ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 2009 - 9

Γεια σε όλους.
Σήμερα θα κάνω ξανά μια εξαίρεση, δημοσιεύοντας το άρθρο που έγραψα χτες Τρίτη 10 Μάρτη 2009, για την εφημερίδα Epirus Press, το οποίο όμως δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και οι υπεύθυνοι της εφημερίδας αποφάσισαν μονόπλευρα, αλλά κυρίως αναίτια και χωρίς καμιά ειδοποίηση, να διακόψουν κάθε συνεργασία μαζί μου. Πριν προβώ σε κάποιες αλλαγές στην σελίδα μου και τη δημιουργία μιας καινούριας ιστοσελίδας η οποία θα φιλοξενεί τα άρθρα μου που πλέον δεν θα δημοσιεύονται στην εφημερίδα, όπως μέχρι τώρα, θα δημοσιευσω εδώ τουλάχιστον το τελευταίο αυτό άρθρο, ώστε να δώσω την ευκαιρία στους αναγνώστες μου να το διαβάσουν... πάμε λοιπόν.

Εκτός του σκύλου, το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου...
Εντός του σκύλου, είναι πολύ σκοτεινά για να διαβάσει κανείς...!

σχολίασε κάποτε ο Γκρούτσο Μαρξ, παραπέμποντάς με έναν αιώνα σχεδόν αργότερα να ασχοληθώ με το θέμα. Ποιο θέμα; Ένα θέμα που το θεωρώ και επίκαιρο αλλά και διαχρονικά σημαντικό. Ένα θέμα που έτσι όπως θα το αναπτύξω, γράφοντας όλα αυτά που πιστεύω, πολλοί και πολλές από σας δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά είναι καλύτερα έτσι γιατί αλλιώς θα ανησυχούσα.
Πριν μερικές μέρες λοιπόν και συγκεκριμένα το τριήμερο των αποκριών, μια παρέα νέων ανθρώπων επισκέφτηκε την πόλη μας για να γιορτάσει εδώ, μαζί μας την έσχατη απομείνασα Διονυσιακή γιορτή που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι «ανήκουν» σε μια διεθνή ομάδα που σκοπό της έχει την ανταλλαγή βιβλίων, για την διάδοση της γνώσης, του πνεύματος και του πολιτισμού σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Μαζί τους ήρθε και μια φίλη απ τα παλιά που ήρθε και με βρήκε και έτσι είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της για την «συντροφιά» αυτή και για το έργο που πρεσβεύει, αλλά και να γνωρίσω και μερικούς από δαύτους. Όλα καλά μέχρι εδώ. Έλα όμως που διαπίστωσα ότι πρόκειται απλώς για μια παρέα ηλιθίων ακόμα... Και το λέω αυτό γιατί το πνεύμα δε φυλακίζεται, δεν περιορίζεται και δεν αναλώνεται σε σαχλαμάρες. Δυστυχώς από λίγες κουβέντες που είχα μαζί τους κατάλαβα ότι έχουν ξεφύγει απ τον αρχικό στόχο της παγκόσμιας κοινότητας του bookcrossing μιας και γι αυτού ο λόγος. Τα τυπάκια δυστυχώς έχουν πέσει στην παγίδα και ανταλλάσουν βιβλία για την ανταλλαγή και δυστυχώς όχι για την μεταλαμπάδευση της γνώσης. Για την ατομική δόξα και όχι για τον αλτρουισμό. Για την επίδειξη κι όχι για την ουσία. Μια ουσία που κάπου στο αέναο ταξίδι τους έχει χαθεί. Μεταξύ άλλων λοιπόν κάναμε και μια κουβέντα για το επίκαιρο στην πόλη μας θέμα τον τελευταίο μήνα. Μιας και η παρέα είδε αφίσες σε διάφορα σημεία της πόλης που καταδίκαζαν ή έδειχναν ωμά, τις δηλητηριάσεις αδέσποτων ζώων, κάθισε να κουβεντιάσει μαζί μου. Βρήκαν κι αυτοί άτομο να κουβεντιάσουν. Η φίλη μου δε πρόλαβε να τους προειδοποιήσει... Κι έτσι τ’ άκουσαν και οι ίδιοι, τώρα θα τ ακούσετε κι εσείς...
Που είναι οι «φιλοζωικές» (πάντα εντός εισαγωγικών) οργανώσεις; Ποια ήταν η δράση τους για το συμβάν της νύχτας της 28ης Γενάρη φέτος; Γιατί δεν έγινε τίποτε; Γιατί κανείς δεν κινήθηκε νομικά, κι αν κάτι τέτοιο έχει γίνει δεν ενημερωθήκαμε; Και απαντώ. Οι «φιλοζωικές» οργανώσεις αλλά και ο απλός άνθρωπος, έμειναν αποχαυνωμένοι να κοιτούν έχοντας και οι ίδιοι το κενό βλέμμα των δηλητηριασμένων τετράποδων. Μαζεύτηκαν κάποια στιγμή, έκαναν μια επιμνημόσυνη δέηση, φώναξαν «παρών» όπως κάνουν τα παιδάκια στο δημοτικό για τις εθνικές επαιτείους (επίτηδες το έγραψα με «αι») και μετά πήγαν σπίτι τους πήραν το Λαμπραντόρ και το φοξ τεριέ τους αγκαλιά και χαϊδεύοντας το παρακολουθούσαν τον Χαζόπουλο... Και με αυτό τον τρόπο εκτέλεσαν το χρέος τους απέναντι στους συγκάτοικους μας σ’ αυτόν τον πλανήτη... Περίμεναν βέβαια και τον Κάρολο που ήρθε για κοντοσούβλι και τσίπουρα ανήμερα της επαιτείου της απελευθέρωσης της πόλης και μετά την για μια ακόμη φορά απαράδεκτη παρέλαση, του κατέθεσαν διάβημα, ενημερώνοντας τον για το σκηνικό... Έτσι έπραξαν, εκείνοι που κόπτονται πως δρουν υπέρ των ζώων.
Έχω όμως μερικές απορίες που πηγάζουν από τη μη δράση σας κύριες και κύριοι, των «φιλοζωικών» αλλά και από σας άνθρωποι, που δηλώνετε αγάπη για τα κτήνη. Την νύχτα που έγιναν οι φόνοι, υπήρχε πουθενά, είχε προβλεφτεί να υπάρχει πουθενά ένεση με αντίδοτο; Και αφού δεν είχε προβλεφθεί, κάνατε κάτι για να σώσετε κάποιο τετράποδο στο μέλλον; Πήρατε δείγματα απ το δηλητήριο; Τα πήγατε στο χημείο; Πήρατε τα αποτελέσματα να δείτε από ποιες ουσίες αποτελείτο; Βάλατε δικηγόρο να κινηθεί νομικά; Να υποβάλει μηνύσεις επί παντός υπευθύνου; Και τελικά προσπαθήσατε να επισκεφτείτε, οι ίδιοι ή οι νομικοί σας, τα πέντε καταστήματα της πόλης που πουλάνε χημικά και γεωργικά προϊόντα για να μάθετε ποιος έξυπνος αγόρασε τόση μεγάλη ποσότητα που αρκεί να εξοντώσει ολόκληρη αγέλη αδέσποτων; Και να τον καθίσετε στο σκαμνί; Εάν τα πράξατε όλα αυτά μπράβο σας! Πολύ φοβάμαι όμως ρε γαμώτο μου πως για πολλοστή φορά έχω δίκιο, που ανησυχώ ότι δεν τα πράξατε...
Για μένα όλοι εσείς που έχετε οικόσιτα ζώα, σκυλάκια, γατάκια, χαμστεράκια, ιγκουανάκια, κουνελάκια και δεν ξέρω τι άλλο, ή και πτηνά όπως καρδερίνες, παπαγαλάκια και όλα αυτά, δεν διαφέρετε και πολύ απ αυτούς που δηλητηριάζουν τα αδέσποτα στις πόλεις. Εκείνοι δηλητηριάζουν το κορμί τους, ενώ εσείς είστε ακόμα χειρότεροι, δηλητηριάζετε την ψυχή τους. Και το κάνετε όχι γιατί τα αγαπάτε, όπως δηλώνετε σε κάθε ευκαιρία, αλλά γιατί αγαπάτε τους ανασφαλείς εαυτούς σας. Διατυμπανίζετε ότι έτσι θα τα σώσετε, αλλά οι δηλώσεις σας δεν διαφέρουν απ αυτές των πολιτικών για το περιβάλλον, για τη φύση. Ούτε οι δηλώσεις διαφέρουν αλλά ούτε και οι προθέσεις. Νομίζετε ότι θα σώσετε το τομάρι σας, ότι θα έχετε καλό κάρμα άμα κάνετε καλό (κατά τη γνώμη σας) σε ένα κτήνος. Πάρτε χαμπάρι ρε ηλίθιοι ότι έτσι επεμβαίνετε στην ίδια τη φύση, στη φύση των σκύλων και των γάτων που γεννήθηκαν για να ζουν ελεύθεροι κι εσείς τους κλειδώνετε σε τέσσερις τοίχους, τους μαντρώνετε σε σπιτάκια απο πλαστικό και συνθετικό ξύλο, τους φυλακίζετε σε μεταλλικά κλουβιά. Έτσι νομίζετε ότι σώζεται κάποιος; Τότε να σας κλείσουμε κι εσάς σε κλουβιά για να σωθείτε αφού αισθάνεσθε πολύτιμοι. Ρωτήσατε ποτέ τα καημένα τα ζωάκια άμα σας θέλουν; Τι; Δεν ξέρετε τι γλώσσα τους; Άντε μάθετέ την! Εκεί που τα πάτε με τα λουριά για κατούρημα στο πάρκο, αμολήστε τα! Έτσι θα μάθετε άμα σας γουστάρουν για φίλους. Αμολήστε τα και φύγετε. Αν γυρίσουν σε σας, ναι μπορείτε να λέτε ότι έχετε ένα φίλο σκύλο, αλλά αν δεν γυρίσουν δεν είχατε ποτέ. Και τότε προβληματιστείτε για το τι δεν κάνατε καλά. Γιατί ξέρετε τι λένε για όποιον έχει κάποιο ζώο στο σπίτι του ή στην αυλή του; Το έχει για να το «παίζει» αφεντικό!
Δεν προστατεύετε ένα ζώο απ τη φόλα, ή απ τον ασυνείδητο οδηγό, με το να το κρατάτε κλειδωμένο στο σπιτάκι σας. Μην ακούω τέτοια χαζά επιχειρήματα. Η φύση των ζώων είναι να γεννιούνται, να μεγαλώνουν και να πεθαίνουν ελεύθερα. Μέσα στη φύση τους είναι ο αιφνίδιος θάνατος τόσο από φόλα κι απο αυτοκίνητο, όσο κι από ένα μεγαλύτερο και δυνατότερο ζώο σαν το λύκο ή την αρκούδα σε κάποιο δάσος. Τα ζώα λειτουργούν με ένστικτο, κάτι που οι άνθρωποι έχουμε χάσει και νομίζουμε ότι δεν το είχαμε και ποτέ. Η φύση μας έδωσε μυαλό και το χρησιμοποιούμε πάντα λάθος. Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος πριν από χιλιάδες χρόνια και κατάφερε με το μυαλό του να πεθαίνει σκλάβος! Κι επειδή πιστεύει ότι η φύση φταίει γι αυτό την εκδικείται. Προσπαθεί να κάνει σκλάβους του όλα τα ελεύθερα άλλα ζώα που υπάρχουν κι αναπνέουν στην πλάση και προσπαθεί να καταστρέψει την ίδια τη φύση που τον δημιούργησε.
Εάν αγαπάτε τα σκυλιά και γενικά τα ζώα λοιπόν, αφήστε τα ελεύθερα. Παραδειγματιστείτε απ αυτά κι απ το ένστικτό τους και προς θεού σταματήστε να σκέφτεστε! Και επ’ ουδενί να μην ακούσω κάτι αηδίες που θυμήθηκα τώρα μόλις. Δηλαδή περί στείρωσης των αδέσποτων κλπ. Αυτοί που πιστεύουν ότι με τη στείρωση λύνεται το πρόβλημα καλά θα κάνουν να αρχίσουν πρώτα με τη δική τους στείρωση για να μην μολύνουν με τα γονίδια τους κι άλλους ανθρώπους. Γιατί τελικά κι εσείς όπως και τα παιδιά που χαρίζουν βιβλία, το κάνετε για να γίνεται λόγος (γι εσάς) κι όχι για να διαδοθούν οι ιδέες, κι όχι για να διασωθούν οι ιδέες!
Μίλησα!

Βασίλης Νάτσικας
αδέσποτος μπακάλης
(αδέσποτος σημαίνει αυτός που δεν έχει αφεντικό!
Καταλάβατε «φιλόζωοι»;)

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 12

Αντώνη Μισιρλή, ένας πρώην σκύλος του κράτους της πρό(σ)ληψης και της (κατα)στολής, μου αποκάλυψε ότι μέσα στις αρχές του φθινοπώρου, θα έχουμε την ευκαιρία να επιδοκιμάσουμε ή να αποδοκιμάσουμε τους τωρινούς διαχειριστές μας. Θα έχουμε λέει κάτι σαν εκλογές, γιατί είτε ψηφίσουμε είτε όχι, ΑΥΤΟΙ θα βγουν. Βλέπεις φίλε μου, φαίνεται ότι πέτυχαν στο έργο τους! Και θέλουν κι άλλο. Βέβαια για να μην ξεχνιόμαστε ΔΕΝ θα εξαντλήσουν την τετραετία, που έχουν δικαίωμα να διαχειριστούν την περιουσία μας, γιατί αν το κάνουν και καταθέσουν τον προϋπολογισμό για το 2008 το 'χουν χαμένο το παιγνίδι. Θα σας φλομώσουν όλο το καλοκαίρι με ανυπόστατες παροχές και ότι σας δώσουν, θα το πάρουν πίσω εις τριπλούν μέσα στο νέο έτος. Γι αυτό στα πλαίσια των προτροπών μου στο να μην μένετε θεατές σ' αυτό το τσίρκο, σ' αυτό το θέατρο σκιών, σας έχω σήμερα, μεταξύ άλλων, δυο εξαιρετικές προτάσεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Κωστάκης μας, δείχνοντας μου μια φωτογραφία μουσικού εντύπου, μου είπε : "να μπλουζάκι ρε!". "vote for pedro" έγραφε. Τώρα τον αλμαδόβαρ εννοούσε, το πορτορικάνι του Ναπολέων Δυναμίτη εννοούσε, εμένα εννοούσε, θα σας γελάσω. Χαχαχα! – σας γέλασα! (Πανούσης). Αργότερα την ίδια μέρα, μετά από καιρό, συνάντησα τη Νατάσα που την είχαμε αφήσει στο δρόμο όταν αγωνιούσε αγωνιζόμενη, πριν το Πάσχα. Πρωταθλήτρια της κολύμβησης ων, μπροστάρισσα στους φοιτητικούς αγώνες και τα συλλαλητήρια, επικεφαλής στα μπλοκ (και στα γκλόμπ), με συγκινητικές προσπάθειες για καλές επιδόσεις στην πόση αλκοόλ, λαμπαδηδρομούσα ηγείται πια και στη ζωή, φωτίζοντας το δρόμο όλων μας, με το αυθεντικό χαμόγελό της μπροστάρισσα ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Στον αντίποδα, αργότερα το ίδιο βράδυ, συνάντησα την ανασφάλεια πολλών νέων, που προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω απ τα μακιγιαρισμένα (μασκαρεμένα πιο σωστά) πρόσωπα, πνίγοντας τις ανάγκες τους (για έρωτα) σε ποτάμια μπύρας, βότκας, τεκίλας… ρολάροντας την αμηχανία τους παρέα με τον κατεργασμένο καπνό τους σε ολλανδικά ριζόχαρτα. vote for Natasa λοιπόν!

Μικρός στο γυμνάσιο ξεχώριζε για την αδυναμία του στο φαγητό οπότε οι φίλοι του τον φώναζαν "κω-λάρα". Αργότερα πήρε μια κιθάρα και περιδιάβαινε τραγουδώντας στις γειτονιές και τα πάρκα. Του κόλλησαν το "Ντα-λάρας". Στην πορεία ανακάλυψε τη δροσιά της ρετσίνας και για να μην τρέχει κάθε τόσο, τις αγόραζε χοντρικής, οπότε όπως αντιλαμβάνεστε τον έλεγαν "τε-λάρα". Οραματιστής, βλέποντας το μέλλον στη γυψοσανίδα, "έντυσε" τις μισές νέες οικοδομές της πόλης με τη μαεστρία του, εκπαιδεύοντας παράλληλα σχεδόν όλους τους επαγγελματίες του χώρου σήμερα, οι οποίοι χρημάτισαν βοηθοί του. Πολυσχιδής προσωπικότητα, κιθαρίστας, μπασίστας παλιότερα σε τοπικά ροκ γκρουπ αλλά με πανευρωπαϊκή αίγλη, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας, μπουφετζής, σκιτσογράφος, ζωγράφος είναι η προσωποποίηση της τέχνης σε τούτη τη μίζερη πόλη. Υψώνοντας το λάβαρο της επανάστασης των beatnik ανεξερεύνητων δρόμων, στέγασε τα οράματα, τις προσδοκίες αλλά και τα απομεινάρια της freak κοινότητας σε μια μουσική γκαλερί (ανεξαρτησίας ένα δύο τρία), ανοιχτή και ανεχτή σε όλους, η οποία βαφτίστηκε με την κοινή κατάληξη των προσωνυμιών του – Λάρας (όχι Κροφτ).
Όπως καταλαβαίνετε (αφού μάλλον έχετε αρχίσει να "παίρνετε" στροφές) η 2η πρόταση αφορά τον Λάρα (κατά κόσμον Γιώργος Βράνος). Laras for President!

Ανακάλυψα μια μικρή τρύπα στη μπλούζα μου. "άμα καπνίζεις στριφτά, καίγονται τα ρούχα σου" μου είπες….
Άμα με κοιτάνε τα μάτια σου, καίγεται η καρδιά μου… σκέφτηκα.
Αχ, τα μάτια σου! Ελκυστικός ο τρόπος που με δέχτηκες κοπέλα μου. Ο τρόπος που καρτερούσες υπομονετικά να 'ρθει ο λεπτοδείχτης ακριβώς. Ο τρόπος που στο μεταξύ "ρουφούσες" το σινεμά, ρίχνοντας μου κλεφτές ματιές, κι ενώ τα βλέμματα μας συναντιόντουσαν, έσπευδες να γυρίσεις σελίδα στο περιοδικό σου. Ο μοναδικός τρόπος που μπαίνοντας κατευθείαν στο νόημα, βοήθησες να δώσω στον άλλον να καταλάβει τι συμβαίνει, αφήνοντας τον, μετέωρο σαν πελαργό στο 'να του πόδι…
Ήξερα πως ήσουν εσύ γιατί μόνο εσύ θα μπορούσες να είσαι…
Ελκυστικός κι ο τρόπος που μ' αντιμετώπισες. Ο τρόπος να προσηλώνεσαι στη συζήτηση μας, αγνοώντας καθέναν και κάθε τι γύρω σου. Ο τρόπος που με κοιτούσες, εξεταστικά, απολαμβάνοντας κάθε μου νεύμα, κάθε μου κίνηση, κάθε μου αδυναμία. Ο τρόπος που μιλούσες, γνωρίζοντας πολλά και κρύβοντας μου περισσότερα, σ' ένα παιγνίδι πίσω απ τις λέξεις (σ.σ. έρχετ' ο Αλέξης – Olympians). Ο μαγικός τρόπος που άνοιγες το πακέτο, με τα λεπτά σου δάχτυλα, για να πάρεις ένα τσιγάρο, φέρνοντας το νωχελικά στα χείλη σου, ανάβοντας το και φυσώντας τον πρώτο καπνό, σχεδόν αμήχανα, χωρίς να τον τραβήξεις μέσα σου.
Ελάχιστες φορές, είναι αλήθεια, κατάφερα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω σου, βαθιά υπνωτισμένος από δυο απ τα πιο όμορφα και ειλικρινή μάτια που έχω δει…
Ελκυστικός κι ο τρόμος, Ναι ο Τρόμος, που ασκείς γύρω σου.
Τι κρίμα να μην είναι αλήθεια…
Αφιερωμένο σε σένα! Ξέρεις εσύ!

ΤΣ1. Πολλά πάρτυ πήραν κι έδωσαν αυτές τις μέρες. Ξεχωρίζω το πάρτυ του Σκεύου στο καράβι και τη κρουαζιέρα στο μώλο. Ξεχωρίζω επίσης το πάρτυ που έδωσα προς τιμή των παλιόφιλων απ τη Σαλονίκη πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '90. Και Ω! τι σύμπτωση! Και τα δυο πάρτυ κατέληξαν να κλείσουν στην ανεξαρτησίας ένα δύο τρία!
ΤΣ2. Στις 2 Ιούνη ελάτε να μας βρείτε στη συναυλία των Deus X Machina κλπ στο πανεπιστήμιο. Στις 9 (θα τα ξαναπούμε ως τότε) στο θεατράκι στα Ναυτάκια, θα έρθουν οι Skaribas και άλλοι (τη συναυλία οργανώνει ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος). Τέλος στις 16 (Ιούνη πάντα) η στήλη οργανώνει το πρώτο της live έξω απ το μπακάλικο! (με τέσσερα μέχρι στιγμής γκρουπ της ελληνικής ροκ σκηνής, να έχουν κλείσει-περισσότερα την άλλη βδομάδα)
ΤΣ3. Το Σημερινό Sound Track περιλαμβάνει: The Bullets – Rehearsal And Demos CD, D.O.A. – Loggerheads, House Of Ska - A Tribute To Madness, Ska P - El Vals Del Obrero, Anti-Nowhere League - Complete Singles Selection τη συλλογή Puta Policia με τους Ratos De Porao και φίλους και τέλος ακόμα μια συλλογή με τίτλο Italian Ska.

ΤΣ4. Ο Αντώνης Μισιρλής ΔΕΝ είναι προϊστάμενος προσλήψεων στα LIDL. Οπότε μην τρέχετε με βιογραφικά όλες εσείς που λιώσατε να νιάτα σας στα φροντιστήρια, ξοδεύοντας μικρές περιουσίες, για να καταλήξετε σήμερα, ταμίες σε super market, δουλεύοντας 10ωρο και πληρωμένες 4ωρο!!! Ούτε τα έξοδα δε βγάζετε, των φροντιστηρίων…

Βασίλης Νάτσικας
Σκα-σμένος μπακάλης
(απ τα μάτια σου…)
28 Μάη 2007

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 11μιση

Αυτή τη φορά έχουμε μια εξαίρεση... το επόμενο κείμενο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στην εφημερίδα, για διάφορους λόγους. Ο κυριότερος ήταν γιατί "φαίνεται να τα χώνω" στην συντάκτρια ενός άρθρου - αφιερώματος, η οποία τον καιρό εκείνο ήταν στα πρώτα της βήματα. Για να μη σηκωθεί και φύγει λοιπόν, να μην απογοητευτεί και τα παρατήσει, μου ζήτησαν να κάνωμια εξαίρεση και να μην δημοσιευτεί το παρακάτω. Επειδή ο σκοπός μου δεν ήταν ούτε τότε, αλλά ούτε και ποτέ η προσωπική επίθεση σε κάποιον για μουσικά θέματα, αλλά ήταν και είναι η συμπλήρωση των κενών, αποφάσισα να μην το δημοσιεύσω τελικά. Σήμερα, σχεδόν δυο χρόνια μετά, είναι στη διάθεση όλων σας...

Η πληθώρα της ύλης αυτής της εβδομάδας με ανάγκασε να αφήσω εκτός "καπνισμένης κάνης" ορισμένα θέματα. Το πρώτο απ αυτά αφορά στο αφιέρωμα της Μαρίας Καλαμπαλίκη στον Rory Gallagher. Καταρχήν χαίρομαι που υπάρχει ακόμα ένας άνθρωπος σε τούτη την πόλη που δείχνει το σεβασμό του στο μεγαλύτερο ίνδαλμά μου (έ, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου). Συμβαίνει απλά να γουστάρω αυτόν τον τύπο, τη μουσική του, τους στίχους του, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο έζησε. Επειδή τον έχω "απαντήσει" τέσσερις φορές, εκ των οποίων την τελευταία στο St Oliver's cemetery του Donegal στο Cork της Ιρλανδίας την 15η Ιούνη του 1995, μαζί με εκατοντάδες "πιστούς", θεωρώ χρέος μου απέναντι στη μνήμη του, αλλά και απέναντι σε όλους τους φίλους του να κάνω κάποιες διορθώσεις (ή καλύτερα να συμπληρώσω τα κενά) στο αφιέρωμα αυτό της Μαρίας. Τέλος είμαι περήφανος που έχω στην κατοχή μου ότι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα (ή σχεδόν ότι, γιατί δεν θέλω να το παίζω σίγουρος-μακάρι να βρεθεί κάποιος να διορθώσει κι εμένα) τόσο σε βινύλια και cd's όσο και σε vhs και dvd 's.

Το 1964 αγοράζει την πρώτη του Stratocaster και σε ηλικία 15 ετών πια, σχηματίζει τους Fontana Showband, με τους Eamon O'Sullivan (drums) Oliver Tobin (bass) Bernard Tobin (sax/trombone) Declan O'Keefe (rhythm guitar).
Το 1965 αποχωρεί ο Eamon O'Sullivan (drums) και στη θέση του έρχεται ο Johnny Campbell, ενώ στο σχήμα προστίθεται και ο Michael Lehane (organ).
Προς τα μέσα της χρονιάς οι Fontana Showband παύουν να υφίστανται και ο Rory, σχηματίζει τους πρώτους Taste, με τον ίδιο στην κιθάρα, τον Johnny Campbell στα τύμπανα και τον Oliver Tobin στο μπάσο, οι οποίοι όμως αποχωρούν πριν βγει η χρονιά και στη θέση τους έρχονται οι Norman Damery και Eric Kitteringham, σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα.
Τον Ιούλιο του 1967 ηχογραφούν τον πρώτο δίσκο των Taste, που δεν είναι άλλος απ το "Take It Easy Baby". Το σχήμα αυτό διατηρείται μέχρι το 1968.
Το 1968 λοιπόν φεύγουν οι Damery και Kitteringham και τη θέση τους παίρνουν οι John Wilson στα τύμπανα και Richard (Charlie) McCracken στο μπάσο.
Μαζί θα ηχογραφήσουν τα επόμενα τέσσερα άλμπουμ των Taste, δηλαδή τα Taste (1969), On The Boards (1970), Live Taste (1971) και Live at the Isle of Wight (1971). Το τελευταίο, ηχογραφήθηκε στα πλαίσια της συναυλίας στο Isle of Wight, σ' ένα φεστιβάλ που μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι Jimi Hendrix, The Who, Free, The Doors, Ten Years After, Jethro Tull, Bob Dylan μέχρι και ο Miles Davis και όπου οι Taste "έκλεψαν την παράσταση". Από εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησε πολύ αργότερα, το best of Taste σε συλλεκτική έκδοση σε πράσινο βινύλιο. Παρ όλη την επιτυχία τους διαλύθηκαν λόγω μουσικών και άλλων διαφορών (μάνατζμεντ), για να ξεκινήσει ο φίλος μας τη σόλο καριέρα του με τους Wilgar Campbell στα τύμπανα και τον (σχεδόν ως το τέλος της καριέρας του) Gerry McAvoy στο μπάσο.
Το 1971 κυκλοφορεί το ομώνυμο Rory Gallagher και το Deuce.
Το 1972 κυκλοφορεί το Live In Europe. Το οποίο θα γίνει το πρώτο του χρυσό. Εκείνη τη χρονιά επίσης ο Rory Gallagher συμμετέχει στις ηχογραφήσεις του δίσκου του Muddy Waters "London" μαζί με τους Steve Winwood, Paul Butterfield και άλλους.
Το 1973 αποχωρεί ο Wilgar Campbell και στη θέση του έρχεται ο Rod D'Ath.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν τα Tattoo και Blueprint.
Το 1974 προστίθεται ο Lou Martin στο πιάνο και στα πλήκτρα και με αυτή τη σύνθεση πλέον πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη περιοδεία του Rory σε όλη την Ιρλανδία. Αποσπάσματα απ' αυτήν την περιοδεία και τις εμφανίσεις τους στο Δουβλίνο, το Μπέλφαστ και το Κορκ κυκλοφόρησαν στο διπλό LP της ίδιας χρονιάς με τίτλο 'Irish Tour '74'. Το τραγούδι (Back On My) Stomping Ground ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια ενός jam session εντός του Lane Mobile Unit που τους μετέφερε.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το The Story So Far.
Το 1975 κυκλοφορεί το Sinner... and Saint. Μια συλλογή της Polydor International κάτι σαν best of, με τραγούδια απ τα 2 πρώτα άλμπουμ καθώς και 2 ακυκλοφόρητα, τα "Don't Know Where I'm Going" and "Just The Smile".
Το 1975 επίσης κυκλοφορεί και το Against The Grain

Από κει και κάτω η Μαρία δεν έχει και πολλές ελλείψεις. Να προσθέσω δισκογραφικά το Stagestruck (1980), και τα Edged In Blue (1992) A Blue Day For The Blues (1995) Last Of The Independants (1995) BBC Sessions (1999). Επίσης τον Rod D'Ath αντικαθιστά το 1978 στις ηχογραφήσεις του Photo-Finish ο Ted McKenna για να δώσει κι αυτός με τη σειρά του τη θέση του στον Brendan O'Neil πριν την ηχογράφηση του Jinx (1982). Το 1992 αντικαθίστανται τόσο ο ίδιος (Brendan O'Neil) όσο και ο επι σειράς ετών βασικός συνεργάτης του Rory Gallagher, ο μπασίστας Gerry McAvoy. Μέχρι το θάνατο του τις θέσεις τους παίρνουν οι Richard Newman στα τύμπανα και David Levy στο μπάσο, χωρίς όμως να κυκλοφορήσουν κάποιο δίσκο. Υπάρχει βέβαια το Live in Cork '94, αλλά σε bootleg στο οποίο εμφανίζεται και ο Mark Feltham (των Nine Below Zero) στη φυσαρμόνικα. Στα επίσημα bootleg βάλτε και το The Bullfrog Interlude. Τέλος μόνο για την ελληνική αγορά και για τους αμέτρητους οπαδούς του εδώ (αλλιώς ποιος ο λόγος;) κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό best of, διπλό με 28 άσματα στις αυθεντικές κόπιες τους και βιβλιαράκι με πλούσιο υλικό. Τελευταία έμαθα ότι κυκλοφόρησε νέος δίσκος του, με ανέκδοτο υλικό από ηχογραφήσεις που έδωσε κυρίως ο αδερφός του και επί σειρά ετών μάνατζερ του Donal Gallagher. Ο δίσκος λέγεται "Wheels Within Wheels" (περισσότερα στη στήλη).

Κι επειδή όπως έλεγε κι ο ίδιος "I love playing to people. The audience means a lot to me. It's not the whole thing, I love recording too, but I need regular and frequent contact with the people. It gives me energy", έχουν κυκλοφορήσει σε DVD (και παλιότερα σε VHS) όλες σχεδόν οι μεγάλες συναυλίες του.

Irish Tour 1974
WDR Studio L 1976
Grugahalle 1977
Jam Session Wiesbaden 1979
Concert Loreley 1982
Jam Session Loreley 1982
Maifestspiele Wiesbaden 1979
Live Music Hall Cologne 1990
Live in Cork Opera House 1994

Βασίλης Νάτσικας

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 11

Άγγελε Γιαννόπουλε, σκέφτηκες ποτέ ότι θα 'θελες κάποιο βράδυ να πάρεις την παρέα σου, τις κιθάρες και τα κρουστά σας, μερικές ρετσίνες και να πάτε κάπου να καθίσετε, να μιλήσετε, να επικοινωνήσετε, να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να εκφραστείτε, να δημιουργήσετε, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψετε δυο και τρία μεροκάματα στα καφενεία, τα τσιπουράδικα ή τα μπαράκια της πόλης; Σκέφτηκες ποτέ ότι είναι πιθανόν σ' αυτή την πόλη να υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται σαν κι εσένα; Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να τους συναντήσεις σε κάποιο χώρο, κάποιο στέκι, όπου όλοι θα μπορούσατε να συνευρεθείτε, κάτω από ένα εναλλακτικό πρίσμα προσέγγισης της κοινωνικής ζωής σας, πυροδοτώντας τη φαντασία σας, μακριά από εμπορεύματα, διαφημίσεις, καταναλωτικά προϊόντα, εκφραζόμενοι μόνο με τη δύναμη της ψυχής σας και εν τέλει να μοιραστείτε ιδέες και βιώματα;

Κάποιοι το σκέφτηκαν περισσότερο, το επεξεργάστηκαν και δρομολόγησαν τον "Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο" στα Γιάννενα. Έναν χώρο που μπορεί να φιλοξενήσει όλα τα παραπάνω ενώ επιπλέον λειτουργούν: δανειστική βιβλιοθήκη, ομάδες αλληλοδιδακτικής στη φωτογραφία, τη μουσική και την κηροπλαστική. Αρκετές φορές γίνονται προβολές ταινιών, παρουσιάσεις βιβλίων και συζητήσεις γύρω απ αυτά, εκθέσεις, παρεΐστικες συναυλίες και μουσικά πάρτυ. Το πιο σημαντικό για μένα, και θα το εξηγήσω αυτό, είναι το γεγονός ότι στο χώρο λειτουργεί και καφενείο. Αλκοολικό θα με πείτε, αλλά δεν είναι αυτό (όχι ότι δεν είμαι). Έχει κάποιος τη δυνατότητα να πιει καφέ, τσίπουρο ή μπύρα κλπ μόνο που θα πρέπει να το κάνει μόνος του, καταβάλλοντας κάθε φορά το ποσό που γνωρίζει ότι αξίζει το κάθε προϊόν αν το αγόραζε π.χ. από ψιλικατζίδικο. Στο χώρο υπάρχουν αγαθά-προϊόντα που όμως δεν θα πρέπει να γίνονται εμπορεύματα. Θα πρέπει κάποιος να ΜΗΝ αισθάνεται καταναλωτής αλλά σαν στο σπίτι του. Αυτή είναι και η ουσία πιστεύω. Για όποιον πάει πρώτη, δεύτερη φορά είναι κάπως περίεργο αυτό το βίωμα, δηλαδή το να αυτοεξυπηρετηθεί καταβάλλοντας το ελάχιστο απαιτούμενο αντίτιμο. Βλέπετε όμως μας έχουν μπολιάσει βαθιά στο πετσί μας με το σύνδρομο του καταναλωτισμού που το απολύτως φυσικό, μας μοιάζει αφύσικο.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος, διακρίνεται για την απολιτίκ στάση του. ΔΕΝ είναι χώρος προώθησης πολιτικών και πόσο μάλλον κομματικών ή παραταξιακών θέσεων. Είναι ανοιχτός σε ανθρώπους. ΟΧΙ σε κόμματα, ΟΧΙ σε κάθε τι που εμπορεύεται την ανθρώπινη αδυναμία και αξιοπρέπεια, ΟΧΙ σε κάθε είδους φασιστικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι που ενοχλούνται, που θέλουν την πόλη μας νεκροταφείο (ακροδεξιοί, νεοφασιστικοί κύκλοι της πόλης, όπως πιθανολογεί η ανοιχτή – το τονίζω – διαχειριστική συνέλευση), προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στο χώρο τα ξημερώματα της Κυριακής 13/5 χωρίς να υπολογίζουν ότι από πάνω υπάρχουν διαμερίσματα και μένουν άνθρωποι. Ευτυχώς οι ζημιές ήταν μόνο υλικές που περιορίστηκαν στο ισόγειο και αποκαταστάθηκαν άμεσα.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος βρίσκεται στην πλατεία Νεομάρτυρα Ιωάννη 5 (απέναντι απ το δημοτικό ωδείο ή πίσω απ τη λαϊκή αγορά της Αγ. Μαρίνας-όπως το δει κανείς) και είναι ανοιχτός καθημερινά απ τις 6μμ. Το υπόλοιπο πρόγραμμα του Μαΐου περιλαμβάνει:
Την Τρίτη 29/5, προβολή της ταινίας του Jim Jarmush – Dead Man (ο νεκρός)
Την Τετάρτη 30/5, Μαρξισμός και αναρχισμός στο έργο του Κ. Παπαιωάννου. Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο του Νίκου Σέργη "απ τη φιλοσοφία της ιστορίας στην ιστορία της φιλοσοφίας".
Αγκαλιάστε αυτό το στέκι και δώστε του την προσοχή σας και το χρόνο σας.

"Ο ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ". Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Γιάννη Μπουντεκάκα (Γιάννη Μπουντέκα κ.α. – και άλλοι). Για το μουσικό εξπρές των ΚΕΧΑΡΑ ΜΠΟΥΓΑ όμως, που μας ταξίδεψε όλες αυτές τις κρύες Τρίτες του χειμώνα, ήταν το σύνθημα της αποχαιρετιστήριας εμφάνισής τους στη στοά Λούλη για φέτος, την Τρίτη 15 Μάη. Στο ύστατο αυτό ταξίδι τους, παρευρέθησαν πολλοί φίλοι και οπαδοί που κατέφτασαν για να απολαύσουν για μια ακόμη φορά την ενεργητικότητα, το πάθος και τη μαεστρία τους. Μερικοί δε από αυτούς προς το τέλος του ταξιδιού ανέβηκαν στη θέση του μηχανοδηγού, εκτροχιάζοντάς μας. Ο συρμός των ΚΕΧΑγιόγλου Χρυσούλας (τραγούδι, κρουστά, καζού), ΡΑδη Αχιλλέα (ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), ΜΠΟΥντέκα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), ΓΑράφα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), συνάντησε στο πέρασμα του, από το "Δέντρο" του Σπύρου Γραμμένου ως και τις κιθαριστικές ανησυχίες του ντράμερ Νίκου Σορόκα μεταξύ άλλων, που δεν γνώριζα και δεν γνώρισα τελικά, κρατώντας μας για το τέλος την πιο ευχάριστη έκπληξη, την μαγευτική, απροσδόκητα εντυπωσιακή φωνή της Σωτηρίας απ την Πρέβεζα. Μπράβο σου μικρή μου… "το 'χεις"!

Μαρία Καλαμπαλίκη, ωραία η σκέψη σου για αφιερώματα σε μεγάλους καλλιτέχνες της ροκ. Στην πράξη όμως όταν ξεκινάς να κάνεις ένα αφιέρωμα επιλέγοντας να αναφερθείς σε τεράστιους ογκόλιθους της μουσικής, όπως οι DOORS και ο RORY GALLAGHER καλό θα είναι να ψάχνεις λίγο περισσότερο, να βασανίσεις το μυαλουδάκι σου και να βρεις όλα τα στοιχεία που συνιστούν ένα αφιέρωμα, αντί να αρκείσαι στην απλή αντιγραφή της καταχώρησης ενός μουσικού αλμανάκ. Η υλοποίηση ενός τέτοιου φιλόδοξου εγχειρήματος εφόσον δεν αντιμετωπίζεται με τη δέουσα βαρύτητα της αξίας του ονόματος που επιλέγεις κάθε φορά, ενώ δεν αποδίδεται η σημαίνουσα προσοχή στην ήδη καταγεγραμμένη ιστορική πλευρά ώστε να αποφεύγεις ανόητους υποκειμενικούς χαρακτηρισμούς του στυλ "…(η καριέρα του) επισκιάζεται απ την έκρηξη της punk…", ελλοχεύει κινδύνους, ώστε να χαρακτηριστεί το εκπόνημα σου ως επιεικώς απαράδεκτο.

Κινδυνεύοντας να γίνω συμπαθής σε σένα Σοφία, δεν θα απαντήσω στο άρθρο σου. Βλέπεις, δεν μου αρκεί η συμπάθεια. Τα θέλω όλα! Εδώ, μας διαβάζει κόσμος και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει… μια διευκρίνιση μόνο. Όταν λες "…εσύ στα 50 εγώ στα 25…" τι εννοείς; Γιατί όταν έγραψα πως έκλεισα τα 50, εννοούσα τα 24ωρα χωρίς αλκοόλ. Εσύ τι κατάλαβες; (αυτό μου θυμίζει το αστειάκι : "πόσα θες;" "τέσσερα" "τι τέσσερα;" "τι πόσα;"). Και μη με ξαναπείς "κύριο", με θίγεις! Το "θεέ μου" μου ταιριάζει καλύτερα. Και πριν εξάρεις τη μετριοπάθεια μου, να διευκρινίσω ότι αυτή είναι αρετή των μέτριων ανθρώπων έστω και επίλεκτων. Εγώ είμαι ανώτερος. Γι αυτό και κράτησα το e-mail σου. Τέλος επειδή χάρηκα που κάποιος κάθισε κι έγραψε κάτι για μένα, κάθισα κι έγραψα κι εγώ κάτι για σένα και στο αφιερώνω εξαιρετικά:

Βροχοποιός

Όσο τα μάτια σου θα λεν,
εικόνες της ντροπής
τόσο τα χείλη σου θα καιν,
με λόγια της σιωπής.
Τα χρώματα που διάλεξες
να ορίζουν τη ζωή σου
μοιάζουν με όξινη βροχή,
που λιώνει την ψυχή σου

Με δάκρυα, με κλάματα
και με πνιχτούς λυγμούς
καθώς οι μάσκες πέφτουνε,
στενάζεις με καημούς
χαμογελάς στη σιγαλιά,
στου πρωινού την άχλη
στη ζεστασιά του φεγγαριού,
μαγεύεσαι μονάχη

Μικρή θεά, τρανή βροχή
έλα μαζί, έλα και συ
ζέψε τα οράματά μας

Βροχοποιός είν’ η καρδιά,
βροχοποιός είν’ η ψυχή,
κουρσεύει τα όνειρα μας


Τα μάτια σου μονάκριβα,
στολίδια από τα ξένα
τα κερασένια χείλη σου,
δροσιά ‘ναι ποτισμένα.
Μα στο μυαλό σου κατοικεί
Φόβος, φυγή, μια στάση,
φαντάζεις ασυμβίβαστη,
στου φεγγαριού τη χάση

Η αγκαλιά σου θησαυρός,
απάνεμο λιμάνι
και το κορμί σου πυρετός,
ζητάει ν’ ανασάνει
Δάκρυ αθώο σαν μωρό,
στο μάγουλο κυλάει
Δάκρυ που γίνεται βροχή
Και η ζωή γελάει

Μικρή θεά, τρανή βροχή
της μοναξιάς μας προσευχή
δίδαξε τη σοφία

Βροχοποιός είν’ η ψυχή
στ’ αυτιά μας τ’ όνομα ηχεί
Βροχοποιός Σοφία…

Βασίλης Νάτσικας
μπακαλόβροχος
(για όσες ασχολείστε γενικά με το
"τι θέλει να πει ο ποιητής")
(21 Μάη 2007)

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 10

Ορέστη Αναβάλογλου, επιτέλους βρήκα μια κόπια της αγαπημένης μου ταινίας "until the end of the world" με την Solveig Dommartin και τον William Hurt. Ξέρεις, το μελοντολογικό αριστούργημα του Wim Wenders απ' το '91, που κανένα σοβαρό κι αστείο Video Club σε τούτη τη χώρα, δεν φιλοτιμήθηκε να αποκτήσει, έστω και χωρίς υπότιτλους. Αλλά τι τους θες τους υπότιτλους; Τι τις θες τις μεταφράσεις; Αν δεν κατανοείς τα νοήματα μιας ταινίας με τις εικόνες και μόνο, τότε ή η ταινία είναι απαράδεκτη ή εσύ είσαι απαράδεκτος. Παράδειγμα τα hard core porno sex εκπονήματα της 7ης τέχνης. Ποιος διαβάζει υπότιτλους; Και τι να διαβάσει… η εικόνα μιλάει από μόνη της. Όλες οι σοβαρές αλυσίδες Video Club αλλά ακόμα και τα συνοικιακά, αποτίουν φόρο τιμής στο αμεταγλώττιστο σινεμά, όταν πρόκειται για δημιουργήματα όπως τα προαναφερθέντα. Αλλά για Wenders, που θεωρητικά αλλά και πρακτικά είναι απ τους κορυφαίους εικονοπαίχτες (screen players – η αγγλική εκδοχή μου "κάθεται" καλύτερα απ την ελληνική – σκηνοθέτες), ουδείς λόγος.
Γνώρισα τον Chris και την Katherine (οι οποίοι μου συστήθηκαν ως Χρήστος και Κατερίνα) την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, όταν ήρθαν στο μπακάλικο κι έψαχναν δωμάτιο για το βράδυ. Γερμανός εκείνος, Γαλλίδα εκείνη, τους έδωσα το καλύτερο μου, θέλοντας να κάνω καλή εντύπωση στους εκπροσώπους των ισχυρότερων χωρών της ευρωπαϊκής μας ε-ε-ένωσης. Ενίσχυσα αυτή την εικόνα με τρία γαστριμαργικά πιάτα μεσογειακής – πολίτικης κουζίνας και χωρίς ίχνος κρέατος παρακαλώ και τους έβαλα και μπρούσκο απ το καλό βαρέλι. Τους άφησα να απολαύσουν το δείπνο τους στη θέα της απείρου κάλλους πλατεία συντροφιά με τ' αηδόνια και στη συνέχεια αφού μείναμε οι τρεις μας, έβαλα τον Antonio Carlos Jobim να παίζει τις μποσανόβες του, πήρα τρία κίκια και τη μπουκάλα με το τσίπουρο και κάθισα μαζί τους.

Πείτε μου τώρα, πως είναι δυνατόν να συνεννοηθούμε τρεις άνθρωποι που ούτε κοινή μητρική γλώσσα έχουμε, ούτε ο ένας μιλάει τη γλώσσα του άλλου, πόσο μάλλον που προσωπικά δεν μιλάω ούτε αγγλικά (Τερέζα χρειάζομαι επειγόντως μαθήματα). Θες η θεάρεστη μουσική που ακούγαμε και αυτή που ακολούθησε, θες η μαγευτική γλυκιά ζεστή βραδιά, θες το αγνό ρακί που τους φίλεψα (η μπουκάλα του οποίου γέμισε και άδειασε άλλες δυο φορές), θες η γλώσσα του σώματος, είναι τελικά δυνατόν- μια χαρά τα "βρήκαμε". Οι εικόνες εναλλάσσονταν με τέτοια αρμονία και πραότητα που κάθε μετάφραση ή υπότιτλος, θα αφαιρούσε ψηφίδες αίγλης παρά θα πρόσθετε. Τα είπαμε όλα, βγάλαμε και κρυφά, σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μας και κατανοήσαμε πλήρως ο ένας τον άλλο. Σαν να συνάντησα δυο φίλους που είχα να δω καιρό, γεγονός βέβαια που συνέβη νωρίτερα την ίδια μέρα με τον Ανανία και την Ελένη. Όπως έλεγε κι ο παππούς μου ο ρεμπέτης "απαντήθηκαν τα πνεύματα κι αρχινίσαν τα οινοπνεύματα". Εκείνη την Κυριακή ένοιωσα μια απέραντη ευφορία και μια ψυχική ανάταση, απλά και μόνο 'μιλώντας με' και 'κατανοώντας' εικόνες.
Ο Chris ως τζαζόφιλος και δάσκαλος της κιθάρας, έδειξε εντυπωσιασμένος τόσο απ τις μουσικές μου γνώσεις, όσο κι απ τη συλλογή μου (του έγραψα τρία CD – αλλά τον ευχαριστώ που κι αυτός δε μ' άφησε έτσι – μου 'γραψε έξι) ενώ απ την άλλη, η Katherine μοιράστηκε μαζί μου εντυπώσεις, κυρίως απ τον αγαπημένο μας γαλλικό σινεμά και αφού τζαμάραμε με την κιθάρα του, το φλάουτό της και το τζέμπε μου χαλαρά για κανά τρίωρο, η θλίψη με κατέβαλε στιγμιαία, όταν έμαθα από επίσημο γαλλικό στόμα ότι η αγαπημένη μου Γαλλίδα ηθοποιός Μαρί Τρεντινιάν (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου σ' αυτή – Φ.58, 5 Απρ 07), "χαιρέτησε", αφού δολοφονήθηκε απ το φίλο της τραγουδιστή των Νουάγ Ντιζίιγ (Noir Desire). Σα φήμη βέβαια την είχα ακούσει απ το Σταύρο τον άλαλο, που όμως δεν ήταν σίγουρος ο ίδιος κι εγώ δεν ήθελα να τον πιστέψω (άλαλος, άλαλος, αλλά άμα τρεις λαλήσει, στάζει μέλι απ το …ήσι – τύφλα να 'χουνε οι κάνες και του κάβουρα οι δαγκάνες). Κρίμα. Σκέφτομαι ένα αφιέρωμα στη μνήμη της… βυθισμένος στις μαύρες σκέψεις μου…

… απ τις οποίες μ' έβγαλε ο Χρηστάρας που μου υποσχέθηκε την κόπια της ταινίας όπως προείπα. Η βραδιά κατέληξε με μια νέα μακροσκελέστατη εκδοχή του cheap row σε αβάν γκαρντ δρυιδικά μονοπάτια και τους έστειλα για ύπνο, αλλιώς τσάμπα θα πλήρωναν το δωμάτιο- κόντευε να ξημερώσει. Όσο για το μεσημεριανό; Η Ελένη ακόμα περιμένει ν' ακούσει τη γνώμη ενός φυσιογνωμιστή για εκείνη. Περιμένει να τη δει γραμμένη εδώ, αλλά δεν πρόκειται. Την φυλάω κρυμμένη και θα την αποκαλύψω μόνο και κατ' ιδίαν στην ίδια. Άλλωστε είπαμε (κι αν δεν το εντοπίσατε το λέμε ξεκάθαρα τώρα): Η μαγεία και ετυμηγορία των εικόνων δεν περιγράφεται, μεταφράζεται, υποτιτλίζεται. Απλά καταγράφεται στις ψυχές μας και αντικατοπτρίζεται στα μάτια μας. Κι αυτά δε λένε ψέματα… το 'πιασες μικρή μου;

ΤΣ1. Από σήμερα τέλος τα υστερόγραφα. Πλέον μόνο τελεσίγραφα.
ΤΣ2. Παρατήστε κάθε μορφή αγώνα και διεκδικήσεων. Δεν βγαίνει τίποτα έτσι. Τσάμπα κόπος. Υπάρχει άλλος δρόμος. Πιστέψτε με! Πολεμήστε και νικήστε το κράτος παίζοντας το παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες. Καθ' όλα νόμιμα. Πως;
Υπολογίστε τον φόρο που σας αναλογεί και χαρίστε το ποσό σε κοινωφελή και ευαγή ιδρύματα της επιλογής σας. Με αυτόν τον τρόπο:
1ον απαλλάσσεστε του φόρου
2ον νοιώθετε και σας νοιώθουν ευεργέτες
3ον όλα τα χρήματα ενός κρατικού προϋπολογισμού θα πάνε εκεί που θέλει ο λαός πραγματικά να πάνε, κι όχι σε κρατικοδίαιτους μεσάζοντες και
4ον το κράτος μη έχοντας πηγή εσόδων, θα πάψει να υφίσταται και εκ της κατάστασης θα επανασυνταχθεί.
Αυτή είναι "η αρχή της επανίδρυσης του κράτους" κύριε πρώτε των υπουργών.
ΤΣ3. Ο Ορέστης Αναβάλογλου είναι κιθαρίστας των ΑΜΜΟΣ ;
ΤΣ4. Sound Track, μόλις το ακούσω.

Βασίλης Νάτσικας
Εικονομικός Μπακάλης
(18 Μάη 2007)

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 9

Τα 'χω με τη Σοφία. Μη φανταστείτε τίποτα πονηρό. Άλλωστε που τέτοια τύχη (ή μάλλον πιθανότητα) για τη Σοφία να τα 'χει μαζί μου. Αν ήταν θεότρελη στην πόλη των τρελών είχε ελπίδες. Τώρα είναι απλά θεατής, γι αυτό και τα 'χω (πάρει λίγο) μαζί της.

Πρέπει να 'χει πολλά απωθημένα αυτό το κορίτσι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Έχει το προνόμιο, την αδυναμία ή την κατάρα να ελκύει μια συγκεκριμένη "κατηγορία" αντρών και κάνοντας την αυτοκριτική της, παρουσιάζοντας την μας σαν "έρευνα", μας τη "λέει" σε όλο το "ισχυρό" φύλλο. Δηλαδή αν αντιγράφοντας τον Μαρσέλ Προυστ, έφτιαχνα μια στήλη "στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών" τι θα μπορούσα και τι θα έπρεπε να πω; Να τα χώνω και να κατηγορώ όλα αυτά τα κορίτσια που μου πρότειναν τον ίσκιο του κορμιού και την ικμάδα της ψυχής τους για να ξαποστάσω στο δικό μου εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης και ολοκλήρωσης;

Τουναντίον θα έγραφα θαυμάσια πράγματα, όπως τα έζησα, επειδή δεν υπήρξα ποτέ θεατής. Δεν ανέλυσα καμιά τους και δεν έκανα καμιά μελέτη απάνω στο μυαλό, στην ψυχή, στο κορμί, στην τρέλα που κουβαλάνε. Απλά τα έζησα όλα αυτά και τα ζω. Αν ήταν να πω κάτι, θα ήταν μόνο τα καλά γιατί δεν υπήρξαν άσχημα, θα εκθείαζα την γυναικεία ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο γιατί βλέπετε ελκύω και με ελκύει άλλη "κατηγορία" γυναικών.

Αν δεν έχεις έναν σύντροφο που να ασχολείται με το μυαλό σου Σοφία μου, που να σου βγάζει συναισθήματα που δεν είχες νοιώσει και άλλα που ήταν για καιρό κρυμμένα, που να σταματά το χρόνο μόνο για σένα, να οδηγεί τις αισθήσεις σου και να παρασύρει τις παραισθήσεις σου σε διονυσιακά όργια, αναζήτησε τον για το καλό όλων μας. Έλεος!

Τα 'χω και με το Διονύση μας. Αυτόν τον δικαιολογώ κάπως γιατί είναι πιτσιρικάς ή μάλλον περισσότερο γιατί σκέφτεται σαν πιτσιρικάς. Εντάξει, τελείωσες τη φοιτητική ζωή και σύντομα. Μπράβο σου. Θες και παράσημο; Πάρε και παράσημο! "…από κανέναν δε ζητώ παράσημα, γαλόνια…" και "…γιατί 'μαι εθισμένος στα παραπτώματα…" λέει ο Σιδηρόπουλος, που μου 'ρθε τώρα. Και τι σου έμεινε; Αυτό θέλουμε να μας πεις. Τι έχεις να θυμάσαι; Και κυρίως τι έχεις για να σε θυμούνται; Τι αφήνεις πίσω σου; Ούτε ένα γκράφιτι στις ψυχές μας, ούτε ένα σπασμένο τζάμι στα κουρασμένα μυαλά μας, ούτε μια καρδιά να σπάει για σένα… μόνο ένα αντίγραφο πτυχίου στο αρχείο του πανεπιστημίου κι ένα αρνητικό φωτογραφίας απονομής πτυχίου στα συρτάρια του φωτογράφου. Οκ! δικαίωμα σου. Και πάμε στα σημαντικά τώρα. Τι σημασία έχει βρε Διονύση, αν πήρες πτυχίο στα τέσσερα χρόνια, με το γεγονός ότι "μπλέχτηκες" σε φοιτητική παράταξη; Εκτός και αν, έτσι όπως το γράφεις, έχει άμεση σχέση…
Η θέση μου σ' αυτό το θέμα είναι πάγια. Ο διαχωρισμός των φοιτητών σε παρατάξεις, που με τη σειρά τους υποστηρίζονται από ή ανήκουν σε, νεολαίες κομμάτων, κατά το δόγμα "διαίρει και βασίλευε", όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στο φοιτητικό κίνημα και αγώνα, αλλά μεθοδευμένα το αποδυναμώνει. Έξυπνη κίνηση είναι να μην συμμετέχετε σε παρατάξεις, γιατί όπως έχω ξαναπεί, πρώτα θα σώσουν το τομάρι τους και μετά αν μείνει χώρος θα σώσουν και κάποιους από σας. Συνήθως δε μένει χώρος με αποτέλεσμα να μένετε μετέωροι, αναποφάσιστοι, ακόμα και στιγματισμένοι. Άσε που θες δε θες, είσαι κατά της όποιας κατάληψης και του όποιου αγώνα, επειδή το αποφάσισε η παράταξη. Γιατί αλλιώς χάνεις και τα "σφηνάκια" των φοιτητικών εκλογών στα κλαμπ της πόλης. Από μικρό σου καλλιεργούν την ανάγκη για εκλογές, ψηφοφορίες, συμβούλια, κυβερνήσεις κλπ. Απ' τα δώδεκα ψηφίζεις. Πενταμελή, δεκαπενταμελή στο Γυμνάσιο και Λύκειο, προεδρεία και συντονιστικά στο πανεπιστήμιο, κόμματα και βολευτές σ' όλη σου τη ζωή. Βέβαια έχεις και το δικαίωμα του "εκλέγεσθε". Μόνο που για να το κατοχυρώσεις θα πρέπει να "ανήκεις". Να μπεις στο κοπάδι. Στην κοινωνία της αγέλης που το δίκαιο το έχει ο ισχυρότερος. Έτσι Διονύση μας; Μη μου πεις ότι κατέβηκες ως ανεξάρτητος με τη δύναμη της προσωπικότητας σου; Τι δημοκρατικές διαδικασίες λοιπόν και παπαριές μου τσαμπουνάς; Πότε είπες τη γνώμη σου και εισακούστηκες; Πάντα έμεινες θεατής σε όλα όσα έγιναν γύρω σου, θεατής στη φοιτητική ζωή, θεατής στα πάρτυ, θεατής στην τηλεόραση. "…κι εμείς, μπανιστιρτζήδες της ζωής…" που λέει κι ο Παύλος.

Πάντα θεατής και ποτέ θέαμα, κλόουν, γελωτοποιός, (τρελός) στις πόλεις των τρελών και στα χωριά των ηλιθίων.

Αυτά!

ΥΓ1. Τέχνη είναι το έργο και όχι ο θεατής
ΥΓ2. Στο γεγονός ότι χτες έκλεισα τα πενήντα, θα πρέπει να αναζητήσετε, τα αίτια της οργής που με διακατείχε στο σημερινό άρθρο.
ΥΓ3. (Για να δω πόσοι με διαβάζουν). Προτείνω να μαζευτούμε όλοι οι συνεργάτες τις εφημερίδας και να κάνουμε ένα μωρό! Να καθίσουμε και να γράψουμε δηλαδή ένα μυθιστόρημα, ας πούμε, το οποίο να το ξεκινάει ο ένας να το συνεχίζει ο άλλος και να δούμε τι έκτρωμα θα βγει, με τον τρόπο γραφής του καθενός μας. Ας το κάνουμε κι ας μην μένουμε θεατές. Περιμένω απαντήσεις, σχόλια, χέρια υπέρ, πόδια κατά κλπ.
ΥΓ4. Μαζί με δυο-τρεις φίλους έχουμε αναλάβει την ιστορική καταγραφή των συγκροτημάτων της ποπ-ροκ σκηνής της πόλης των Ιωαννίνων από το 1960 και μετά. Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε κάθε στοιχείο που έχει να κάνει με ονόματα γκρουπ, μέλη, χρονική περίοδο, δραστηριότητες, τραγούδια, συναυλίες κλπ. Επιδίωξη μας είναι η έκδοση ενός βιβλίου, των ανέκδοτων τραγουδιών σε CD και η διοργάνωση μιας ή και παραπάνω συναυλιών, με όσους μπορούν ακόμα να παίξουν ζωντανά το ροκ εν ρολ της καρδιάς τους. Όσοι και όσες έχετε κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει επικοινωνήστε μαζί μου στο ioanninarock@freemail.gr

Βασίλης Νάτσικας
Ο καραγκιόζης μπακάλης
(σόρρυ Αγαπητέ)
6 Μάη 2007