκια και δεν ξέρω τι άλλο, ή και πτηνά όπως καρδερίνες, παπαγαλάκια και όλα αυτά, δεν διαφέρετε και πολύ απ αυτούς που δηλητηριάζουν τα αδέσποτα στις πόλεις. Εκείνοι δηλητηριάζουν το κορμί τους, ενώ εσείς είστε ακόμα χειρότεροι, δηλητηριάζετε την ψυχή τους. Και το κάνετε όχι γιατί τα αγαπάτε, όπως δηλώνετε σε κάθε ευκαιρία, αλλά γιατί αγαπάτε τους ανασφαλείς εαυτούς σας. Διατυμπανίζετε ότι έτσι θα τα σώσετε, αλλά οι δηλώσεις σας δεν διαφέρουν απ αυτές των πολιτικών για το περιβάλλον, για τη φύση. Ούτε οι δηλώσεις διαφέρουν αλλά ούτε και οι προθέσεις. Νομίζετε ότι θα σώσετε το τομάρι σας, ότι θα έχετε καλό κάρμα άμα κάνετε καλό (κατά τη γνώμη σας) σε ένα κτήνος. Πάρτε χαμπάρι ρε ηλίθιοι ότι έτσι επεμβαίνετε στην ίδια τη φύση, στη φύση των σκύλων και των γάτων που γεννήθηκαν για να ζουν ελεύθεροι κι εσείς τους κλειδώνετε σε τέσσερις τοίχους, τους μαντρώνετε σε σπιτάκια απο πλαστικό και συνθετικό ξύλο, τους φυλακίζετε σε μεταλλικά κλουβιά. Έτσι νομίζετε ότι σώζεται κάποιος; Τότε να σας κλείσουμε κι εσάς σε κλουβιά για να σωθείτε αφού αισθάνεσθε πολύτιμοι. Ρωτήσατε ποτέ τα καημένα τα ζωάκια άμα σας θέλουν; Τι; Δεν ξέρετε τι γλώσσα τους; Άντε μάθετέ την! Εκεί που τα πάτε με τα λουριά για κατούρημα στο πάρκο, αμολήστε τα! Έτσι θα μάθετε άμα σας γουστάρουν για φίλους. Αμολήστε τα και φύγετε. Αν γυρίσουν σε σας, ναι μπορείτε να λέτε ότι έχετε ένα φίλο σκύλο, αλλά αν δεν γυρίσουν δεν είχατε ποτέ. Και τότε προβληματιστείτε για το τι δεν κάνατε καλά. Γιατί ξέρετε τι λένε για όποιον έχει κάποιο ζώο στο σπίτι του ή στην αυλή του; Το έχει για να το «παίζει» αφεντικό!
Δεν προστατεύετε ένα ζώο απ τη φόλα, ή απ τον ασυνείδητο οδηγό, με το να το κρατάτε κλειδωμένο στο σπιτάκι σας. Μην ακούω τέτοια χαζά επιχειρήματα. Η φύση των ζώων είναι να γεννιούνται, να μεγαλώνουν και να πεθαίνουν ελεύθερα. Μέσα στη φύση τους είναι ο αιφνίδιος θάνατος τόσο από φόλα κι απο αυτοκίνητο, όσο κι από ένα μεγαλύτερο και δυνατότερο ζώο σαν το λύκο ή την αρκούδα σε κάποιο δάσος. Τα ζώα λειτουργούν με ένστικτο, κάτι που οι άνθρωποι έχουμε χάσει και νομίζουμε ότι δεν το είχαμε και ποτέ. Η φύση μας έδωσε μυαλό και το χρησιμοποιούμε πάντα λάθος. Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος πριν από χιλιάδες χρόνια και κατάφερε με το μυαλό του να πεθαίνει σκλάβος! Κι επειδή πιστεύει ότι η φύση φταίει γι αυτό την εκδικείται. Προσπαθεί να κάνει σκλάβους του όλα τα ελεύθερα άλλα ζώα που υπάρχουν κι αναπνέουν στην πλάση και προσπαθεί να καταστρέψει την ίδια τη φύση που τον δημιούργησε.
Εάν αγαπάτε τα σκυλιά και γενικά τα ζώα λοιπόν, αφήστε τα ελεύθερα. Παραδειγματιστείτε απ αυτά κι απ το ένστικτό τους και προς θεού σταματήστε να σκέφτεστε! Και επ’ ουδενί να μην ακούσω κάτι αηδίες που θυμήθηκα τώρα μόλις. Δηλαδή περί στείρωσης των αδέσποτων κλπ. Αυτοί που πιστεύουν ότι με τη στείρωση λύνεται το πρόβλημα καλά θα κάνουν να αρχίσουν πρώτα με τη δική τους στείρωση για να μην μολύνουν με τα γονίδια τους κι άλλους ανθρώπους. Γιατί τελικά κι εσείς όπως και τα παιδιά που χαρίζουν βιβλία, το κάνετε για να γίνεται λόγος (γι εσάς) κι όχι για να διαδοθούν οι ιδέες, κι όχι για να διασωθούν οι ιδέες!
Μίλησα!
Σήμερα θα κάνω ξανά μια εξαίρεση, δημοσιεύοντας το άρθρο που έγραψα χτες Τρίτη 10 Μάρτη 2009, για την εφημερίδα Epirus Press, το οποίο όμως δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και οι υπεύθυνοι της εφημερίδας αποφάσισαν μονόπλευρα, αλλά κυρίως αναίτια και χωρίς καμιά ειδοποίηση, να διακόψουν κάθε συνεργασία μαζί μου. Πριν προβώ σε κάποιες αλλαγές στην σελίδα μου και τη δημιουργία μιας καινούριας ιστοσελίδας η οποία θα φιλοξενεί τα άρθρα μου που πλέον δεν θα δημοσιεύονται στην εφημερίδα, όπως μέχρι τώρα, θα δημοσιευσω εδώ τουλάχιστον το τελευταίο αυτό άρθρο, ώστε να δώσω την ευκαιρία στους αναγνώστες μου να το διαβάσουν... πάμε λοιπόν.
Εκτός του σκύλου, το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου...
Εντός του σκύλου, είναι πολύ σκοτεινά για να διαβάσει κανείς...!
Εντός του σκύλου, είναι πολύ σκοτεινά για να διαβάσει κανείς...!
σχολίασε κάποτε ο Γκρούτσο Μαρξ, παραπέμποντάς με έναν αιώνα σχεδόν αργότερα να ασχοληθώ με το θέμα. Ποιο θέμα; Ένα θέμα που το θεωρώ και επίκαιρο αλλά και διαχρονικά σημαντικό. Ένα θέμα που έτσι όπως θα το αναπτύξω, γράφοντας όλα αυτά που πιστεύω, πολλοί και πολλές από σας δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά είναι καλύτερα έτσι γιατί αλλιώς θα ανησυχούσα.
Πριν μερικές μέρες λοιπόν και συγκεκριμένα το τριήμερο των αποκριών, μια παρέα νέων ανθρώπων επισκέφτηκε την πόλη μας για να γιορτάσει εδώ, μαζί μας την έσχατη απομείνασα Διονυσιακή γιορτή που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι «ανήκουν» σε μια διεθνή ομάδα που σκοπό της έχει την ανταλλαγή βιβλίων, για την διάδοση της γνώσης, του πνεύματος και του πολιτισμού σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Μαζί τους ήρθε και μια φίλη απ τα παλιά που ήρθε και με βρήκε και έτσι είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της για την «συντροφιά» αυτή και για το έργο που πρεσβεύει, αλλά και να γνωρίσω και μερικούς από δαύτους. Όλα καλά μέχρι εδώ. Έλα όμως που διαπίστωσα ότι πρόκειται απλώς για μια παρέα ηλιθίων ακόμα... Και το λέω αυτό γιατί το πνεύμα δε φυλακίζεται, δεν περιορίζεται και δεν αναλώνεται σε σαχλαμάρες. Δυστυχώς από λίγες κουβέντες που είχα μαζί τους κατάλαβα ότι έχουν ξεφύγει απ τον αρχικό στόχο της παγκόσμιας κοινότητας του bookcrossing μιας και γι αυτού ο λόγος. Τα τυπάκια δυστυχώς έχουν πέσει στην παγίδα και ανταλλάσουν βιβλία για την ανταλλαγή και δυστυχώς όχι για την μεταλαμπάδευση της γνώσης. Για την ατομική δόξα και όχι για τον αλτρουισμό. Για την επίδειξη κι όχι για την ουσία. Μια ουσία που κάπου στο αέναο ταξίδι τους έχει χαθεί. Μεταξύ άλλων λοιπόν κάναμε και μια κουβέντα για το επίκαιρο στην πόλη μας θέμα τον τελευταίο μήνα. Μιας και η παρέα είδε αφίσες σε διάφορα σημεία της πόλης που καταδίκαζαν ή έδειχναν ωμά, τις δηλητηριάσεις αδέσποτων ζώων, κάθισε να κουβεντιάσει μαζί μου. Βρήκαν κι αυτοί άτομο να κουβεντιάσουν. Η φίλη μου δε πρόλαβε να τους προειδοποιήσει... Κι έτσι τ’ άκουσαν και οι ίδιοι, τώρα θα τ ακούσετε κι εσείς...
Που είναι οι «φιλοζωικές» (πάντα εντός εισαγωγικών) οργανώσεις; Ποια ήταν η δράση τους για το συμβάν της νύχτας της 28ης Γενάρη φέτος; Γιατί δεν έγινε τίποτε; Γιατί κανείς δεν κινήθηκε νομικά, κι αν κάτι τέτοιο έχει γίνει δεν ενημερωθήκαμε; Και απαντώ. Οι «φιλοζωικές» οργανώσεις αλλά και ο απλός άνθρωπος, έμειναν αποχαυνωμένοι να κοιτούν έχοντας και οι ίδιοι το κενό βλέμμα των δηλητηριασμένων τετράποδων. Μαζεύτηκαν κάποια στιγμή, έκαναν μια επιμνημόσυνη δέηση, φώναξαν «παρών» όπως κάνουν τα παιδάκια στο δημοτικό για τις εθνικές επαιτείους (επίτηδες το έγραψα με «αι») και μετά πήγαν σπίτι τους πήραν το Λαμπραντόρ και το φοξ τεριέ τους αγκαλιά και χαϊδεύοντας το παρακολουθούσαν τον Χαζόπουλο... Και με αυτό τον τρόπο εκτέλεσαν το χρέος τους απέναντι στους συγκάτοικους μας σ’ αυτόν τον πλανήτη... Περίμεναν βέβαια και τον Κάρολο που ήρθε για κοντοσούβλι και τσίπουρα ανήμερα της επαιτείου της απελευθέρωσης της πόλης και μετά την για μια ακόμη φορά απαράδεκτη παρέλαση, του κατέθεσαν διάβημα, ενημερώνοντας τον για το σκηνικό... Έτσι έπραξαν, εκείνοι που κόπτονται πως δρουν υπέρ των ζώων.
Έχω όμως μερικές απορίες που πηγάζουν από τη μη δράση σας κύριες και κύριοι, των «φιλοζωικών» αλλά και από σας άνθρωποι, που δηλώνετε αγάπη για τα κτήνη. Την νύχτα που έγιναν οι φόνοι, υπήρχε πουθενά, είχε προβλεφτεί να υπάρχει πουθενά ένεση με αντίδοτο; Και αφού δεν είχε προβλεφθεί, κάνατε κάτι για να σώσετε κάποιο τετράποδο στο μέλλον; Πήρατε δείγματα απ το δηλητήριο; Τα πήγατε στο χημείο; Πήρατε τα αποτελέσματα να δείτε από ποιες ουσίες αποτελείτο; Βάλατε δικηγόρο να κινηθεί νομικά; Να υποβάλει μηνύσεις επί παντός υπευθύνου; Και τελικά προσπαθήσατε να επισκεφτείτε, οι ίδιοι ή οι νομικοί σας, τα πέντε καταστήματα της πόλης που πουλάνε χημικά και γεωργικά προϊόντα για να μάθετε ποιος έξυπνος αγόρασε τόση μεγάλη ποσότητα που αρκεί να εξοντώσει ολόκληρη αγέλη αδέσποτων; Και να τον καθίσετε στο σκαμνί; Εάν τα πράξατε όλα αυτά μπράβο σας! Πολύ φοβάμαι όμως ρε γαμώτο μου πως για πολλοστή φορά έχω δίκιο, που ανησυχώ ότι δεν τα πράξατε...
Για μένα όλοι εσείς που έχετε οικόσιτα ζώα, σκυλάκια, γατάκια, χαμστεράκια, ιγκουανάκια, κουνελάκια και δεν ξέρω τι άλλο, ή και πτηνά όπως καρδερίνες, παπαγαλάκια και όλα αυτά, δεν διαφέρετε και πολύ απ αυτούς που δηλητηριάζουν τα αδέσποτα στις πόλεις. Εκείνοι δηλητηριάζουν το κορμί τους, ενώ εσείς είστε ακόμα χειρότεροι, δηλητηριάζετε την ψυχή τους. Και το κάνετε όχι γιατί τα αγαπάτε, όπως δηλώνετε σε κάθε ευκαιρία, αλλά γιατί αγαπάτε τους ανασφαλείς εαυτούς σας. Διατυμπανίζετε ότι έτσι θα τα σώσετε, αλλά οι δηλώσεις σας δεν διαφέρουν απ αυτές των πολιτικών για το περιβάλλον, για τη φύση. Ούτε οι δηλώσεις διαφέρουν αλλά ούτε και οι προθέσεις. Νομίζετε ότι θα σώσετε το τομάρι σας, ότι θα έχετε καλό κάρμα άμα κάνετε καλό (κατά τη γνώμη σας) σε ένα κτήνος. Πάρτε χαμπάρι ρε ηλίθιοι ότι έτσι επεμβαίνετε στην ίδια τη φύση, στη φύση των σκύλων και των γάτων που γεννήθηκαν για να ζουν ελεύθεροι κι εσείς τους κλειδώνετε σε τέσσερις τοίχους, τους μαντρώνετε σε σπιτάκια απο πλαστικό και συνθετικό ξύλο, τους φυλακίζετε σε μεταλλικά κλουβιά. Έτσι νομίζετε ότι σώζεται κάποιος; Τότε να σας κλείσουμε κι εσάς σε κλουβιά για να σωθείτε αφού αισθάνεσθε πολύτιμοι. Ρωτήσατε ποτέ τα καημένα τα ζωάκια άμα σας θέλουν; Τι; Δεν ξέρετε τι γλώσσα τους; Άντε μάθετέ την! Εκεί που τα πάτε με τα λουριά για κατούρημα στο πάρκο, αμολήστε τα! Έτσι θα μάθετε άμα σας γουστάρουν για φίλους. Αμολήστε τα και φύγετε. Αν γυρίσουν σε σας, ναι μπορείτε να λέτε ότι έχετε ένα φίλο σκύλο, αλλά αν δεν γυρίσουν δεν είχατε ποτέ. Και τότε προβληματιστείτε για το τι δεν κάνατε καλά. Γιατί ξέρετε τι λένε για όποιον έχει κάποιο ζώο στο σπίτι του ή στην αυλή του; Το έχει για να το «παίζει» αφεντικό!
Δεν προστατεύετε ένα ζώο απ τη φόλα, ή απ τον ασυνείδητο οδηγό, με το να το κρατάτε κλειδωμένο στο σπιτάκι σας. Μην ακούω τέτοια χαζά επιχειρήματα. Η φύση των ζώων είναι να γεννιούνται, να μεγαλώνουν και να πεθαίνουν ελεύθερα. Μέσα στη φύση τους είναι ο αιφνίδιος θάνατος τόσο από φόλα κι απο αυτοκίνητο, όσο κι από ένα μεγαλύτερο και δυνατότερο ζώο σαν το λύκο ή την αρκούδα σε κάποιο δάσος. Τα ζώα λειτουργούν με ένστικτο, κάτι που οι άνθρωποι έχουμε χάσει και νομίζουμε ότι δεν το είχαμε και ποτέ. Η φύση μας έδωσε μυαλό και το χρησιμοποιούμε πάντα λάθος. Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος πριν από χιλιάδες χρόνια και κατάφερε με το μυαλό του να πεθαίνει σκλάβος! Κι επειδή πιστεύει ότι η φύση φταίει γι αυτό την εκδικείται. Προσπαθεί να κάνει σκλάβους του όλα τα ελεύθερα άλλα ζώα που υπάρχουν κι αναπνέουν στην πλάση και προσπαθεί να καταστρέψει την ίδια τη φύση που τον δημιούργησε.
Εάν αγαπάτε τα σκυλιά και γενικά τα ζώα λοιπόν, αφήστε τα ελεύθερα. Παραδειγματιστείτε απ αυτά κι απ το ένστικτό τους και προς θεού σταματήστε να σκέφτεστε! Και επ’ ουδενί να μην ακούσω κάτι αηδίες που θυμήθηκα τώρα μόλις. Δηλαδή περί στείρωσης των αδέσποτων κλπ. Αυτοί που πιστεύουν ότι με τη στείρωση λύνεται το πρόβλημα καλά θα κάνουν να αρχίσουν πρώτα με τη δική τους στείρωση για να μην μολύνουν με τα γονίδια τους κι άλλους ανθρώπους. Γιατί τελικά κι εσείς όπως και τα παιδιά που χαρίζουν βιβλία, το κάνετε για να γίνεται λόγος (γι εσάς) κι όχι για να διαδοθούν οι ιδέες, κι όχι για να διασωθούν οι ιδέες!
Μίλησα!
Βασίλης Νάτσικας
αδέσποτος μπακάλης
(αδέσποτος σημαίνει αυτός που δεν έχει αφεντικό!
Καταλάβατε «φιλόζωοι»;)
αδέσποτος μπακάλης
(αδέσποτος σημαίνει αυτός που δεν έχει αφεντικό!
Καταλάβατε «φιλόζωοι»;)
4 Μαρ 2009
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 12
Αντώνη Μισιρλή, ένας πρώην σκύλος του κράτους της πρό(σ)ληψης και της (κατα)στολής, μου αποκάλυψε ότι μέσα στις αρχές του φθινοπώρου, θα έχουμε την ευκαιρία να επιδοκιμάσουμε ή να αποδοκιμάσουμε τους τωρινούς διαχειριστές μας. Θα έχουμε λέει κάτι σαν εκλογές, γιατί είτε ψηφίσουμε είτε όχι, ΑΥΤΟΙ θα βγουν. Βλέπεις φίλε μου, φαίνεται ότι πέτυχαν στο έργο τους! Και θέλουν κι άλλο. Βέβαια για να μην ξεχνιόμαστε ΔΕΝ θα εξαντλήσουν την τετραετία, που έχουν δικαίωμα να διαχειριστούν την περιουσία μας, γιατί αν το κάνουν και καταθέσουν τον προϋπολογισμό για το 2008 το 'χουν χαμένο το παιγνίδι. Θα σας φλομώσουν όλο το καλοκαίρι με ανυπόστατες παροχές και ότι σας δώσουν, θα το πάρουν πίσω εις τριπλούν μέσα στο νέο έτος. Γι αυτό στα πλαίσια των προτροπών μου στο να μην μένετε θεατές σ' αυτό το τσίρκο, σ' αυτό το θέατρο σκιών, σας έχω σήμερα, μεταξύ άλλων, δυο εξαιρετικές προτάσεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Κωστάκης μας, δείχνοντας μου μια φωτογραφία μουσικού εντύπου, μου είπε : "να μπλουζάκι ρε!". "vote for pedro" έγραφε. Τώρα τον αλμαδόβαρ εννοούσε, το πορτορικάνι του Ναπολέων Δυναμίτη εννοούσε, εμένα εννοούσε, θα σας γελάσω. Χαχαχα! – σας γέλασα! (Πανούσης). Αργότερα την ίδια μέρα, μετά από καιρό, συνάντησα τη Νατάσα που την είχαμε αφήσει στο δρόμο όταν αγωνιούσε αγωνιζόμενη, πριν το Πάσχα. Πρωταθλήτρια της κολύμβησης ων, μπροστάρισσα στους φοιτητικούς αγώνες και τα συλλαλητήρια, επικεφαλής στα μπλοκ (και στα γκλόμπ), με συγκινητικές προσπάθειες για καλές επιδόσεις στην πόση αλκοόλ, λαμπαδηδρομούσα ηγείται πια και στη ζωή, φωτίζοντας το δρόμο όλων μας, με το αυθεντικό χαμόγελό της μπροστάρισσα ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Στον αντίποδα, αργότερα το ίδιο βράδυ, συνάντησα την ανασφάλεια πολλών νέων, που προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω απ τα μακιγιαρισμένα (μασκαρεμένα πιο σωστά) πρόσωπα, πνίγοντας τις ανάγκες τους (για έρωτα) σε ποτάμια μπύρας, βότκας, τεκίλας… ρολάροντας την αμηχανία τους παρέα με τον κατεργασμένο καπνό τους σε ολλανδικά ριζόχαρτα. vote for Natasa λοιπόν!
Μικρός στο γυμνάσιο ξεχώριζε για την αδυναμία του στο φαγητό οπότε οι φίλοι του τον φώναζαν "κω-λάρα". Αργότερα πήρε μια κιθάρα και περιδιάβαινε τραγουδώντας στις γειτονιές και τα πάρκα. Του κόλλησαν το "Ντα-λάρας". Στην πορεία ανακάλυψε τη δροσιά της ρετσίνας και για να μην τρέχει κάθε τόσο, τις αγόραζε χοντρικής, οπότε όπως αντιλαμβάνεστε τον έλεγαν "τε-λάρα". Οραματιστής, βλέποντας το μέλλον στη γυψοσανίδα, "έντυσε" τις μισές νέες οικοδομές της πόλης με τη μαεστρία του, εκπαιδεύοντας παράλληλα σχεδόν όλους τους επαγγελματίες του χώρου σήμερα, οι οποίοι χρημάτισαν βοηθοί του. Πολυσχιδής προσωπικότητα, κιθαρίστας, μπασίστας παλιότερα σε τοπικά ροκ γκρουπ αλλά με πανευρωπαϊκή αίγλη, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας, μπουφετζής, σκιτσογράφος, ζωγράφος είναι η προσωποποίηση της τέχνης σε τούτη τη μίζερη πόλη. Υψώνοντας το λάβαρο της επανάστασης των beatnik ανεξερεύνητων δρόμων, στέγασε τα οράματα, τις προσδοκίες αλλά και τα απομεινάρια της freak κοινότητας σε μια μουσική γκαλερί (ανεξαρτησίας ένα δύο τρία), ανοιχτή και ανεχτή σε όλους, η οποία βαφτίστηκε με την κοινή κατάληξη των προσωνυμιών του – Λάρας (όχι Κροφτ).
Όπως καταλαβαίνετε (αφού μάλλον έχετε αρχίσει να "παίρνετε" στροφές) η 2η πρόταση αφορά τον Λάρα (κατά κόσμον Γιώργος Βράνος). Laras for President!
Ανακάλυψα μια μικρή τρύπα στη μπλούζα μου. "άμα καπνίζεις στριφτά, καίγονται τα ρούχα σου" μου είπες….
Άμα με κοιτάνε τα μάτια σου, καίγεται η καρδιά μου… σκέφτηκα.
Αχ, τα μάτια σου! Ελκυστικός ο τρόπος που με δέχτηκες κοπέλα μου. Ο τρόπος που καρτερούσες υπομονετικά να 'ρθει ο λεπτοδείχτης ακριβώς. Ο τρόπος που στο μεταξύ "ρουφούσες" το σινεμά, ρίχνοντας μου κλεφτές ματιές, κι ενώ τα βλέμματα μας συναντιόντουσαν, έσπευδες να γυρίσεις σελίδα στο περιοδικό σου. Ο μοναδικός τρόπος που μπαίνοντας κατευθείαν στο νόημα, βοήθησες να δώσω στον άλλον να καταλάβει τι συμβαίνει, αφήνοντας τον, μετέωρο σαν πελαργό στο 'να του πόδι…
Ήξερα πως ήσουν εσύ γιατί μόνο εσύ θα μπορούσες να είσαι…
Ελκυστικός κι ο τρόπος που μ' αντιμετώπισες. Ο τρόπος να προσηλώνεσαι στη συζήτηση μας, αγνοώντας καθέναν και κάθε τι γύρω σου. Ο τρόπος που με κοιτούσες, εξεταστικά, απολαμβάνοντας κάθε μου νεύμα, κάθε μου κίνηση, κάθε μου αδυναμία. Ο τρόπος που μιλούσες, γνωρίζοντας πολλά και κρύβοντας μου περισσότερα, σ' ένα παιγνίδι πίσω απ τις λέξεις (σ.σ. έρχετ' ο Αλέξης – Olympians). Ο μαγικός τρόπος που άνοιγες το πακέτο, με τα λεπτά σου δάχτυλα, για να πάρεις ένα τσιγάρο, φέρνοντας το νωχελικά στα χείλη σου, ανάβοντας το και φυσώντας τον πρώτο καπνό, σχεδόν αμήχανα, χωρίς να τον τραβήξεις μέσα σου.
Ελάχιστες φορές, είναι αλήθεια, κατάφερα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω σου, βαθιά υπνωτισμένος από δυο απ τα πιο όμορφα και ειλικρινή μάτια που έχω δει…
Ελκυστικός κι ο τρόμος, Ναι ο Τρόμος, που ασκείς γύρω σου.
Τι κρίμα να μην είναι αλήθεια…
Αφιερωμένο σε σένα! Ξέρεις εσύ!
ΤΣ1. Πολλά πάρτυ πήραν κι έδωσαν αυτές τις μέρες. Ξεχωρίζω το πάρτυ του Σκεύου στο καράβι και τη κρουαζιέρα στο μώλο. Ξεχωρίζω επίσης το πάρτυ που έδωσα προς τιμή των παλιόφιλων απ τη Σαλονίκη πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '90. Και Ω! τι σύμπτωση! Και τα δυο πάρτυ κατέληξαν να κλείσουν στην ανεξαρτησίας ένα δύο τρία!
ΤΣ2. Στις 2 Ιούνη ελάτε να μας βρείτε στη συναυλία των Deus X Machina κλπ στο πανεπιστήμιο. Στις 9 (θα τα ξαναπούμε ως τότε) στο θεατράκι στα Ναυτάκια, θα έρθουν οι Skaribas και άλλοι (τη συναυλία οργανώνει ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος). Τέλος στις 16 (Ιούνη πάντα) η στήλη οργανώνει το πρώτο της live έξω απ το μπακάλικο! (με τέσσερα μέχρι στιγμής γκρουπ της ελληνικής ροκ σκηνής, να έχουν κλείσει-περισσότερα την άλλη βδομάδα)
ΤΣ3. Το Σημερινό Sound Track περιλαμβάνει: The Bullets – Rehearsal And Demos CD, D.O.A. – Loggerheads, House Of Ska - A Tribute To Madness, Ska P - El Vals Del Obrero, Anti-Nowhere League - Complete Singles Selection τη συλλογή Puta Policia με τους Ratos De Porao και φίλους και τέλος ακόμα μια συλλογή με τίτλο Italian Ska.
ΤΣ4. Ο Αντώνης Μισιρλής ΔΕΝ είναι προϊστάμενος προσλήψεων στα LIDL. Οπότε μην τρέχετε με βιογραφικά όλες εσείς που λιώσατε να νιάτα σας στα φροντιστήρια, ξοδεύοντας μικρές περιουσίες, για να καταλήξετε σήμερα, ταμίες σε super market, δουλεύοντας 10ωρο και πληρωμένες 4ωρο!!! Ούτε τα έξοδα δε βγάζετε, των φροντιστηρίων…
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Κωστάκης μας, δείχνοντας μου μια φωτογραφία μουσικού εντύπου, μου είπε : "να μπλουζάκι ρε!". "vote for pedro" έγραφε. Τώρα τον αλμαδόβαρ εννοούσε, το πορτορικάνι του Ναπολέων Δυναμίτη εννοούσε, εμένα εννοούσε, θα σας γελάσω. Χαχαχα! – σας γέλασα! (Πανούσης). Αργότερα την ίδια μέρα, μετά από καιρό, συνάντησα τη Νατάσα που την είχαμε αφήσει στο δρόμο όταν αγωνιούσε αγωνιζόμενη, πριν το Πάσχα. Πρωταθλήτρια της κολύμβησης ων, μπροστάρισσα στους φοιτητικούς αγώνες και τα συλλαλητήρια, επικεφαλής στα μπλοκ (και στα γκλόμπ), με συγκινητικές προσπάθειες για καλές επιδόσεις στην πόση αλκοόλ, λαμπαδηδρομούσα ηγείται πια και στη ζωή, φωτίζοντας το δρόμο όλων μας, με το αυθεντικό χαμόγελό της μπροστάρισσα ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Στον αντίποδα, αργότερα το ίδιο βράδυ, συνάντησα την ανασφάλεια πολλών νέων, που προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω απ τα μακιγιαρισμένα (μασκαρεμένα πιο σωστά) πρόσωπα, πνίγοντας τις ανάγκες τους (για έρωτα) σε ποτάμια μπύρας, βότκας, τεκίλας… ρολάροντας την αμηχανία τους παρέα με τον κατεργασμένο καπνό τους σε ολλανδικά ριζόχαρτα. vote for Natasa λοιπόν!
Μικρός στο γυμνάσιο ξεχώριζε για την αδυναμία του στο φαγητό οπότε οι φίλοι του τον φώναζαν "κω-λάρα". Αργότερα πήρε μια κιθάρα και περιδιάβαινε τραγουδώντας στις γειτονιές και τα πάρκα. Του κόλλησαν το "Ντα-λάρας". Στην πορεία ανακάλυψε τη δροσιά της ρετσίνας και για να μην τρέχει κάθε τόσο, τις αγόραζε χοντρικής, οπότε όπως αντιλαμβάνεστε τον έλεγαν "τε-λάρα". Οραματιστής, βλέποντας το μέλλον στη γυψοσανίδα, "έντυσε" τις μισές νέες οικοδομές της πόλης με τη μαεστρία του, εκπαιδεύοντας παράλληλα σχεδόν όλους τους επαγγελματίες του χώρου σήμερα, οι οποίοι χρημάτισαν βοηθοί του. Πολυσχιδής προσωπικότητα, κιθαρίστας, μπασίστας παλιότερα σε τοπικά ροκ γκρουπ αλλά με πανευρωπαϊκή αίγλη, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας, μπουφετζής, σκιτσογράφος, ζωγράφος είναι η προσωποποίηση της τέχνης σε τούτη τη μίζερη πόλη. Υψώνοντας το λάβαρο της επανάστασης των beatnik ανεξερεύνητων δρόμων, στέγασε τα οράματα, τις προσδοκίες αλλά και τα απομεινάρια της freak κοινότητας σε μια μουσική γκαλερί (ανεξαρτησίας ένα δύο τρία), ανοιχτή και ανεχτή σε όλους, η οποία βαφτίστηκε με την κοινή κατάληξη των προσωνυμιών του – Λάρας (όχι Κροφτ).
Όπως καταλαβαίνετε (αφού μάλλον έχετε αρχίσει να "παίρνετε" στροφές) η 2η πρόταση αφορά τον Λάρα (κατά κόσμον Γιώργος Βράνος). Laras for President!
Ανακάλυψα μια μικρή τρύπα στη μπλούζα μου. "άμα καπνίζεις στριφτά, καίγονται τα ρούχα σου" μου είπες….
Άμα με κοιτάνε τα μάτια σου, καίγεται η καρδιά μου… σκέφτηκα.
Αχ, τα μάτια σου! Ελκυστικός ο τρόπος που με δέχτηκες κοπέλα μου. Ο τρόπος που καρτερούσες υπομονετικά να 'ρθει ο λεπτοδείχτης ακριβώς. Ο τρόπος που στο μεταξύ "ρουφούσες" το σινεμά, ρίχνοντας μου κλεφτές ματιές, κι ενώ τα βλέμματα μας συναντιόντουσαν, έσπευδες να γυρίσεις σελίδα στο περιοδικό σου. Ο μοναδικός τρόπος που μπαίνοντας κατευθείαν στο νόημα, βοήθησες να δώσω στον άλλον να καταλάβει τι συμβαίνει, αφήνοντας τον, μετέωρο σαν πελαργό στο 'να του πόδι…
Ήξερα πως ήσουν εσύ γιατί μόνο εσύ θα μπορούσες να είσαι…
Ελκυστικός κι ο τρόπος που μ' αντιμετώπισες. Ο τρόπος να προσηλώνεσαι στη συζήτηση μας, αγνοώντας καθέναν και κάθε τι γύρω σου. Ο τρόπος που με κοιτούσες, εξεταστικά, απολαμβάνοντας κάθε μου νεύμα, κάθε μου κίνηση, κάθε μου αδυναμία. Ο τρόπος που μιλούσες, γνωρίζοντας πολλά και κρύβοντας μου περισσότερα, σ' ένα παιγνίδι πίσω απ τις λέξεις (σ.σ. έρχετ' ο Αλέξης – Olympians). Ο μαγικός τρόπος που άνοιγες το πακέτο, με τα λεπτά σου δάχτυλα, για να πάρεις ένα τσιγάρο, φέρνοντας το νωχελικά στα χείλη σου, ανάβοντας το και φυσώντας τον πρώτο καπνό, σχεδόν αμήχανα, χωρίς να τον τραβήξεις μέσα σου.
Ελάχιστες φορές, είναι αλήθεια, κατάφερα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω σου, βαθιά υπνωτισμένος από δυο απ τα πιο όμορφα και ειλικρινή μάτια που έχω δει…
Ελκυστικός κι ο τρόμος, Ναι ο Τρόμος, που ασκείς γύρω σου.
Τι κρίμα να μην είναι αλήθεια…
Αφιερωμένο σε σένα! Ξέρεις εσύ!
ΤΣ1. Πολλά πάρτυ πήραν κι έδωσαν αυτές τις μέρες. Ξεχωρίζω το πάρτυ του Σκεύου στο καράβι και τη κρουαζιέρα στο μώλο. Ξεχωρίζω επίσης το πάρτυ που έδωσα προς τιμή των παλιόφιλων απ τη Σαλονίκη πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '90. Και Ω! τι σύμπτωση! Και τα δυο πάρτυ κατέληξαν να κλείσουν στην ανεξαρτησίας ένα δύο τρία!
ΤΣ2. Στις 2 Ιούνη ελάτε να μας βρείτε στη συναυλία των Deus X Machina κλπ στο πανεπιστήμιο. Στις 9 (θα τα ξαναπούμε ως τότε) στο θεατράκι στα Ναυτάκια, θα έρθουν οι Skaribas και άλλοι (τη συναυλία οργανώνει ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος). Τέλος στις 16 (Ιούνη πάντα) η στήλη οργανώνει το πρώτο της live έξω απ το μπακάλικο! (με τέσσερα μέχρι στιγμής γκρουπ της ελληνικής ροκ σκηνής, να έχουν κλείσει-περισσότερα την άλλη βδομάδα)
ΤΣ3. Το Σημερινό Sound Track περιλαμβάνει: The Bullets – Rehearsal And Demos CD, D.O.A. – Loggerheads, House Of Ska - A Tribute To Madness, Ska P - El Vals Del Obrero, Anti-Nowhere League - Complete Singles Selection τη συλλογή Puta Policia με τους Ratos De Porao και φίλους και τέλος ακόμα μια συλλογή με τίτλο Italian Ska.
ΤΣ4. Ο Αντώνης Μισιρλής ΔΕΝ είναι προϊστάμενος προσλήψεων στα LIDL. Οπότε μην τρέχετε με βιογραφικά όλες εσείς που λιώσατε να νιάτα σας στα φροντιστήρια, ξοδεύοντας μικρές περιουσίες, για να καταλήξετε σήμερα, ταμίες σε super market, δουλεύοντας 10ωρο και πληρωμένες 4ωρο!!! Ούτε τα έξοδα δε βγάζετε, των φροντιστηρίων…
Βασίλης Νάτσικας
Σκα-σμένος μπακάλης
(απ τα μάτια σου…)
28 Μάη 2007
Σκα-σμένος μπακάλης
(απ τα μάτια σου…)
28 Μάη 2007
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 11μιση
Αυτή τη φορά έχουμε μια εξαίρεση... το επόμενο κείμενο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στην εφημερίδα, για διάφορους λόγους. Ο κυριότερος ήταν γιατί "φαίνεται να τα χώνω" στην συντάκτρια ενός άρθρου - αφιερώματος, η οποία τον καιρό εκείνο ήταν στα πρώτα της βήματα. Για να μη σηκωθεί και φύγει λοιπόν, να μην απογοητευτεί και τα παρατήσει, μου ζήτησαν να κάνωμια εξαίρεση και να μην δημοσιευτεί το παρακάτω. Επειδή ο σκοπός μου δεν ήταν ούτε τότε, αλλά ούτε και ποτέ η προσωπική επίθεση σε κάποιον για μουσικά θέματα, αλλά ήταν και είναι η συμπλήρωση των κενών, αποφάσισα να μην το δημοσιεύσω τελικά. Σήμερα, σχεδόν δυο χρόνια μετά, είναι στη διάθεση όλων σας...
Η πληθώρα της ύλης αυτής της εβδομάδας με ανάγκασε να αφήσω εκτός "καπνισμένης κάνης" ορισμένα θέματα. Το πρώτο απ αυτά αφορά στο αφιέρωμα της Μαρίας Καλαμπαλίκη στον Rory Gallagher. Καταρχήν χαίρομαι που υπάρχει ακόμα ένας άνθρωπος σε τούτη την πόλη που δείχνει το σεβασμό του στο μεγαλύτερο ίνδαλμά μου (έ, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου). Συμβαίνει απλά να γουστάρω αυτόν τον τύπο, τη μουσική του, τους στίχους του, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο έζησε. Επειδή τον έχω "απαντήσει" τέσσερις φορές, εκ των οποίων την τελευταία στο St Oliver's cemetery του Donegal στο Cork της Ιρλανδίας την 15η Ιούνη του 1995, μαζί με εκατοντάδες "πιστούς", θεωρώ χρέος μου απέναντι στη μνήμη του, αλλά και απέναντι σε όλους τους φίλους του να κάνω κάποιες διορθώσεις (ή καλύτερα να συμπληρώσω τα κενά) στο αφιέρωμα αυτό της Μαρίας. Τέλος είμαι περήφανος που έχω στην κατοχή μου ότι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα (ή σχεδόν ότι, γιατί δεν θέλω να το παίζω σίγουρος-μακάρι να βρεθεί κάποιος να διορθώσει κι εμένα) τόσο σε βινύλια και cd's όσο και σε vhs και dvd 's.
Το 1964 αγοράζει την πρώτη του Stratocaster και σε ηλικία 15 ετών πια, σχηματίζει τους Fontana Showband, με τους Eamon O'Sullivan (drums) Oliver Tobin (bass) Bernard Tobin (sax/trombone) Declan O'Keefe (rhythm guitar).
Το 1965 αποχωρεί ο Eamon O'Sullivan (drums) και στη θέση του έρχεται ο Johnny Campbell, ενώ στο σχήμα προστίθεται και ο Michael Lehane (organ).
Προς τα μέσα της χρονιάς οι Fontana Showband παύουν να υφίστανται και ο Rory, σχηματίζει τους πρώτους Taste, με τον ίδιο στην κιθάρα, τον Johnny Campbell στα τύμπανα και τον Oliver Tobin στο μπάσο, οι οποίοι όμως αποχωρούν πριν βγει η χρονιά και στη θέση τους έρχονται οι Norman Damery και Eric Kitteringham, σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα.
Τον Ιούλιο του 1967 ηχογραφούν τον πρώτο δίσκο των Taste, που δεν είναι άλλος απ το "Take It Easy Baby". Το σχήμα αυτό διατηρείται μέχρι το 1968.
Το 1968 λοιπόν φεύγουν οι Damery και Kitteringham και τη θέση τους παίρνουν οι John Wilson στα τύμπανα και Richard (Charlie) McCracken στο μπάσο.
Μαζί θα ηχογραφήσουν τα επόμενα τέσσερα άλμπουμ των Taste, δηλαδή τα Taste (1969), On The Boards (1970), Live Taste (1971) και Live at the Isle of Wight (1971). Το τελευταίο, ηχογραφήθηκε στα πλαίσια της συναυλίας στο Isle of Wight, σ' ένα φεστιβάλ που μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι Jimi Hendrix, The Who, Free, The Doors, Ten Years After, Jethro Tull, Bob Dylan μέχρι και ο Miles Davis και όπου οι Taste "έκλεψαν την παράσταση". Από εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησε πολύ αργότερα, το best of Taste σε συλλεκτική έκδοση σε πράσινο βινύλιο. Παρ όλη την επιτυχία τους διαλύθηκαν λόγω μουσικών και άλλων διαφορών (μάνατζμεντ), για να ξεκινήσει ο φίλος μας τη σόλο καριέρα του με τους Wilgar Campbell στα τύμπανα και τον (σχεδόν ως το τέλος της καριέρας του) Gerry McAvoy στο μπάσο.
Το 1971 κυκλοφορεί το ομώνυμο Rory Gallagher και το Deuce.
Το 1972 κυκλοφορεί το Live In Europe. Το οποίο θα γίνει το πρώτο του χρυσό. Εκείνη τη χρονιά επίσης ο Rory Gallagher συμμετέχει στις ηχογραφήσεις του δίσκου του Muddy Waters "London" μαζί με τους Steve Winwood, Paul Butterfield και άλλους.
Το 1973 αποχωρεί ο Wilgar Campbell και στη θέση του έρχεται ο Rod D'Ath.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν τα Tattoo και Blueprint.
Το 1974 προστίθεται ο Lou Martin στο πιάνο και στα πλήκτρα και με αυτή τη σύνθεση πλέον πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη περιοδεία του Rory σε όλη την Ιρλανδία. Αποσπάσματα απ' αυτήν την περιοδεία και τις εμφανίσεις τους στο Δουβλίνο, το Μπέλφαστ και το Κορκ κυκλοφόρησαν στο διπλό LP της ίδιας χρονιάς με τίτλο 'Irish Tour '74'. Το τραγούδι (Back On My) Stomping Ground ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια ενός jam session εντός του Lane Mobile Unit που τους μετέφερε.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το The Story So Far.
Το 1975 κυκλοφορεί το Sinner... and Saint. Μια συλλογή της Polydor International κάτι σαν best of, με τραγούδια απ τα 2 πρώτα άλμπουμ καθώς και 2 ακυκλοφόρητα, τα "Don't Know Where I'm Going" and "Just The Smile".
Το 1975 επίσης κυκλοφορεί και το Against The Grain
Από κει και κάτω η Μαρία δεν έχει και πολλές ελλείψεις. Να προσθέσω δισκογραφικά το Stagestruck (1980), και τα Edged In Blue (1992) A Blue Day For The Blues (1995) Last Of The Independants (1995) BBC Sessions (1999). Επίσης τον Rod D'Ath αντικαθιστά το 1978 στις ηχογραφήσεις του Photo-Finish ο Ted McKenna για να δώσει κι αυτός με τη σειρά του τη θέση του στον Brendan O'Neil πριν την ηχογράφηση του Jinx (1982). Το 1992 αντικαθίστανται τόσο ο ίδιος (Brendan O'Neil) όσο και ο επι σειράς ετών βασικός συνεργάτης του Rory Gallagher, ο μπασίστας Gerry McAvoy. Μέχρι το θάνατο του τις θέσεις τους παίρνουν οι Richard Newman στα τύμπανα και David Levy στο μπάσο, χωρίς όμως να κυκλοφορήσουν κάποιο δίσκο. Υπάρχει βέβαια το Live in Cork '94, αλλά σε bootleg στο οποίο εμφανίζεται και ο Mark Feltham (των Nine Below Zero) στη φυσαρμόνικα. Στα επίσημα bootleg βάλτε και το The Bullfrog Interlude. Τέλος μόνο για την ελληνική αγορά και για τους αμέτρητους οπαδούς του εδώ (αλλιώς ποιος ο λόγος;) κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό best of, διπλό με 28 άσματα στις αυθεντικές κόπιες τους και βιβλιαράκι με πλούσιο υλικό. Τελευταία έμαθα ότι κυκλοφόρησε νέος δίσκος του, με ανέκδοτο υλικό από ηχογραφήσεις που έδωσε κυρίως ο αδερφός του και επί σειρά ετών μάνατζερ του Donal Gallagher. Ο δίσκος λέγεται "Wheels Within Wheels" (περισσότερα στη στήλη).
Κι επειδή όπως έλεγε κι ο ίδιος "I love playing to people. The audience means a lot to me. It's not the whole thing, I love recording too, but I need regular and frequent contact with the people. It gives me energy", έχουν κυκλοφορήσει σε DVD (και παλιότερα σε VHS) όλες σχεδόν οι μεγάλες συναυλίες του.
Η πληθώρα της ύλης αυτής της εβδομάδας με ανάγκασε να αφήσω εκτός "καπνισμένης κάνης" ορισμένα θέματα. Το πρώτο απ αυτά αφορά στο αφιέρωμα της Μαρίας Καλαμπαλίκη στον Rory Gallagher. Καταρχήν χαίρομαι που υπάρχει ακόμα ένας άνθρωπος σε τούτη την πόλη που δείχνει το σεβασμό του στο μεγαλύτερο ίνδαλμά μου (έ, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου). Συμβαίνει απλά να γουστάρω αυτόν τον τύπο, τη μουσική του, τους στίχους του, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο έζησε. Επειδή τον έχω "απαντήσει" τέσσερις φορές, εκ των οποίων την τελευταία στο St Oliver's cemetery του Donegal στο Cork της Ιρλανδίας την 15η Ιούνη του 1995, μαζί με εκατοντάδες "πιστούς", θεωρώ χρέος μου απέναντι στη μνήμη του, αλλά και απέναντι σε όλους τους φίλους του να κάνω κάποιες διορθώσεις (ή καλύτερα να συμπληρώσω τα κενά) στο αφιέρωμα αυτό της Μαρίας. Τέλος είμαι περήφανος που έχω στην κατοχή μου ότι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα (ή σχεδόν ότι, γιατί δεν θέλω να το παίζω σίγουρος-μακάρι να βρεθεί κάποιος να διορθώσει κι εμένα) τόσο σε βινύλια και cd's όσο και σε vhs και dvd 's.
Το 1964 αγοράζει την πρώτη του Stratocaster και σε ηλικία 15 ετών πια, σχηματίζει τους Fontana Showband, με τους Eamon O'Sullivan (drums) Oliver Tobin (bass) Bernard Tobin (sax/trombone) Declan O'Keefe (rhythm guitar).
Το 1965 αποχωρεί ο Eamon O'Sullivan (drums) και στη θέση του έρχεται ο Johnny Campbell, ενώ στο σχήμα προστίθεται και ο Michael Lehane (organ).
Προς τα μέσα της χρονιάς οι Fontana Showband παύουν να υφίστανται και ο Rory, σχηματίζει τους πρώτους Taste, με τον ίδιο στην κιθάρα, τον Johnny Campbell στα τύμπανα και τον Oliver Tobin στο μπάσο, οι οποίοι όμως αποχωρούν πριν βγει η χρονιά και στη θέση τους έρχονται οι Norman Damery και Eric Kitteringham, σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα.
Τον Ιούλιο του 1967 ηχογραφούν τον πρώτο δίσκο των Taste, που δεν είναι άλλος απ το "Take It Easy Baby". Το σχήμα αυτό διατηρείται μέχρι το 1968.
Το 1968 λοιπόν φεύγουν οι Damery και Kitteringham και τη θέση τους παίρνουν οι John Wilson στα τύμπανα και Richard (Charlie) McCracken στο μπάσο.
Μαζί θα ηχογραφήσουν τα επόμενα τέσσερα άλμπουμ των Taste, δηλαδή τα Taste (1969), On The Boards (1970), Live Taste (1971) και Live at the Isle of Wight (1971). Το τελευταίο, ηχογραφήθηκε στα πλαίσια της συναυλίας στο Isle of Wight, σ' ένα φεστιβάλ που μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι Jimi Hendrix, The Who, Free, The Doors, Ten Years After, Jethro Tull, Bob Dylan μέχρι και ο Miles Davis και όπου οι Taste "έκλεψαν την παράσταση". Από εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησε πολύ αργότερα, το best of Taste σε συλλεκτική έκδοση σε πράσινο βινύλιο. Παρ όλη την επιτυχία τους διαλύθηκαν λόγω μουσικών και άλλων διαφορών (μάνατζμεντ), για να ξεκινήσει ο φίλος μας τη σόλο καριέρα του με τους Wilgar Campbell στα τύμπανα και τον (σχεδόν ως το τέλος της καριέρας του) Gerry McAvoy στο μπάσο.
Το 1971 κυκλοφορεί το ομώνυμο Rory Gallagher και το Deuce.
Το 1972 κυκλοφορεί το Live In Europe. Το οποίο θα γίνει το πρώτο του χρυσό. Εκείνη τη χρονιά επίσης ο Rory Gallagher συμμετέχει στις ηχογραφήσεις του δίσκου του Muddy Waters "London" μαζί με τους Steve Winwood, Paul Butterfield και άλλους.
Το 1973 αποχωρεί ο Wilgar Campbell και στη θέση του έρχεται ο Rod D'Ath.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν τα Tattoo και Blueprint.
Το 1974 προστίθεται ο Lou Martin στο πιάνο και στα πλήκτρα και με αυτή τη σύνθεση πλέον πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη περιοδεία του Rory σε όλη την Ιρλανδία. Αποσπάσματα απ' αυτήν την περιοδεία και τις εμφανίσεις τους στο Δουβλίνο, το Μπέλφαστ και το Κορκ κυκλοφόρησαν στο διπλό LP της ίδιας χρονιάς με τίτλο 'Irish Tour '74'. Το τραγούδι (Back On My) Stomping Ground ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια ενός jam session εντός του Lane Mobile Unit που τους μετέφερε.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το The Story So Far.
Το 1975 κυκλοφορεί το Sinner... and Saint. Μια συλλογή της Polydor International κάτι σαν best of, με τραγούδια απ τα 2 πρώτα άλμπουμ καθώς και 2 ακυκλοφόρητα, τα "Don't Know Where I'm Going" and "Just The Smile".
Το 1975 επίσης κυκλοφορεί και το Against The Grain
Από κει και κάτω η Μαρία δεν έχει και πολλές ελλείψεις. Να προσθέσω δισκογραφικά το Stagestruck (1980), και τα Edged In Blue (1992) A Blue Day For The Blues (1995) Last Of The Independants (1995) BBC Sessions (1999). Επίσης τον Rod D'Ath αντικαθιστά το 1978 στις ηχογραφήσεις του Photo-Finish ο Ted McKenna για να δώσει κι αυτός με τη σειρά του τη θέση του στον Brendan O'Neil πριν την ηχογράφηση του Jinx (1982). Το 1992 αντικαθίστανται τόσο ο ίδιος (Brendan O'Neil) όσο και ο επι σειράς ετών βασικός συνεργάτης του Rory Gallagher, ο μπασίστας Gerry McAvoy. Μέχρι το θάνατο του τις θέσεις τους παίρνουν οι Richard Newman στα τύμπανα και David Levy στο μπάσο, χωρίς όμως να κυκλοφορήσουν κάποιο δίσκο. Υπάρχει βέβαια το Live in Cork '94, αλλά σε bootleg στο οποίο εμφανίζεται και ο Mark Feltham (των Nine Below Zero) στη φυσαρμόνικα. Στα επίσημα bootleg βάλτε και το The Bullfrog Interlude. Τέλος μόνο για την ελληνική αγορά και για τους αμέτρητους οπαδούς του εδώ (αλλιώς ποιος ο λόγος;) κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό best of, διπλό με 28 άσματα στις αυθεντικές κόπιες τους και βιβλιαράκι με πλούσιο υλικό. Τελευταία έμαθα ότι κυκλοφόρησε νέος δίσκος του, με ανέκδοτο υλικό από ηχογραφήσεις που έδωσε κυρίως ο αδερφός του και επί σειρά ετών μάνατζερ του Donal Gallagher. Ο δίσκος λέγεται "Wheels Within Wheels" (περισσότερα στη στήλη).
Κι επειδή όπως έλεγε κι ο ίδιος "I love playing to people. The audience means a lot to me. It's not the whole thing, I love recording too, but I need regular and frequent contact with the people. It gives me energy", έχουν κυκλοφορήσει σε DVD (και παλιότερα σε VHS) όλες σχεδόν οι μεγάλες συναυλίες του.
Irish Tour 1974
WDR Studio L 1976
Grugahalle 1977
Jam Session Wiesbaden 1979
Concert Loreley 1982
Jam Session Loreley 1982
Maifestspiele Wiesbaden 1979
Live Music Hall Cologne 1990
Live in Cork Opera House 1994
WDR Studio L 1976
Grugahalle 1977
Jam Session Wiesbaden 1979
Concert Loreley 1982
Jam Session Loreley 1982
Maifestspiele Wiesbaden 1979
Live Music Hall Cologne 1990
Live in Cork Opera House 1994
Βασίλης Νάτσικας
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 11
Άγγελε Γιαννόπουλε, σκέφτηκες ποτέ ότι θα 'θελες κάποιο βράδυ να πάρεις την παρέα σου, τις κιθάρες και τα κρουστά σας, μερικές ρετσίνες και να πάτε κάπου να καθίσετε, να μιλήσετε, να επικοινωνήσετε, να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να εκφραστείτε, να δημιουργήσετε, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψετε δυο και τρία μεροκάματα στα καφενεία, τα τσιπουράδικα ή τα μπαράκια της πόλης; Σκέφτηκες ποτέ ότι είναι πιθανόν σ' αυτή την πόλη να υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται σαν κι εσένα; Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να τους συναντήσεις σε κάποιο χώρο, κάποιο στέκι, όπου όλοι θα μπορούσατε να συνευρεθείτε, κάτω από ένα εναλλακτικό πρίσμα προσέγγισης της κοινωνικής ζωής σας, πυροδοτώντας τη φαντασία σας, μακριά από εμπορεύματα, διαφημίσεις, καταναλωτικά προϊόντα, εκφραζόμενοι μόνο με τη δύναμη της ψυχής σας και εν τέλει να μοιραστείτε ιδέες και βιώματα;
Κάποιοι το σκέφτηκαν περισσότερο, το επεξεργάστηκαν και δρομολόγησαν τον "Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο" στα Γιάννενα. Έναν χώρο που μπορεί να φιλοξενήσει όλα τα παραπάνω ενώ επιπλέον λειτουργούν: δανειστική βιβλιοθήκη, ομάδες αλληλοδιδακτικής στη φωτογραφία, τη μουσική και την κηροπλαστική. Αρκετές φορές γίνονται προβολές ταινιών, παρουσιάσεις βιβλίων και συζητήσεις γύρω απ αυτά, εκθέσεις, παρεΐστικες συναυλίες και μουσικά πάρτυ. Το πιο σημαντικό για μένα, και θα το εξηγήσω αυτό, είναι το γεγονός ότι στο χώρο λειτουργεί και καφενείο. Αλκοολικό θα με πείτε, αλλά δεν είναι αυτό (όχι ότι δεν είμαι). Έχει κάποιος τη δυνατότητα να πιει καφέ, τσίπουρο ή μπύρα κλπ μόνο που θα πρέπει να το κάνει μόνος του, καταβάλλοντας κάθε φορά το ποσό που γνωρίζει ότι αξίζει το κάθε προϊόν αν το αγόραζε π.χ. από ψιλικατζίδικο. Στο χώρο υπάρχουν αγαθά-προϊόντα που όμως δεν θα πρέπει να γίνονται εμπορεύματα. Θα πρέπει κάποιος να ΜΗΝ αισθάνεται καταναλωτής αλλά σαν στο σπίτι του. Αυτή είναι και η ουσία πιστεύω. Για όποιον πάει πρώτη, δεύτερη φορά είναι κάπως περίεργο αυτό το βίωμα, δηλαδή το να αυτοεξυπηρετηθεί καταβάλλοντας το ελάχιστο απαιτούμενο αντίτιμο. Βλέπετε όμως μας έχουν μπολιάσει βαθιά στο πετσί μας με το σύνδρομο του καταναλωτισμού που το απολύτως φυσικό, μας μοιάζει αφύσικο.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος, διακρίνεται για την απολιτίκ στάση του. ΔΕΝ είναι χώρος προώθησης πολιτικών και πόσο μάλλον κομματικών ή παραταξιακών θέσεων. Είναι ανοιχτός σε ανθρώπους. ΟΧΙ σε κόμματα, ΟΧΙ σε κάθε τι που εμπορεύεται την ανθρώπινη αδυναμία και αξιοπρέπεια, ΟΧΙ σε κάθε είδους φασιστικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι που ενοχλούνται, που θέλουν την πόλη μας νεκροταφείο (ακροδεξιοί, νεοφασιστικοί κύκλοι της πόλης, όπως πιθανολογεί η ανοιχτή – το τονίζω – διαχειριστική συνέλευση), προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στο χώρο τα ξημερώματα της Κυριακής 13/5 χωρίς να υπολογίζουν ότι από πάνω υπάρχουν διαμερίσματα και μένουν άνθρωποι. Ευτυχώς οι ζημιές ήταν μόνο υλικές που περιορίστηκαν στο ισόγειο και αποκαταστάθηκαν άμεσα.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος βρίσκεται στην πλατεία Νεομάρτυρα Ιωάννη 5 (απέναντι απ το δημοτικό ωδείο ή πίσω απ τη λαϊκή αγορά της Αγ. Μαρίνας-όπως το δει κανείς) και είναι ανοιχτός καθημερινά απ τις 6μμ. Το υπόλοιπο πρόγραμμα του Μαΐου περιλαμβάνει:
Την Τρίτη 29/5, προβολή της ταινίας του Jim Jarmush – Dead Man (ο νεκρός)
Την Τετάρτη 30/5, Μαρξισμός και αναρχισμός στο έργο του Κ. Παπαιωάννου. Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο του Νίκου Σέργη "απ τη φιλοσοφία της ιστορίας στην ιστορία της φιλοσοφίας".
Αγκαλιάστε αυτό το στέκι και δώστε του την προσοχή σας και το χρόνο σας.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος, διακρίνεται για την απολιτίκ στάση του. ΔΕΝ είναι χώρος προώθησης πολιτικών και πόσο μάλλον κομματικών ή παραταξιακών θέσεων. Είναι ανοιχτός σε ανθρώπους. ΟΧΙ σε κόμματα, ΟΧΙ σε κάθε τι που εμπορεύεται την ανθρώπινη αδυναμία και αξιοπρέπεια, ΟΧΙ σε κάθε είδους φασιστικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι που ενοχλούνται, που θέλουν την πόλη μας νεκροταφείο (ακροδεξιοί, νεοφασιστικοί κύκλοι της πόλης, όπως πιθανολογεί η ανοιχτή – το τονίζω – διαχειριστική συνέλευση), προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στο χώρο τα ξημερώματα της Κυριακής 13/5 χωρίς να υπολογίζουν ότι από πάνω υπάρχουν διαμερίσματα και μένουν άνθρωποι. Ευτυχώς οι ζημιές ήταν μόνο υλικές που περιορίστηκαν στο ισόγειο και αποκαταστάθηκαν άμεσα.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος βρίσκεται στην πλατεία Νεομάρτυρα Ιωάννη 5 (απέναντι απ το δημοτικό ωδείο ή πίσω απ τη λαϊκή αγορά της Αγ. Μαρίνας-όπως το δει κανείς) και είναι ανοιχτός καθημερινά απ τις 6μμ. Το υπόλοιπο πρόγραμμα του Μαΐου περιλαμβάνει:
Την Τρίτη 29/5, προβολή της ταινίας του Jim Jarmush – Dead Man (ο νεκρός)
Την Τετάρτη 30/5, Μαρξισμός και αναρχισμός στο έργο του Κ. Παπαιωάννου. Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο του Νίκου Σέργη "απ τη φιλοσοφία της ιστορίας στην ιστορία της φιλοσοφίας".
Αγκαλιάστε αυτό το στέκι και δώστε του την προσοχή σας και το χρόνο σας.
"Ο ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ". Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Γιάννη Μπουντεκάκα (Γιάννη Μπουντέκα κ.α. – και άλλοι). Για το μουσικό εξπρές των ΚΕΧΑΡΑ ΜΠΟΥΓΑ όμως, που μας ταξίδεψε όλες αυτές τις κρύες Τρίτες του χειμώνα, ήταν το σύνθημα της αποχαιρετιστήριας εμφάνισής τους στη στοά Λούλη για φέτος, την Τρίτη 15 Μάη. Στο ύστατο αυτό ταξίδι τους, παρευρέθησαν πολλοί φίλοι και οπαδοί που κατέφτασαν για να απολαύσουν για μια ακόμη φορά την ενεργητικότητα, το πάθος και τη μαεστρία τους. Μερικοί δε από αυτούς προς
το τέλος του ταξιδιού ανέβηκαν στη θέση του μηχανοδηγού, εκτροχιάζοντάς μας. Ο συρμός των ΚΕΧΑγιόγλου Χρυσούλας (τραγούδι, κρουστά, καζού), ΡΑδη Αχιλλέα (ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), ΜΠΟΥντέκα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), ΓΑράφα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), συνάντησε στο πέρασμα του, από το "Δέντρο" του Σπύρου Γραμμένου ως και τις κιθαριστικές ανησυχίες του ντράμερ Νίκου Σορόκα μεταξύ άλλων, που δεν γνώριζα και δεν γνώρισα τελικά, κρατώντας μας για το τέλος την πιο ευχάριστη έκπληξη, την μαγευτική, απροσδόκητα εντυπωσιακή φωνή της Σωτηρίας απ την Πρέβεζα. Μπράβο σου μικρή μου… "το 'χεις"!
Μαρία Καλαμπαλίκη, ωραία η σκέψη σου για αφιερώματα σε μεγάλους καλλιτέχνες της ροκ. Στην πράξη όμως όταν ξεκινάς να κάνεις ένα αφιέρωμα επιλέγοντας να αναφερθείς σε τεράστιους ογκόλιθους της μουσικής, όπως οι DOORS και ο RORY GALLAGHER καλό θα είναι να ψάχνεις λίγο περισσότερο, να βασανίσεις το μυαλουδάκι σου και να βρεις όλα τα στοιχεία που συνιστούν ένα αφιέρωμα, αντί να αρκείσαι στην απλή αντιγραφή της καταχώρησης ενός μουσικού αλμανάκ. Η υλοποίηση ενός τέτοιου φιλόδοξου εγχειρήματος εφόσον δεν αντιμετωπίζεται με τη δέουσα βαρύτητα της αξίας του ονόματος που επιλέγεις κάθε φορά, ενώ δεν αποδίδεται η σημαίνουσα προσοχή στην ήδη καταγεγραμμένη ιστορική πλευρά ώστε να αποφεύγεις ανόητους υποκειμενικούς χαρακτηρισμούς του στυλ "…(η καριέρα του) επισκιάζεται απ την έκρηξη της punk…", ελλοχεύει κινδύνους, ώστε να χαρακτηριστεί το εκπόνημα σου ως επιεικώς απαράδεκτο.
Κινδυνεύοντας να γίνω συμπαθής σε σένα Σοφία, δεν θα απαντήσω στο άρθρο σου. Βλέπεις, δεν μου αρκεί η συμπάθεια. Τα θέλω όλα! Εδώ, μας διαβάζει κόσμος και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει… μια διευκρίνιση μόνο. Όταν λες "…εσύ στα 50 εγώ στα 25…" τι εννοείς; Γιατί όταν έγραψα πως έκλεισα τα 50, εννοούσα τα 24ωρα χωρίς αλκοόλ. Εσύ τι κατάλαβες; (αυτό μου θυμίζει το αστειάκι : "πόσα θες;" "τέσσερα" "τι τέσσερα;" "τι πόσα;"). Και μη με ξαναπείς "κύριο", με θίγεις! Το "θεέ μου" μου ταιριάζει καλύτερα. Και πριν εξάρεις τη μετριοπάθεια μου, να διευκρινίσω ότι αυτή είναι αρετή των μέτριων ανθρώπων έστω και επίλεκτων. Εγώ είμαι ανώτερος. Γι αυτό και κράτησα το e-mail σου. Τέλος επειδή χάρηκα που κάποιος κάθισε κι έγραψε κάτι για μένα, κάθισα κι έγραψα κι εγώ κάτι για σένα και στο αφιερώνω εξαιρετικά:
το τέλος του ταξιδιού ανέβηκαν στη θέση του μηχανοδηγού, εκτροχιάζοντάς μας. Ο συρμός των ΚΕΧΑγιόγλου Χρυσούλας (τραγούδι, κρουστά, καζού), ΡΑδη Αχιλλέα (ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), ΜΠΟΥντέκα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), ΓΑράφα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), συνάντησε στο πέρασμα του, από το "Δέντρο" του Σπύρου Γραμμένου ως και τις κιθαριστικές ανησυχίες του ντράμερ Νίκου Σορόκα μεταξύ άλλων, που δεν γνώριζα και δεν γνώρισα τελικά, κρατώντας μας για το τέλος την πιο ευχάριστη έκπληξη, την μαγευτική, απροσδόκητα εντυπωσιακή φωνή της Σωτηρίας απ την Πρέβεζα. Μπράβο σου μικρή μου… "το 'χεις"!Μαρία Καλαμπαλίκη, ωραία η σκέψη σου για αφιερώματα σε μεγάλους καλλιτέχνες της ροκ. Στην πράξη όμως όταν ξεκινάς να κάνεις ένα αφιέρωμα επιλέγοντας να αναφερθείς σε τεράστιους ογκόλιθους της μουσικής, όπως οι DOORS και ο RORY GALLAGHER καλό θα είναι να ψάχνεις λίγο περισσότερο, να βασανίσεις το μυαλουδάκι σου και να βρεις όλα τα στοιχεία που συνιστούν ένα αφιέρωμα, αντί να αρκείσαι στην απλή αντιγραφή της καταχώρησης ενός μουσικού αλμανάκ. Η υλοποίηση ενός τέτοιου φιλόδοξου εγχειρήματος εφόσον δεν αντιμετωπίζεται με τη δέουσα βαρύτητα της αξίας του ονόματος που επιλέγεις κάθε φορά, ενώ δεν αποδίδεται η σημαίνουσα προσοχή στην ήδη καταγεγραμμένη ιστορική πλευρά ώστε να αποφεύγεις ανόητους υποκειμενικούς χαρακτηρισμούς του στυλ "…(η καριέρα του) επισκιάζεται απ την έκρηξη της punk…", ελλοχεύει κινδύνους, ώστε να χαρακτηριστεί το εκπόνημα σου ως επιεικώς απαράδεκτο.
Κινδυνεύοντας να γίνω συμπαθής σε σένα Σοφία, δεν θα απαντήσω στο άρθρο σου. Βλέπεις, δεν μου αρκεί η συμπάθεια. Τα θέλω όλα! Εδώ, μας διαβάζει κόσμος και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει… μια διευκρίνιση μόνο. Όταν λες "…εσύ στα 50 εγώ στα 25…" τι εννοείς; Γιατί όταν έγραψα πως έκλεισα τα 50, εννοούσα τα 24ωρα χωρίς αλκοόλ. Εσύ τι κατάλαβες; (αυτό μου θυμίζει το αστειάκι : "πόσα θες;" "τέσσερα" "τι τέσσερα;" "τι πόσα;"). Και μη με ξαναπείς "κύριο", με θίγεις! Το "θεέ μου" μου ταιριάζει καλύτερα. Και πριν εξάρεις τη μετριοπάθεια μου, να διευκρινίσω ότι αυτή είναι αρετή των μέτριων ανθρώπων έστω και επίλεκτων. Εγώ είμαι ανώτερος. Γι αυτό και κράτησα το e-mail σου. Τέλος επειδή χάρηκα που κάποιος κάθισε κι έγραψε κάτι για μένα, κάθισα κι έγραψα κι εγώ κάτι για σένα και στο αφιερώνω εξαιρετικά:
Βροχοποιός
Όσο τα μάτια σου θα λεν,
εικόνες της ντροπής
τόσο τα χείλη σου θα καιν,
με λόγια της σιωπής.
Τα χρώματα που διάλεξες
να ορίζουν τη ζωή σου
μοιάζουν με όξινη βροχή,
που λιώνει την ψυχή σου
Με δάκρυα, με κλάματα
και με πνιχτούς λυγμούς
καθώς οι μάσκες πέφτουνε,
στενάζεις με καημούς
χαμογελάς στη σιγαλιά,
στου πρωινού την άχλη
στη ζεστασιά του φεγγαριού,
μαγεύεσαι μονάχη
Μικρή θεά, τρανή βροχή
έλα μαζί, έλα και συ
ζέψε τα οράματά μας
Βροχοποιός είν’ η καρδιά,
βροχοποιός είν’ η ψυχή,
κουρσεύει τα όνειρα μας
Τα μάτια σου μονάκριβα,
στολίδια από τα ξένα
τα κερασένια χείλη σου,
δροσιά ‘ναι ποτισμένα.
Μα στο μυαλό σου κατοικεί
Φόβος, φυγή, μια στάση,
φαντάζεις ασυμβίβαστη,
στου φεγγαριού τη χάση
Η αγκαλιά σου θησαυρός,
απάνεμο λιμάνι
και το κορμί σου πυρετός,
ζητάει ν’ ανασάνει
Δάκρυ αθώο σαν μωρό,
στο μάγουλο κυλάει
Δάκρυ που γίνεται βροχή
Και η ζωή γελάει
Μικρή θεά, τρανή βροχή
της μοναξιάς μας προσευχή
δίδαξε τη σοφία
Βροχοποιός είν’ η ψυχή
στ’ αυτιά μας τ’ όνομα ηχεί
Βροχοποιός Σοφία…
εικόνες της ντροπής
τόσο τα χείλη σου θα καιν,
με λόγια της σιωπής.
Τα χρώματα που διάλεξες
να ορίζουν τη ζωή σου
μοιάζουν με όξινη βροχή,
που λιώνει την ψυχή σου
Με δάκρυα, με κλάματα
και με πνιχτούς λυγμούς
καθώς οι μάσκες πέφτουνε,
στενάζεις με καημούς
χαμογελάς στη σιγαλιά,
στου πρωινού την άχλη
στη ζεστασιά του φεγγαριού,
μαγεύεσαι μονάχη
Μικρή θεά, τρανή βροχή
έλα μαζί, έλα και συ
ζέψε τα οράματά μας
Βροχοποιός είν’ η καρδιά,
βροχοποιός είν’ η ψυχή,
κουρσεύει τα όνειρα μας
Τα μάτια σου μονάκριβα,
στολίδια από τα ξένα
τα κερασένια χείλη σου,
δροσιά ‘ναι ποτισμένα.
Μα στο μυαλό σου κατοικεί
Φόβος, φυγή, μια στάση,
φαντάζεις ασυμβίβαστη,
στου φεγγαριού τη χάση
Η αγκαλιά σου θησαυρός,
απάνεμο λιμάνι
και το κορμί σου πυρετός,
ζητάει ν’ ανασάνει
Δάκρυ αθώο σαν μωρό,
στο μάγουλο κυλάει
Δάκρυ που γίνεται βροχή
Και η ζωή γελάει
Μικρή θεά, τρανή βροχή
της μοναξιάς μας προσευχή
δίδαξε τη σοφία
Βροχοποιός είν’ η ψυχή
στ’ αυτιά μας τ’ όνομα ηχεί
Βροχοποιός Σοφία…
Βασίλης Νάτσικας
μπακαλόβροχος
(για όσες ασχολείστε γενικά με το
"τι θέλει να πει ο ποιητής")
(21 Μάη 2007)
μπακαλόβροχος
(για όσες ασχολείστε γενικά με το
"τι θέλει να πει ο ποιητής")
(21 Μάη 2007)
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 10
Ορέστη Αναβάλογλου, επιτέλους βρήκα μια κόπια της αγαπημένης μου ταινίας "until the end of the world" με την Solveig Dommartin και τον William Hurt. Ξέρεις, το μελοντολογικό αριστούργημα του Wim Wenders απ' το '91, που κανένα σοβαρό κι αστείο Video Club σε τούτη τη χώρα, δεν φιλοτιμήθηκε να αποκτήσει, έστω και χωρίς υπότιτλους. Αλλά τι τους θες τους υπότιτλους; Τι τις θες τις μεταφράσεις; Αν δεν κατανοείς τα νοήματα μιας ταινίας με τις εικόνες και μόνο, τότε ή η ταινία είναι απαράδεκτη ή εσύ είσαι απαράδεκτος. Παράδειγμα τα hard core porno sex εκπονήματα της 7ης τέχνης. Ποιος διαβάζει υπότιτλους; Και τι να διαβάσει… η εικόνα μιλάει από μόνη της. Όλες οι σοβαρές αλυσίδες Video Club αλλά ακόμα και τα συνοικιακά, αποτίουν φόρο τιμής στο αμεταγλώττιστο σινεμά, όταν πρόκειται για δημιουργήματα όπως τα προαναφερθέντα. Αλλά για Wenders, που θεωρητικά αλλά και πρακτικά είναι απ τους κορυφαίους εικονοπαίχτες (screen players – η αγγλική εκδοχή μου "κάθεται" καλύτερα απ την ελληνική – σκηνοθέτες), ουδείς λόγος.
Γνώρισα τον Chris και την Katherine (οι οποίοι μου συστήθηκαν ως Χρήστος και Κατερίνα) την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, όταν ήρθαν στο μπακάλικο κι έψαχναν δωμάτιο για το βράδυ. Γερμανός εκείνος, Γαλλίδα εκείνη, τους έδωσα το καλύτερο μου, θέλοντας να κάνω καλή εντύπωση στους εκπροσώπους των ισχυρότερων χωρών της ευρωπαϊκής μας ε-ε-ένωσης. Ενίσχυσα αυτή την εικόνα με τρία γαστριμαργικά πιάτα μεσογειακής – πολίτικης κουζίνας και χωρίς ίχνος κρέατος παρακαλώ και τους έβαλα και μπρούσκο απ το καλό βαρέλι. Τους άφησα να απολαύσουν το δείπνο τους στη θέα της απείρου κάλλους πλατεία συντροφιά με τ' αηδόνια και στη συνέχεια αφού μείναμε οι τρεις μας, έβαλα τον Antonio Carlos Jobim να παίζει τις μποσανόβες του, πήρα τρία κίκια και τη μπουκάλα με το τσίπουρο και κάθισα μαζί τους.
Πείτε μου τώρα, πως είναι δυνατόν να συνεννοηθούμε τρεις άνθρωποι που ούτε κοινή μητρική γλώσσα έχουμε, ούτε ο ένας μιλάει τη γλώσσα του άλλου, πόσο μάλλον που προσωπικά δεν μιλάω ούτε αγγλικά (Τερέζα χρειάζομαι επειγόντως μαθήματα). Θες η θεάρεστη μουσική που ακούγαμε και αυτή που ακολούθησε, θες η μαγευτική γλυκιά ζεστή βραδιά, θες το αγνό ρακί που τους φίλεψα (η μπουκάλα του οποίου γέμισε και άδειασε άλλες δυο φορές), θες η γλώσσα του σώματος, είναι τελικά δυνατόν- μια χαρά τα "βρήκαμε". Οι εικόνες εναλλάσσονταν με τέτοια αρμονία και πραότητα που κάθε μετάφραση ή υπότιτλος, θα αφαιρούσε ψηφίδες αίγλης παρά θα πρόσθετε. Τα είπαμε όλα, βγάλαμε και κρυφά, σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μας και κατανοήσαμε πλήρως ο ένας τον άλλο. Σαν να συνάντησα δυο φίλους που είχα να δω καιρό, γεγονός βέβαια που συνέβη νωρίτερα την ίδια μέρα με τον Ανανία και την Ελένη. Όπως έλεγε κι ο παππούς μου ο ρεμπέτης "απαντήθηκαν τα πνεύματα κι αρχινίσαν τα οινοπνεύματα". Εκείνη την Κυριακή ένοιωσα μια απέραντη ευφορία και μια ψυχική ανάταση, απλά και μόνο 'μιλώντας με' και 'κατανοώντας' εικόνες.
Ο Chris ως τζαζόφιλος και δάσκαλος της κιθάρας, έδειξε εντυπωσιασμένος τόσο απ τις μουσικές μου γνώσεις, όσο κι απ τη συλλογή μου (του έγραψα τρία CD – αλλά τον ευχαριστώ που κι αυτός δε μ' άφησε έτσι – μου 'γραψε έξι) ενώ απ την άλλη, η Katherine μοιράστηκε μαζί μου εντυπώσεις, κυρίως απ τον αγαπημένο μας γαλλικό σινεμά και αφού τζαμάραμε με την κιθάρα του, το φλάουτό της και το τζέμπε μου χαλαρά για κανά τρίωρο, η θλίψη με κατέβαλε στιγμιαία, όταν έμαθα από επίσημο γαλλικό στόμα ότι η αγαπημένη μου Γαλλίδα ηθοποιός Μαρί Τρεντινιάν (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου σ' αυτή – Φ.58, 5 Απρ 07), "χαιρέτησε", αφού δολοφονήθηκε απ το φίλο της τραγουδιστή των Νουάγ Ντιζίιγ (Noir Desire). Σα φήμη βέβαια την είχα ακούσει απ το Σταύρο τον άλαλο, που όμως δεν ήταν σίγουρος ο ίδιος κι εγώ δεν ήθελα να τον πιστέψω (άλαλος, άλαλος, αλλά άμα τρεις λαλήσει, στάζει μέλι απ το …ήσι – τύφλα να 'χουνε οι κάνες και του κάβουρα οι δαγκάνες). Κρίμα. Σκέφτομαι ένα αφιέρωμα στη μνήμη της… βυθισμένος στις μαύρες σκέψεις μου…
… απ τις οποίες μ' έβγαλε ο Χρηστάρας που μου υποσχέθηκε την κόπια της ταινίας όπως προείπα. Η βραδιά κατέληξε με μια νέα μακροσκελέστατη εκδοχή του cheap row σε αβάν γκαρντ δρυιδικά μονοπάτια και τους έστειλα για ύπνο, αλλιώς τσάμπα θα πλήρωναν το δωμάτιο- κόντευε να ξημερώσει. Όσο για το μεσημεριανό; Η Ελένη ακόμα περιμένει ν' ακούσει τη γνώμη ενός φυσιογνωμιστή για εκείνη. Περιμένει να τη δει γραμμένη εδώ, αλλά δεν πρόκειται. Την φυλάω κρυμμένη και θα την αποκαλύψω μόνο και κατ' ιδίαν στην ίδια. Άλλωστε είπαμε (κι αν δεν το εντοπίσατε το λέμε ξεκάθαρα τώρα): Η μαγεία και ετυμηγορία των εικόνων δεν περιγράφεται, μεταφράζεται, υποτιτλίζεται. Απλά καταγράφεται στις ψυχές μας και αντικατοπτρίζεται στα μάτια μας. Κι αυτά δε λένε ψέματα… το 'πιασες μικρή μου;
ΤΣ1. Από σήμερα τέλος τα υστερόγραφα. Πλέον μόνο τελεσίγραφα.
ΤΣ2. Παρατήστε κάθε μορφή αγώνα και διεκδικήσεων. Δεν βγαίνει τίποτα έτσι. Τσάμπα κόπος. Υπάρχει άλλος δρόμος. Πιστέψτε με! Πολεμήστε και νικήστε το κράτος παίζοντας το παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες. Καθ' όλα νόμιμα. Πως;
Υπολογίστε τον φόρο που σας αναλογεί και χαρίστε το ποσό σε κοινωφελή και ευαγή ιδρύματα της επιλογής σας. Με αυτόν τον τρόπο:
1ον απαλλάσσεστε του φόρου
2ον νοιώθετε και σας νοιώθουν ευεργέτες
3ον όλα τα χρήματα ενός κρατικού προϋπολογισμού θα πάνε εκεί που θέλει ο λαός πραγματικά να πάνε, κι όχι σε κρατικοδίαιτους μεσάζοντες και
4ον το κράτος μη έχοντας πηγή εσόδων, θα πάψει να υφίσταται και εκ της κατάστασης θα επανασυνταχθεί.
Αυτή είναι "η αρχή της επανίδρυσης του κράτους" κύριε πρώτε των υπουργών.
ΤΣ3. Ο Ορέστης Αναβάλογλου είναι κιθαρίστας των ΑΜΜΟΣ ;
ΤΣ4. Sound Track, μόλις το ακούσω.
Γνώρισα τον Chris και την Katherine (οι οποίοι μου συστήθηκαν ως Χρήστος και Κατερίνα) την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, όταν ήρθαν στο μπακάλικο κι έψαχναν δωμάτιο για το βράδυ. Γερμανός εκείνος, Γαλλίδα εκείνη, τους έδωσα το καλύτερο μου, θέλοντας να κάνω καλή εντύπωση στους εκπροσώπους των ισχυρότερων χωρών της ευρωπαϊκής μας ε-ε-ένωσης. Ενίσχυσα αυτή την εικόνα με τρία γαστριμαργικά πιάτα μεσογειακής – πολίτικης κουζίνας και χωρίς ίχνος κρέατος παρακαλώ και τους έβαλα και μπρούσκο απ το καλό βαρέλι. Τους άφησα να απολαύσουν το δείπνο τους στη θέα της απείρου κάλλους πλατεία συντροφιά με τ' αηδόνια και στη συνέχεια αφού μείναμε οι τρεις μας, έβαλα τον Antonio Carlos Jobim να παίζει τις μποσανόβες του, πήρα τρία κίκια και τη μπουκάλα με το τσίπουρο και κάθισα μαζί τους.
Πείτε μου τώρα, πως είναι δυνατόν να συνεννοηθούμε τρεις άνθρωποι που ούτε κοινή μητρική γλώσσα έχουμε, ούτε ο ένας μιλάει τη γλώσσα του άλλου, πόσο μάλλον που προσωπικά δεν μιλάω ούτε αγγλικά (Τερέζα χρειάζομαι επειγόντως μαθήματα). Θες η θεάρεστη μουσική που ακούγαμε και αυτή που ακολούθησε, θες η μαγευτική γλυκιά ζεστή βραδιά, θες το αγνό ρακί που τους φίλεψα (η μπουκάλα του οποίου γέμισε και άδειασε άλλες δυο φορές), θες η γλώσσα του σώματος, είναι τελικά δυνατόν- μια χαρά τα "βρήκαμε". Οι εικόνες εναλλάσσονταν με τέτοια αρμονία και πραότητα που κάθε μετάφραση ή υπότιτλος, θα αφαιρούσε ψηφίδες αίγλης παρά θα πρόσθετε. Τα είπαμε όλα, βγάλαμε και κρυφά, σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μας και κατανοήσαμε πλήρως ο ένας τον άλλο. Σαν να συνάντησα δυο φίλους που είχα να δω καιρό, γεγονός βέβαια που συνέβη νωρίτερα την ίδια μέρα με τον Ανανία και την Ελένη. Όπως έλεγε κι ο παππούς μου ο ρεμπέτης "απαντήθηκαν τα πνεύματα κι αρχινίσαν τα οινοπνεύματα". Εκείνη την Κυριακή ένοιωσα μια απέραντη ευφορία και μια ψυχική ανάταση, απλά και μόνο 'μιλώντας με' και 'κατανοώντας' εικόνες.
Ο Chris ως τζαζόφιλος και δάσκαλος της κιθάρας, έδειξε εντυπωσιασμένος τόσο απ τις μουσικές μου γνώσεις, όσο κι απ τη συλλογή μου (του έγραψα τρία CD – αλλά τον ευχαριστώ που κι αυτός δε μ' άφησε έτσι – μου 'γραψε έξι) ενώ απ την άλλη, η Katherine μοιράστηκε μαζί μου εντυπώσεις, κυρίως απ τον αγαπημένο μας γαλλικό σινεμά και αφού τζαμάραμε με την κιθάρα του, το φλάουτό της και το τζέμπε μου χαλαρά για κανά τρίωρο, η θλίψη με κατέβαλε στιγμιαία, όταν έμαθα από επίσημο γαλλικό στόμα ότι η αγαπημένη μου Γαλλίδα ηθοποιός Μαρί Τρεντινιάν (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου σ' αυτή – Φ.58, 5 Απρ 07), "χαιρέτησε", αφού δολοφονήθηκε απ το φίλο της τραγουδιστή των Νουάγ Ντιζίιγ (Noir Desire). Σα φήμη βέβαια την είχα ακούσει απ το Σταύρο τον άλαλο, που όμως δεν ήταν σίγουρος ο ίδιος κι εγώ δεν ήθελα να τον πιστέψω (άλαλος, άλαλος, αλλά άμα τρεις λαλήσει, στάζει μέλι απ το …ήσι – τύφλα να 'χουνε οι κάνες και του κάβουρα οι δαγκάνες). Κρίμα. Σκέφτομαι ένα αφιέρωμα στη μνήμη της… βυθισμένος στις μαύρες σκέψεις μου…
… απ τις οποίες μ' έβγαλε ο Χρηστάρας που μου υποσχέθηκε την κόπια της ταινίας όπως προείπα. Η βραδιά κατέληξε με μια νέα μακροσκελέστατη εκδοχή του cheap row σε αβάν γκαρντ δρυιδικά μονοπάτια και τους έστειλα για ύπνο, αλλιώς τσάμπα θα πλήρωναν το δωμάτιο- κόντευε να ξημερώσει. Όσο για το μεσημεριανό; Η Ελένη ακόμα περιμένει ν' ακούσει τη γνώμη ενός φυσιογνωμιστή για εκείνη. Περιμένει να τη δει γραμμένη εδώ, αλλά δεν πρόκειται. Την φυλάω κρυμμένη και θα την αποκαλύψω μόνο και κατ' ιδίαν στην ίδια. Άλλωστε είπαμε (κι αν δεν το εντοπίσατε το λέμε ξεκάθαρα τώρα): Η μαγεία και ετυμηγορία των εικόνων δεν περιγράφεται, μεταφράζεται, υποτιτλίζεται. Απλά καταγράφεται στις ψυχές μας και αντικατοπτρίζεται στα μάτια μας. Κι αυτά δε λένε ψέματα… το 'πιασες μικρή μου;
ΤΣ1. Από σήμερα τέλος τα υστερόγραφα. Πλέον μόνο τελεσίγραφα.
ΤΣ2. Παρατήστε κάθε μορφή αγώνα και διεκδικήσεων. Δεν βγαίνει τίποτα έτσι. Τσάμπα κόπος. Υπάρχει άλλος δρόμος. Πιστέψτε με! Πολεμήστε και νικήστε το κράτος παίζοντας το παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες. Καθ' όλα νόμιμα. Πως;
Υπολογίστε τον φόρο που σας αναλογεί και χαρίστε το ποσό σε κοινωφελή και ευαγή ιδρύματα της επιλογής σας. Με αυτόν τον τρόπο:
1ον απαλλάσσεστε του φόρου
2ον νοιώθετε και σας νοιώθουν ευεργέτες
3ον όλα τα χρήματα ενός κρατικού προϋπολογισμού θα πάνε εκεί που θέλει ο λαός πραγματικά να πάνε, κι όχι σε κρατικοδίαιτους μεσάζοντες και
4ον το κράτος μη έχοντας πηγή εσόδων, θα πάψει να υφίσταται και εκ της κατάστασης θα επανασυνταχθεί.
Αυτή είναι "η αρχή της επανίδρυσης του κράτους" κύριε πρώτε των υπουργών.
ΤΣ3. Ο Ορέστης Αναβάλογλου είναι κιθαρίστας των ΑΜΜΟΣ ;
ΤΣ4. Sound Track, μόλις το ακούσω.
Βασίλης Νάτσικας
Εικονομικός Μπακάλης
(18 Μάη 2007)
Εικονομικός Μπακάλης
(18 Μάη 2007)
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 9
Τα 'χω με τη Σοφία. Μη φανταστείτε τίποτα πονηρό. Άλλωστε που τέτοια τύχη (ή μάλλον πιθανότητα) για τη Σοφία να τα 'χει μαζί μου. Αν ήταν θεότρελη στην πόλη των τρελών είχε ελπίδες. Τώρα είναι απλά θεατής, γι αυτό και τα 'χω (πάρει λίγο) μαζί της.
Πρέπει να 'χει πολλά απωθημένα αυτό το κορίτσι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Έχει το προνόμιο, την αδυναμία ή την κατάρα να ελκύει μια συγκεκριμένη "κατηγορία" αντρών και κάνοντας την αυτοκριτική της, παρουσιάζοντας την μας σαν "έρευνα", μας τη "λέει" σε όλο το "ισχυρό" φύλλο. Δηλαδή αν αντιγράφοντας τον Μαρσέλ Προυστ, έφτιαχνα μια στήλη "στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών" τι θα μπορούσα και τι θα έπρεπε να πω; Να τα χώνω και να κατηγορώ όλα αυτά τα κορίτσια που μου πρότειναν τον ίσκιο του κορμιού και την ικμάδα της ψυχής τους για να ξαποστάσω στο δικό μου εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης και ολοκλήρωσης;
Τουναντίον θα έγραφα θαυμάσια πράγματα, όπως τα έζησα, επειδή δεν υπήρξα ποτέ θεατής. Δεν ανέλυσα καμιά τους και δεν έκανα καμιά μελέτη απάνω στο μυαλό, στην ψυχή, στο κορμί, στην τρέλα που κουβαλάνε. Απλά τα έζησα όλα αυτά και τα ζω. Αν ήταν να πω κάτι, θα ήταν μόνο τα καλά γιατί δεν υπήρξαν άσχημα, θα εκθείαζα την γυναικεία ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο γιατί βλέπετε ελκύω και με ελκύει άλλη "κατηγορία" γυναικών.
Αν δεν έχεις έναν σύντροφο που να ασχολείται με το μυαλό σου Σοφία μου, που να σου βγάζει συναισθήματα που δεν είχες νοιώσει και άλλα που ήταν για καιρό κρυμμένα, που να σταματά το χρόνο μόνο για σένα, να οδηγεί τις αισθήσεις σου και να παρασύρει τις παραισθήσεις σου σε διονυσιακά όργια, αναζήτησε τον για το καλό όλων μας. Έλεος!
Τα 'χω και με το Διονύση μας. Αυτόν τον δικαιολογώ κάπως γιατί είναι πιτσιρικάς ή μάλλον περισσότερο γιατί σκέφτεται σαν πιτσιρικάς. Εντάξει, τελείωσες τη φοιτητική ζωή και σύντομα. Μπράβο σου. Θες και παράσημο; Πάρε και παράσημο! "…από κανέναν δε ζητώ παράσημα, γαλόνια…" και "…γιατί 'μαι εθισμένος στα παραπτώματα…" λέει ο Σιδηρόπουλος, που μου 'ρθε τώρα. Και τι σου έμεινε; Αυτό θέλουμε να μας πεις. Τι έχεις να θυμάσαι; Και κυρίως τι έχεις για να σε θυμούνται; Τι αφήνεις πίσω σου; Ούτε ένα γκράφιτι στις ψυχές μας, ούτε ένα σπασμένο τζάμι στα κουρασμένα μυαλά μας, ούτε μια καρδιά να σπάει για σένα… μόνο ένα αντίγραφο πτυχίου στο αρχείο του πανεπιστημίου κι ένα αρνητικό φωτογραφίας απονομής πτυχίου στα συρτάρια του φωτογράφου. Οκ! δικαίωμα σου. Και πάμε στα σημαντικά τώρα. Τι σημασία έχει βρε Διονύση, αν πήρες πτυχίο στα τέσσερα χρόνια, με το γεγονός ότι "μπλέχτηκες" σε φοιτητική παράταξη; Εκτός και αν, έτσι όπως το γράφεις, έχει άμεση σχέση…
Η θέση μου σ' αυτό το θέμα είναι πάγια. Ο διαχωρισμός των φοιτητών σε παρατάξεις, που με τη σειρά τους υποστηρίζονται από ή ανήκουν σε, νεολαίες κομμάτων, κατά το δόγμα "διαίρει και βασίλευε", όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στο φοιτητικό κίνημα και αγώνα, αλλά μεθοδευμένα το αποδυναμώνει. Έξυπνη κίνηση είναι να μην συμμετέχετε σε παρατάξεις, γιατί όπως έχω ξαναπεί, πρώτα θα σώσουν το τομάρι τους και μετά αν μείνει χώρος θα σώσουν και κάποιους από σας. Συνήθως δε μένει χώρος με αποτέλεσμα να μένετε μετέωροι, αναποφάσιστοι, ακόμα και στιγματισμένοι. Άσε που θες δε θες, είσαι κατά της όποιας κατάληψης και του όποιου αγώνα, επειδή το αποφάσισε η παράταξη. Γιατί αλλιώς χάνεις και τα "σφηνάκια" των φοιτητικών εκλογών στα κλαμπ της πόλης. Από μικρό σου καλλιεργούν την ανάγκη για εκλογές, ψηφοφορίες, συμβούλια, κυβερνήσεις κλπ. Απ' τα δώδεκα ψηφίζεις. Πενταμελή, δεκαπενταμελή στο Γυμνάσιο και Λύκειο, προεδρεία και συντονιστικά στο πανεπιστήμιο, κόμματα και βολευτές σ' όλη σου τη ζωή. Βέβαια έχεις και το δικαίωμα του "εκλέγεσθε". Μόνο που για να το κατοχυρώσεις θα πρέπει να "ανήκεις". Να μπεις στο κοπάδι. Στην κοινωνία της αγέλης που το δίκαιο το έχει ο ισχυρότερος. Έτσι Διονύση μας; Μη μου πεις ότι κατέβηκες ως ανεξάρτητος με τη δύναμη της προσωπικότητας σου; Τι δημοκρατικές διαδικασίες λοιπόν και παπαριές μου τσαμπουνάς; Πότε είπες τη γνώμη σου και εισακούστηκες; Πάντα έμεινες θεατής σε όλα όσα έγιναν γύρω σου, θεατής στη φοιτητική ζωή, θεατής στα πάρτυ, θεατής στην τηλεόραση. "…κι εμείς, μπανιστιρτζήδες της ζωής…" που λέει κι ο Παύλος.
Πάντα θεατής και ποτέ θέαμα, κλόουν, γελωτοποιός, (τρελός) στις πόλεις των τρελών και στα χωριά των ηλιθίων.
Αυτά!
ΥΓ1. Τέχνη είναι το έργο και όχι ο θεατής
ΥΓ2. Στο γεγονός ότι χτες έκλεισα τα πενήντα, θα πρέπει να αναζητήσετε, τα αίτια της οργής που με διακατείχε στο σημερινό άρθρο.
ΥΓ3. (Για να δω πόσοι με διαβάζουν). Προτείνω να μαζευτούμε όλοι οι συνεργάτες τις εφημερίδας και να κάνουμε ένα μωρό! Να καθίσουμε και να γράψουμε δηλαδή ένα μυθιστόρημα, ας πούμε, το οποίο να το ξεκινάει ο ένας να το συνεχίζει ο άλλος και να δούμε τι έκτρωμα θα βγει, με τον τρόπο γραφής του καθενός μας. Ας το κάνουμε κι ας μην μένουμε θεατές. Περιμένω απαντήσεις, σχόλια, χέρια υπέρ, πόδια κατά κλπ.
ΥΓ4. Μαζί με δυο-τρεις φίλους έχουμε αναλάβει την ιστορική καταγραφή των συγκροτημάτων της ποπ-ροκ σκηνής της πόλης των Ιωαννίνων από το 1960 και μετά. Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε κάθε στοιχείο που έχει να κάνει με ονόματα γκρουπ, μέλη, χρονική περίοδο, δραστηριότητες, τραγούδια, συναυλίες κλπ. Επιδίωξη μας είναι η έκδοση ενός βιβλίου, των ανέκδοτων τραγουδιών σε CD και η διοργάνωση μιας ή και παραπάνω συναυλιών, με όσους μπορούν ακόμα να παίξουν ζωντανά το ροκ εν ρολ της καρδιάς τους. Όσοι και όσες έχετε κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει επικοινωνήστε μαζί μου στο ioanninarock@freemail.gr
Πρέπει να 'χει πολλά απωθημένα αυτό το κορίτσι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Έχει το προνόμιο, την αδυναμία ή την κατάρα να ελκύει μια συγκεκριμένη "κατηγορία" αντρών και κάνοντας την αυτοκριτική της, παρουσιάζοντας την μας σαν "έρευνα", μας τη "λέει" σε όλο το "ισχυρό" φύλλο. Δηλαδή αν αντιγράφοντας τον Μαρσέλ Προυστ, έφτιαχνα μια στήλη "στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών" τι θα μπορούσα και τι θα έπρεπε να πω; Να τα χώνω και να κατηγορώ όλα αυτά τα κορίτσια που μου πρότειναν τον ίσκιο του κορμιού και την ικμάδα της ψυχής τους για να ξαποστάσω στο δικό μου εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης και ολοκλήρωσης;
Τουναντίον θα έγραφα θαυμάσια πράγματα, όπως τα έζησα, επειδή δεν υπήρξα ποτέ θεατής. Δεν ανέλυσα καμιά τους και δεν έκανα καμιά μελέτη απάνω στο μυαλό, στην ψυχή, στο κορμί, στην τρέλα που κουβαλάνε. Απλά τα έζησα όλα αυτά και τα ζω. Αν ήταν να πω κάτι, θα ήταν μόνο τα καλά γιατί δεν υπήρξαν άσχημα, θα εκθείαζα την γυναικεία ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο γιατί βλέπετε ελκύω και με ελκύει άλλη "κατηγορία" γυναικών.
Αν δεν έχεις έναν σύντροφο που να ασχολείται με το μυαλό σου Σοφία μου, που να σου βγάζει συναισθήματα που δεν είχες νοιώσει και άλλα που ήταν για καιρό κρυμμένα, που να σταματά το χρόνο μόνο για σένα, να οδηγεί τις αισθήσεις σου και να παρασύρει τις παραισθήσεις σου σε διονυσιακά όργια, αναζήτησε τον για το καλό όλων μας. Έλεος!
Τα 'χω και με το Διονύση μας. Αυτόν τον δικαιολογώ κάπως γιατί είναι πιτσιρικάς ή μάλλον περισσότερο γιατί σκέφτεται σαν πιτσιρικάς. Εντάξει, τελείωσες τη φοιτητική ζωή και σύντομα. Μπράβο σου. Θες και παράσημο; Πάρε και παράσημο! "…από κανέναν δε ζητώ παράσημα, γαλόνια…" και "…γιατί 'μαι εθισμένος στα παραπτώματα…" λέει ο Σιδηρόπουλος, που μου 'ρθε τώρα. Και τι σου έμεινε; Αυτό θέλουμε να μας πεις. Τι έχεις να θυμάσαι; Και κυρίως τι έχεις για να σε θυμούνται; Τι αφήνεις πίσω σου; Ούτε ένα γκράφιτι στις ψυχές μας, ούτε ένα σπασμένο τζάμι στα κουρασμένα μυαλά μας, ούτε μια καρδιά να σπάει για σένα… μόνο ένα αντίγραφο πτυχίου στο αρχείο του πανεπιστημίου κι ένα αρνητικό φωτογραφίας απονομής πτυχίου στα συρτάρια του φωτογράφου. Οκ! δικαίωμα σου. Και πάμε στα σημαντικά τώρα. Τι σημασία έχει βρε Διονύση, αν πήρες πτυχίο στα τέσσερα χρόνια, με το γεγονός ότι "μπλέχτηκες" σε φοιτητική παράταξη; Εκτός και αν, έτσι όπως το γράφεις, έχει άμεση σχέση…
Η θέση μου σ' αυτό το θέμα είναι πάγια. Ο διαχωρισμός των φοιτητών σε παρατάξεις, που με τη σειρά τους υποστηρίζονται από ή ανήκουν σε, νεολαίες κομμάτων, κατά το δόγμα "διαίρει και βασίλευε", όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στο φοιτητικό κίνημα και αγώνα, αλλά μεθοδευμένα το αποδυναμώνει. Έξυπνη κίνηση είναι να μην συμμετέχετε σε παρατάξεις, γιατί όπως έχω ξαναπεί, πρώτα θα σώσουν το τομάρι τους και μετά αν μείνει χώρος θα σώσουν και κάποιους από σας. Συνήθως δε μένει χώρος με αποτέλεσμα να μένετε μετέωροι, αναποφάσιστοι, ακόμα και στιγματισμένοι. Άσε που θες δε θες, είσαι κατά της όποιας κατάληψης και του όποιου αγώνα, επειδή το αποφάσισε η παράταξη. Γιατί αλλιώς χάνεις και τα "σφηνάκια" των φοιτητικών εκλογών στα κλαμπ της πόλης. Από μικρό σου καλλιεργούν την ανάγκη για εκλογές, ψηφοφορίες, συμβούλια, κυβερνήσεις κλπ. Απ' τα δώδεκα ψηφίζεις. Πενταμελή, δεκαπενταμελή στο Γυμνάσιο και Λύκειο, προεδρεία και συντονιστικά στο πανεπιστήμιο, κόμματα και βολευτές σ' όλη σου τη ζωή. Βέβαια έχεις και το δικαίωμα του "εκλέγεσθε". Μόνο που για να το κατοχυρώσεις θα πρέπει να "ανήκεις". Να μπεις στο κοπάδι. Στην κοινωνία της αγέλης που το δίκαιο το έχει ο ισχυρότερος. Έτσι Διονύση μας; Μη μου πεις ότι κατέβηκες ως ανεξάρτητος με τη δύναμη της προσωπικότητας σου; Τι δημοκρατικές διαδικασίες λοιπόν και παπαριές μου τσαμπουνάς; Πότε είπες τη γνώμη σου και εισακούστηκες; Πάντα έμεινες θεατής σε όλα όσα έγιναν γύρω σου, θεατής στη φοιτητική ζωή, θεατής στα πάρτυ, θεατής στην τηλεόραση. "…κι εμείς, μπανιστιρτζήδες της ζωής…" που λέει κι ο Παύλος.
Πάντα θεατής και ποτέ θέαμα, κλόουν, γελωτοποιός, (τρελός) στις πόλεις των τρελών και στα χωριά των ηλιθίων.
Αυτά!
ΥΓ1. Τέχνη είναι το έργο και όχι ο θεατής
ΥΓ2. Στο γεγονός ότι χτες έκλεισα τα πενήντα, θα πρέπει να αναζητήσετε, τα αίτια της οργής που με διακατείχε στο σημερινό άρθρο.
ΥΓ3. (Για να δω πόσοι με διαβάζουν). Προτείνω να μαζευτούμε όλοι οι συνεργάτες τις εφημερίδας και να κάνουμε ένα μωρό! Να καθίσουμε και να γράψουμε δηλαδή ένα μυθιστόρημα, ας πούμε, το οποίο να το ξεκινάει ο ένας να το συνεχίζει ο άλλος και να δούμε τι έκτρωμα θα βγει, με τον τρόπο γραφής του καθενός μας. Ας το κάνουμε κι ας μην μένουμε θεατές. Περιμένω απαντήσεις, σχόλια, χέρια υπέρ, πόδια κατά κλπ.
ΥΓ4. Μαζί με δυο-τρεις φίλους έχουμε αναλάβει την ιστορική καταγραφή των συγκροτημάτων της ποπ-ροκ σκηνής της πόλης των Ιωαννίνων από το 1960 και μετά. Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε κάθε στοιχείο που έχει να κάνει με ονόματα γκρουπ, μέλη, χρονική περίοδο, δραστηριότητες, τραγούδια, συναυλίες κλπ. Επιδίωξη μας είναι η έκδοση ενός βιβλίου, των ανέκδοτων τραγουδιών σε CD και η διοργάνωση μιας ή και παραπάνω συναυλιών, με όσους μπορούν ακόμα να παίξουν ζωντανά το ροκ εν ρολ της καρδιάς τους. Όσοι και όσες έχετε κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει επικοινωνήστε μαζί μου στο ioanninarock@freemail.gr
Βασίλης Νάτσικας
Ο καραγκιόζης μπακάλης
(σόρρυ Αγαπητέ)
6 Μάη 2007
Ο καραγκιόζης μπακάλης
(σόρρυ Αγαπητέ)
6 Μάη 2007
26 Φεβ 2009
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 8
Αυτή εδώ η στήλη μου δίνει μια μοναδική ευκαιρία να πω μερικά πράγματα για μένα, να παρουσιάσω τις ιδέες μου, να αναλύσω τις απόψεις μου και να καταθέσω τις ανησυχίες μου. Επιπλέον είναι κι ένας χώρος για "να τα χώνω" σε όποιον και ότι μου χαλάει τη γεύση. Βλέπετε στο μπακάλικο είναι κάπως δύσκολο να τα κάνω όλα αυτά, γιατί εκεί "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο".
Ήρθε λοιπόν τις προάλλες ένας "πελάτης" με τον οποίο, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας στην παρέα (ήταν κι άλλοι δυο εκτός από μας), κάναμε μια γενική συζήτηση για την κατάσταση σήμερα, ξεκινώντας απ την παιδεία και αναφέροντας και άλλες παραμέτρους της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας. Είχε ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση γιατί κατανόησα τον τρόπο (κατά μία έννοια) που σκέφτονται οι πατεράδες μας, αλλά και τον τρόπο (κατά μια άλλη έννοια) που αντιμετωπίζουν το συνομιλητή τους. Οι άλλοι δύο στην παρέα ήταν ο γιος και η νύφη του, φοιτητές στα Γιάννενα αμφότεροι. Ο κατά τα άλλα συμπαθής πατέρας του φίλου μου, λοιπόν, συνδικαλιστής του κλάδου του όπως φρόντιζε να τονίζει συνεχώς, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, αν και μάλλον μονόλογός του ήταν, απαντούσε σε κάθε ερώτηση, ακόμα και σ' εκείνες που δεν απευθύνονταν στον ίδιο, αλλά ακόμα και σ' εκείνες που έθετε ο ίδιος. Με ενόχλησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι αφού κατέθεσε τις απόψεις του (παρόλο που η ερώτηση αφορούσε τη νύφη του), και ενώ τον άκουγα με μεγάλη προσοχή όση ώρα μιλούσε, τη στιγμή που έτεινα να διαφωνήσω μαζί του, έπαιρνε πάλι το λόγο και μιλούσε διαρκώς για τα ίδια. Δεν ήθελε ν' ακούσει λέξη που να μην ταιριάζει με αυτά που ο ίδιος πιστεύει. Ακόμα κι όταν πάσχιζα να δώσω το στίγμα μου (πόσο μάλλον να το υποστηρίξω) "πρότεινε" σαν επιχείρημα την πείρα του στο "πεζοδρόμιο" και στο συνδικαλιστικό χώρο (που δεν μ' ενδιαφέρει τι πρέσβευε, γιατί για μένα όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι- κοιτάζουν για το καλό πρώτα το δικό τους και μετά των ομοϊδεατών τους αλλά πάντα στα στενά πλαίσια της συντεχνίας τους. Από κει και πέρα για το τι στραβό συμβαίνει παραπέρα, καρφί δεν τους καίγεται). Εντάξει ας δεχτώ ότι ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος κι ας γυρίσω σελίδα. Έλα όμως που είναι και το άλλο. Όλα αυτά που έλεγε και υποστήριζε με τα οποία και διαφωνούσα και διαφωνώ καθέτως. Μιας και όπως προείπα "ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο", εννοώντας βέβαια ότι στο μπακάλικο υπήρχαν κι άλλοι πελάτες που ήρθαν να φάνε και να πιούν με την ησυχία τους, τον άφησα να πιστεύει, τον συγκεκριμένο, ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Όμως έχουμε και τη στήλη, που κάτι τέτοιοι τύποι δεν την αφήνουν να ξεκαπνίσει μέρες ανοιξιάτικες που είναι. Το τραβάει η όρεξη τους. Εξηγούμαι λοιπόν και ξεκαθαρίζω, ότι αυτός που αφήνει (καλύτερα παρκάρει) το αυτοκίνητο του στην Πατησίων την ημέρα που έχει ανακοινωθεί πορεία, συλλαλητήριο κλπ, είναι αδικαιολόγητος να κατηγορεί τους φοιτητές και τον αγώνα τους, αν καεί το αμάξι του, όπως είναι και αδικαιολόγητος να κατηγορεί για τον εμπρησμό τους "γνωστούς αγνώστους". Επίσης δεν δικαιολογείται να υποστηρίζει, επειδή υπήρξε "θύμα" μιας "οδομαχίας", τη θέση της κάθε κομπανίας διακυβέρνησης, για φίμωση και παρακολούθηση των πάντων για το λεγόμενο γενικό καλό. Το αμάξι σου πήρε φωτιά γιατί δεν πήρες εσύ. Γιατί κάθεσαι στον καναπέ σου και βλέπεις τις "αλήθειες" όπως στις σερβίρουν. Εδώ πρόκειται για πόλεμο αν δεν το 'χεις καταλάβει. Αν θες να είσαι στον άμαχο πληθυσμό, είναι δικαίωμα σου, αλλά δεν είναι δικαίωμα σου να κατηγορείς κάποιον αν υπάρξεις θύμα. Αφού θες να είσαι έξω απ το χορό, τράβα και το σακάκι σου απ την πίστα, γιατί αν στο τσαλακώσουν, εσύ είσαι υπεύθυνος.
Δεν μ' ενδιαφέρει αν υπάρχουν κάποιοι που καίνε και καταστρέφουν, όπως και το από πού προέρχονται. Δε με νοιάζει αν είναι ιδεαλιστές, ή απλά προβοκάτορες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι αυτοί οι τύποι υπάρχουν. Το να παρακολουθηθούν να εντοπιστούν, να προσαχθούν, να συλληφθούν και να καταδικαστούν, δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση γιατί θα υπάρξουν κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι. Γι αυτό και η κάμερα αλλά και οι δυνάμεις καταστολής εν γένει είναι άχρηστες. Το "κακό" αν μπορώ να το πω έτσι, πρέπει να αντιμετωπιστεί στη γέννησή του. Το να καταστέλλουμε τα παράγωγά του, είναι σαν να προσπαθούμε να αποκεφαλίσουμε μια λερναία ύδρα.
Βέβαια όταν έχεις να κάνεις με λερναία ύδρα, μπορείς να εξασφαλίσεις πάγια κονδύλια, απ το φορολογούμενο πολίτη, για να καταπολεμήσεις το κακό. Εδώ η λερναία ύδρα είναι η κότα με τα χρυσά αυγά. Τρώνε οι διαχειριστές, ταΐζουν και τους "δικούς" τους ώστε να μαζεύουν τ' αυγά απ το κοτέτσι, που εκτός από ανθυγιεινό είναι και επικίνδυνο άμα τους λάχει κανένας κόκορας, οπότε παίρνουν κι επίδομα. Η λερναία ύδρα είναι πάντα εκεί και κάθε τόσο ξεπετάει κι από ένα κεφάλι. Και πληρώνει ο φοβισμένος, γιατί η λερναία ύδρα εκτός από αυγά και κεφάλια βγάζει και φλόγες απ τα στόματά της, να μην του κάψει το αμάξι, το σπίτι, το εξοχικό, τη γούνα… αν το καλλιεργήσεις και το πουλήσεις σωστά θα εξασφαλιστείς για πάντα. Μεσαίωνας! Εκεί βρισκόμαστε χρονικά στην όμορφη τώρα την άνοιξη αλλά και πάντοτε Ελλάδα μας. Όλα αυτά μου θυμίζουν τους αδερφούς Γκρίμ ή την αδελφότητα των λύκων (ταινίες εποχής για το πώς κατασκευάζεις και συντηρείς λερναίες ύδρες) άσε που άμα δεν μπεις στο κοπάδι, περνάς κι από ιερά εξέταση! Λόγω οθωμανικής κατοχής δεν ζήσαμε αυτό το σκοτεινό βήμα της ανθρωπότητας, οπότε είπαμε να το κάνουμε τώρα, να μη χάσουμε τη σειρά στο σήριαλ.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Ποιος να δεχθεί να το παίξει Ηρακλής; Στην μεσαιωνική πλέον Ελλάδα μας, όποιος γεννηθεί Ηρακλής, τον πνίγουμε, ρίχνοντας φίδια στην κούνια του. Δε μας συμφέρει. Έχουμε ένα περιφερόμενο τσίρκο που έχει απ όλα. Λερναίες ύδρες, ερυμάνθιους κάφρους, αρχι-ιερείς, στυμφαλίδες όρνιθες, κοπριές του Αυγέα. Ελάτε να μας δείτε. Να θαυμάσετε και να τρομάξετε. Πληρώστε μας το τίμημα της παράστασης (συν ΦΠΑ) γιατί θα τ' αμολήσουμε και θα σας φάνε. Πότε-πότε αμολάμε κι από κανένα αλλά σας λέμε ότι το έσκασε απ το κλουβί του, για να μας δώσετε κατι παραπάνω να το πιάσουμε. Και κάτι ακόμα για να φτιάξουμε δυνατότερο κλουβί. Αλλά είμαστε φυσιολάτρες, δεν τα σκοτώνουμε. Ακόμα και τα τέρατα είναι ζωντανά, έχουν ψυχή. Καμιά φορά όταν αμολάμε κανένα τέρας του φοράμε και κουκούλα για να μην ξέρετε ποιο είναι και να τρομάζετε περισσότερο. Έτσι θα μας πληρώνετε περισσότερα. Δεν γλιτώνει κανείς σας, όλοι θα πληρώσετε και με το παραπάνω. Όποιος διαφωνεί και δεν πληρώνει έχουμε και τις κοπριές του Αυγέα. Τον πετάμε μέσα και δεν τον ξεπλένει ούτε ο Γάγγης. Πάρτε κι αναμνηστικά (αυτά σας τα κάνουμε δώρο), να 'χετε και να δείχνετε στα παιδιά σας για να μεγαλώνουν κι αυτά μες στον τρόμο, οπότε άμα σπάσει ο διάολος κανά ποδάρι και ψοφήσει κανένα απ τα τέρατά μας, μέχρι να εφεύρουμε ή να αναθρέψουμε άλλο, να 'χετε κάτι να συντηρεί τον τρόμο σας.
Υπάρχει η λύση κυρίες και κύριοι. Φάτε αυτούς που ανατρέφουν τα τέρατα. Βγάλτε απ τη μέση όλους αυτούς που συντηρούν καθεστώτα τρόμου, για να καλοπερνούν οι ίδιοι, σε βάρος σας. Φάτε τους αλλιώς θα σας φάνε αυτοί, σαν τα ποντίκια, λίγο-λίγο για να μην το πάρετε χαμπάρι παρά μόνο όταν θα είναι πια πολύ αργά.
Που να τα πω όλα αυτά στο μπακάλικο λοιπόν. Θα νομίζει ο πελάτης ότι τα παϊδάκια είναι από κάπρο και τα κοκορέτσια από λερναία ύδρα. Άντε μετά να ξεπλυθείς απ την κοπριά…
Αλλά ρε κουφάλες η ιστορία επαναλαμβάνεται! Μετά το μεσαίωνά σας θα 'ρθει η αναγέννηση…
Ήρθε λοιπόν τις προάλλες ένας "πελάτης" με τον οποίο, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας στην παρέα (ήταν κι άλλοι δυο εκτός από μας), κάναμε μια γενική συζήτηση για την κατάσταση σήμερα, ξεκινώντας απ την παιδεία και αναφέροντας και άλλες παραμέτρους της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας. Είχε ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση γιατί κατανόησα τον τρόπο (κατά μία έννοια) που σκέφτονται οι πατεράδες μας, αλλά και τον τρόπο (κατά μια άλλη έννοια) που αντιμετωπίζουν το συνομιλητή τους. Οι άλλοι δύο στην παρέα ήταν ο γιος και η νύφη του, φοιτητές στα Γιάννενα αμφότεροι. Ο κατά τα άλλα συμπαθής πατέρας του φίλου μου, λοιπόν, συνδικαλιστής του κλάδου του όπως φρόντιζε να τονίζει συνεχώς, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, αν και μάλλον μονόλογός του ήταν, απαντούσε σε κάθε ερώτηση, ακόμα και σ' εκείνες που δεν απευθύνονταν στον ίδιο, αλλά ακόμα και σ' εκείνες που έθετε ο ίδιος. Με ενόχλησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι αφού κατέθεσε τις απόψεις του (παρόλο που η ερώτηση αφορούσε τη νύφη του), και ενώ τον άκουγα με μεγάλη προσοχή όση ώρα μιλούσε, τη στιγμή που έτεινα να διαφωνήσω μαζί του, έπαιρνε πάλι το λόγο και μιλούσε διαρκώς για τα ίδια. Δεν ήθελε ν' ακούσει λέξη που να μην ταιριάζει με αυτά που ο ίδιος πιστεύει. Ακόμα κι όταν πάσχιζα να δώσω το στίγμα μου (πόσο μάλλον να το υποστηρίξω) "πρότεινε" σαν επιχείρημα την πείρα του στο "πεζοδρόμιο" και στο συνδικαλιστικό χώρο (που δεν μ' ενδιαφέρει τι πρέσβευε, γιατί για μένα όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι- κοιτάζουν για το καλό πρώτα το δικό τους και μετά των ομοϊδεατών τους αλλά πάντα στα στενά πλαίσια της συντεχνίας τους. Από κει και πέρα για το τι στραβό συμβαίνει παραπέρα, καρφί δεν τους καίγεται). Εντάξει ας δεχτώ ότι ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος κι ας γυρίσω σελίδα. Έλα όμως που είναι και το άλλο. Όλα αυτά που έλεγε και υποστήριζε με τα οποία και διαφωνούσα και διαφωνώ καθέτως. Μιας και όπως προείπα "ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο", εννοώντας βέβαια ότι στο μπακάλικο υπήρχαν κι άλλοι πελάτες που ήρθαν να φάνε και να πιούν με την ησυχία τους, τον άφησα να πιστεύει, τον συγκεκριμένο, ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Όμως έχουμε και τη στήλη, που κάτι τέτοιοι τύποι δεν την αφήνουν να ξεκαπνίσει μέρες ανοιξιάτικες που είναι. Το τραβάει η όρεξη τους. Εξηγούμαι λοιπόν και ξεκαθαρίζω, ότι αυτός που αφήνει (καλύτερα παρκάρει) το αυτοκίνητο του στην Πατησίων την ημέρα που έχει ανακοινωθεί πορεία, συλλαλητήριο κλπ, είναι αδικαιολόγητος να κατηγορεί τους φοιτητές και τον αγώνα τους, αν καεί το αμάξι του, όπως είναι και αδικαιολόγητος να κατηγορεί για τον εμπρησμό τους "γνωστούς αγνώστους". Επίσης δεν δικαιολογείται να υποστηρίζει, επειδή υπήρξε "θύμα" μιας "οδομαχίας", τη θέση της κάθε κομπανίας διακυβέρνησης, για φίμωση και παρακολούθηση των πάντων για το λεγόμενο γενικό καλό. Το αμάξι σου πήρε φωτιά γιατί δεν πήρες εσύ. Γιατί κάθεσαι στον καναπέ σου και βλέπεις τις "αλήθειες" όπως στις σερβίρουν. Εδώ πρόκειται για πόλεμο αν δεν το 'χεις καταλάβει. Αν θες να είσαι στον άμαχο πληθυσμό, είναι δικαίωμα σου, αλλά δεν είναι δικαίωμα σου να κατηγορείς κάποιον αν υπάρξεις θύμα. Αφού θες να είσαι έξω απ το χορό, τράβα και το σακάκι σου απ την πίστα, γιατί αν στο τσαλακώσουν, εσύ είσαι υπεύθυνος.
Δεν μ' ενδιαφέρει αν υπάρχουν κάποιοι που καίνε και καταστρέφουν, όπως και το από πού προέρχονται. Δε με νοιάζει αν είναι ιδεαλιστές, ή απλά προβοκάτορες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι αυτοί οι τύποι υπάρχουν. Το να παρακολουθηθούν να εντοπιστούν, να προσαχθούν, να συλληφθούν και να καταδικαστούν, δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση γιατί θα υπάρξουν κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι. Γι αυτό και η κάμερα αλλά και οι δυνάμεις καταστολής εν γένει είναι άχρηστες. Το "κακό" αν μπορώ να το πω έτσι, πρέπει να αντιμετωπιστεί στη γέννησή του. Το να καταστέλλουμε τα παράγωγά του, είναι σαν να προσπαθούμε να αποκεφαλίσουμε μια λερναία ύδρα.
Βέβαια όταν έχεις να κάνεις με λερναία ύδρα, μπορείς να εξασφαλίσεις πάγια κονδύλια, απ το φορολογούμενο πολίτη, για να καταπολεμήσεις το κακό. Εδώ η λερναία ύδρα είναι η κότα με τα χρυσά αυγά. Τρώνε οι διαχειριστές, ταΐζουν και τους "δικούς" τους ώστε να μαζεύουν τ' αυγά απ το κοτέτσι, που εκτός από ανθυγιεινό είναι και επικίνδυνο άμα τους λάχει κανένας κόκορας, οπότε παίρνουν κι επίδομα. Η λερναία ύδρα είναι πάντα εκεί και κάθε τόσο ξεπετάει κι από ένα κεφάλι. Και πληρώνει ο φοβισμένος, γιατί η λερναία ύδρα εκτός από αυγά και κεφάλια βγάζει και φλόγες απ τα στόματά της, να μην του κάψει το αμάξι, το σπίτι, το εξοχικό, τη γούνα… αν το καλλιεργήσεις και το πουλήσεις σωστά θα εξασφαλιστείς για πάντα. Μεσαίωνας! Εκεί βρισκόμαστε χρονικά στην όμορφη τώρα την άνοιξη αλλά και πάντοτε Ελλάδα μας. Όλα αυτά μου θυμίζουν τους αδερφούς Γκρίμ ή την αδελφότητα των λύκων (ταινίες εποχής για το πώς κατασκευάζεις και συντηρείς λερναίες ύδρες) άσε που άμα δεν μπεις στο κοπάδι, περνάς κι από ιερά εξέταση! Λόγω οθωμανικής κατοχής δεν ζήσαμε αυτό το σκοτεινό βήμα της ανθρωπότητας, οπότε είπαμε να το κάνουμε τώρα, να μη χάσουμε τη σειρά στο σήριαλ.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Ποιος να δεχθεί να το παίξει Ηρακλής; Στην μεσαιωνική πλέον Ελλάδα μας, όποιος γεννηθεί Ηρακλής, τον πνίγουμε, ρίχνοντας φίδια στην κούνια του. Δε μας συμφέρει. Έχουμε ένα περιφερόμενο τσίρκο που έχει απ όλα. Λερναίες ύδρες, ερυμάνθιους κάφρους, αρχι-ιερείς, στυμφαλίδες όρνιθες, κοπριές του Αυγέα. Ελάτε να μας δείτε. Να θαυμάσετε και να τρομάξετε. Πληρώστε μας το τίμημα της παράστασης (συν ΦΠΑ) γιατί θα τ' αμολήσουμε και θα σας φάνε. Πότε-πότε αμολάμε κι από κανένα αλλά σας λέμε ότι το έσκασε απ το κλουβί του, για να μας δώσετε κατι παραπάνω να το πιάσουμε. Και κάτι ακόμα για να φτιάξουμε δυνατότερο κλουβί. Αλλά είμαστε φυσιολάτρες, δεν τα σκοτώνουμε. Ακόμα και τα τέρατα είναι ζωντανά, έχουν ψυχή. Καμιά φορά όταν αμολάμε κανένα τέρας του φοράμε και κουκούλα για να μην ξέρετε ποιο είναι και να τρομάζετε περισσότερο. Έτσι θα μας πληρώνετε περισσότερα. Δεν γλιτώνει κανείς σας, όλοι θα πληρώσετε και με το παραπάνω. Όποιος διαφωνεί και δεν πληρώνει έχουμε και τις κοπριές του Αυγέα. Τον πετάμε μέσα και δεν τον ξεπλένει ούτε ο Γάγγης. Πάρτε κι αναμνηστικά (αυτά σας τα κάνουμε δώρο), να 'χετε και να δείχνετε στα παιδιά σας για να μεγαλώνουν κι αυτά μες στον τρόμο, οπότε άμα σπάσει ο διάολος κανά ποδάρι και ψοφήσει κανένα απ τα τέρατά μας, μέχρι να εφεύρουμε ή να αναθρέψουμε άλλο, να 'χετε κάτι να συντηρεί τον τρόμο σας.
Υπάρχει η λύση κυρίες και κύριοι. Φάτε αυτούς που ανατρέφουν τα τέρατα. Βγάλτε απ τη μέση όλους αυτούς που συντηρούν καθεστώτα τρόμου, για να καλοπερνούν οι ίδιοι, σε βάρος σας. Φάτε τους αλλιώς θα σας φάνε αυτοί, σαν τα ποντίκια, λίγο-λίγο για να μην το πάρετε χαμπάρι παρά μόνο όταν θα είναι πια πολύ αργά.
Που να τα πω όλα αυτά στο μπακάλικο λοιπόν. Θα νομίζει ο πελάτης ότι τα παϊδάκια είναι από κάπρο και τα κοκορέτσια από λερναία ύδρα. Άντε μετά να ξεπλυθείς απ την κοπριά…
Αλλά ρε κουφάλες η ιστορία επαναλαμβάνεται! Μετά το μεσαίωνά σας θα 'ρθει η αναγέννηση…
Βασίλης Νάτσικας
μπακατρουλοκανατιάς
(μπακάλης παραμυθάς)
30 Απρίλη 2007
(μπακάλης παραμυθάς)
30 Απρίλη 2007
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 7
Σήμερα θέλω πρωτ' απ' όλα να πω, δημόσια, ένα μεγάλο και ξεκάθαρο ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου στον Τάσο Γεωργιάδη, ο οποίος λειτουργώντας με αυταπάρνηση και δείχνοντας πόσο μάγκας και πόσο σπάνιος άνθρωπος είναι τελικά, παρέδωσε στην Αστυνομία Ιωαννίνων το πορτοφόλι, που είχα απωλέσει λίγη ώρα νωρίτερα σε καφετέρια της πόλης μας, την Τετάρτη 18 του μήνα.
Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου θα 'θελα να δώσω μια απάντηση στην ερώτηση "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" της Μαριονέττας υπουργού (και καλά) παιδείας και θρησκευμάτων. Η ερώτηση είτε είναι ρητορική, είτε είναι κυνική, είτε είναι πραγματική έχει μία και μόνη απάντηση: "Επαναστατούμε ήδη απέναντι στον κακό μας εαυτό κυρία μαριονέττα μας. Αν δεν το 'χετε πάρει χαμπάρι, φανταστείτε πόσο πραγματικά "κακός" μας εαυτός είστε. Φανταστείτε το, αν βέβαια διαθέτετε φαντασία, γιατί με τις παρωπίδες που φοράτε, αποκλείεται να το δείτε. Είναι απίθανο να δείτε την πραγματικότητα και την ανάγκη των νέων ανθρώπων, γιατί όπως καθημερινά αποδείχνετε, δεν θέλετε ούτε να ακούσετε, ούτε να δείτε, ούτε να αφουγκραστείτε τον παλμό της επανάστασης των φοιτητών που αγωνιούν δίπλα στην πόρτα σας. Φανταστείτε το λοιπόν αυτό που δεν μπορείτε να νιώσετε και μάλλον θα πρέπει να διαθέτετε φαντασία, συμπεραίνω, αφού πάσχοντας από υδροκεφαλισμό είναι πολύ πιθανόν να έχει μείνει και λίγη φαιά ουσία να βασανίσετε εκεί μέσα. Πως αλλιώς να εξηγήσω την σουρεαλιστική προοπτική θεώρηση της πραγματικότητας εκ μέρους σας; Γιατί για σουρεαλισμό πρόκειται, όταν πιστεύετε
1ον ότι κυβερνάτε αφού σας μαγεύει η ιδέα της "εξουσίας", ενώ απλά σας έχει ανατεθεί ο συντονισμός και η διακυβέρνηση.
2ον ότι "κυβερνάτε" στηριζόμενοι στην πλειοψηφία, πράγμα που συχνά πυκνά τονίζετε, μιας κι έχετε την ανάγκη να το πιστέψετε πρώτα εσείς, είναι στοιχείο της φιλαρέσκειάς σας, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι αποδεδειγμένα δεν αντιπροσωπεύετε, σε ποσοστό, περισσότερο απ το 35% του πληθυσμού.
3ον ότι έχετε την λαϊκή εντολή των νέων ανθρώπων για να αλλάξετε τα δεδομένα στην παιδεία, ενώ οι νέοι άνθρωποι που γι αυτούς "κόπτεστε" και οι οποίοι θα επηρεαστούν περισσότερο απ τις αναχρονιστικές ιδέες σας, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου όταν έγιναν οι τελευταίες βολευτικές εκλογές και επιπλέον αυτοί που θα επωμιστούν όλο το βάρος του μεγαλόπνοου έργου σας, είναι σήμερα περίπου δέκα με δώδεκα χρονών. Μήπως αυτή η "λαϊκή" εντολή σας δόθηκε κατά τις συνεδριάσεις των πενταμελών των τμημάτων και των δεκαπενταμελών των γυμνασίων και λυκείων παράλληλα με την απόφαση για τις πενταήμερες εκδρομές;
Νταλί ζεις, τις μαριονέττες σε γκουέρνικες οδηγείς
Και μη μου πείτε ότι δεν διαθέτετε το μυαλό ώστε να φανταστείτε, έστω, την πραγματικότητα, γιατί τότε θα είχατε λιγότερο μυαλό κι απ την άλλη μαριονέττα που ξέρω, τον συμπαθή Πινόκιο.
Θα σας δώσω, αγαπητοί αναγνώστες, μια διαφορετική οπτική, μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας. Ακούτε και βλέπετε το "επίσημο" κράτος, ακούτε και βλέπετε την "τέταρτη εξουσία", είναι καιρός να δείτε και την αλήθεια τη δικιά μας και μετά βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα κι όχι αυτά που σας δανείζουν οι κάθε λογής ειδικοί. "Έπρεπε να μου ανοίξουν το κεφάλι, για να μπορέσω να βγω στην τηλεόραση και να μιλήσω" δήλωσε φοιτητής θύμα της φιμωτικής πολιτικής ετούτου του κράτους και όταν πήγε να διευρύνει την κουβέντα κι έβαλε στο παιχνίδι "το θέμα του ασφαλιστικού που ακολουθεί" το κανάλι διέκοψε για διαφημίσεις… για να αναλάβουν στη συνέχεια οι ειδικοί να εξηγήσουν το φαινόμενο του σκεπτόμενου νέου, τους φαίνονταν αδύνατο να υπάρχουμε κι "εμείς" ανάμεσα τους και να βγάζουμε γλώσσα…
"…Εμείς είμαστε εκείνοι κι εκείνες που διαδηλώνουν στους δρόμους κάθε "πανεπιστημιακής" πόλης εδώ και έντεκα μήνες. Χιλιάδες φοιτητές και πόσοι άλλοι που στέκονται κοντά τους… εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που τραφήκαμε με τα άγευστα και τα άοσμα που αναπολούμε τη μυρωδιά φρέσκιας ντομάτας. Που το σπίτι μας ανήκει σε μια τράπεζα και οι γονείς μας σε μια εταιρία. Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες, τα αναλώσιμα και ευτελή υλικά στην ασταμάτητη μηχανή των αφεντάδων.
Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που πριν ακόμα μάθουμε να περπατάμε, μας μάθαιναν πώς να ποδοπατάμε. Που αρνούμαστε να ποδοπατήσουμε και να ποδοπατηθούμε. Που δε μας καταλαβαίνουν, γιατί η δική μας γλώσσα δεν περιέχει τις λέξεις τους. Δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται. Που δε θέλουμε να ξεχάσουμε να μιλάμε, που δεν αντέχουμε τα θορυβώδη ψέματα των δελτίων των 8, την εκκωφαντική σιωπή τους. Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που παίξαμε σε τέσσερις τοίχους, σε γυαλισμένα πατώματα και χώμα πιάσαμε πρώτη φορά απ τη σπασμένη γλάστρα που τσάκισε ο αέρας, που κάποτε φτιάξαμε πίτες με λάσπες, βρωμίσαμε τους αγκώνες μας με χώματα κι ακόμα έχουμε τα σημάδια στα γόνατα απ τις παιδικές μας πατρίδες, που μας μάθαιναν να προσθέτουμε χρώματα σε προκάτ εικόνες, που πασαλείψαμε με χρώματα τοίχους που τώρα γίνανε γκρίζοι. Που διασκεδάσαμε κάτω από κάμερες και οι χτύποι της καρδιάς μας κλειδώθηκαν σε σκοτεινά συρτάρια μεταλλικών γραφείων. Που δε ζητάμε παρά να ζούμε, να ερωτευόμαστε, να σκεφτόμαστε χωρίς να μας επιτηρούν, χωρίς να μας επαναφέρουν στην τάξη τους, χωρίς να τους ζητάμε δανεικό το οξυγόνο που μας στέρησαν. Εμείς είμαστε εκείνοι κι εκείνες που ψάχνουμε μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή.
Την επόμενη φορά που στην τηλεόραση θα δεις τη γνωστή θολή εικόνα και οι παρουσιαστές θα κράζουν βγάζοντας τον ακριβό μισθό τους, τον πληρωμένο απ τους αυριανούς ιδιοκτήτες πανεπιστημίων, τότε μπορεί και να σκεφτείς ότι κάτω απ το σύννεφο των χημικών αερίων και των γκλομπ που κατεβαίνουν με μανία, ίσως να βρίσκεται εκείνος ή εκείνη που συνάντησες πριν λίγο…"
Μπράβο σου Τάσο!
Είσαι ένα παράδειγμα προς μίμηση
και κοσμείς με την παρουσία και το χαρακτήρα σου ετούτη την πόλη.
Είσαι ένα παράδειγμα προς μίμηση
και κοσμείς με την παρουσία και το χαρακτήρα σου ετούτη την πόλη.
Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου θα 'θελα να δώσω μια απάντηση στην ερώτηση "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" της Μαριονέττας υπουργού (και καλά) παιδείας και θρησκευμάτων. Η ερώτηση είτε είναι ρητορική, είτε είναι κυνική, είτε είναι πραγματική έχει μία και μόνη απάντηση: "Επαναστατούμε ήδη απέναντι στον κακό μας εαυτό κυρία μαριονέττα μας. Αν δεν το 'χετε πάρει χαμπάρι, φανταστείτε πόσο πραγματικά "κακός" μας εαυτός είστε. Φανταστείτε το, αν βέβαια διαθέτετε φαντασία, γιατί με τις παρωπίδες που φοράτε, αποκλείεται να το δείτε. Είναι απίθανο να δείτε την πραγματικότητα και την ανάγκη των νέων ανθρώπων, γιατί όπως καθημερινά αποδείχνετε, δεν θέλετε ούτε να ακούσετε, ούτε να δείτε, ούτε να αφουγκραστείτε τον παλμό της επανάστασης των φοιτητών που αγωνιούν δίπλα στην πόρτα σας. Φανταστείτε το λοιπόν αυτό που δεν μπορείτε να νιώσετε και μάλλον θα πρέπει να διαθέτετε φαντασία, συμπεραίνω, αφού πάσχοντας από υδροκεφαλισμό είναι πολύ πιθανόν να έχει μείνει και λίγη φαιά ουσία να βασανίσετε εκεί μέσα. Πως αλλιώς να εξηγήσω την σουρεαλιστική προοπτική θεώρηση της πραγματικότητας εκ μέρους σας; Γιατί για σουρεαλισμό πρόκειται, όταν πιστεύετε
1ον ότι κυβερνάτε αφού σας μαγεύει η ιδέα της "εξουσίας", ενώ απλά σας έχει ανατεθεί ο συντονισμός και η διακυβέρνηση.
2ον ότι "κυβερνάτε" στηριζόμενοι στην πλειοψηφία, πράγμα που συχνά πυκνά τονίζετε, μιας κι έχετε την ανάγκη να το πιστέψετε πρώτα εσείς, είναι στοιχείο της φιλαρέσκειάς σας, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι αποδεδειγμένα δεν αντιπροσωπεύετε, σε ποσοστό, περισσότερο απ το 35% του πληθυσμού.
3ον ότι έχετε την λαϊκή εντολή των νέων ανθρώπων για να αλλάξετε τα δεδομένα στην παιδεία, ενώ οι νέοι άνθρωποι που γι αυτούς "κόπτεστε" και οι οποίοι θα επηρεαστούν περισσότερο απ τις αναχρονιστικές ιδέες σας, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου όταν έγιναν οι τελευταίες βολευτικές εκλογές και επιπλέον αυτοί που θα επωμιστούν όλο το βάρος του μεγαλόπνοου έργου σας, είναι σήμερα περίπου δέκα με δώδεκα χρονών. Μήπως αυτή η "λαϊκή" εντολή σας δόθηκε κατά τις συνεδριάσεις των πενταμελών των τμημάτων και των δεκαπενταμελών των γυμνασίων και λυκείων παράλληλα με την απόφαση για τις πενταήμερες εκδρομές;
Νταλί ζεις, τις μαριονέττες σε γκουέρνικες οδηγείς
Θα σας δώσω, αγαπητοί αναγνώστες, μια διαφορετική οπτική, μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας. Ακούτε και βλέπετε το "επίσημο" κράτος, ακούτε και βλέπετε την "τέταρτη εξουσία", είναι καιρός να δείτε και την αλήθεια τη δικιά μας και μετά βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα κι όχι αυτά που σας δανείζουν οι κάθε λογής ειδικοί. "Έπρεπε να μου ανοίξουν το κεφάλι, για να μπορέσω να βγω στην τηλεόραση και να μιλήσω" δήλωσε φοιτητής θύμα της φιμωτικής πολιτικής ετούτου του κράτους και όταν πήγε να διευρύνει την κουβέντα κι έβαλε στο παιχνίδι "το θέμα του ασφαλιστικού που ακολουθεί" το κανάλι διέκοψε για διαφημίσεις… για να αναλάβουν στη συνέχεια οι ειδικοί να εξηγήσουν το φαινόμενο του σκεπτόμενου νέου, τους φαίνονταν αδύνατο να υπάρχουμε κι "εμείς" ανάμεσα τους και να βγάζουμε γλώσσα…
"…Εμείς είμαστε εκείνοι κι εκείνες που διαδηλώνουν στους δρόμους κάθε "πανεπιστημιακής" πόλης εδώ και έντεκα μήνες. Χιλιάδες φοιτητές και πόσοι άλλοι που στέκονται κοντά τους… εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που τραφήκαμε με τα άγευστα και τα άοσμα που αναπολούμε τη μυρωδιά φρέσκιας ντομάτας. Που το σπίτι μας ανήκει σε μια τράπεζα και οι γονείς μας σε μια εταιρία. Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες, τα αναλώσιμα και ευτελή υλικά στην ασταμάτητη μηχανή των αφεντάδων.
Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που πριν ακόμα μάθουμε να περπατάμε, μας μάθαιναν πώς να ποδοπατάμε. Που αρνούμαστε να ποδοπατήσουμε και να ποδοπατηθούμε. Που δε μας καταλαβαίνουν, γιατί η δική μας γλώσσα δεν περιέχει τις λέξεις τους. Δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται. Που δε θέλουμε να ξεχάσουμε να μιλάμε, που δεν αντέχουμε τα θορυβώδη ψέματα των δελτίων των 8, την εκκωφαντική σιωπή τους. Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που παίξαμε σε τέσσερις τοίχους, σε γυαλισμένα πατώματα και χώμα πιάσαμε πρώτη φορά απ τη σπασμένη γλάστρα που τσάκισε ο αέρας, που κάποτε φτιάξαμε πίτες με λάσπες, βρωμίσαμε τους αγκώνες μας με χώματα κι ακόμα έχουμε τα σημάδια στα γόνατα απ τις παιδικές μας πατρίδες, που μας μάθαιναν να προσθέτουμε χρώματα σε προκάτ εικόνες, που πασαλείψαμε με χρώματα τοίχους που τώρα γίνανε γκρίζοι. Που διασκεδάσαμε κάτω από κάμερες και οι χτύποι της καρδιάς μας κλειδώθηκαν σε σκοτεινά συρτάρια μεταλλικών γραφείων. Που δε ζητάμε παρά να ζούμε, να ερωτευόμαστε, να σκεφτόμαστε χωρίς να μας επιτηρούν, χωρίς να μας επαναφέρουν στην τάξη τους, χωρίς να τους ζητάμε δανεικό το οξυγόνο που μας στέρησαν. Εμείς είμαστε εκείνοι κι εκείνες που ψάχνουμε μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή.
Την επόμενη φορά που στην τηλεόραση θα δεις τη γνωστή θολή εικόνα και οι παρουσιαστές θα κράζουν βγάζοντας τον ακριβό μισθό τους, τον πληρωμένο απ τους αυριανούς ιδιοκτήτες πανεπιστημίων, τότε μπορεί και να σκεφτείς ότι κάτω απ το σύννεφο των χημικών αερίων και των γκλομπ που κατεβαίνουν με μανία, ίσως να βρίσκεται εκείνος ή εκείνη που συνάντησες πριν λίγο…"
Εμείς είμαστε τα παιδιά του ουράνιου τόξου και της πανσέληνου,
την παιδική μας την ψυχή κανείς δεν θα μπορέσει να την πάρει…
την παιδική μας την ψυχή κανείς δεν θα μπορέσει να την πάρει…
Αφιερωμένο στα παιδιά του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου που μου έδωσαν την ιδέα (το προηγούμενο εντός εισαγωγικών κείμενο είναι δικό τους και το ασπάζομαι, γι αυτό και σχεδόν αυτολεξεί το συμπεριέλαβα στο άρθρο μου).
ΥΓ1. Αναζητείστε και δείτε τις ταινίες "φράουλες και αίμα" (the strawberry statement ο αγγλικός τίτλος της) του Ίρβινγκ Γουίνγκλερ και το "The Wall" την ταινία "σταθμό" με τη μουσική των Pink Floyd.
ΥΓ2. η μουσική επένδυση του σημερινού άρθρου έχει ως εξής :
Iron Butterfly - In A Gadda Da Vida, Neil Young - Southern Man, Supertramp – School, Pell Mell - The Clown And The Queen, Tim Buckley - Pleasant Street, Manfred Mann's Earth Band - In The Beginning, Darkness, Jethro Tull - To Cry You A Song, Cockney Rebel - Death Trip, Quicksilver Messenger Service - Edward The Mad Shirt Grinder, Robert Plant - Dirt in a Hole και Road to the Sun, Hawkwind - Orgone Accumulator, Afro Celt Sound System - Life Begin Again, Pink Floyd - Interstellar Overdrive, Uriah Heep - The Magician's Birthday, Irish Coffee - The Beginning Of The End, Bo Hansson - The Sun (parallel or 90°), Vanilla Fudge - You Keep Me Hanging On, Arlo Guthrie - Motorcycle (Significance Of The Pickle), John Mayall - Medicine Man, John Campbell - World Of Trouble, Diamanda Galas with John Paul Jones - Devil's Rodeo, Babe Ruth - The Runaways, Indian Summer - Emotions Of Men, Steve Hackett - Shadow Of The Hierophant, Sarah Brightman with Michael Crawford - Phantom Of The Opera και Rory Gallagher - For The Last Time. 27 άσματα, δεν είναι και λίγα! Άμα μπορείτε βρείτε τα.
ΥΓ3. Σας εύχομαι Πρωτομαγιά με χρώματα όπως το κόκκινο του τριαντάφυλλου, του κερασιού, της πιπεριάς, μπακιρένιο, πορφυρό, της σκουριάς, του αίματος, της φωτιάς, όπως οι κόκκινοι καταρράκτες στο κορμί εκείνης, που ιρίδιζαν διασπώντας το λιόγερμα, ποτίζοντας για πάντα τους πόρους της ψυχής μου…
ΥΓ1. Αναζητείστε και δείτε τις ταινίες "φράουλες και αίμα" (the strawberry statement ο αγγλικός τίτλος της) του Ίρβινγκ Γουίνγκλερ και το "The Wall" την ταινία "σταθμό" με τη μουσική των Pink Floyd.
ΥΓ2. η μουσική επένδυση του σημερινού άρθρου έχει ως εξής :
Iron Butterfly - In A Gadda Da Vida, Neil Young - Southern Man, Supertramp – School, Pell Mell - The Clown And The Queen, Tim Buckley - Pleasant Street, Manfred Mann's Earth Band - In The Beginning, Darkness, Jethro Tull - To Cry You A Song, Cockney Rebel - Death Trip, Quicksilver Messenger Service - Edward The Mad Shirt Grinder, Robert Plant - Dirt in a Hole και Road to the Sun, Hawkwind - Orgone Accumulator, Afro Celt Sound System - Life Begin Again, Pink Floyd - Interstellar Overdrive, Uriah Heep - The Magician's Birthday, Irish Coffee - The Beginning Of The End, Bo Hansson - The Sun (parallel or 90°), Vanilla Fudge - You Keep Me Hanging On, Arlo Guthrie - Motorcycle (Significance Of The Pickle), John Mayall - Medicine Man, John Campbell - World Of Trouble, Diamanda Galas with John Paul Jones - Devil's Rodeo, Babe Ruth - The Runaways, Indian Summer - Emotions Of Men, Steve Hackett - Shadow Of The Hierophant, Sarah Brightman with Michael Crawford - Phantom Of The Opera και Rory Gallagher - For The Last Time. 27 άσματα, δεν είναι και λίγα! Άμα μπορείτε βρείτε τα.
ΥΓ3. Σας εύχομαι Πρωτομαγιά με χρώματα όπως το κόκκινο του τριαντάφυλλου, του κερασιού, της πιπεριάς, μπακιρένιο, πορφυρό, της σκουριάς, του αίματος, της φωτιάς, όπως οι κόκκινοι καταρράκτες στο κορμί εκείνης, που ιρίδιζαν διασπώντας το λιόγερμα, ποτίζοντας για πάντα τους πόρους της ψυχής μου…
Βασίλης Νάτσικας
Θεαστρικός συγκαραφέας
(ή αλλιώς ο μπακάλης με την καράφα κερνάει τ' άστρα με αίμα του δειλινού)
Θεαστρικός συγκαραφέας
(ή αλλιώς ο μπακάλης με την καράφα κερνάει τ' άστρα με αίμα του δειλινού)
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 6

Σήμερα είχα ένα καλό θέμα κι ένα καλό κοντοσούβλι. Ενώ άρχισα να βασανίζω το θέμα, το στομάχι μου βασάνιζε εμένα. Τελικά όπως καταλαβαίνετε, προτίμησα το κοντοσούβλι. Έτσι θα σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία χωρίς σχόλια εκ μέρους μου, τουλάχιστον. Μια ιστορία για δυο καλές μου φίλες. Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Δεν ήμουν πάντοτε μπακάλης. "Frank Black - Raider Man"
Πριν μερικά χρόνια λοιπόν είχα βρεθεί στη Σαμοθράκη, όπου και πραγματοποιούσα μια έρευνα πάνω στη χλωρίδα του ακριτικού νησιού. Σε μια περιήγησή μου στο ρέμα του Φονιά, στο μεγάλο καταρράκτη, συνάντησα τη Μαρία απ' την Καλαμάτα, μια ακτιβίστρια, φυσιολάτρισσα και ταξιδιάρα ψυχή, η οποία, αφού γνωριστήκαμε καλύτερα, έγινε η σύντροφος μου κατά την παραμονή μας στο νησί και για αρκετό καιρό μετά υπήρξε η συνοδοιπόρος μου. Βέβαια, όπως όλα τα καλά πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο, έτσι μοιραία ήρθε και το τέλος της δικής μας, αποκλειστικής σχέσης. Κρατήσαμε όμως μια ιδιαίτερη επικοινωνία και κατά καιρούς συναντιόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, ανταλλάσοντας εμπειρίες και απόψεις, μοιράζοντας τις ανησυχίες μας και γενικά διατηρώντας μια πολύ αξιόλογη φιλία. "Frank Black - Dirty Old Town" Η Μαρία μαζί με την κολλητή της, την Τζοάνα απ το Ρότερνταμ ήρθαν και με επισκέφτηκαν λίγο πριν τις γιορτές του Πάσχα, επιστρέφοντας απ την Χριστιανία της Κοπεγχάγης, όπου έμεναν προσωρινά μετά την κατεδάφιση του Ungdomshuset. Ήρθαν για 2-3 μέρες κι έφυγαν προχτές μένοντας πάνω από δυο βδομάδες. Γι αυτό και δεν βρήκα χρόνο να γράψω άρθρο την περασμένη Πέμπτη. Ήμουν σε "αποστολή". "Frank Zappa - Titties & Beer"
Τις μέρες που κύλησαν μιλήσαμε και κάναμε, ως συνήθως, πολλά πράγματα. Μιλήσαμε για τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο που ζούσαν τελευταία, το Ungdomshuset όπως είπα, για τη φάση όλη, για τα πάρτυ στο Ground 69, για το αβέβαιο μέλλον της Χριστιανίας, αλλά όλα αυτά εσείς τα ξέρετε απ το Indy media, τι να σας πω παραπάνω. Θα σας πω για αυτά που δε γνωρίζετε. Γι αυτά που γίνονται δίπλα σας, κάτω απ τη μύτη σας και χαμπάρι δεν παίρνετε. Για όλα εκείνα που έκαναν εντύπωση στα κορίτσια τις μέρες της παραμονής τους εδώ. "Suicidal Tendencies - Hippie Killer"
Η Μαρία και η Τζοάνα βρήκαν κοινά σημεία επικοινωνίας με άτομα που βγαίναμε παρέα, τα οποία έδειξαν διάθεση να πουν και να μάθουν, με ιδέες και απόψεις, που "έδειχναν" (το τονίζω) να φλέγονται, με τα οποία υπήρξε αμοιβαία έλξη. Συναισθηματικά άχρωμα, όμως, άτομα, όπως πιστεύουν τα κορίτσια, γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός του ότι ενώ περνούσαμε 15 ώρες τη μέρα όλοι μαζί σε δημόσιους χώρους, μετά κλειδώνονταν στα σπίτια "απόρθητα κάστρα" τους, αντιμετωπίζοντας τες με ένα βλέμμα που αφήνει μια γεύση καχυποψίας. Εσωστρέφεια; Φόβος; Σταχτομπουτισμός; Απορούσαν η Μαρία και η Τζοάνα. Βρώμικο διαμέρισμα; Απορούσα ο μπακάλης. "Sum 41 - Makes no difference"
Να 'ταν αυτή η πικρία η μόνη; Εκεί που βγαίναμε το ένα βράδυ και πηγαίναμε σε κάποιο πάρτυ ή σε κάποια συναυλία, όπου όλοι τα δίνανε όλα μέχρι τελικής πτώσης και στο τέλος βέβαια ο καθένας στο κελί του, τα 'παμε αυτά, την άλλη μέρα δεν κουνιόταν φύλλο. " Spider bait – Black Betty" Πράγματι αν το σκεφτείτε, σ' αυτή την πόλη δε συμβαίνουν "ξεχωριστά" πράγματα δυο μέρες συνεχόμενες και κυρίως ο "ξεχωριστός" κόσμος δεν δείχνει να έχει την ανάγκη για συνεχές διονυσιακό όργιο. Έτσι τη μια μέρα βγαίναμε όλοι μαζί και τις δυο επόμενες μόνο οι τρεις μας. "U2 - Beat On The Brat".
Μια τέτοια μέρα ή μάλλον νύχτα είπαμε ν' αφήσουμε τους εγωισμούς και ν' ασχοληθούμε λίγο με τους εαυτούς μας. Πίναμε και χορεύαμε στο φίλο μου το Λάρα ώσπου ξαφνικά (για εκείνες) σταμάτησε η μουσική. Ήταν τρεις και κάτι Τετάρτη βράδυ (όχι δεν είχε πανσέληνο). Η Τζοάνα πάντως σεληνιάστηκε και κατέβασε κάτι καντήλια στο Γιώργο στην Ολλανδική αργκό. "Patti Smith - Rock'n'Roll Nigger" Εκείνος της εξηγούσε σε άπταιστα καστρινά κι όπως καταλαβαίνετε υπήρξε τόση κατανόηση όση δείχνει η Μαρι(ον)έττα για τους αγώνες των φοιτητών… "Μιλάμε για μια φιλελεύθερη χώρα που λειτουργεί με το καπιταλιστικό μοντέλο της ελεύθερης αγοράς, πως μπορεί το κράτος να επεμβαίνει και να δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό;" Με ρώτησε η Μαρία, η οποία να σημειώσω εδώ απουσιάζει απ την Ελλάδα εδώ και δεκαπέντε χρόνια και δεν γνωρίζει τα τεκταινόμενα σ' αυτό το ιδιαίτερο κράτος, και συνέχισε διατυπώνοντας την σκέψη της : "απ τη στιγμή που δεν καταπατώνται εργατικά και πνευματικά δικαιώματα, ο κάθε επενδυτής επαγγελματίας, έχοντας αποκτήσει κάθε νόμιμη άδεια, θα πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται το προϊόν του, όπως αυτός κρίνει και στις ώρες που αυτός κρίνει…" (τα σχόλια δικά σας) "Frank Black - It's Just Not Your Moment"
Μαρία και Τζοάνα καλό ταξίδι να έχετε στη συνέχεια. Ραντεβού (αν μπορώ να το πω έτσι) τέλος Ιούνη στα Κύθηρα, όπου θ' αρχίσω τις φετινές διακοπές μου. Σας αφιερώνω το Nothing Left To Say But Goodbye των Audioslave.
ΥΓ1. Ο Ζήσης Βρύζας παίχτης πλέον της Ξάνθης βραβεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο ημίχρονο του αγώνα ΠΑΟΚ – Ξάνθης, απ' το σύνδεσμο φιλάθλων ΠΑΟΚ Νεάπολης. Μια απ τις αποφάσεις που πήραν οι "ειδικοί" στην διακοπή κάθε αθλητικής εκδήλωσης για δεκαπέντε μέρες, όπως μάθατε, ήταν να διαλυθούν όλοι οι σύνδεσμοι φιλάθλων. Πάντως εκτός απ την προαναφερθείσα εκδήλωση όλα κύλισαν ομαλά στην επανέναρξη των (πρωτ)αθλημάτων. ΚΑΙ διαιτητές ξηλώθηκαν, ΚΑΙ οπαδοί πλακώθηκαν, ΚΑΙ δεν άλλαξε τίποτε. Όταν σας τα λέω εγώ… γι αυτό ακούστε Kiss να διασκευάζουν RAMONES στο Do You Remember Rock 'N' Roll Radio.
ΥΓ2. "Επανάσταση είναι να καταλάβουν όλοι τους ρόλους τους" και "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" Δηλώνει και αναρωτιέται η Μαριονέττα Υπουργός (χάχα) παιδείας, η οποία κάνει τη δική της επανάσταση και επιθυμώντας να χριστεί Λαίδη στη θέση της Άντζελας συμπληρώνει : "κατρακυλούσαν στην κατηφόρα"… καμαρώστε την.! Όλα αυτά και άλλα τα δήλωνε προχτές σε εκπομπή της ΝΕΤ όπου εμφανίστηκε φορώντας μαύρα, πενθώντας προφανώς τη δημόσια εκπαίδευση. "The Fuzztones – Strychnine"
ΥΓ3. Υπήρχαν κάποτε οι Pixies. Σήμερα υπάρχει ο Frank Black. Πριν 6-7 μήνες μάζεψε καμιά εικοσαριά φτασμένους μουσικούς και έβγαλε ένα προσωπικό δίσκο με τραγούδια δικά του και ένα των Pogues. Fast Man Raider Man λέγεται το διπλό αυτό CD που μου χάρισαν η Μαρία και η Τζοάνα. Πολύ καλό. Είναι απ' αυτά που τ' ακούς και τ' ακούς και τ' ακούς…
Πριν μερικά χρόνια λοιπόν είχα βρεθεί στη Σαμοθράκη, όπου και πραγματοποιούσα μια έρευνα πάνω στη χλωρίδα του ακριτικού νησιού. Σε μια περιήγησή μου στο ρέμα του Φονιά, στο μεγάλο καταρράκτη, συνάντησα τη Μαρία απ' την Καλαμάτα, μια ακτιβίστρια, φυσιολάτρισσα και ταξιδιάρα ψυχή, η οποία, αφού γνωριστήκαμε καλύτερα, έγινε η σύντροφος μου κατά την παραμονή μας στο νησί και για αρκετό καιρό μετά υπήρξε η συνοδοιπόρος μου. Βέβαια, όπως όλα τα καλά πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο, έτσι μοιραία ήρθε και το τέλος της δικής μας, αποκλειστικής σχέσης. Κρατήσαμε όμως μια ιδιαίτερη επικοινωνία και κατά καιρούς συναντιόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, ανταλλάσοντας εμπειρίες και απόψεις, μοιράζοντας τις ανησυχίες μας και γενικά διατηρώντας μια πολύ αξιόλογη φιλία. "Frank Black - Dirty Old Town" Η Μαρία μαζί με την κολλητή της, την Τζοάνα απ το Ρότερνταμ ήρθαν και με επισκέφτηκαν λίγο πριν τις γιορτές του Πάσχα, επιστρέφοντας απ την Χριστιανία της Κοπεγχάγης, όπου έμεναν προσωρινά μετά την κατεδάφιση του Ungdomshuset. Ήρθαν για 2-3 μέρες κι έφυγαν προχτές μένοντας πάνω από δυο βδομάδες. Γι αυτό και δεν βρήκα χρόνο να γράψω άρθρο την περασμένη Πέμπτη. Ήμουν σε "αποστολή". "Frank Zappa - Titties & Beer"
Τις μέρες που κύλησαν μιλήσαμε και κάναμε, ως συνήθως, πολλά πράγματα. Μιλήσαμε για τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο που ζούσαν τελευταία, το Ungdomshuset όπως είπα, για τη φάση όλη, για τα πάρτυ στο Ground 69, για το αβέβαιο μέλλον της Χριστιανίας, αλλά όλα αυτά εσείς τα ξέρετε απ το Indy media, τι να σας πω παραπάνω. Θα σας πω για αυτά που δε γνωρίζετε. Γι αυτά που γίνονται δίπλα σας, κάτω απ τη μύτη σας και χαμπάρι δεν παίρνετε. Για όλα εκείνα που έκαναν εντύπωση στα κορίτσια τις μέρες της παραμονής τους εδώ. "Suicidal Tendencies - Hippie Killer"
Η Μαρία και η Τζοάνα βρήκαν κοινά σημεία επικοινωνίας με άτομα που βγαίναμε παρέα, τα οποία έδειξαν διάθεση να πουν και να μάθουν, με ιδέες και απόψεις, που "έδειχναν" (το τονίζω) να φλέγονται, με τα οποία υπήρξε αμοιβαία έλξη. Συναισθηματικά άχρωμα, όμως, άτομα, όπως πιστεύουν τα κορίτσια, γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός του ότι ενώ περνούσαμε 15 ώρες τη μέρα όλοι μαζί σε δημόσιους χώρους, μετά κλειδώνονταν στα σπίτια "απόρθητα κάστρα" τους, αντιμετωπίζοντας τες με ένα βλέμμα που αφήνει μια γεύση καχυποψίας. Εσωστρέφεια; Φόβος; Σταχτομπουτισμός; Απορούσαν η Μαρία και η Τζοάνα. Βρώμικο διαμέρισμα; Απορούσα ο μπακάλης. "Sum 41 - Makes no difference"
Να 'ταν αυτή η πικρία η μόνη; Εκεί που βγαίναμε το ένα βράδυ και πηγαίναμε σε κάποιο πάρτυ ή σε κάποια συναυλία, όπου όλοι τα δίνανε όλα μέχρι τελικής πτώσης και στο τέλος βέβαια ο καθένας στο κελί του, τα 'παμε αυτά, την άλλη μέρα δεν κουνιόταν φύλλο. " Spider bait – Black Betty" Πράγματι αν το σκεφτείτε, σ' αυτή την πόλη δε συμβαίνουν "ξεχωριστά" πράγματα δυο μέρες συνεχόμενες και κυρίως ο "ξεχωριστός" κόσμος δεν δείχνει να έχει την ανάγκη για συνεχές διονυσιακό όργιο. Έτσι τη μια μέρα βγαίναμε όλοι μαζί και τις δυο επόμενες μόνο οι τρεις μας. "U2 - Beat On The Brat".
Μια τέτοια μέρα ή μάλλον νύχτα είπαμε ν' αφήσουμε τους εγωισμούς και ν' ασχοληθούμε λίγο με τους εαυτούς μας. Πίναμε και χορεύαμε στο φίλο μου το Λάρα ώσπου ξαφνικά (για εκείνες) σταμάτησε η μουσική. Ήταν τρεις και κάτι Τετάρτη βράδυ (όχι δεν είχε πανσέληνο). Η Τζοάνα πάντως σεληνιάστηκε και κατέβασε κάτι καντήλια στο Γιώργο στην Ολλανδική αργκό. "Patti Smith - Rock'n'Roll Nigger" Εκείνος της εξηγούσε σε άπταιστα καστρινά κι όπως καταλαβαίνετε υπήρξε τόση κατανόηση όση δείχνει η Μαρι(ον)έττα για τους αγώνες των φοιτητών… "Μιλάμε για μια φιλελεύθερη χώρα που λειτουργεί με το καπιταλιστικό μοντέλο της ελεύθερης αγοράς, πως μπορεί το κράτος να επεμβαίνει και να δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό;" Με ρώτησε η Μαρία, η οποία να σημειώσω εδώ απουσιάζει απ την Ελλάδα εδώ και δεκαπέντε χρόνια και δεν γνωρίζει τα τεκταινόμενα σ' αυτό το ιδιαίτερο κράτος, και συνέχισε διατυπώνοντας την σκέψη της : "απ τη στιγμή που δεν καταπατώνται εργατικά και πνευματικά δικαιώματα, ο κάθε επενδυτής επαγγελματίας, έχοντας αποκτήσει κάθε νόμιμη άδεια, θα πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται το προϊόν του, όπως αυτός κρίνει και στις ώρες που αυτός κρίνει…" (τα σχόλια δικά σας) "Frank Black - It's Just Not Your Moment"
Μαρία και Τζοάνα καλό ταξίδι να έχετε στη συνέχεια. Ραντεβού (αν μπορώ να το πω έτσι) τέλος Ιούνη στα Κύθηρα, όπου θ' αρχίσω τις φετινές διακοπές μου. Σας αφιερώνω το Nothing Left To Say But Goodbye των Audioslave.
ΥΓ1. Ο Ζήσης Βρύζας παίχτης πλέον της Ξάνθης βραβεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο ημίχρονο του αγώνα ΠΑΟΚ – Ξάνθης, απ' το σύνδεσμο φιλάθλων ΠΑΟΚ Νεάπολης. Μια απ τις αποφάσεις που πήραν οι "ειδικοί" στην διακοπή κάθε αθλητικής εκδήλωσης για δεκαπέντε μέρες, όπως μάθατε, ήταν να διαλυθούν όλοι οι σύνδεσμοι φιλάθλων. Πάντως εκτός απ την προαναφερθείσα εκδήλωση όλα κύλισαν ομαλά στην επανέναρξη των (πρωτ)αθλημάτων. ΚΑΙ διαιτητές ξηλώθηκαν, ΚΑΙ οπαδοί πλακώθηκαν, ΚΑΙ δεν άλλαξε τίποτε. Όταν σας τα λέω εγώ… γι αυτό ακούστε Kiss να διασκευάζουν RAMONES στο Do You Remember Rock 'N' Roll Radio.
ΥΓ2. "Επανάσταση είναι να καταλάβουν όλοι τους ρόλους τους" και "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" Δηλώνει και αναρωτιέται η Μαριονέττα Υπουργός (χάχα) παιδείας, η οποία κάνει τη δική της επανάσταση και επιθυμώντας να χριστεί Λαίδη στη θέση της Άντζελας συμπληρώνει : "κατρακυλούσαν στην κατηφόρα"… καμαρώστε την.! Όλα αυτά και άλλα τα δήλωνε προχτές σε εκπομπή της ΝΕΤ όπου εμφανίστηκε φορώντας μαύρα, πενθώντας προφανώς τη δημόσια εκπαίδευση. "The Fuzztones – Strychnine"
ΥΓ3. Υπήρχαν κάποτε οι Pixies. Σήμερα υπάρχει ο Frank Black. Πριν 6-7 μήνες μάζεψε καμιά εικοσαριά φτασμένους μουσικούς και έβγαλε ένα προσωπικό δίσκο με τραγούδια δικά του και ένα των Pogues. Fast Man Raider Man λέγεται το διπλό αυτό CD που μου χάρισαν η Μαρία και η Τζοάνα. Πολύ καλό. Είναι απ' αυτά που τ' ακούς και τ' ακούς και τ' ακούς…
Βασίλης Νάτσικας
16 Απριλίου 2007
16 Απριλίου 2007
16 Φεβ 2009
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 5
Μεγάλη εβδομάδα. Εβδομάδα των παθών. Μια "γιορτή" για τους χριστιανούς κατέληξε να είναι και η επέτειος του πολιτικού μας συστήματος. Δεν μας φτάνουν τα πάθη (παθήματα) όλου του χρόνου, θέλουμε και μια εξαιρετική βδομάδα να μας τα υπενθυμίζει. Σε μια κοινωνία σαν τι δικιά μας που έχει το πάθος σε μόνιμη νηστεία και που μένει σε απάθεια, το πάθημα λειτουργεί ως υποκατάστατο, μα ποτέ δε γίνεται "μάθημα".
Η λογική του φόβου, υποκινούμενη και υποβοηθούμενη εκ δυσμάς, έχει διοχετευτεί εντέχνως στην κοινωνία μας, έχοντας δημιουργήσει μια κραταιά βάση, στον ανεκπαίδευτο πληθυσμό, που λόγω έλλειψης γνώσεων και πνευματικής καλλιέργειας, αποδέχεται και υιοθετεί τη λογική αυτή στο σύνολο των σκέψεων και πράξεων του. Το ίδιο σύστημα λοιπόν επιδιώκει και καταφέρνει να κρατά τη βάση χωρίς παιδεία, ώστε να τη χειραγωγεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Αρκεί στο σύστημα, να μάθει κάποιος γραφή κι ανάγνωση, για να μπορεί ίσα-ίσα να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που του περνάει και να εκτελεί χωρίς να αναλύει, χωρίς να αμφισβητεί. Αυτό το ίδιο σύστημα είναι λοιπόν που παράγει "τάξεις" και χωρίζει τον πληθυσμό σε "αφεντικά" και "δούλους". Το χειρότερο είναι ότι οι "δούλοι" αποδέχονται το ρόλο τους στη ζωή, ένεκα της λογικής του φόβου που έχει αναπτυχθεί μέσα τους και δεν αντιδρούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, τα οποία έχουν πάψει προ πολλού να τα διεκδικούν, αφήνοντας τα "αφεντικά" να παλέψουν για λογαριασμό τους. Όταν λοιπόν τα "αφεντικά" προσπορίσουν κέρδος για τους εαυτούς τους και αφού θωρακίσουν νομοθετικά τις εξουσίες τους, φορούν το φιλεύσπλαχνο προσωπείο τους και ρίχνουν και κανένα ξεροκόμματο στους "δούλους", που λένε κι ευχαριστώ!
Η λογική του φόβου, που διακατέχει την κοινωνία μας, κρατά φιμωμένα τα στόματα και τα μυαλά όσων διαφοροποιούνται απ το σύστημα, πατώντας στην ισχυρή πληθυσμιακά ανεκπαίδευτη βάση (μάζα) που την έχει ενστερνιστεί.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει στη συνείδηση του λαού ανάγκες, όπως το κράτος, η εξουσία, η κυβέρνηση, οι νόμοι, η δικαιοσύνη, οι φρουροί, η καταστολή, οι φύλακες, οι κάμερες παρακολούθησης… ανάγκες όπως η πίστη, οι θεσμοί, η περιουσία, τα σύνορα, η φύλαξη όλων αυτών με φρουρούς, όπλα, εξοπλισμό, αεροπλάνα και βαπόρια και κάμερες παρακολούθησης.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει την ανάγκη προφύλαξης από μετανάστες, "ναρκωτικά", "τρομοκράτες", κακοποιούς και από όσους διαφοροποιούνται απ τη λογική αυτή, όσους προτάσσουν το πάθος για ζωή αντί για φόβο στη ζωή. Μια ανάγκη που μετουσιώνεται σε κάμερες προς παρακολούθηση όλων εκ των οποίων, όποιον κρίνει το σύστημα ότι παραπαίει, θα είναι κι εκείνος που θα τιμωρείται. Ακόμα κι αν δεν είναι κάποιος απ τους παραπάνω αλλά είναι ένας "δούλος" υποστηρικτής του συστήματος που απλά παραπάτησε, παραήπιε, παραμίλησε, παρεξηγήθηκε, θα τιμωρηθεί στο βωμό της λογικής του φόβου και θα κατασπαραχθεί απ' τους άλλους "δούλους" (το ξεροκόμματο που λέγαμε).
Σήμερα υπάρχουν κάμερες οι οποίες δείχνουν στον κοσμάκη όλα τα "αφεντικά" να παραπαίουν, να παραστρατούν, να το παρακάνουν και κανείς δεν αντιδρά, γιατί η απάθεια τους, τους έχει κάνει να το θεωρούν δεδομένο. Άλλωστε είναι "δούλοι", που να ξέρουν (δεν έχουν εκπαιδευτεί) να διαχειρίζονται την καταστολή. Αυτή είναι δουλειά των ίδιων των "αφεντικών".
Αυτοί καίνε κι εμείς τους δίνουμε το ξύλο (τροφή) να κάψουν κι άλλο.
Εμείς καίμε κι αυτοί με το ξύλο (διαστροφή) μας πετάν στην πυρά.
Σ' όλο τον κόσμο, ιστορικά, το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα γιατί μπορούν όλοι να παίξουν και να δουν ώστε να "ξεφεύγουν" απ τα παθήματά τους, ιδιαίτερα στις φτωχές οικονομικά χώρες. Στις ανεπτυγμένες χώρες έχει αναχθεί σε βιομηχανικό προϊόν. Στην Ελλάδα που όσα συμβαίνουν εδώ, συμβαίνουν μόνο εδώ και πουθενά αλλού σ' ολάκερο το σύμπαν, το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος έκφρασης. Όλα είναι ποδόσφαιρο. Η πολιτική είναι ποδόσφαιρο. Κανένα κόμμα δεν νοιάζεται για την ποιοτική προσφορά, για το θέαμα, για το λαό και τα προβλήματά του, για το άθλημα. Ενδιαφέρεται μόνο για το πρωτάθλημα δηλαδή τη νίκη στις εκλογές. Προγνωστικά, δημοσκοπήσεις, γνώμες μέχρι και στοιχήματα περιφέρονται γύρω απ το ποια ομάδα, ποιο κόμμα θα νικήσει στις εκλογές, θα παίξει στο νέο τσάμπιονς λιγκ. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ομάδες που αντιπροσωπεύουν τη χώρα (;) κάθε φορά στο τσάμπιονς λιγκ, στο ουέφα, στο ιντερτότο είναι 4-5 διαφορετικές, ενώ το κόμμα που αντιπροσωπεύει τη χώρα (;) στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στα οικονομικά φόρουμ είναι το ίδιο. Όλα τα άλλα γνωρίσματα είναι κοινά. Όση ποιότητα διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι ομάδες του, την ίδια ακριβώς ποιότητα διαθέτει η ελληνική πολιτική και τα κόμματά της. Πάνε για πρωτάθλημα και ως γνωστόν στους τυφλούς επικρατεί ο μονόφθαλμος. Μόνο που έξω από δω οι άλλοι όχι απλώς βλέπουν αλλά έχουν και δεκατέσσερα μάτια κι έτσι ο Κύκλωπας του ποδοσφαίρου μας ή της πολιτικής μας (το ίδιο είναι) κατατροπώνεται πριν κουνήσει βλέφαρο.
Η πολιτεία είναι το σιαμαίο αδερφάκι του ποδοσφαίρου μας γι αυτό και διέκοψε κάθε αγωνιστική δράση για δυο βδομάδες (όσο οι διακοπές του Πάσχα), λόγω του θανάτου κάποιου φιλάθλου "δούλου" της (φορώντας το φιλεύσπλαχνο προσωπείο) για να συμμαζευτούν οι ειδικοί και να βγάλουν άκρη (πάλι κάμερα μου βρωμάει). Μαζί διέκοψαν και τ' άλλα αδελφάκια (αθλήματα ομαδικά κλπ).
Ίσως πρέπει να πεθάνει και κάποιος, να θυσιαστεί, στο βωμό της παιδείας (το νόθο της οικογένειας) για να ασχοληθούν σοβαρά. Μέχρι τότε θα αποφασίζουν και διατάσσουν, έχοντας στην πλάτη το 40% των "δούλων" που τους εξασφαλίζει τη σχετική πλειοψηφία για το πρωτάθλημα. Αλλά και πάλι, στις ένοπλες δυνάμεις τόσοι θυσιάστηκαν, αυτοκτονώντας και τίποτε δεν άλλαξε (μόνο κάτι άκουσα για κάμερες).
Διέκοψαν και οι καταλήψεις, η παιδεία γενικά, το δημόσιο, όλα λόγω Πάσχα. Για δυο βδομάδες όλοι στην απάθεια, επετειακά. Μόνο οι σφαγείς, οι χασάπηδες και οι κάμερες θα δουλεύουν για να τρώμε, να κοιμόμαστε, να πενθούμε και να πεθαίνουμε ήσυχοι. Στο τέλος όμως, πάλι, μόνο ο Χριστός θα αναστηθεί. Κι αυτός μόνο στις κάμερες. Στις ψυχές σας δε θ' αναστηθεί κανείς…
ΥΓ1. Αυτή την Κυριακή σουβλίστε κι από μια κάμερα, μήπως τελικά αναστηθεί η ψυχή σας (άλλωστε μια ψηφιακή κοστίζει λίγο παραπάνω από ένα αρνάκι γάλακτος).
ΥΓ2. Ακούστε τον Μπάμπη Τσέρτο στο "μονοπάτι" (όλο το CD) το Γιώργο Τζώρτζη στο "Κολωνάκι – Τζιτζιφιές" (όλο το CD επίσης) καθώς και τους Easy Star All Stars στο Dub Side Of The Moon (ολόκληρο κι αυτό) που αποτέλεσαν το soundtrack του σημερινού άρθρου.
ΥΓ3. Διαβάστε τις "Κυριακάτικες Ιστορίες" του Αντώνη Σουρούνη.
ΥΓ4. Δείτε και καμιά καλή ταινία. Προτείνω τέσσερις σήμερα, μια για κάθε αργία, όλες και με εκπληκτικά soundtrack. Βρείτε κι αυτά.
Μ. Παρασκευή : OLD SCHOOL με τον Γουίλ Φέρελ σε μεγάλα κέφια
Μ. Σάββατο : THE FIGHT CLUB (old time classic) για να διαπιστώσετε πως παράγεται και που αποσκοπεί η ανάγκη της βίας (των γηπέδων και όχι μόνο).
Κυριακή Πάσχα : LOCK, STOCK AND TWO SMOCKING BARRELS (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…) δείτε την τρεις φορές για να βγάλετε άκρη, όση ώρα θέλει επίσης να ψηθεί το αρνί στην αυτόματη σούβλα σας, εκτός αν ψήσετε κάμερα.
Δευτέρα Πάσχα : JANIS ET JOHN με την εκπληκτική Μαρί Τρεντινιάν, κόρη του Ζαν Λουί που επίσης πρωταγωνιστεί κι έναν ανεπανάληπτο Κριστόφ Λαμπέρ στον καλύτερο, για μένα, ρόλο της καριέρας του.
Η λογική του φόβου, υποκινούμενη και υποβοηθούμενη εκ δυσμάς, έχει διοχετευτεί εντέχνως στην κοινωνία μας, έχοντας δημιουργήσει μια κραταιά βάση, στον ανεκπαίδευτο πληθυσμό, που λόγω έλλειψης γνώσεων και πνευματικής καλλιέργειας, αποδέχεται και υιοθετεί τη λογική αυτή στο σύνολο των σκέψεων και πράξεων του. Το ίδιο σύστημα λοιπόν επιδιώκει και καταφέρνει να κρατά τη βάση χωρίς παιδεία, ώστε να τη χειραγωγεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Αρκεί στο σύστημα, να μάθει κάποιος γραφή κι ανάγνωση, για να μπορεί ίσα-ίσα να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που του περνάει και να εκτελεί χωρίς να αναλύει, χωρίς να αμφισβητεί. Αυτό το ίδιο σύστημα είναι λοιπόν που παράγει "τάξεις" και χωρίζει τον πληθυσμό σε "αφεντικά" και "δούλους". Το χειρότερο είναι ότι οι "δούλοι" αποδέχονται το ρόλο τους στη ζωή, ένεκα της λογικής του φόβου που έχει αναπτυχθεί μέσα τους και δεν αντιδρούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, τα οποία έχουν πάψει προ πολλού να τα διεκδικούν, αφήνοντας τα "αφεντικά" να παλέψουν για λογαριασμό τους. Όταν λοιπόν τα "αφεντικά" προσπορίσουν κέρδος για τους εαυτούς τους και αφού θωρακίσουν νομοθετικά τις εξουσίες τους, φορούν το φιλεύσπλαχνο προσωπείο τους και ρίχνουν και κανένα ξεροκόμματο στους "δούλους", που λένε κι ευχαριστώ!
Η λογική του φόβου, που διακατέχει την κοινωνία μας, κρατά φιμωμένα τα στόματα και τα μυαλά όσων διαφοροποιούνται απ το σύστημα, πατώντας στην ισχυρή πληθυσμιακά ανεκπαίδευτη βάση (μάζα) που την έχει ενστερνιστεί.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει στη συνείδηση του λαού ανάγκες, όπως το κράτος, η εξουσία, η κυβέρνηση, οι νόμοι, η δικαιοσύνη, οι φρουροί, η καταστολή, οι φύλακες, οι κάμερες παρακολούθησης… ανάγκες όπως η πίστη, οι θεσμοί, η περιουσία, τα σύνορα, η φύλαξη όλων αυτών με φρουρούς, όπλα, εξοπλισμό, αεροπλάνα και βαπόρια και κάμερες παρακολούθησης.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει την ανάγκη προφύλαξης από μετανάστες, "ναρκωτικά", "τρομοκράτες", κακοποιούς και από όσους διαφοροποιούνται απ τη λογική αυτή, όσους προτάσσουν το πάθος για ζωή αντί για φόβο στη ζωή. Μια ανάγκη που μετουσιώνεται σε κάμερες προς παρακολούθηση όλων εκ των οποίων, όποιον κρίνει το σύστημα ότι παραπαίει, θα είναι κι εκείνος που θα τιμωρείται. Ακόμα κι αν δεν είναι κάποιος απ τους παραπάνω αλλά είναι ένας "δούλος" υποστηρικτής του συστήματος που απλά παραπάτησε, παραήπιε, παραμίλησε, παρεξηγήθηκε, θα τιμωρηθεί στο βωμό της λογικής του φόβου και θα κατασπαραχθεί απ' τους άλλους "δούλους" (το ξεροκόμματο που λέγαμε).
Σήμερα υπάρχουν κάμερες οι οποίες δείχνουν στον κοσμάκη όλα τα "αφεντικά" να παραπαίουν, να παραστρατούν, να το παρακάνουν και κανείς δεν αντιδρά, γιατί η απάθεια τους, τους έχει κάνει να το θεωρούν δεδομένο. Άλλωστε είναι "δούλοι", που να ξέρουν (δεν έχουν εκπαιδευτεί) να διαχειρίζονται την καταστολή. Αυτή είναι δουλειά των ίδιων των "αφεντικών".
Αυτοί καίνε κι εμείς τους δίνουμε το ξύλο (τροφή) να κάψουν κι άλλο.
Εμείς καίμε κι αυτοί με το ξύλο (διαστροφή) μας πετάν στην πυρά.
Σ' όλο τον κόσμο, ιστορικά, το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα γιατί μπορούν όλοι να παίξουν και να δουν ώστε να "ξεφεύγουν" απ τα παθήματά τους, ιδιαίτερα στις φτωχές οικονομικά χώρες. Στις ανεπτυγμένες χώρες έχει αναχθεί σε βιομηχανικό προϊόν. Στην Ελλάδα που όσα συμβαίνουν εδώ, συμβαίνουν μόνο εδώ και πουθενά αλλού σ' ολάκερο το σύμπαν, το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος έκφρασης. Όλα είναι ποδόσφαιρο. Η πολιτική είναι ποδόσφαιρο. Κανένα κόμμα δεν νοιάζεται για την ποιοτική προσφορά, για το θέαμα, για το λαό και τα προβλήματά του, για το άθλημα. Ενδιαφέρεται μόνο για το πρωτάθλημα δηλαδή τη νίκη στις εκλογές. Προγνωστικά, δημοσκοπήσεις, γνώμες μέχρι και στοιχήματα περιφέρονται γύρω απ το ποια ομάδα, ποιο κόμμα θα νικήσει στις εκλογές, θα παίξει στο νέο τσάμπιονς λιγκ. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ομάδες που αντιπροσωπεύουν τη χώρα (;) κάθε φορά στο τσάμπιονς λιγκ, στο ουέφα, στο ιντερτότο είναι 4-5 διαφορετικές, ενώ το κόμμα που αντιπροσωπεύει τη χώρα (;) στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στα οικονομικά φόρουμ είναι το ίδιο. Όλα τα άλλα γνωρίσματα είναι κοινά. Όση ποιότητα διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι ομάδες του, την ίδια ακριβώς ποιότητα διαθέτει η ελληνική πολιτική και τα κόμματά της. Πάνε για πρωτάθλημα και ως γνωστόν στους τυφλούς επικρατεί ο μονόφθαλμος. Μόνο που έξω από δω οι άλλοι όχι απλώς βλέπουν αλλά έχουν και δεκατέσσερα μάτια κι έτσι ο Κύκλωπας του ποδοσφαίρου μας ή της πολιτικής μας (το ίδιο είναι) κατατροπώνεται πριν κουνήσει βλέφαρο.
Η πολιτεία είναι το σιαμαίο αδερφάκι του ποδοσφαίρου μας γι αυτό και διέκοψε κάθε αγωνιστική δράση για δυο βδομάδες (όσο οι διακοπές του Πάσχα), λόγω του θανάτου κάποιου φιλάθλου "δούλου" της (φορώντας το φιλεύσπλαχνο προσωπείο) για να συμμαζευτούν οι ειδικοί και να βγάλουν άκρη (πάλι κάμερα μου βρωμάει). Μαζί διέκοψαν και τ' άλλα αδελφάκια (αθλήματα ομαδικά κλπ).
Ίσως πρέπει να πεθάνει και κάποιος, να θυσιαστεί, στο βωμό της παιδείας (το νόθο της οικογένειας) για να ασχοληθούν σοβαρά. Μέχρι τότε θα αποφασίζουν και διατάσσουν, έχοντας στην πλάτη το 40% των "δούλων" που τους εξασφαλίζει τη σχετική πλειοψηφία για το πρωτάθλημα. Αλλά και πάλι, στις ένοπλες δυνάμεις τόσοι θυσιάστηκαν, αυτοκτονώντας και τίποτε δεν άλλαξε (μόνο κάτι άκουσα για κάμερες).
Διέκοψαν και οι καταλήψεις, η παιδεία γενικά, το δημόσιο, όλα λόγω Πάσχα. Για δυο βδομάδες όλοι στην απάθεια, επετειακά. Μόνο οι σφαγείς, οι χασάπηδες και οι κάμερες θα δουλεύουν για να τρώμε, να κοιμόμαστε, να πενθούμε και να πεθαίνουμε ήσυχοι. Στο τέλος όμως, πάλι, μόνο ο Χριστός θα αναστηθεί. Κι αυτός μόνο στις κάμερες. Στις ψυχές σας δε θ' αναστηθεί κανείς…
ΥΓ1. Αυτή την Κυριακή σουβλίστε κι από μια κάμερα, μήπως τελικά αναστηθεί η ψυχή σας (άλλωστε μια ψηφιακή κοστίζει λίγο παραπάνω από ένα αρνάκι γάλακτος).
ΥΓ2. Ακούστε τον Μπάμπη Τσέρτο στο "μονοπάτι" (όλο το CD) το Γιώργο Τζώρτζη στο "Κολωνάκι – Τζιτζιφιές" (όλο το CD επίσης) καθώς και τους Easy Star All Stars στο Dub Side Of The Moon (ολόκληρο κι αυτό) που αποτέλεσαν το soundtrack του σημερινού άρθρου.
ΥΓ3. Διαβάστε τις "Κυριακάτικες Ιστορίες" του Αντώνη Σουρούνη.
ΥΓ4. Δείτε και καμιά καλή ταινία. Προτείνω τέσσερις σήμερα, μια για κάθε αργία, όλες και με εκπληκτικά soundtrack. Βρείτε κι αυτά.
Μ. Παρασκευή : OLD SCHOOL με τον Γουίλ Φέρελ σε μεγάλα κέφια
Μ. Σάββατο : THE FIGHT CLUB (old time classic) για να διαπιστώσετε πως παράγεται και που αποσκοπεί η ανάγκη της βίας (των γηπέδων και όχι μόνο).
Κυριακή Πάσχα : LOCK, STOCK AND TWO SMOCKING BARRELS (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…) δείτε την τρεις φορές για να βγάλετε άκρη, όση ώρα θέλει επίσης να ψηθεί το αρνί στην αυτόματη σούβλα σας, εκτός αν ψήσετε κάμερα.
Δευτέρα Πάσχα : JANIS ET JOHN με την εκπληκτική Μαρί Τρεντινιάν, κόρη του Ζαν Λουί που επίσης πρωταγωνιστεί κι έναν ανεπανάληπτο Κριστόφ Λαμπέρ στον καλύτερο, για μένα, ρόλο της καριέρας του.
Βασίλης Νάτσικας
Μ. Δευτέρα, 2 Απρίλη 2007
Μ. Δευτέρα, 2 Απρίλη 2007
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 4
Αγαπητέ Καραγκιόζη, κάθε 25η Μάρτη με πιάνει ρίγος. Προφανώς φταίει το γεγονός ότι στα Γιάννενα πάντα έχει κρύο το Μάρτη. Υπάρχουν ευτυχώς πρωτοβουλίες που ζεσταίνουν τις καρδιές μας, όπως εκείνη η συναυλία στο αίθριο της φιλοσοφικής στο πανεπιστήμιο. Μια κίνηση που έγινε από φίλους τις Κωσταντίας και του Γρηγόρη και ενισχύθηκε απ' όσους διέθεσαν τον εξοπλισμό, από τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν και απ' όλους εμάς που συμμετείχαμε τραγουδώντας, χορεύοντας, πίνοντας μπύρες και τρώγοντας σουβλάκια, στηρίζοντας έτσι οικονομικά το δικαστικό αγώνα των παιδιών (συλληφθέντες στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 8ης Μάρτη στην Αθήνα). Παρότι ροκ η συναυλία, απόψε έβαλα ν' ακούω John Coltrane και Dexter Gordon έτσι γι' αρχή. Θα μου πείτε πως μπορώ να περιγράφω μια συναυλία ροκ, ακούγοντας εκείνη τη στιγμή τζαζ. Θα σας πω: εκτός του ότι η μουσική είναι μία, αυτό που μετράει για μένα είναι το πηγαίο συναίσθημα, κι αυτό είναι λίγο πολύ παρόμοιο.
Η συναυλία λοιπόν είχε μεγάλο κέφι. Μολονότι πήγα κάπως αργά (είχε πέσει δουλειά στο μπακάλικο), έφτασα έγκαιρα για να απολαύσω το πιο μεστό ΣΧΗΜΑ που είδα κι άκουσα ποτέ (και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λινάρδος στα τύμπανα έπαιξε σε αντικατάσταση του συγκάτοικού του). Ο Στάθης Χούλιαρης έδειξε ότι δεν κωλοβάραγε όλο αυτόν τον καιρό, αλλά μόχθησε, προπονήθηκε, πάλεψε προσωπικούς δαίμονες και βγήκε νικητής γιορτάζοντας το, εκείνο το βράδυ της 19ης Μάρτη, μαζί μας. Σε μερικά τραγούδια εμφανίστηκε και η Σοφία με την soul αισθητικής φωνή της, μοιάζοντας να γεννήθηκε στις εκβολές του Μισισιπή κι όχι στα Γιάννενα. Άμα καλλιεργήσει αυτό της το ταλέντο και δουλέψει και την ισορροπία της (για να μην πέφτει με τη μπύρα της πάνω μου) θα ανέβει ψηλά. Επιπλέον στην κιθάρα ήταν ένας γνήσιος γόνος του Mark Knopfler (DIRE STRAITS), ο Αχιλλέας που με τα δυναμικά αλλά και μελαγχολικά σόλα του απότισε φόρο τιμής σ' όλους τους μεγάλους του ροκ. Προηγήθηκαν οι "I SCREAM COC-TAILS" (ή κάπως έτσι) με έξυπνο Funk-Soul ήχο εκτός απ' το έξυπνο όνομά τους και το "έξυπνο" ζώο (κατά κόσμο Ζώης) στο μπάσο. Ένα γκρουπ με δυναμικό παρών και αισιόδοξο μέλλον που αντελήφθησαν τα παιδιά του Studio 54 και τους έκλεισαν εμφανίσεις κάθε Τρίτη.
Όσο για το Γιάννη Μπουντέκα τι να πω. Ο βιρτουόζος αυτός κιθαριστής, με την ακτιβιστική του δράση , τον κρυστάλλινο ήχο της κιθάρας του και την χειμαρρώδη φωνή του, έχει δημιουργήσει ένα μύθο γύρω απ τ' όνομα του, που γεννάει αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους Arlo Guthrie και Ritchie Havens να παίζουν τα Coming Into Los Angeles και Freedom αντίστοιχα, στο Woodstock Festival. Αφήστε που έχει απίστευτη ενέργεια. Έπαιξε με όλους. Στην αρχή συνόδευσε τη Χρυσούλα, το διαμάντι της Σύρου, η οποία διαθέτει μια απ τις πιο άρτιες τεχνικά φωνές που έχω ακούσει, ευέλικτη, με βάθος, με αιχμές, με καθαρότητα και συναισθηματικές αποχρώσεις, ικανή να φωτίσει και τα πιο σκοτεινά τραγούδια. Ίσως γι' αυτό εμφανίζεται συνήθως σε στοές… κάθε τραγούδι κι ένα κύκνειο άσμα! αξεπέραστη! Ο Γιάννης έπαιξε ακόμη με το Σπύρο Γραμμένο στο τζαμάρισμα που ακολούθησε, όπου το ατόφιο ροκ'εν'ρολ έσπαγε πέτρες, οπλίζοντας το διονυσιακό χορό όλων μας με τρελή ζωντάνια. Έπαιξε με τον Πάνο τον πρόεδρο (δεν θυμάμαι γιατί τον λέω έτσι) και με το Γιάννη το Μόγλη (είναι εμφανές γιατί τον λένε έτσι), στις κιθάρες αμφότεροι, μέχρι και μαζί μου έπαιξε, όταν ανέβηκα στα τύμπανα , ξανά, μετά από 12 χρόνια. Ιδιαίτερα εκπληκτική βραδιά που κράτησε ως τις 5 το πρωί… κρίμα που δεν συγκεντρώθηκαν όσα χρήματα χρειάζονταν.
Λοιπόν αλλάζω τραγούδια κι έρχομαι. Προτείνω να πιω και κάτι. Έβαλα ΤΡΥΠΕΣ–Χωρίς Εμένα και καπάκι ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ–Υπάρχω, κατ απαίτηση (ή προτροπή) του φίλου μου του Σταύρου "άλαλα τα χείλη" Παπαθανασίου. Έφτιαξα κι ένα μαρτίνι (με ελίτσα περικαλώ). Ξεκίνησα το άρθρο αλλιώς κι αλλιώς μου βγαίνει. Σαν τη ζωή· γι αυτό και την παίρνω όπως έρχεται, σαν βαλς της νύχτας (ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΚΙΤΡΙΝΟ) που με παρασέρνει ή σαν τον J.B. Hutto στο boogie "Tell Me Mama".
Το όλο σκηνικό αυτής της συναυλίας μου 'φερε στο νου παλιές αγαπημένες στιγμές. Παρέα με τ' άλλα αλάνια, όταν, με κιθάρες, ρετσίνες, μπύρες, ούζα, κασετόφωνα μαζευόμασταν βραδιές στα Λιθαρίτσια και στο Ιτς Καλέ και ροκάραμε επικίνδυνα ανάμεσα στο όνειρο και τη θέληση μας. Σκαρώναμε γκρουπάκια της μιας βραδιάς και παίζαμε τραγούδια των αγαπημένων μας συγκροτημάτων. Μέσα απ τη μέθεξη των συζητήσεων και του φτηνού αλκοόλ, ονειρευόμασταν να ζήσουμε τις μέρες, που θα δούμε ζωντανά τα ινδάλματά μας, να παίζουν μόνο για μας, μπροστά μας, στα αγαπημένα μας στέκια. Εκεί που τους ακούγαμε πάντα, εκεί που συνδέσαμε τους ήχους τους με τα συναισθήματά μας, εκεί που αξιώναμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Ο κόσμος όμως δεν άλλαξε ή μάλλον αλλάζει προς το χειρότερο. Μόνο εμείς έχουμε αλλάξει, έχουμε εξελιχθεί. Εκτός κι αν μένουμε στάσιμοι και απλά τώρα που όλα βουλιάζουν γύρω μας, εμείς φαινόμαστε να επιπλέουμε στην επιφάνεια. Κάτι είναι κι αυτό. Να όμως που φαίνεται φως. Οι φίλοι μας απ τις παλιές καλές μέρες έρχονται να παίξουν για μας, μπροστά μας, να νοσταλγήσουμε παρέα εκείνα τα χρόνια και παρόλο που οι ΤΡΥΠΕΣ έχουν "αμνησία" μια χαρά τα θυμάμαι. Βέβαια δεν μου φαίνεται σαν να "είναι η καλύτερη εποχή" που λένε οι ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE. Δεν είναι γιατί, προσωπικά, δεν θα συναντήσω σ' αυτό το φεστιβάλ των γερόλυκων του ροκ'εν'ρολ, όλους εκείνους τους φίλους απ τα παλιά και είναι κρίμα γιατί με κάποιους θα 'χαμε να πούμε και να πιούμε πολλά. Άλλοι ρίξανε νερό στο κρασί τους και άλλοι το 'κοψαν κι αυτό, πίνοντας μονάχα βούρκο. Δυστυχώς υπάρχουν κι εκείνοι που κατέβηκαν απ το τραίνο. Θα μας συντροφεύουν οι ψυχές τους, που όπως σ' όλα τα βήματά μας, τις κουβαλάμε μέσα μας, όμως δεν είναι το ίδιο. "θάλασσες" παίζουν τώρα οι ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ. Δεν είναι το ίδιο να δουν το όνειρο, ζωντανό, χειροπιαστό μπροστά τους μέσα απ τα δικά τους μάτια κι όχι απ τα δικά μας. Αλλά είπαμε. Παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται και δεν παραλείπουμε να βιώσουμε και το παραμικρό της ψεγάδι, ακόμη και τη θλίψη. Γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι μόνο πικρή. Αχ ρε "αέρα πεχλιβάνη" (ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝ/ΝΟΥ).
αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη Τσουμάνη
ΥΓ1. Κυκλοφορεί σύντομα (μπορεί και μεγαλοβδόμαδα) η 5η κατά σειρά δισκογραφική δουλειά, των επί 21 ετών ζωντανών θρύλων του Death-Thrash, SPIDER KICKERS, το VIII DIVISION. Δώστε τους την προσοχή σας και δεν θα χάσετε. Δίσκος ορόσημο που σπέρνει τον όλεθρο απ 'ότι ακούω στο promo με επιρροές κυρίως απ τη γερμανική σκηνή (βλέπε Kreator, Sodom).
ΥΓ2. ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ – Ξυπνάτε Πεθαίνω (ρε!) απ τις καταλήψεις της φιλοσοφικής και της βίλας Βαρβάρας μέχρι τα Live στο πάρκο των σκύλων και το ράδιο "ουτοπία", πίσω στη Σαλονίκη του 93-94, για να θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Έτσι Εύη;
ΥΓ3. Μην πετάτε αυγά. Πάσχα έρχεται.
Βασίλης Νάτσικας
Δευτέρα, 26 Μαρτίου 2007
Δευτέρα, 26 Μαρτίου 2007
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 3
Απόψε είπα να μη βγω. Είπα να μείνω στο μπακάλικο, να γράψω και το άρθρο για την Πέμπτη που όμως το παραδίδω Δευτέρα. Έχω αράξει, έβαλα ένα διπλό ιρλανδέζικο, rhythm'n'blues στο stereo, έστριψα και 5-6 τσιγάρα να βρίσκονται και θυμάμαι κάποιες από τις συναντήσεις μου τη βδομάδα που πέρασε.
Λοιπόν που λέτε, με πλησίασαν διάφοροι γνωστοί, γνώστες και γνωστικοί, απ τους οποίους δέχτηκα πολλά παράπονα, επικρίσεις, πολιτικά καλαμπούρια και άλλα μικροαντικείμενα, για όσα έχω γράψει εδώ, μιας και θεωρούν, λένε, ότι θίγονται τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα. Σκεφτείτε ότι οι τύποι αυτοί ανήκουν σ' όλα τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται στη βουλή καθώς και σε 2-3 αριστερά που έμειναν εκτός, επιπλέον 3 είναι αντιεξουσιαστές (άκου λέξη, λες και οι άλλοι είμαστε υπέρ), 2 τραμπούκοι και ο περιπτεράς της γειτονιάς μου. Αναλογιζόμενος λοιπόν το χρέος απέναντι στον εαυτό μου (και σε κάτι πιστωτικές), αποφάσισα να συνεχίσω ακάθεκτος, παίρνοντας δύναμη κυρίως απ τις έντονες διαμαρτυρίες τους.
Βάζω ένα διπλό κι έρχομαι… ιρλανδέζικο πάντα. Έβαλα και το You Give Me Nothing But The Blues του Snooks Eaglin. Έλεγα λοιπόν ότι αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων, μου έδωσε το έναυσμα για το σημερινό (άρθρο, όχι πιόμα). Μεταξύ άλλων μου ζήτησαν, πέρα απ τις κρίσεις μου, να δουν και τις προτάσεις μου, για να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη των θέσεών μου. Τους απαντώ λοιπόν πως ένα φευγάτο μυαλό, αν κοίταζε καλύτερα, θα έβλεπε πως στο γραπτό κείμενο μου, υπάρχουν προτάσεις που χωρίζονται μεταξύ τους από κόμματα (ή τελείες). Δεν νοείται κείμενο χωρίς προτάσεις και κόμματα ή για να το πω πιο έξυπνα· κάθε κόμμα και μια πρόταση! Μέσα απ αυτό το μαδριγάλι των σκέψεων, των παρατηρήσεων, των στριφτών, του ιρλανδέζικου και του J.J. Cale (Everlovin' Woman) καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη εχθρός της δημοκρατίας είναι η γραμματική… Είναι γεμάτη σημεία στίξης (τελείες, παύλες, τόνους, οξείες, κόμματα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ). Στους γραμματικούς κανόνες, αυτά τα σημεία είναι απαραίτητα, ώστε οι προτάσεις να διέπονται από νόημα.
Στους δημοκρατικούς κανόνες, αυτά τα σημεία κάνουν τη ζημιά. Οι τελείες και παύλες δηλώνουν την απολυτότητα των κομμάτων όπου εντός παρενθέσεων κατηγορούν αλλήλους, οξύνοντας το όλο κλίμα, όπου παράλληλα οι, εντός εισαγωγικών, μετέωροι πολίτες μένουν με αναπάντητα ερωτηματικά, τονίζοντας έτσι την έλλειψη θαυμασμού στο θεσμό.
Η γκλάβα μου κατεβάζει συνεχώς προτάσεις. Σιγά μην σας τις θέσω. Λέω να γράψω κανά βιβλίο, να το πουλήσω σε εκκολαπτόμενους πολιτικούς και να τα 'κονομήσω. Αλλά απ' την άλλη, σκέφτομαι, πως τέτοιες ενέργειες δεν ταιριάζουν με την κοσμοθεωρία μου. Γι' αυτό αναγνώστες μου κάθε φορά από σήμερα και πέρα θα 'ρχομαι με προτάσεις. Προτείνω να πιω ένα ακόμη διπλό, νερωμένο αυτή τη φορά, γιατί άρχισε να με βαράει. Τώρα που ακούω την Joan Osborne και τους Holmes Brothers στο Nobody's Fault But Mine, θυμάμαι μερικά απ' τα τελευταία μου λάθη και αισθάνομαι περηφάνια και εσωτερική γαλήνη… όχι, δεν ξεράθηκα ακόμα στην καρέκλα μου, χα χα! Θα θέλατε έ;
Τι θα λέγατε, να πούμε σ' αυτούς εκεί τους διαχειριστές της περιουσίας μας, να εφαρμόσουνε ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας μας (της ποιας; - ε αυτό το πράγμα, εδώ που ζούμε τέλος πάντων). Το υπόδειγμα της εκκλησίας. Δηλαδή να 'χουμε κανόνες και νόμους αλλά να μην είναι υποχρεωτική η τήρησή τους. Παράλληλα να περιορίσουμε τους φόρους σε προαιρετικούς εράνους. Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ή ν' αλλάξετε σελίδα σκεφτείτε ότι ο Screamin' Jay Hawkins αγαπάει το Παρίσι με το δικό του τρόπο (I Love Paris) καθώς και ότι το συκώτι μου αντέχει ένα ακόμα. Επίσης σκεφτείτε ότι στην εκκλησία μας, το μοντέλο αυτό είναι πετυχημένο. Είναι ο πιο πλούσιος οργανισμός, έχει τους περισσότερους υποστηρικτές, έχει επιβιώσει σε πολέμους, δεινά, καταστροφές και έχει ιδρύσει και χρηματοδοτεί ιδρύματα, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, φτωχοκομεία, συσσίτια, υποτροφίες, ευεργετήματα, βοηθήματα κλπ. Όλα αυτά χωρίς ούτε μια φορολογική επιβάρυνση στους πιστούς της. Όποιος δεν ακολουθεί τους νόμους της δεν πάει στη φυλακή· απλά αφορίζεται. Η ποινή – τιμωρία είναι ηθική. Για σκεφτείτε το. Got My Mojo Working που λένε και τα τέκνα του Rory Gallagher οι Νine Βelow Ζero…
Σκεφτείτε να είναι ηθική η τιμωρία όσων παραβαίνουν τους νόμους του κράτους. Δεν είναι καλύτερα από σήμερα που είναι ανήθικη; Σκεφτείτε το.
Θα μου πείτε, μετά από τέτοια αλλαγή, αν τυχόν υλοποιηθεί μια τέτοια πρόταση, θα γίνει τέτοιο μπάχαλο που ο καθένας θα κάνει ότι θέλει και θα έχετε άδικο. Γιατί, σήμερα είναι καλύτερα; Απ' την άλλη είδατε κανένα μπάχαλο στην εκκλησία; Παρ' όλα αυτά θα επανέρθω με προτάσεις που αλληλοκαλύπτουν τα κενά. Προτείνω να μην τα πούμε όλα σήμερα. Αφού σας αφιερώσω το τελευταίο άσμα για σήμερα από τους Peter Green Splinter Group το Hiding In Shadows, εύχομαι καλή εθνική και θρησκευτική επέτειο (στους πιστούς, πατριώτες ή και τα δυο, αναφέρομαι) και καλή βδομάδα σ' όλους.
ΥΓ1. Αφιέρωμα στο σουρεαλισμό. 8 ταινίες παίζουν στο ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ κάθε Δευτέρα στις 10 το βράδυ, από την Κ.Ο.Π.Ι. (Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Χάσατε τις 2 πρώτες. Μη χάσετε τις υπόλοιπες…
ΥΓ2. Περάστε κι απ' το ΚΑΜΠΕΡΕΙΟ. Κάτι καλό (θέατρο) παίζει κι εκεί. Δεν ξέρω περισσότερα, δεν έχω πάει ακόμα, αλλά μην με περιμένετε να πάω, για να σας πω. Πάτε μόνοι σας.
ΥΓ3. Διαβάστε (και ακούστε) Νικόλα Άσιμο – Αναζητώντας Κροκανθρώπους. Μη διαβάζετε εμένα (ακούστε με όμως).
ΥΓ4. Μην πετάτε ωμά αυγά. Τα βρασμένα πάνε μακρύτερα και άσε που άμα είναι μπαγιάτικα βρωμάνε περισσότερο…
ΥΓ5. Όλο προτάσεις ήμουν σήμερα.
Λοιπόν που λέτε, με πλησίασαν διάφοροι γνωστοί, γνώστες και γνωστικοί, απ τους οποίους δέχτηκα πολλά παράπονα, επικρίσεις, πολιτικά καλαμπούρια και άλλα μικροαντικείμενα, για όσα έχω γράψει εδώ, μιας και θεωρούν, λένε, ότι θίγονται τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα. Σκεφτείτε ότι οι τύποι αυτοί ανήκουν σ' όλα τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται στη βουλή καθώς και σε 2-3 αριστερά που έμειναν εκτός, επιπλέον 3 είναι αντιεξουσιαστές (άκου λέξη, λες και οι άλλοι είμαστε υπέρ), 2 τραμπούκοι και ο περιπτεράς της γειτονιάς μου. Αναλογιζόμενος λοιπόν το χρέος απέναντι στον εαυτό μου (και σε κάτι πιστωτικές), αποφάσισα να συνεχίσω ακάθεκτος, παίρνοντας δύναμη κυρίως απ τις έντονες διαμαρτυρίες τους.
Βάζω ένα διπλό κι έρχομαι… ιρλανδέζικο πάντα. Έβαλα και το You Give Me Nothing But The Blues του Snooks Eaglin. Έλεγα λοιπόν ότι αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων, μου έδωσε το έναυσμα για το σημερινό (άρθρο, όχι πιόμα). Μεταξύ άλλων μου ζήτησαν, πέρα απ τις κρίσεις μου, να δουν και τις προτάσεις μου, για να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη των θέσεών μου. Τους απαντώ λοιπόν πως ένα φευγάτο μυαλό, αν κοίταζε καλύτερα, θα έβλεπε πως στο γραπτό κείμενο μου, υπάρχουν προτάσεις που χωρίζονται μεταξύ τους από κόμματα (ή τελείες). Δεν νοείται κείμενο χωρίς προτάσεις και κόμματα ή για να το πω πιο έξυπνα· κάθε κόμμα και μια πρόταση! Μέσα απ αυτό το μαδριγάλι των σκέψεων, των παρατηρήσεων, των στριφτών, του ιρλανδέζικου και του J.J. Cale (Everlovin' Woman) καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη εχθρός της δημοκρατίας είναι η γραμματική… Είναι γεμάτη σημεία στίξης (τελείες, παύλες, τόνους, οξείες, κόμματα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ). Στους γραμματικούς κανόνες, αυτά τα σημεία είναι απαραίτητα, ώστε οι προτάσεις να διέπονται από νόημα.
Στους δημοκρατικούς κανόνες, αυτά τα σημεία κάνουν τη ζημιά. Οι τελείες και παύλες δηλώνουν την απολυτότητα των κομμάτων όπου εντός παρενθέσεων κατηγορούν αλλήλους, οξύνοντας το όλο κλίμα, όπου παράλληλα οι, εντός εισαγωγικών, μετέωροι πολίτες μένουν με αναπάντητα ερωτηματικά, τονίζοντας έτσι την έλλειψη θαυμασμού στο θεσμό.
Η γκλάβα μου κατεβάζει συνεχώς προτάσεις. Σιγά μην σας τις θέσω. Λέω να γράψω κανά βιβλίο, να το πουλήσω σε εκκολαπτόμενους πολιτικούς και να τα 'κονομήσω. Αλλά απ' την άλλη, σκέφτομαι, πως τέτοιες ενέργειες δεν ταιριάζουν με την κοσμοθεωρία μου. Γι' αυτό αναγνώστες μου κάθε φορά από σήμερα και πέρα θα 'ρχομαι με προτάσεις. Προτείνω να πιω ένα ακόμη διπλό, νερωμένο αυτή τη φορά, γιατί άρχισε να με βαράει. Τώρα που ακούω την Joan Osborne και τους Holmes Brothers στο Nobody's Fault But Mine, θυμάμαι μερικά απ' τα τελευταία μου λάθη και αισθάνομαι περηφάνια και εσωτερική γαλήνη… όχι, δεν ξεράθηκα ακόμα στην καρέκλα μου, χα χα! Θα θέλατε έ;
Τι θα λέγατε, να πούμε σ' αυτούς εκεί τους διαχειριστές της περιουσίας μας, να εφαρμόσουνε ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας μας (της ποιας; - ε αυτό το πράγμα, εδώ που ζούμε τέλος πάντων). Το υπόδειγμα της εκκλησίας. Δηλαδή να 'χουμε κανόνες και νόμους αλλά να μην είναι υποχρεωτική η τήρησή τους. Παράλληλα να περιορίσουμε τους φόρους σε προαιρετικούς εράνους. Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ή ν' αλλάξετε σελίδα σκεφτείτε ότι ο Screamin' Jay Hawkins αγαπάει το Παρίσι με το δικό του τρόπο (I Love Paris) καθώς και ότι το συκώτι μου αντέχει ένα ακόμα. Επίσης σκεφτείτε ότι στην εκκλησία μας, το μοντέλο αυτό είναι πετυχημένο. Είναι ο πιο πλούσιος οργανισμός, έχει τους περισσότερους υποστηρικτές, έχει επιβιώσει σε πολέμους, δεινά, καταστροφές και έχει ιδρύσει και χρηματοδοτεί ιδρύματα, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, φτωχοκομεία, συσσίτια, υποτροφίες, ευεργετήματα, βοηθήματα κλπ. Όλα αυτά χωρίς ούτε μια φορολογική επιβάρυνση στους πιστούς της. Όποιος δεν ακολουθεί τους νόμους της δεν πάει στη φυλακή· απλά αφορίζεται. Η ποινή – τιμωρία είναι ηθική. Για σκεφτείτε το. Got My Mojo Working που λένε και τα τέκνα του Rory Gallagher οι Νine Βelow Ζero…
Σκεφτείτε να είναι ηθική η τιμωρία όσων παραβαίνουν τους νόμους του κράτους. Δεν είναι καλύτερα από σήμερα που είναι ανήθικη; Σκεφτείτε το.
Θα μου πείτε, μετά από τέτοια αλλαγή, αν τυχόν υλοποιηθεί μια τέτοια πρόταση, θα γίνει τέτοιο μπάχαλο που ο καθένας θα κάνει ότι θέλει και θα έχετε άδικο. Γιατί, σήμερα είναι καλύτερα; Απ' την άλλη είδατε κανένα μπάχαλο στην εκκλησία; Παρ' όλα αυτά θα επανέρθω με προτάσεις που αλληλοκαλύπτουν τα κενά. Προτείνω να μην τα πούμε όλα σήμερα. Αφού σας αφιερώσω το τελευταίο άσμα για σήμερα από τους Peter Green Splinter Group το Hiding In Shadows, εύχομαι καλή εθνική και θρησκευτική επέτειο (στους πιστούς, πατριώτες ή και τα δυο, αναφέρομαι) και καλή βδομάδα σ' όλους.
ΥΓ1. Αφιέρωμα στο σουρεαλισμό. 8 ταινίες παίζουν στο ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ κάθε Δευτέρα στις 10 το βράδυ, από την Κ.Ο.Π.Ι. (Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Χάσατε τις 2 πρώτες. Μη χάσετε τις υπόλοιπες…
ΥΓ2. Περάστε κι απ' το ΚΑΜΠΕΡΕΙΟ. Κάτι καλό (θέατρο) παίζει κι εκεί. Δεν ξέρω περισσότερα, δεν έχω πάει ακόμα, αλλά μην με περιμένετε να πάω, για να σας πω. Πάτε μόνοι σας.
ΥΓ3. Διαβάστε (και ακούστε) Νικόλα Άσιμο – Αναζητώντας Κροκανθρώπους. Μη διαβάζετε εμένα (ακούστε με όμως).
ΥΓ4. Μην πετάτε ωμά αυγά. Τα βρασμένα πάνε μακρύτερα και άσε που άμα είναι μπαγιάτικα βρωμάνε περισσότερο…
ΥΓ5. Όλο προτάσεις ήμουν σήμερα.
Βασίλης Νάτσικας
(απευθείας μετάδοση απ' το μπακάλικο)
Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2007
(απευθείας μετάδοση απ' το μπακάλικο)
Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
