ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 11

Άγγελε Γιαννόπουλε, σκέφτηκες ποτέ ότι θα 'θελες κάποιο βράδυ να πάρεις την παρέα σου, τις κιθάρες και τα κρουστά σας, μερικές ρετσίνες και να πάτε κάπου να καθίσετε, να μιλήσετε, να επικοινωνήσετε, να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να εκφραστείτε, να δημιουργήσετε, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψετε δυο και τρία μεροκάματα στα καφενεία, τα τσιπουράδικα ή τα μπαράκια της πόλης; Σκέφτηκες ποτέ ότι είναι πιθανόν σ' αυτή την πόλη να υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται σαν κι εσένα; Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να τους συναντήσεις σε κάποιο χώρο, κάποιο στέκι, όπου όλοι θα μπορούσατε να συνευρεθείτε, κάτω από ένα εναλλακτικό πρίσμα προσέγγισης της κοινωνικής ζωής σας, πυροδοτώντας τη φαντασία σας, μακριά από εμπορεύματα, διαφημίσεις, καταναλωτικά προϊόντα, εκφραζόμενοι μόνο με τη δύναμη της ψυχής σας και εν τέλει να μοιραστείτε ιδέες και βιώματα;

Κάποιοι το σκέφτηκαν περισσότερο, το επεξεργάστηκαν και δρομολόγησαν τον "Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο" στα Γιάννενα. Έναν χώρο που μπορεί να φιλοξενήσει όλα τα παραπάνω ενώ επιπλέον λειτουργούν: δανειστική βιβλιοθήκη, ομάδες αλληλοδιδακτικής στη φωτογραφία, τη μουσική και την κηροπλαστική. Αρκετές φορές γίνονται προβολές ταινιών, παρουσιάσεις βιβλίων και συζητήσεις γύρω απ αυτά, εκθέσεις, παρεΐστικες συναυλίες και μουσικά πάρτυ. Το πιο σημαντικό για μένα, και θα το εξηγήσω αυτό, είναι το γεγονός ότι στο χώρο λειτουργεί και καφενείο. Αλκοολικό θα με πείτε, αλλά δεν είναι αυτό (όχι ότι δεν είμαι). Έχει κάποιος τη δυνατότητα να πιει καφέ, τσίπουρο ή μπύρα κλπ μόνο που θα πρέπει να το κάνει μόνος του, καταβάλλοντας κάθε φορά το ποσό που γνωρίζει ότι αξίζει το κάθε προϊόν αν το αγόραζε π.χ. από ψιλικατζίδικο. Στο χώρο υπάρχουν αγαθά-προϊόντα που όμως δεν θα πρέπει να γίνονται εμπορεύματα. Θα πρέπει κάποιος να ΜΗΝ αισθάνεται καταναλωτής αλλά σαν στο σπίτι του. Αυτή είναι και η ουσία πιστεύω. Για όποιον πάει πρώτη, δεύτερη φορά είναι κάπως περίεργο αυτό το βίωμα, δηλαδή το να αυτοεξυπηρετηθεί καταβάλλοντας το ελάχιστο απαιτούμενο αντίτιμο. Βλέπετε όμως μας έχουν μπολιάσει βαθιά στο πετσί μας με το σύνδρομο του καταναλωτισμού που το απολύτως φυσικό, μας μοιάζει αφύσικο.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος, διακρίνεται για την απολιτίκ στάση του. ΔΕΝ είναι χώρος προώθησης πολιτικών και πόσο μάλλον κομματικών ή παραταξιακών θέσεων. Είναι ανοιχτός σε ανθρώπους. ΟΧΙ σε κόμματα, ΟΧΙ σε κάθε τι που εμπορεύεται την ανθρώπινη αδυναμία και αξιοπρέπεια, ΟΧΙ σε κάθε είδους φασιστικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι που ενοχλούνται, που θέλουν την πόλη μας νεκροταφείο (ακροδεξιοί, νεοφασιστικοί κύκλοι της πόλης, όπως πιθανολογεί η ανοιχτή – το τονίζω – διαχειριστική συνέλευση), προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στο χώρο τα ξημερώματα της Κυριακής 13/5 χωρίς να υπολογίζουν ότι από πάνω υπάρχουν διαμερίσματα και μένουν άνθρωποι. Ευτυχώς οι ζημιές ήταν μόνο υλικές που περιορίστηκαν στο ισόγειο και αποκαταστάθηκαν άμεσα.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος βρίσκεται στην πλατεία Νεομάρτυρα Ιωάννη 5 (απέναντι απ το δημοτικό ωδείο ή πίσω απ τη λαϊκή αγορά της Αγ. Μαρίνας-όπως το δει κανείς) και είναι ανοιχτός καθημερινά απ τις 6μμ. Το υπόλοιπο πρόγραμμα του Μαΐου περιλαμβάνει:
Την Τρίτη 29/5, προβολή της ταινίας του Jim Jarmush – Dead Man (ο νεκρός)
Την Τετάρτη 30/5, Μαρξισμός και αναρχισμός στο έργο του Κ. Παπαιωάννου. Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο του Νίκου Σέργη "απ τη φιλοσοφία της ιστορίας στην ιστορία της φιλοσοφίας".
Αγκαλιάστε αυτό το στέκι και δώστε του την προσοχή σας και το χρόνο σας.

"Ο ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ". Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Γιάννη Μπουντεκάκα (Γιάννη Μπουντέκα κ.α. – και άλλοι). Για το μουσικό εξπρές των ΚΕΧΑΡΑ ΜΠΟΥΓΑ όμως, που μας ταξίδεψε όλες αυτές τις κρύες Τρίτες του χειμώνα, ήταν το σύνθημα της αποχαιρετιστήριας εμφάνισής τους στη στοά Λούλη για φέτος, την Τρίτη 15 Μάη. Στο ύστατο αυτό ταξίδι τους, παρευρέθησαν πολλοί φίλοι και οπαδοί που κατέφτασαν για να απολαύσουν για μια ακόμη φορά την ενεργητικότητα, το πάθος και τη μαεστρία τους. Μερικοί δε από αυτούς προς το τέλος του ταξιδιού ανέβηκαν στη θέση του μηχανοδηγού, εκτροχιάζοντάς μας. Ο συρμός των ΚΕΧΑγιόγλου Χρυσούλας (τραγούδι, κρουστά, καζού), ΡΑδη Αχιλλέα (ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), ΜΠΟΥντέκα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), ΓΑράφα Γιάννη (κιθάρα, κρουστά, τραγούδι), συνάντησε στο πέρασμα του, από το "Δέντρο" του Σπύρου Γραμμένου ως και τις κιθαριστικές ανησυχίες του ντράμερ Νίκου Σορόκα μεταξύ άλλων, που δεν γνώριζα και δεν γνώρισα τελικά, κρατώντας μας για το τέλος την πιο ευχάριστη έκπληξη, την μαγευτική, απροσδόκητα εντυπωσιακή φωνή της Σωτηρίας απ την Πρέβεζα. Μπράβο σου μικρή μου… "το 'χεις"!

Μαρία Καλαμπαλίκη, ωραία η σκέψη σου για αφιερώματα σε μεγάλους καλλιτέχνες της ροκ. Στην πράξη όμως όταν ξεκινάς να κάνεις ένα αφιέρωμα επιλέγοντας να αναφερθείς σε τεράστιους ογκόλιθους της μουσικής, όπως οι DOORS και ο RORY GALLAGHER καλό θα είναι να ψάχνεις λίγο περισσότερο, να βασανίσεις το μυαλουδάκι σου και να βρεις όλα τα στοιχεία που συνιστούν ένα αφιέρωμα, αντί να αρκείσαι στην απλή αντιγραφή της καταχώρησης ενός μουσικού αλμανάκ. Η υλοποίηση ενός τέτοιου φιλόδοξου εγχειρήματος εφόσον δεν αντιμετωπίζεται με τη δέουσα βαρύτητα της αξίας του ονόματος που επιλέγεις κάθε φορά, ενώ δεν αποδίδεται η σημαίνουσα προσοχή στην ήδη καταγεγραμμένη ιστορική πλευρά ώστε να αποφεύγεις ανόητους υποκειμενικούς χαρακτηρισμούς του στυλ "…(η καριέρα του) επισκιάζεται απ την έκρηξη της punk…", ελλοχεύει κινδύνους, ώστε να χαρακτηριστεί το εκπόνημα σου ως επιεικώς απαράδεκτο.

Κινδυνεύοντας να γίνω συμπαθής σε σένα Σοφία, δεν θα απαντήσω στο άρθρο σου. Βλέπεις, δεν μου αρκεί η συμπάθεια. Τα θέλω όλα! Εδώ, μας διαβάζει κόσμος και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει… μια διευκρίνιση μόνο. Όταν λες "…εσύ στα 50 εγώ στα 25…" τι εννοείς; Γιατί όταν έγραψα πως έκλεισα τα 50, εννοούσα τα 24ωρα χωρίς αλκοόλ. Εσύ τι κατάλαβες; (αυτό μου θυμίζει το αστειάκι : "πόσα θες;" "τέσσερα" "τι τέσσερα;" "τι πόσα;"). Και μη με ξαναπείς "κύριο", με θίγεις! Το "θεέ μου" μου ταιριάζει καλύτερα. Και πριν εξάρεις τη μετριοπάθεια μου, να διευκρινίσω ότι αυτή είναι αρετή των μέτριων ανθρώπων έστω και επίλεκτων. Εγώ είμαι ανώτερος. Γι αυτό και κράτησα το e-mail σου. Τέλος επειδή χάρηκα που κάποιος κάθισε κι έγραψε κάτι για μένα, κάθισα κι έγραψα κι εγώ κάτι για σένα και στο αφιερώνω εξαιρετικά:

Βροχοποιός

Όσο τα μάτια σου θα λεν,
εικόνες της ντροπής
τόσο τα χείλη σου θα καιν,
με λόγια της σιωπής.
Τα χρώματα που διάλεξες
να ορίζουν τη ζωή σου
μοιάζουν με όξινη βροχή,
που λιώνει την ψυχή σου

Με δάκρυα, με κλάματα
και με πνιχτούς λυγμούς
καθώς οι μάσκες πέφτουνε,
στενάζεις με καημούς
χαμογελάς στη σιγαλιά,
στου πρωινού την άχλη
στη ζεστασιά του φεγγαριού,
μαγεύεσαι μονάχη

Μικρή θεά, τρανή βροχή
έλα μαζί, έλα και συ
ζέψε τα οράματά μας

Βροχοποιός είν’ η καρδιά,
βροχοποιός είν’ η ψυχή,
κουρσεύει τα όνειρα μας


Τα μάτια σου μονάκριβα,
στολίδια από τα ξένα
τα κερασένια χείλη σου,
δροσιά ‘ναι ποτισμένα.
Μα στο μυαλό σου κατοικεί
Φόβος, φυγή, μια στάση,
φαντάζεις ασυμβίβαστη,
στου φεγγαριού τη χάση

Η αγκαλιά σου θησαυρός,
απάνεμο λιμάνι
και το κορμί σου πυρετός,
ζητάει ν’ ανασάνει
Δάκρυ αθώο σαν μωρό,
στο μάγουλο κυλάει
Δάκρυ που γίνεται βροχή
Και η ζωή γελάει

Μικρή θεά, τρανή βροχή
της μοναξιάς μας προσευχή
δίδαξε τη σοφία

Βροχοποιός είν’ η ψυχή
στ’ αυτιά μας τ’ όνομα ηχεί
Βροχοποιός Σοφία…

Βασίλης Νάτσικας
μπακαλόβροχος
(για όσες ασχολείστε γενικά με το
"τι θέλει να πει ο ποιητής")
(21 Μάη 2007)