Αυτή εδώ η στήλη μου δίνει μια μοναδική ευκαιρία να πω μερικά πράγματα για μένα, να παρουσιάσω τις ιδέες μου, να αναλύσω τις απόψεις μου και να καταθέσω τις ανησυχίες μου. Επιπλέον είναι κι ένας χώρος για "να τα χώνω" σε όποιον και ότι μου χαλάει τη γεύση. Βλέπετε στο μπακάλικο είναι κάπως δύσκολο να τα κάνω όλα αυτά, γιατί εκεί "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο".
Ήρθε λοιπόν τις προάλλες ένας "πελάτης" με τον οποίο, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας στην παρέα (ήταν κι άλλοι δυο εκτός από μας), κάναμε μια γενική συζήτηση για την κατάσταση σήμερα, ξεκινώντας απ την παιδεία και αναφέροντας και άλλες παραμέτρους της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας. Είχε ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση γιατί κατανόησα τον τρόπο (κατά μία έννοια) που σκέφτονται οι πατεράδες μας, αλλά και τον τρόπο (κατά μια άλλη έννοια) που αντιμετωπίζουν το συνομιλητή τους. Οι άλλοι δύο στην παρέα ήταν ο γιος και η νύφη του, φοιτητές στα Γιάννενα αμφότεροι. Ο κατά τα άλλα συμπαθής πατέρας του φίλου μου, λοιπόν, συνδικαλιστής του κλάδου του όπως φρόντιζε να τονίζει συνεχώς, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, αν και μάλλον μονόλογός του ήταν, απαντούσε σε κάθε ερώτηση, ακόμα και σ' εκείνες που δεν απευθύνονταν στον ίδιο, αλλά ακόμα και σ' εκείνες που έθετε ο ίδιος. Με ενόχλησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι αφού κατέθεσε τις απόψεις του (παρόλο που η ερώτηση αφορούσε τη νύφη του), και ενώ τον άκουγα με μεγάλη προσοχή όση ώρα μιλούσε, τη στιγμή που έτεινα να διαφωνήσω μαζί του, έπαιρνε πάλι το λόγο και μιλούσε διαρκώς για τα ίδια. Δεν ήθελε ν' ακούσει λέξη που να μην ταιριάζει με αυτά που ο ίδιος πιστεύει. Ακόμα κι όταν πάσχιζα να δώσω το στίγμα μου (πόσο μάλλον να το υποστηρίξω) "πρότεινε" σαν επιχείρημα την πείρα του στο "πεζοδρόμιο" και στο συνδικαλιστικό χώρο (που δεν μ' ενδιαφέρει τι πρέσβευε, γιατί για μένα όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι- κοιτάζουν για το καλό πρώτα το δικό τους και μετά των ομοϊδεατών τους αλλά πάντα στα στενά πλαίσια της συντεχνίας τους. Από κει και πέρα για το τι στραβό συμβαίνει παραπέρα, καρφί δεν τους καίγεται). Εντάξει ας δεχτώ ότι ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος κι ας γυρίσω σελίδα. Έλα όμως που είναι και το άλλο. Όλα αυτά που έλεγε και υποστήριζε με τα οποία και διαφωνούσα και διαφωνώ καθέτως. Μιας και όπως προείπα "ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο", εννοώντας βέβαια ότι στο μπακάλικο υπήρχαν κι άλλοι πελάτες που ήρθαν να φάνε και να πιούν με την ησυχία τους, τον άφησα να πιστεύει, τον συγκεκριμένο, ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Όμως έχουμε και τη στήλη, που κάτι τέτοιοι τύποι δεν την αφήνουν να ξεκαπνίσει μέρες ανοιξιάτικες που είναι. Το τραβάει η όρεξη τους. Εξηγούμαι λοιπόν και ξεκαθαρίζω, ότι αυτός που αφήνει (καλύτερα παρκάρει) το αυτοκίνητο του στην Πατησίων την ημέρα που έχει ανακοινωθεί πορεία, συλλαλητήριο κλπ, είναι αδικαιολόγητος να κατηγορεί τους φοιτητές και τον αγώνα τους, αν καεί το αμάξι του, όπως είναι και αδικαιολόγητος να κατηγορεί για τον εμπρησμό τους "γνωστούς αγνώστους". Επίσης δεν δικαιολογείται να υποστηρίζει, επειδή υπήρξε "θύμα" μιας "οδομαχίας", τη θέση της κάθε κομπανίας διακυβέρνησης, για φίμωση και παρακολούθηση των πάντων για το λεγόμενο γενικό καλό. Το αμάξι σου πήρε φωτιά γιατί δεν πήρες εσύ. Γιατί κάθεσαι στον καναπέ σου και βλέπεις τις "αλήθειες" όπως στις σερβίρουν. Εδώ πρόκειται για πόλεμο αν δεν το 'χεις καταλάβει. Αν θες να είσαι στον άμαχο πληθυσμό, είναι δικαίωμα σου, αλλά δεν είναι δικαίωμα σου να κατηγορείς κάποιον αν υπάρξεις θύμα. Αφού θες να είσαι έξω απ το χορό, τράβα και το σακάκι σου απ την πίστα, γιατί αν στο τσαλακώσουν, εσύ είσαι υπεύθυνος.
Δεν μ' ενδιαφέρει αν υπάρχουν κάποιοι που καίνε και καταστρέφουν, όπως και το από πού προέρχονται. Δε με νοιάζει αν είναι ιδεαλιστές, ή απλά προβοκάτορες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι αυτοί οι τύποι υπάρχουν. Το να παρακολουθηθούν να εντοπιστούν, να προσαχθούν, να συλληφθούν και να καταδικαστούν, δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση γιατί θα υπάρξουν κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι. Γι αυτό και η κάμερα αλλά και οι δυνάμεις καταστολής εν γένει είναι άχρηστες. Το "κακό" αν μπορώ να το πω έτσι, πρέπει να αντιμετωπιστεί στη γέννησή του. Το να καταστέλλουμε τα παράγωγά του, είναι σαν να προσπαθούμε να αποκεφαλίσουμε μια λερναία ύδρα.
Βέβαια όταν έχεις να κάνεις με λερναία ύδρα, μπορείς να εξασφαλίσεις πάγια κονδύλια, απ το φορολογούμενο πολίτη, για να καταπολεμήσεις το κακό. Εδώ η λερναία ύδρα είναι η κότα με τα χρυσά αυγά. Τρώνε οι διαχειριστές, ταΐζουν και τους "δικούς" τους ώστε να μαζεύουν τ' αυγά απ το κοτέτσι, που εκτός από ανθυγιεινό είναι και επικίνδυνο άμα τους λάχει κανένας κόκορας, οπότε παίρνουν κι επίδομα. Η λερναία ύδρα είναι πάντα εκεί και κάθε τόσο ξεπετάει κι από ένα κεφάλι. Και πληρώνει ο φοβισμένος, γιατί η λερναία ύδρα εκτός από αυγά και κεφάλια βγάζει και φλόγες απ τα στόματά της, να μην του κάψει το αμάξι, το σπίτι, το εξοχικό, τη γούνα… αν το καλλιεργήσεις και το πουλήσεις σωστά θα εξασφαλιστείς για πάντα. Μεσαίωνας! Εκεί βρισκόμαστε χρονικά στην όμορφη τώρα την άνοιξη αλλά και πάντοτε Ελλάδα μας. Όλα αυτά μου θυμίζουν τους αδερφούς Γκρίμ ή την αδελφότητα των λύκων (ταινίες εποχής για το πώς κατασκευάζεις και συντηρείς λερναίες ύδρες) άσε που άμα δεν μπεις στο κοπάδι, περνάς κι από ιερά εξέταση! Λόγω οθωμανικής κατοχής δεν ζήσαμε αυτό το σκοτεινό βήμα της ανθρωπότητας, οπότε είπαμε να το κάνουμε τώρα, να μη χάσουμε τη σειρά στο σήριαλ.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Ποιος να δεχθεί να το παίξει Ηρακλής; Στην μεσαιωνική πλέον Ελλάδα μας, όποιος γεννηθεί Ηρακλής, τον πνίγουμε, ρίχνοντας φίδια στην κούνια του. Δε μας συμφέρει. Έχουμε ένα περιφερόμενο τσίρκο που έχει απ όλα. Λερναίες ύδρες, ερυμάνθιους κάφρους, αρχι-ιερείς, στυμφαλίδες όρνιθες, κοπριές του Αυγέα. Ελάτε να μας δείτε. Να θαυμάσετε και να τρομάξετε. Πληρώστε μας το τίμημα της παράστασης (συν ΦΠΑ) γιατί θα τ' αμολήσουμε και θα σας φάνε. Πότε-πότε αμολάμε κι από κανένα αλλά σας λέμε ότι το έσκασε απ το κλουβί του, για να μας δώσετε κατι παραπάνω να το πιάσουμε. Και κάτι ακόμα για να φτιάξουμε δυνατότερο κλουβί. Αλλά είμαστε φυσιολάτρες, δεν τα σκοτώνουμε. Ακόμα και τα τέρατα είναι ζωντανά, έχουν ψυχή. Καμιά φορά όταν αμολάμε κανένα τέρας του φοράμε και κουκούλα για να μην ξέρετε ποιο είναι και να τρομάζετε περισσότερο. Έτσι θα μας πληρώνετε περισσότερα. Δεν γλιτώνει κανείς σας, όλοι θα πληρώσετε και με το παραπάνω. Όποιος διαφωνεί και δεν πληρώνει έχουμε και τις κοπριές του Αυγέα. Τον πετάμε μέσα και δεν τον ξεπλένει ούτε ο Γάγγης. Πάρτε κι αναμνηστικά (αυτά σας τα κάνουμε δώρο), να 'χετε και να δείχνετε στα παιδιά σας για να μεγαλώνουν κι αυτά μες στον τρόμο, οπότε άμα σπάσει ο διάολος κανά ποδάρι και ψοφήσει κανένα απ τα τέρατά μας, μέχρι να εφεύρουμε ή να αναθρέψουμε άλλο, να 'χετε κάτι να συντηρεί τον τρόμο σας.
Υπάρχει η λύση κυρίες και κύριοι. Φάτε αυτούς που ανατρέφουν τα τέρατα. Βγάλτε απ τη μέση όλους αυτούς που συντηρούν καθεστώτα τρόμου, για να καλοπερνούν οι ίδιοι, σε βάρος σας. Φάτε τους αλλιώς θα σας φάνε αυτοί, σαν τα ποντίκια, λίγο-λίγο για να μην το πάρετε χαμπάρι παρά μόνο όταν θα είναι πια πολύ αργά.
Που να τα πω όλα αυτά στο μπακάλικο λοιπόν. Θα νομίζει ο πελάτης ότι τα παϊδάκια είναι από κάπρο και τα κοκορέτσια από λερναία ύδρα. Άντε μετά να ξεπλυθείς απ την κοπριά…
Αλλά ρε κουφάλες η ιστορία επαναλαμβάνεται! Μετά το μεσαίωνά σας θα 'ρθει η αναγέννηση…
Ήρθε λοιπόν τις προάλλες ένας "πελάτης" με τον οποίο, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας στην παρέα (ήταν κι άλλοι δυο εκτός από μας), κάναμε μια γενική συζήτηση για την κατάσταση σήμερα, ξεκινώντας απ την παιδεία και αναφέροντας και άλλες παραμέτρους της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας. Είχε ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση γιατί κατανόησα τον τρόπο (κατά μία έννοια) που σκέφτονται οι πατεράδες μας, αλλά και τον τρόπο (κατά μια άλλη έννοια) που αντιμετωπίζουν το συνομιλητή τους. Οι άλλοι δύο στην παρέα ήταν ο γιος και η νύφη του, φοιτητές στα Γιάννενα αμφότεροι. Ο κατά τα άλλα συμπαθής πατέρας του φίλου μου, λοιπόν, συνδικαλιστής του κλάδου του όπως φρόντιζε να τονίζει συνεχώς, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, αν και μάλλον μονόλογός του ήταν, απαντούσε σε κάθε ερώτηση, ακόμα και σ' εκείνες που δεν απευθύνονταν στον ίδιο, αλλά ακόμα και σ' εκείνες που έθετε ο ίδιος. Με ενόχλησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι αφού κατέθεσε τις απόψεις του (παρόλο που η ερώτηση αφορούσε τη νύφη του), και ενώ τον άκουγα με μεγάλη προσοχή όση ώρα μιλούσε, τη στιγμή που έτεινα να διαφωνήσω μαζί του, έπαιρνε πάλι το λόγο και μιλούσε διαρκώς για τα ίδια. Δεν ήθελε ν' ακούσει λέξη που να μην ταιριάζει με αυτά που ο ίδιος πιστεύει. Ακόμα κι όταν πάσχιζα να δώσω το στίγμα μου (πόσο μάλλον να το υποστηρίξω) "πρότεινε" σαν επιχείρημα την πείρα του στο "πεζοδρόμιο" και στο συνδικαλιστικό χώρο (που δεν μ' ενδιαφέρει τι πρέσβευε, γιατί για μένα όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι- κοιτάζουν για το καλό πρώτα το δικό τους και μετά των ομοϊδεατών τους αλλά πάντα στα στενά πλαίσια της συντεχνίας τους. Από κει και πέρα για το τι στραβό συμβαίνει παραπέρα, καρφί δεν τους καίγεται). Εντάξει ας δεχτώ ότι ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος κι ας γυρίσω σελίδα. Έλα όμως που είναι και το άλλο. Όλα αυτά που έλεγε και υποστήριζε με τα οποία και διαφωνούσα και διαφωνώ καθέτως. Μιας και όπως προείπα "ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο", εννοώντας βέβαια ότι στο μπακάλικο υπήρχαν κι άλλοι πελάτες που ήρθαν να φάνε και να πιούν με την ησυχία τους, τον άφησα να πιστεύει, τον συγκεκριμένο, ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Όμως έχουμε και τη στήλη, που κάτι τέτοιοι τύποι δεν την αφήνουν να ξεκαπνίσει μέρες ανοιξιάτικες που είναι. Το τραβάει η όρεξη τους. Εξηγούμαι λοιπόν και ξεκαθαρίζω, ότι αυτός που αφήνει (καλύτερα παρκάρει) το αυτοκίνητο του στην Πατησίων την ημέρα που έχει ανακοινωθεί πορεία, συλλαλητήριο κλπ, είναι αδικαιολόγητος να κατηγορεί τους φοιτητές και τον αγώνα τους, αν καεί το αμάξι του, όπως είναι και αδικαιολόγητος να κατηγορεί για τον εμπρησμό τους "γνωστούς αγνώστους". Επίσης δεν δικαιολογείται να υποστηρίζει, επειδή υπήρξε "θύμα" μιας "οδομαχίας", τη θέση της κάθε κομπανίας διακυβέρνησης, για φίμωση και παρακολούθηση των πάντων για το λεγόμενο γενικό καλό. Το αμάξι σου πήρε φωτιά γιατί δεν πήρες εσύ. Γιατί κάθεσαι στον καναπέ σου και βλέπεις τις "αλήθειες" όπως στις σερβίρουν. Εδώ πρόκειται για πόλεμο αν δεν το 'χεις καταλάβει. Αν θες να είσαι στον άμαχο πληθυσμό, είναι δικαίωμα σου, αλλά δεν είναι δικαίωμα σου να κατηγορείς κάποιον αν υπάρξεις θύμα. Αφού θες να είσαι έξω απ το χορό, τράβα και το σακάκι σου απ την πίστα, γιατί αν στο τσαλακώσουν, εσύ είσαι υπεύθυνος.
Δεν μ' ενδιαφέρει αν υπάρχουν κάποιοι που καίνε και καταστρέφουν, όπως και το από πού προέρχονται. Δε με νοιάζει αν είναι ιδεαλιστές, ή απλά προβοκάτορες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι αυτοί οι τύποι υπάρχουν. Το να παρακολουθηθούν να εντοπιστούν, να προσαχθούν, να συλληφθούν και να καταδικαστούν, δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση γιατί θα υπάρξουν κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι. Γι αυτό και η κάμερα αλλά και οι δυνάμεις καταστολής εν γένει είναι άχρηστες. Το "κακό" αν μπορώ να το πω έτσι, πρέπει να αντιμετωπιστεί στη γέννησή του. Το να καταστέλλουμε τα παράγωγά του, είναι σαν να προσπαθούμε να αποκεφαλίσουμε μια λερναία ύδρα.
Βέβαια όταν έχεις να κάνεις με λερναία ύδρα, μπορείς να εξασφαλίσεις πάγια κονδύλια, απ το φορολογούμενο πολίτη, για να καταπολεμήσεις το κακό. Εδώ η λερναία ύδρα είναι η κότα με τα χρυσά αυγά. Τρώνε οι διαχειριστές, ταΐζουν και τους "δικούς" τους ώστε να μαζεύουν τ' αυγά απ το κοτέτσι, που εκτός από ανθυγιεινό είναι και επικίνδυνο άμα τους λάχει κανένας κόκορας, οπότε παίρνουν κι επίδομα. Η λερναία ύδρα είναι πάντα εκεί και κάθε τόσο ξεπετάει κι από ένα κεφάλι. Και πληρώνει ο φοβισμένος, γιατί η λερναία ύδρα εκτός από αυγά και κεφάλια βγάζει και φλόγες απ τα στόματά της, να μην του κάψει το αμάξι, το σπίτι, το εξοχικό, τη γούνα… αν το καλλιεργήσεις και το πουλήσεις σωστά θα εξασφαλιστείς για πάντα. Μεσαίωνας! Εκεί βρισκόμαστε χρονικά στην όμορφη τώρα την άνοιξη αλλά και πάντοτε Ελλάδα μας. Όλα αυτά μου θυμίζουν τους αδερφούς Γκρίμ ή την αδελφότητα των λύκων (ταινίες εποχής για το πώς κατασκευάζεις και συντηρείς λερναίες ύδρες) άσε που άμα δεν μπεις στο κοπάδι, περνάς κι από ιερά εξέταση! Λόγω οθωμανικής κατοχής δεν ζήσαμε αυτό το σκοτεινό βήμα της ανθρωπότητας, οπότε είπαμε να το κάνουμε τώρα, να μη χάσουμε τη σειρά στο σήριαλ.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Ποιος να δεχθεί να το παίξει Ηρακλής; Στην μεσαιωνική πλέον Ελλάδα μας, όποιος γεννηθεί Ηρακλής, τον πνίγουμε, ρίχνοντας φίδια στην κούνια του. Δε μας συμφέρει. Έχουμε ένα περιφερόμενο τσίρκο που έχει απ όλα. Λερναίες ύδρες, ερυμάνθιους κάφρους, αρχι-ιερείς, στυμφαλίδες όρνιθες, κοπριές του Αυγέα. Ελάτε να μας δείτε. Να θαυμάσετε και να τρομάξετε. Πληρώστε μας το τίμημα της παράστασης (συν ΦΠΑ) γιατί θα τ' αμολήσουμε και θα σας φάνε. Πότε-πότε αμολάμε κι από κανένα αλλά σας λέμε ότι το έσκασε απ το κλουβί του, για να μας δώσετε κατι παραπάνω να το πιάσουμε. Και κάτι ακόμα για να φτιάξουμε δυνατότερο κλουβί. Αλλά είμαστε φυσιολάτρες, δεν τα σκοτώνουμε. Ακόμα και τα τέρατα είναι ζωντανά, έχουν ψυχή. Καμιά φορά όταν αμολάμε κανένα τέρας του φοράμε και κουκούλα για να μην ξέρετε ποιο είναι και να τρομάζετε περισσότερο. Έτσι θα μας πληρώνετε περισσότερα. Δεν γλιτώνει κανείς σας, όλοι θα πληρώσετε και με το παραπάνω. Όποιος διαφωνεί και δεν πληρώνει έχουμε και τις κοπριές του Αυγέα. Τον πετάμε μέσα και δεν τον ξεπλένει ούτε ο Γάγγης. Πάρτε κι αναμνηστικά (αυτά σας τα κάνουμε δώρο), να 'χετε και να δείχνετε στα παιδιά σας για να μεγαλώνουν κι αυτά μες στον τρόμο, οπότε άμα σπάσει ο διάολος κανά ποδάρι και ψοφήσει κανένα απ τα τέρατά μας, μέχρι να εφεύρουμε ή να αναθρέψουμε άλλο, να 'χετε κάτι να συντηρεί τον τρόμο σας.
Υπάρχει η λύση κυρίες και κύριοι. Φάτε αυτούς που ανατρέφουν τα τέρατα. Βγάλτε απ τη μέση όλους αυτούς που συντηρούν καθεστώτα τρόμου, για να καλοπερνούν οι ίδιοι, σε βάρος σας. Φάτε τους αλλιώς θα σας φάνε αυτοί, σαν τα ποντίκια, λίγο-λίγο για να μην το πάρετε χαμπάρι παρά μόνο όταν θα είναι πια πολύ αργά.
Που να τα πω όλα αυτά στο μπακάλικο λοιπόν. Θα νομίζει ο πελάτης ότι τα παϊδάκια είναι από κάπρο και τα κοκορέτσια από λερναία ύδρα. Άντε μετά να ξεπλυθείς απ την κοπριά…
Αλλά ρε κουφάλες η ιστορία επαναλαμβάνεται! Μετά το μεσαίωνά σας θα 'ρθει η αναγέννηση…
Βασίλης Νάτσικας
μπακατρουλοκανατιάς
(μπακάλης παραμυθάς)
30 Απρίλη 2007
(μπακάλης παραμυθάς)
30 Απρίλη 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου