Σήμερα είχα ένα καλό θέμα κι ένα καλό κοντοσούβλι. Ενώ άρχισα να βασανίζω το θέμα, το στομάχι μου βασάνιζε εμένα. Τελικά όπως καταλαβαίνετε, προτίμησα το κοντοσούβλι. Έτσι θα σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία χωρίς σχόλια εκ μέρους μου, τουλάχιστον. Μια ιστορία για δυο καλές μου φίλες. Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Δεν ήμουν πάντοτε μπακάλης. "Frank Black - Raider Man"
Πριν μερικά χρόνια λοιπόν είχα βρεθεί στη Σαμοθράκη, όπου και πραγματοποιούσα μια έρευνα πάνω στη χλωρίδα του ακριτικού νησιού. Σε μια περιήγησή μου στο ρέμα του Φονιά, στο μεγάλο καταρράκτη, συνάντησα τη Μαρία απ' την Καλαμάτα, μια ακτιβίστρια, φυσιολάτρισσα και ταξιδιάρα ψυχή, η οποία, αφού γνωριστήκαμε καλύτερα, έγινε η σύντροφος μου κατά την παραμονή μας στο νησί και για αρκετό καιρό μετά υπήρξε η συνοδοιπόρος μου. Βέβαια, όπως όλα τα καλά πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο, έτσι μοιραία ήρθε και το τέλος της δικής μας, αποκλειστικής σχέσης. Κρατήσαμε όμως μια ιδιαίτερη επικοινωνία και κατά καιρούς συναντιόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, ανταλλάσοντας εμπειρίες και απόψεις, μοιράζοντας τις ανησυχίες μας και γενικά διατηρώντας μια πολύ αξιόλογη φιλία. "Frank Black - Dirty Old Town" Η Μαρία μαζί με την κολλητή της, την Τζοάνα απ το Ρότερνταμ ήρθαν και με επισκέφτηκαν λίγο πριν τις γιορτές του Πάσχα, επιστρέφοντας απ την Χριστιανία της Κοπεγχάγης, όπου έμεναν προσωρινά μετά την κατεδάφιση του Ungdomshuset. Ήρθαν για 2-3 μέρες κι έφυγαν προχτές μένοντας πάνω από δυο βδομάδες. Γι αυτό και δεν βρήκα χρόνο να γράψω άρθρο την περασμένη Πέμπτη. Ήμουν σε "αποστολή". "Frank Zappa - Titties & Beer"
Τις μέρες που κύλησαν μιλήσαμε και κάναμε, ως συνήθως, πολλά πράγματα. Μιλήσαμε για τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο που ζούσαν τελευταία, το Ungdomshuset όπως είπα, για τη φάση όλη, για τα πάρτυ στο Ground 69, για το αβέβαιο μέλλον της Χριστιανίας, αλλά όλα αυτά εσείς τα ξέρετε απ το Indy media, τι να σας πω παραπάνω. Θα σας πω για αυτά που δε γνωρίζετε. Γι αυτά που γίνονται δίπλα σας, κάτω απ τη μύτη σας και χαμπάρι δεν παίρνετε. Για όλα εκείνα που έκαναν εντύπωση στα κορίτσια τις μέρες της παραμονής τους εδώ. "Suicidal Tendencies - Hippie Killer"
Η Μαρία και η Τζοάνα βρήκαν κοινά σημεία επικοινωνίας με άτομα που βγαίναμε παρέα, τα οποία έδειξαν διάθεση να πουν και να μάθουν, με ιδέες και απόψεις, που "έδειχναν" (το τονίζω) να φλέγονται, με τα οποία υπήρξε αμοιβαία έλξη. Συναισθηματικά άχρωμα, όμως, άτομα, όπως πιστεύουν τα κορίτσια, γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός του ότι ενώ περνούσαμε 15 ώρες τη μέρα όλοι μαζί σε δημόσιους χώρους, μετά κλειδώνονταν στα σπίτια "απόρθητα κάστρα" τους, αντιμετωπίζοντας τες με ένα βλέμμα που αφήνει μια γεύση καχυποψίας. Εσωστρέφεια; Φόβος; Σταχτομπουτισμός; Απορούσαν η Μαρία και η Τζοάνα. Βρώμικο διαμέρισμα; Απορούσα ο μπακάλης. "Sum 41 - Makes no difference"
Να 'ταν αυτή η πικρία η μόνη; Εκεί που βγαίναμε το ένα βράδυ και πηγαίναμε σε κάποιο πάρτυ ή σε κάποια συναυλία, όπου όλοι τα δίνανε όλα μέχρι τελικής πτώσης και στο τέλος βέβαια ο καθένας στο κελί του, τα 'παμε αυτά, την άλλη μέρα δεν κουνιόταν φύλλο. " Spider bait – Black Betty" Πράγματι αν το σκεφτείτε, σ' αυτή την πόλη δε συμβαίνουν "ξεχωριστά" πράγματα δυο μέρες συνεχόμενες και κυρίως ο "ξεχωριστός" κόσμος δεν δείχνει να έχει την ανάγκη για συνεχές διονυσιακό όργιο. Έτσι τη μια μέρα βγαίναμε όλοι μαζί και τις δυο επόμενες μόνο οι τρεις μας. "U2 - Beat On The Brat".
Μια τέτοια μέρα ή μάλλον νύχτα είπαμε ν' αφήσουμε τους εγωισμούς και ν' ασχοληθούμε λίγο με τους εαυτούς μας. Πίναμε και χορεύαμε στο φίλο μου το Λάρα ώσπου ξαφνικά (για εκείνες) σταμάτησε η μουσική. Ήταν τρεις και κάτι Τετάρτη βράδυ (όχι δεν είχε πανσέληνο). Η Τζοάνα πάντως σεληνιάστηκε και κατέβασε κάτι καντήλια στο Γιώργο στην Ολλανδική αργκό. "Patti Smith - Rock'n'Roll Nigger" Εκείνος της εξηγούσε σε άπταιστα καστρινά κι όπως καταλαβαίνετε υπήρξε τόση κατανόηση όση δείχνει η Μαρι(ον)έττα για τους αγώνες των φοιτητών… "Μιλάμε για μια φιλελεύθερη χώρα που λειτουργεί με το καπιταλιστικό μοντέλο της ελεύθερης αγοράς, πως μπορεί το κράτος να επεμβαίνει και να δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό;" Με ρώτησε η Μαρία, η οποία να σημειώσω εδώ απουσιάζει απ την Ελλάδα εδώ και δεκαπέντε χρόνια και δεν γνωρίζει τα τεκταινόμενα σ' αυτό το ιδιαίτερο κράτος, και συνέχισε διατυπώνοντας την σκέψη της : "απ τη στιγμή που δεν καταπατώνται εργατικά και πνευματικά δικαιώματα, ο κάθε επενδυτής επαγγελματίας, έχοντας αποκτήσει κάθε νόμιμη άδεια, θα πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται το προϊόν του, όπως αυτός κρίνει και στις ώρες που αυτός κρίνει…" (τα σχόλια δικά σας) "Frank Black - It's Just Not Your Moment"
Μαρία και Τζοάνα καλό ταξίδι να έχετε στη συνέχεια. Ραντεβού (αν μπορώ να το πω έτσι) τέλος Ιούνη στα Κύθηρα, όπου θ' αρχίσω τις φετινές διακοπές μου. Σας αφιερώνω το Nothing Left To Say But Goodbye των Audioslave.
ΥΓ1. Ο Ζήσης Βρύζας παίχτης πλέον της Ξάνθης βραβεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο ημίχρονο του αγώνα ΠΑΟΚ – Ξάνθης, απ' το σύνδεσμο φιλάθλων ΠΑΟΚ Νεάπολης. Μια απ τις αποφάσεις που πήραν οι "ειδικοί" στην διακοπή κάθε αθλητικής εκδήλωσης για δεκαπέντε μέρες, όπως μάθατε, ήταν να διαλυθούν όλοι οι σύνδεσμοι φιλάθλων. Πάντως εκτός απ την προαναφερθείσα εκδήλωση όλα κύλισαν ομαλά στην επανέναρξη των (πρωτ)αθλημάτων. ΚΑΙ διαιτητές ξηλώθηκαν, ΚΑΙ οπαδοί πλακώθηκαν, ΚΑΙ δεν άλλαξε τίποτε. Όταν σας τα λέω εγώ… γι αυτό ακούστε Kiss να διασκευάζουν RAMONES στο Do You Remember Rock 'N' Roll Radio.
ΥΓ2. "Επανάσταση είναι να καταλάβουν όλοι τους ρόλους τους" και "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" Δηλώνει και αναρωτιέται η Μαριονέττα Υπουργός (χάχα) παιδείας, η οποία κάνει τη δική της επανάσταση και επιθυμώντας να χριστεί Λαίδη στη θέση της Άντζελας συμπληρώνει : "κατρακυλούσαν στην κατηφόρα"… καμαρώστε την.! Όλα αυτά και άλλα τα δήλωνε προχτές σε εκπομπή της ΝΕΤ όπου εμφανίστηκε φορώντας μαύρα, πενθώντας προφανώς τη δημόσια εκπαίδευση. "The Fuzztones – Strychnine"
ΥΓ3. Υπήρχαν κάποτε οι Pixies. Σήμερα υπάρχει ο Frank Black. Πριν 6-7 μήνες μάζεψε καμιά εικοσαριά φτασμένους μουσικούς και έβγαλε ένα προσωπικό δίσκο με τραγούδια δικά του και ένα των Pogues. Fast Man Raider Man λέγεται το διπλό αυτό CD που μου χάρισαν η Μαρία και η Τζοάνα. Πολύ καλό. Είναι απ' αυτά που τ' ακούς και τ' ακούς και τ' ακούς…
Πριν μερικά χρόνια λοιπόν είχα βρεθεί στη Σαμοθράκη, όπου και πραγματοποιούσα μια έρευνα πάνω στη χλωρίδα του ακριτικού νησιού. Σε μια περιήγησή μου στο ρέμα του Φονιά, στο μεγάλο καταρράκτη, συνάντησα τη Μαρία απ' την Καλαμάτα, μια ακτιβίστρια, φυσιολάτρισσα και ταξιδιάρα ψυχή, η οποία, αφού γνωριστήκαμε καλύτερα, έγινε η σύντροφος μου κατά την παραμονή μας στο νησί και για αρκετό καιρό μετά υπήρξε η συνοδοιπόρος μου. Βέβαια, όπως όλα τα καλά πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο, έτσι μοιραία ήρθε και το τέλος της δικής μας, αποκλειστικής σχέσης. Κρατήσαμε όμως μια ιδιαίτερη επικοινωνία και κατά καιρούς συναντιόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, ανταλλάσοντας εμπειρίες και απόψεις, μοιράζοντας τις ανησυχίες μας και γενικά διατηρώντας μια πολύ αξιόλογη φιλία. "Frank Black - Dirty Old Town" Η Μαρία μαζί με την κολλητή της, την Τζοάνα απ το Ρότερνταμ ήρθαν και με επισκέφτηκαν λίγο πριν τις γιορτές του Πάσχα, επιστρέφοντας απ την Χριστιανία της Κοπεγχάγης, όπου έμεναν προσωρινά μετά την κατεδάφιση του Ungdomshuset. Ήρθαν για 2-3 μέρες κι έφυγαν προχτές μένοντας πάνω από δυο βδομάδες. Γι αυτό και δεν βρήκα χρόνο να γράψω άρθρο την περασμένη Πέμπτη. Ήμουν σε "αποστολή". "Frank Zappa - Titties & Beer"
Τις μέρες που κύλησαν μιλήσαμε και κάναμε, ως συνήθως, πολλά πράγματα. Μιλήσαμε για τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο που ζούσαν τελευταία, το Ungdomshuset όπως είπα, για τη φάση όλη, για τα πάρτυ στο Ground 69, για το αβέβαιο μέλλον της Χριστιανίας, αλλά όλα αυτά εσείς τα ξέρετε απ το Indy media, τι να σας πω παραπάνω. Θα σας πω για αυτά που δε γνωρίζετε. Γι αυτά που γίνονται δίπλα σας, κάτω απ τη μύτη σας και χαμπάρι δεν παίρνετε. Για όλα εκείνα που έκαναν εντύπωση στα κορίτσια τις μέρες της παραμονής τους εδώ. "Suicidal Tendencies - Hippie Killer"
Η Μαρία και η Τζοάνα βρήκαν κοινά σημεία επικοινωνίας με άτομα που βγαίναμε παρέα, τα οποία έδειξαν διάθεση να πουν και να μάθουν, με ιδέες και απόψεις, που "έδειχναν" (το τονίζω) να φλέγονται, με τα οποία υπήρξε αμοιβαία έλξη. Συναισθηματικά άχρωμα, όμως, άτομα, όπως πιστεύουν τα κορίτσια, γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός του ότι ενώ περνούσαμε 15 ώρες τη μέρα όλοι μαζί σε δημόσιους χώρους, μετά κλειδώνονταν στα σπίτια "απόρθητα κάστρα" τους, αντιμετωπίζοντας τες με ένα βλέμμα που αφήνει μια γεύση καχυποψίας. Εσωστρέφεια; Φόβος; Σταχτομπουτισμός; Απορούσαν η Μαρία και η Τζοάνα. Βρώμικο διαμέρισμα; Απορούσα ο μπακάλης. "Sum 41 - Makes no difference"
Να 'ταν αυτή η πικρία η μόνη; Εκεί που βγαίναμε το ένα βράδυ και πηγαίναμε σε κάποιο πάρτυ ή σε κάποια συναυλία, όπου όλοι τα δίνανε όλα μέχρι τελικής πτώσης και στο τέλος βέβαια ο καθένας στο κελί του, τα 'παμε αυτά, την άλλη μέρα δεν κουνιόταν φύλλο. " Spider bait – Black Betty" Πράγματι αν το σκεφτείτε, σ' αυτή την πόλη δε συμβαίνουν "ξεχωριστά" πράγματα δυο μέρες συνεχόμενες και κυρίως ο "ξεχωριστός" κόσμος δεν δείχνει να έχει την ανάγκη για συνεχές διονυσιακό όργιο. Έτσι τη μια μέρα βγαίναμε όλοι μαζί και τις δυο επόμενες μόνο οι τρεις μας. "U2 - Beat On The Brat".
Μια τέτοια μέρα ή μάλλον νύχτα είπαμε ν' αφήσουμε τους εγωισμούς και ν' ασχοληθούμε λίγο με τους εαυτούς μας. Πίναμε και χορεύαμε στο φίλο μου το Λάρα ώσπου ξαφνικά (για εκείνες) σταμάτησε η μουσική. Ήταν τρεις και κάτι Τετάρτη βράδυ (όχι δεν είχε πανσέληνο). Η Τζοάνα πάντως σεληνιάστηκε και κατέβασε κάτι καντήλια στο Γιώργο στην Ολλανδική αργκό. "Patti Smith - Rock'n'Roll Nigger" Εκείνος της εξηγούσε σε άπταιστα καστρινά κι όπως καταλαβαίνετε υπήρξε τόση κατανόηση όση δείχνει η Μαρι(ον)έττα για τους αγώνες των φοιτητών… "Μιλάμε για μια φιλελεύθερη χώρα που λειτουργεί με το καπιταλιστικό μοντέλο της ελεύθερης αγοράς, πως μπορεί το κράτος να επεμβαίνει και να δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό;" Με ρώτησε η Μαρία, η οποία να σημειώσω εδώ απουσιάζει απ την Ελλάδα εδώ και δεκαπέντε χρόνια και δεν γνωρίζει τα τεκταινόμενα σ' αυτό το ιδιαίτερο κράτος, και συνέχισε διατυπώνοντας την σκέψη της : "απ τη στιγμή που δεν καταπατώνται εργατικά και πνευματικά δικαιώματα, ο κάθε επενδυτής επαγγελματίας, έχοντας αποκτήσει κάθε νόμιμη άδεια, θα πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται το προϊόν του, όπως αυτός κρίνει και στις ώρες που αυτός κρίνει…" (τα σχόλια δικά σας) "Frank Black - It's Just Not Your Moment"
Μαρία και Τζοάνα καλό ταξίδι να έχετε στη συνέχεια. Ραντεβού (αν μπορώ να το πω έτσι) τέλος Ιούνη στα Κύθηρα, όπου θ' αρχίσω τις φετινές διακοπές μου. Σας αφιερώνω το Nothing Left To Say But Goodbye των Audioslave.
ΥΓ1. Ο Ζήσης Βρύζας παίχτης πλέον της Ξάνθης βραβεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο ημίχρονο του αγώνα ΠΑΟΚ – Ξάνθης, απ' το σύνδεσμο φιλάθλων ΠΑΟΚ Νεάπολης. Μια απ τις αποφάσεις που πήραν οι "ειδικοί" στην διακοπή κάθε αθλητικής εκδήλωσης για δεκαπέντε μέρες, όπως μάθατε, ήταν να διαλυθούν όλοι οι σύνδεσμοι φιλάθλων. Πάντως εκτός απ την προαναφερθείσα εκδήλωση όλα κύλισαν ομαλά στην επανέναρξη των (πρωτ)αθλημάτων. ΚΑΙ διαιτητές ξηλώθηκαν, ΚΑΙ οπαδοί πλακώθηκαν, ΚΑΙ δεν άλλαξε τίποτε. Όταν σας τα λέω εγώ… γι αυτό ακούστε Kiss να διασκευάζουν RAMONES στο Do You Remember Rock 'N' Roll Radio.
ΥΓ2. "Επανάσταση είναι να καταλάβουν όλοι τους ρόλους τους" και "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" Δηλώνει και αναρωτιέται η Μαριονέττα Υπουργός (χάχα) παιδείας, η οποία κάνει τη δική της επανάσταση και επιθυμώντας να χριστεί Λαίδη στη θέση της Άντζελας συμπληρώνει : "κατρακυλούσαν στην κατηφόρα"… καμαρώστε την.! Όλα αυτά και άλλα τα δήλωνε προχτές σε εκπομπή της ΝΕΤ όπου εμφανίστηκε φορώντας μαύρα, πενθώντας προφανώς τη δημόσια εκπαίδευση. "The Fuzztones – Strychnine"
ΥΓ3. Υπήρχαν κάποτε οι Pixies. Σήμερα υπάρχει ο Frank Black. Πριν 6-7 μήνες μάζεψε καμιά εικοσαριά φτασμένους μουσικούς και έβγαλε ένα προσωπικό δίσκο με τραγούδια δικά του και ένα των Pogues. Fast Man Raider Man λέγεται το διπλό αυτό CD που μου χάρισαν η Μαρία και η Τζοάνα. Πολύ καλό. Είναι απ' αυτά που τ' ακούς και τ' ακούς και τ' ακούς…
Βασίλης Νάτσικας
16 Απριλίου 2007
16 Απριλίου 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου