ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 8

Αυτή εδώ η στήλη μου δίνει μια μοναδική ευκαιρία να πω μερικά πράγματα για μένα, να παρουσιάσω τις ιδέες μου, να αναλύσω τις απόψεις μου και να καταθέσω τις ανησυχίες μου. Επιπλέον είναι κι ένας χώρος για "να τα χώνω" σε όποιον και ότι μου χαλάει τη γεύση. Βλέπετε στο μπακάλικο είναι κάπως δύσκολο να τα κάνω όλα αυτά, γιατί εκεί "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο".

Ήρθε λοιπόν τις προάλλες ένας "πελάτης" με τον οποίο, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας στην παρέα (ήταν κι άλλοι δυο εκτός από μας), κάναμε μια γενική συζήτηση για την κατάσταση σήμερα, ξεκινώντας απ την παιδεία και αναφέροντας και άλλες παραμέτρους της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας. Είχε ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση γιατί κατανόησα τον τρόπο (κατά μία έννοια) που σκέφτονται οι πατεράδες μας, αλλά και τον τρόπο (κατά μια άλλη έννοια) που αντιμετωπίζουν το συνομιλητή τους. Οι άλλοι δύο στην παρέα ήταν ο γιος και η νύφη του, φοιτητές στα Γιάννενα αμφότεροι. Ο κατά τα άλλα συμπαθής πατέρας του φίλου μου, λοιπόν, συνδικαλιστής του κλάδου του όπως φρόντιζε να τονίζει συνεχώς, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, αν και μάλλον μονόλογός του ήταν, απαντούσε σε κάθε ερώτηση, ακόμα και σ' εκείνες που δεν απευθύνονταν στον ίδιο, αλλά ακόμα και σ' εκείνες που έθετε ο ίδιος. Με ενόχλησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι αφού κατέθεσε τις απόψεις του (παρόλο που η ερώτηση αφορούσε τη νύφη του), και ενώ τον άκουγα με μεγάλη προσοχή όση ώρα μιλούσε, τη στιγμή που έτεινα να διαφωνήσω μαζί του, έπαιρνε πάλι το λόγο και μιλούσε διαρκώς για τα ίδια. Δεν ήθελε ν' ακούσει λέξη που να μην ταιριάζει με αυτά που ο ίδιος πιστεύει. Ακόμα κι όταν πάσχιζα να δώσω το στίγμα μου (πόσο μάλλον να το υποστηρίξω) "πρότεινε" σαν επιχείρημα την πείρα του στο "πεζοδρόμιο" και στο συνδικαλιστικό χώρο (που δεν μ' ενδιαφέρει τι πρέσβευε, γιατί για μένα όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι- κοιτάζουν για το καλό πρώτα το δικό τους και μετά των ομοϊδεατών τους αλλά πάντα στα στενά πλαίσια της συντεχνίας τους. Από κει και πέρα για το τι στραβό συμβαίνει παραπέρα, καρφί δεν τους καίγεται). Εντάξει ας δεχτώ ότι ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος κι ας γυρίσω σελίδα. Έλα όμως που είναι και το άλλο. Όλα αυτά που έλεγε και υποστήριζε με τα οποία και διαφωνούσα και διαφωνώ καθέτως. Μιας και όπως προείπα "ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο", εννοώντας βέβαια ότι στο μπακάλικο υπήρχαν κι άλλοι πελάτες που ήρθαν να φάνε και να πιούν με την ησυχία τους, τον άφησα να πιστεύει, τον συγκεκριμένο, ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος.

Όμως έχουμε και τη στήλη, που κάτι τέτοιοι τύποι δεν την αφήνουν να ξεκαπνίσει μέρες ανοιξιάτικες που είναι. Το τραβάει η όρεξη τους. Εξηγούμαι λοιπόν και ξεκαθαρίζω, ότι αυτός που αφήνει (καλύτερα παρκάρει) το αυτοκίνητο του στην Πατησίων την ημέρα που έχει ανακοινωθεί πορεία, συλλαλητήριο κλπ, είναι αδικαιολόγητος να κατηγορεί τους φοιτητές και τον αγώνα τους, αν καεί το αμάξι του, όπως είναι και αδικαιολόγητος να κατηγορεί για τον εμπρησμό τους "γνωστούς αγνώστους". Επίσης δεν δικαιολογείται να υποστηρίζει, επειδή υπήρξε "θύμα" μιας "οδομαχίας", τη θέση της κάθε κομπανίας διακυβέρνησης, για φίμωση και παρακολούθηση των πάντων για το λεγόμενο γενικό καλό. Το αμάξι σου πήρε φωτιά γιατί δεν πήρες εσύ. Γιατί κάθεσαι στον καναπέ σου και βλέπεις τις "αλήθειες" όπως στις σερβίρουν. Εδώ πρόκειται για πόλεμο αν δεν το 'χεις καταλάβει. Αν θες να είσαι στον άμαχο πληθυσμό, είναι δικαίωμα σου, αλλά δεν είναι δικαίωμα σου να κατηγορείς κάποιον αν υπάρξεις θύμα. Αφού θες να είσαι έξω απ το χορό, τράβα και το σακάκι σου απ την πίστα, γιατί αν στο τσαλακώσουν, εσύ είσαι υπεύθυνος.

Δεν μ' ενδιαφέρει αν υπάρχουν κάποιοι που καίνε και καταστρέφουν, όπως και το από πού προέρχονται. Δε με νοιάζει αν είναι ιδεαλιστές, ή απλά προβοκάτορες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι αυτοί οι τύποι υπάρχουν. Το να παρακολουθηθούν να εντοπιστούν, να προσαχθούν, να συλληφθούν και να καταδικαστούν, δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση γιατί θα υπάρξουν κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι. Γι αυτό και η κάμερα αλλά και οι δυνάμεις καταστολής εν γένει είναι άχρηστες. Το "κακό" αν μπορώ να το πω έτσι, πρέπει να αντιμετωπιστεί στη γέννησή του. Το να καταστέλλουμε τα παράγωγά του, είναι σαν να προσπαθούμε να αποκεφαλίσουμε μια λερναία ύδρα.

Βέβαια όταν έχεις να κάνεις με λερναία ύδρα, μπορείς να εξασφαλίσεις πάγια κονδύλια, απ το φορολογούμενο πολίτη, για να καταπολεμήσεις το κακό. Εδώ η λερναία ύδρα είναι η κότα με τα χρυσά αυγά. Τρώνε οι διαχειριστές, ταΐζουν και τους "δικούς" τους ώστε να μαζεύουν τ' αυγά απ το κοτέτσι, που εκτός από ανθυγιεινό είναι και επικίνδυνο άμα τους λάχει κανένας κόκορας, οπότε παίρνουν κι επίδομα. Η λερναία ύδρα είναι πάντα εκεί και κάθε τόσο ξεπετάει κι από ένα κεφάλι. Και πληρώνει ο φοβισμένος, γιατί η λερναία ύδρα εκτός από αυγά και κεφάλια βγάζει και φλόγες απ τα στόματά της, να μην του κάψει το αμάξι, το σπίτι, το εξοχικό, τη γούνα… αν το καλλιεργήσεις και το πουλήσεις σωστά θα εξασφαλιστείς για πάντα. Μεσαίωνας! Εκεί βρισκόμαστε χρονικά στην όμορφη τώρα την άνοιξη αλλά και πάντοτε Ελλάδα μας. Όλα αυτά μου θυμίζουν τους αδερφούς Γκρίμ ή την αδελφότητα των λύκων (ταινίες εποχής για το πώς κατασκευάζεις και συντηρείς λερναίες ύδρες) άσε που άμα δεν μπεις στο κοπάδι, περνάς κι από ιερά εξέταση! Λόγω οθωμανικής κατοχής δεν ζήσαμε αυτό το σκοτεινό βήμα της ανθρωπότητας, οπότε είπαμε να το κάνουμε τώρα, να μη χάσουμε τη σειρά στο σήριαλ.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Ποιος να δεχθεί να το παίξει Ηρακλής; Στην μεσαιωνική πλέον Ελλάδα μας, όποιος γεννηθεί Ηρακλής, τον πνίγουμε, ρίχνοντας φίδια στην κούνια του. Δε μας συμφέρει. Έχουμε ένα περιφερόμενο τσίρκο που έχει απ όλα. Λερναίες ύδρες, ερυμάνθιους κάφρους, αρχι-ιερείς, στυμφαλίδες όρνιθες, κοπριές του Αυγέα. Ελάτε να μας δείτε. Να θαυμάσετε και να τρομάξετε. Πληρώστε μας το τίμημα της παράστασης (συν ΦΠΑ) γιατί θα τ' αμολήσουμε και θα σας φάνε. Πότε-πότε αμολάμε κι από κανένα αλλά σας λέμε ότι το έσκασε απ το κλουβί του, για να μας δώσετε κατι παραπάνω να το πιάσουμε. Και κάτι ακόμα για να φτιάξουμε δυνατότερο κλουβί. Αλλά είμαστε φυσιολάτρες, δεν τα σκοτώνουμε. Ακόμα και τα τέρατα είναι ζωντανά, έχουν ψυχή. Καμιά φορά όταν αμολάμε κανένα τέρας του φοράμε και κουκούλα για να μην ξέρετε ποιο είναι και να τρομάζετε περισσότερο. Έτσι θα μας πληρώνετε περισσότερα. Δεν γλιτώνει κανείς σας, όλοι θα πληρώσετε και με το παραπάνω. Όποιος διαφωνεί και δεν πληρώνει έχουμε και τις κοπριές του Αυγέα. Τον πετάμε μέσα και δεν τον ξεπλένει ούτε ο Γάγγης. Πάρτε κι αναμνηστικά (αυτά σας τα κάνουμε δώρο), να 'χετε και να δείχνετε στα παιδιά σας για να μεγαλώνουν κι αυτά μες στον τρόμο, οπότε άμα σπάσει ο διάολος κανά ποδάρι και ψοφήσει κανένα απ τα τέρατά μας, μέχρι να εφεύρουμε ή να αναθρέψουμε άλλο, να 'χετε κάτι να συντηρεί τον τρόμο σας.

Υπάρχει η λύση κυρίες και κύριοι. Φάτε αυτούς που ανατρέφουν τα τέρατα. Βγάλτε απ τη μέση όλους αυτούς που συντηρούν καθεστώτα τρόμου, για να καλοπερνούν οι ίδιοι, σε βάρος σας. Φάτε τους αλλιώς θα σας φάνε αυτοί, σαν τα ποντίκια, λίγο-λίγο για να μην το πάρετε χαμπάρι παρά μόνο όταν θα είναι πια πολύ αργά.

Που να τα πω όλα αυτά στο μπακάλικο λοιπόν. Θα νομίζει ο πελάτης ότι τα παϊδάκια είναι από κάπρο και τα κοκορέτσια από λερναία ύδρα. Άντε μετά να ξεπλυθείς απ την κοπριά…

Αλλά ρε κουφάλες η ιστορία επαναλαμβάνεται! Μετά το μεσαίωνά σας θα 'ρθει η αναγέννηση…

Βασίλης Νάτσικας

μπακατρουλοκανατιάς
(μπακάλης παραμυθάς)
30 Απρίλη 2007

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 7

Σήμερα θέλω πρωτ' απ' όλα να πω, δημόσια, ένα μεγάλο και ξεκάθαρο ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου στον Τάσο Γεωργιάδη, ο οποίος λειτουργώντας με αυταπάρνηση και δείχνοντας πόσο μάγκας και πόσο σπάνιος άνθρωπος είναι τελικά, παρέδωσε στην Αστυνομία Ιωαννίνων το πορτοφόλι, που είχα απωλέσει λίγη ώρα νωρίτερα σε καφετέρια της πόλης μας, την Τετάρτη 18 του μήνα.

Μπράβο σου Τάσο!
Είσαι ένα παράδειγμα προς μίμηση
και κοσμείς με την παρουσία και το χαρακτήρα σου ετούτη την πόλη.

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου θα 'θελα να δώσω μια απάντηση στην ερώτηση "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" της Μαριονέττας υπουργού (και καλά) παιδείας και θρησκευμάτων. Η ερώτηση είτε είναι ρητορική, είτε είναι κυνική, είτε είναι πραγματική έχει μία και μόνη απάντηση: "Επαναστατούμε ήδη απέναντι στον κακό μας εαυτό κυρία μαριονέττα μας. Αν δεν το 'χετε πάρει χαμπάρι, φανταστείτε πόσο πραγματικά "κακός" μας εαυτός είστε. Φανταστείτε το, αν βέβαια διαθέτετε φαντασία, γιατί με τις παρωπίδες που φοράτε, αποκλείεται να το δείτε. Είναι απίθανο να δείτε την πραγματικότητα και την ανάγκη των νέων ανθρώπων, γιατί όπως καθημερινά αποδείχνετε, δεν θέλετε ούτε να ακούσετε, ούτε να δείτε, ούτε να αφουγκραστείτε τον παλμό της επανάστασης των φοιτητών που αγωνιούν δίπλα στην πόρτα σας. Φανταστείτε το λοιπόν αυτό που δεν μπορείτε να νιώσετε και μάλλον θα πρέπει να διαθέτετε φαντασία, συμπεραίνω, αφού πάσχοντας από υδροκεφαλισμό είναι πολύ πιθανόν να έχει μείνει και λίγη φαιά ουσία να βασανίσετε εκεί μέσα. Πως αλλιώς να εξηγήσω την σουρεαλιστική προοπτική θεώρηση της πραγματικότητας εκ μέρους σας; Γιατί για σουρεαλισμό πρόκειται, όταν πιστεύετε
1ον ότι κυβερνάτε αφού σας μαγεύει η ιδέα της "εξουσίας", ενώ απλά σας έχει ανατεθεί ο συντονισμός και η διακυβέρνηση.
2ον ότι "κυβερνάτε" στηριζόμενοι στην πλειοψηφία, πράγμα που συχνά πυκνά τονίζετε, μιας κι έχετε την ανάγκη να το πιστέψετε πρώτα εσείς, είναι στοιχείο της φιλαρέσκειάς σας, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι αποδεδειγμένα δεν αντιπροσωπεύετε, σε ποσοστό, περισσότερο απ το 35% του πληθυσμού.
3ον ότι έχετε την λαϊκή εντολή των νέων ανθρώπων για να αλλάξετε τα δεδομένα στην παιδεία, ενώ οι νέοι άνθρωποι που γι αυτούς "κόπτεστε" και οι οποίοι θα επηρεαστούν περισσότερο απ τις αναχρονιστικές ιδέες σας, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου όταν έγιναν οι τελευταίες βολευτικές εκλογές και επιπλέον αυτοί που θα επωμιστούν όλο το βάρος του μεγαλόπνοου έργου σας, είναι σήμερα περίπου δέκα με δώδεκα χρονών. Μήπως αυτή η "λαϊκή" εντολή σας δόθηκε κατά τις συνεδριάσεις των πενταμελών των τμημάτων και των δεκαπενταμελών των γυμνασίων και λυκείων παράλληλα με την απόφαση για τις πενταήμερες εκδρομές;

Νταλί ζεις, τις μαριονέττες σε γκουέρνικες οδηγείς

Και μη μου πείτε ότι δεν διαθέτετε το μυαλό ώστε να φανταστείτε, έστω, την πραγματικότητα, γιατί τότε θα είχατε λιγότερο μυαλό κι απ την άλλη μαριονέττα που ξέρω, τον συμπαθή Πινόκιο.
Θα σας δώσω, αγαπητοί αναγνώστες, μια διαφορετική οπτική, μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας. Ακούτε και βλέπετε το "επίσημο" κράτος, ακούτε και βλέπετε την "τέταρτη εξουσία", είναι καιρός να δείτε και την αλήθεια τη δικιά μας και μετά βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα κι όχι αυτά που σας δανείζουν οι κάθε λογής ειδικοί. "Έπρεπε να μου ανοίξουν το κεφάλι, για να μπορέσω να βγω στην τηλεόραση και να μιλήσω" δήλωσε φοιτητής θύμα της φιμωτικής πολιτικής ετούτου του κράτους και όταν πήγε να διευρύνει την κουβέντα κι έβαλε στο παιχνίδι "το θέμα του ασφαλιστικού που ακολουθεί" το κανάλι διέκοψε για διαφημίσεις… για να αναλάβουν στη συνέχεια οι ειδικοί να εξηγήσουν το φαινόμενο του σκεπτόμενου νέου, τους φαίνονταν αδύνατο να υπάρχουμε κι "εμείς" ανάμεσα τους και να βγάζουμε γλώσσα…

"…Εμείς είμαστε εκείνοι κι εκείνες που διαδηλώνουν στους δρόμους κάθε "πανεπιστημιακής" πόλης εδώ και έντεκα μήνες. Χιλιάδες φοιτητές και πόσοι άλλοι που στέκονται κοντά τους… εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που τραφήκαμε με τα άγευστα και τα άοσμα που αναπολούμε τη μυρωδιά φρέσκιας ντομάτας. Που το σπίτι μας ανήκει σε μια τράπεζα και οι γονείς μας σε μια εταιρία. Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες, τα αναλώσιμα και ευτελή υλικά στην ασταμάτητη μηχανή των αφεντάδων.
Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που πριν ακόμα μάθουμε να περπατάμε, μας μάθαιναν πώς να ποδοπατάμε. Που αρνούμαστε να ποδοπατήσουμε και να ποδοπατηθούμε. Που δε μας καταλαβαίνουν, γιατί η δική μας γλώσσα δεν περιέχει τις λέξεις τους. Δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται. Που δε θέλουμε να ξεχάσουμε να μιλάμε, που δεν αντέχουμε τα θορυβώδη ψέματα των δελτίων των 8, την εκκωφαντική σιωπή τους. Εμείς είμαστε εκείνοι και εκείνες που παίξαμε σε τέσσερις τοίχους, σε γυαλισμένα πατώματα και χώμα πιάσαμε πρώτη φορά απ τη σπασμένη γλάστρα που τσάκισε ο αέρας, που κάποτε φτιάξαμε πίτες με λάσπες, βρωμίσαμε τους αγκώνες μας με χώματα κι ακόμα έχουμε τα σημάδια στα γόνατα απ τις παιδικές μας πατρίδες, που μας μάθαιναν να προσθέτουμε χρώματα σε προκάτ εικόνες, που πασαλείψαμε με χρώματα τοίχους που τώρα γίνανε γκρίζοι. Που διασκεδάσαμε κάτω από κάμερες και οι χτύποι της καρδιάς μας κλειδώθηκαν σε σκοτεινά συρτάρια μεταλλικών γραφείων. Που δε ζητάμε παρά να ζούμε, να ερωτευόμαστε, να σκεφτόμαστε χωρίς να μας επιτηρούν, χωρίς να μας επαναφέρουν στην τάξη τους, χωρίς να τους ζητάμε δανεικό το οξυγόνο που μας στέρησαν. Εμείς είμαστε εκείνοι κι εκείνες που ψάχνουμε μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή.
Την επόμενη φορά που στην τηλεόραση θα δεις τη γνωστή θολή εικόνα και οι παρουσιαστές θα κράζουν βγάζοντας τον ακριβό μισθό τους, τον πληρωμένο απ τους αυριανούς ιδιοκτήτες πανεπιστημίων, τότε μπορεί και να σκεφτείς ότι κάτω απ το σύννεφο των χημικών αερίων και των γκλομπ που κατεβαίνουν με μανία, ίσως να βρίσκεται εκείνος ή εκείνη που συνάντησες πριν λίγο…"

Εμείς είμαστε τα παιδιά του ουράνιου τόξου και της πανσέληνου,
την παιδική μας την ψυχή κανείς δεν θα μπορέσει να την πάρει…

Αφιερωμένο στα παιδιά του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου που μου έδωσαν την ιδέα (το προηγούμενο εντός εισαγωγικών κείμενο είναι δικό τους και το ασπάζομαι, γι αυτό και σχεδόν αυτολεξεί το συμπεριέλαβα στο άρθρο μου).

ΥΓ1. Αναζητείστε και δείτε τις ταινίες "φράουλες και αίμα" (the strawberry statement ο αγγλικός τίτλος της) του Ίρβινγκ Γουίνγκλερ και το "The Wall" την ταινία "σταθμό" με τη μουσική των Pink Floyd.
ΥΓ2. η μουσική επένδυση του σημερινού άρθρου έχει ως εξής :
Iron Butterfly - In A Gadda Da Vida, Neil Young - Southern Man, Supertramp – School, Pell Mell - The Clown And The Queen, Tim Buckley - Pleasant Street, Manfred Mann's Earth Band - In The Beginning, Darkness, Jethro Tull - To Cry You A Song, Cockney Rebel - Death Trip, Quicksilver Messenger Service - Edward The Mad Shirt Grinder, Robert Plant - Dirt in a Hole και Road to the Sun, Hawkwind - Orgone Accumulator, Afro Celt Sound System - Life Begin Again, Pink Floyd - Interstellar Overdrive, Uriah Heep - The Magician's Birthday, Irish Coffee - The Beginning Of The End, Bo Hansson - The Sun (parallel or 90°), Vanilla Fudge - You Keep Me Hanging On, Arlo Guthrie - Motorcycle (Significance Of The Pickle), John Mayall - Medicine Man, John Campbell - World Of Trouble, Diamanda Galas with John Paul Jones - Devil's Rodeo, Babe Ruth - The Runaways, Indian Summer - Emotions Of Men, Steve Hackett - Shadow Of The Hierophant, Sarah Brightman with Michael Crawford - Phantom Of The Opera και Rory Gallagher - For The Last Time. 27 άσματα, δεν είναι και λίγα! Άμα μπορείτε βρείτε τα.
ΥΓ3. Σας εύχομαι Πρωτομαγιά με χρώματα όπως το κόκκινο του τριαντάφυλλου, του κερασιού, της πιπεριάς, μπακιρένιο, πορφυρό, της σκουριάς, του αίματος, της φωτιάς, όπως οι κόκκινοι καταρράκτες στο κορμί εκείνης, που ιρίδιζαν διασπώντας το λιόγερμα, ποτίζοντας για πάντα τους πόρους της ψυχής μου…

Βασίλης Νάτσικας
Θεαστρικός συγκαραφέας
(ή αλλιώς ο μπακάλης με την καράφα κερνάει τ' άστρα με αίμα του δειλινού)

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 6



Σήμερα είχα ένα καλό θέμα κι ένα καλό κοντοσούβλι. Ενώ άρχισα να βασανίζω το θέμα, το στομάχι μου βασάνιζε εμένα. Τελικά όπως καταλαβαίνετε, προτίμησα το κοντοσούβλι. Έτσι θα σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία χωρίς σχόλια εκ μέρους μου, τουλάχιστον. Μια ιστορία για δυο καλές μου φίλες. Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Δεν ήμουν πάντοτε μπακάλης. "Frank Black - Raider Man"
Πριν μερικά χρόνια λοιπόν είχα βρεθεί στη Σαμοθράκη, όπου και πραγματοποιούσα μια έρευνα πάνω στη χλωρίδα του ακριτικού νησιού. Σε μια περιήγησή μου στο ρέμα του Φονιά, στο μεγάλο καταρράκτη, συνάντησα τη Μαρία απ' την Καλαμάτα, μια ακτιβίστρια, φυσιολάτρισσα και ταξιδιάρα ψυχή, η οποία, αφού γνωριστήκαμε καλύτερα, έγινε η σύντροφος μου κατά την παραμονή μας στο νησί και για αρκετό καιρό μετά υπήρξε η συνοδοιπόρος μου. Βέβαια, όπως όλα τα καλά πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο, έτσι μοιραία ήρθε και το τέλος της δικής μας, αποκλειστικής σχέσης. Κρατήσαμε όμως μια ιδιαίτερη επικοινωνία και κατά καιρούς συναντιόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, ανταλλάσοντας εμπειρίες και απόψεις, μοιράζοντας τις ανησυχίες μας και γενικά διατηρώντας μια πολύ αξιόλογη φιλία. "Frank Black - Dirty Old Town" Η Μαρία μαζί με την κολλητή της, την Τζοάνα απ το Ρότερνταμ ήρθαν και με επισκέφτηκαν λίγο πριν τις γιορτές του Πάσχα, επιστρέφοντας απ την Χριστιανία της Κοπεγχάγης, όπου έμεναν προσωρινά μετά την κατεδάφιση του Ungdomshuset. Ήρθαν για 2-3 μέρες κι έφυγαν προχτές μένοντας πάνω από δυο βδομάδες. Γι αυτό και δεν βρήκα χρόνο να γράψω άρθρο την περασμένη Πέμπτη. Ήμουν σε "αποστολή". "Frank Zappa - Titties & Beer"
Τις μέρες που κύλησαν μιλήσαμε και κάναμε, ως συνήθως, πολλά πράγματα. Μιλήσαμε για τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο που ζούσαν τελευταία, το Ungdomshuset όπως είπα, για τη φάση όλη, για τα πάρτυ στο Ground 69, για το αβέβαιο μέλλον της Χριστιανίας, αλλά όλα αυτά εσείς τα ξέρετε απ το Indy media, τι να σας πω παραπάνω. Θα σας πω για αυτά που δε γνωρίζετε. Γι αυτά που γίνονται δίπλα σας, κάτω απ τη μύτη σας και χαμπάρι δεν παίρνετε. Για όλα εκείνα που έκαναν εντύπωση στα κορίτσια τις μέρες της παραμονής τους εδώ. "Suicidal Tendencies - Hippie Killer"
Η Μαρία και η Τζοάνα βρήκαν κοινά σημεία επικοινωνίας με άτομα που βγαίναμε παρέα, τα οποία έδειξαν διάθεση να πουν και να μάθουν, με ιδέες και απόψεις, που "έδειχναν" (το τονίζω) να φλέγονται, με τα οποία υπήρξε αμοιβαία έλξη. Συναισθηματικά άχρωμα, όμως, άτομα, όπως πιστεύουν τα κορίτσια, γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός του ότι ενώ περνούσαμε 15 ώρες τη μέρα όλοι μαζί σε δημόσιους χώρους, μετά κλειδώνονταν στα σπίτια "απόρθητα κάστρα" τους, αντιμετωπίζοντας τες με ένα βλέμμα που αφήνει μια γεύση καχυποψίας. Εσωστρέφεια; Φόβος; Σταχτομπουτισμός; Απορούσαν η Μαρία και η Τζοάνα. Βρώμικο διαμέρισμα; Απορούσα ο μπακάλης. "Sum 41 - Makes no difference"
Να 'ταν αυτή η πικρία η μόνη; Εκεί που βγαίναμε το ένα βράδυ και πηγαίναμε σε κάποιο πάρτυ ή σε κάποια συναυλία, όπου όλοι τα δίνανε όλα μέχρι τελικής πτώσης και στο τέλος βέβαια ο καθένας στο κελί του, τα 'παμε αυτά, την άλλη μέρα δεν κουνιόταν φύλλο. " Spider bait – Black Betty" Πράγματι αν το σκεφτείτε, σ' αυτή την πόλη δε συμβαίνουν "ξεχωριστά" πράγματα δυο μέρες συνεχόμενες και κυρίως ο "ξεχωριστός" κόσμος δεν δείχνει να έχει την ανάγκη για συνεχές διονυσιακό όργιο. Έτσι τη μια μέρα βγαίναμε όλοι μαζί και τις δυο επόμενες μόνο οι τρεις μας. "U2 - Beat On The Brat".
Μια τέτοια μέρα ή μάλλον νύχτα είπαμε ν' αφήσουμε τους εγωισμούς και ν' ασχοληθούμε λίγο με τους εαυτούς μας. Πίναμε και χορεύαμε στο φίλο μου το Λάρα ώσπου ξαφνικά (για εκείνες) σταμάτησε η μουσική. Ήταν τρεις και κάτι Τετάρτη βράδυ (όχι δεν είχε πανσέληνο). Η Τζοάνα πάντως σεληνιάστηκε και κατέβασε κάτι καντήλια στο Γιώργο στην Ολλανδική αργκό. "Patti Smith - Rock'n'Roll Nigger" Εκείνος της εξηγούσε σε άπταιστα καστρινά κι όπως καταλαβαίνετε υπήρξε τόση κατανόηση όση δείχνει η Μαρι(ον)έττα για τους αγώνες των φοιτητών… "Μιλάμε για μια φιλελεύθερη χώρα που λειτουργεί με το καπιταλιστικό μοντέλο της ελεύθερης αγοράς, πως μπορεί το κράτος να επεμβαίνει και να δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό;" Με ρώτησε η Μαρία, η οποία να σημειώσω εδώ απουσιάζει απ την Ελλάδα εδώ και δεκαπέντε χρόνια και δεν γνωρίζει τα τεκταινόμενα σ' αυτό το ιδιαίτερο κράτος, και συνέχισε διατυπώνοντας την σκέψη της : "απ τη στιγμή που δεν καταπατώνται εργατικά και πνευματικά δικαιώματα, ο κάθε επενδυτής επαγγελματίας, έχοντας αποκτήσει κάθε νόμιμη άδεια, θα πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται το προϊόν του, όπως αυτός κρίνει και στις ώρες που αυτός κρίνει…" (τα σχόλια δικά σας) "Frank Black - It's Just Not Your Moment"
Μαρία και Τζοάνα καλό ταξίδι να έχετε στη συνέχεια. Ραντεβού (αν μπορώ να το πω έτσι) τέλος Ιούνη στα Κύθηρα, όπου θ' αρχίσω τις φετινές διακοπές μου. Σας αφιερώνω το Nothing Left To Say But Goodbye των Audioslave.


ΥΓ1. Ο Ζήσης Βρύζας παίχτης πλέον της Ξάνθης βραβεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο ημίχρονο του αγώνα ΠΑΟΚ – Ξάνθης, απ' το σύνδεσμο φιλάθλων ΠΑΟΚ Νεάπολης. Μια απ τις αποφάσεις που πήραν οι "ειδικοί" στην διακοπή κάθε αθλητικής εκδήλωσης για δεκαπέντε μέρες, όπως μάθατε, ήταν να διαλυθούν όλοι οι σύνδεσμοι φιλάθλων. Πάντως εκτός απ την προαναφερθείσα εκδήλωση όλα κύλισαν ομαλά στην επανέναρξη των (πρωτ)αθλημάτων. ΚΑΙ διαιτητές ξηλώθηκαν, ΚΑΙ οπαδοί πλακώθηκαν, ΚΑΙ δεν άλλαξε τίποτε. Όταν σας τα λέω εγώ… γι αυτό ακούστε Kiss να διασκευάζουν RAMONES στο Do You Remember Rock 'N' Roll Radio.

ΥΓ2. "Επανάσταση είναι να καταλάβουν όλοι τους ρόλους τους" και "Θα επαναστατήσουμε απέναντι στον κακό μας εαυτό;" Δηλώνει και αναρωτιέται η Μαριονέττα Υπουργός (χάχα) παιδείας, η οποία κάνει τη δική της επανάσταση και επιθυμώντας να χριστεί Λαίδη στη θέση της Άντζελας συμπληρώνει : "κατρακυλούσαν στην κατηφόρα"… καμαρώστε την.! Όλα αυτά και άλλα τα δήλωνε προχτές σε εκπομπή της ΝΕΤ όπου εμφανίστηκε φορώντας μαύρα, πενθώντας προφανώς τη δημόσια εκπαίδευση. "The Fuzztones – Strychnine"

ΥΓ3. Υπήρχαν κάποτε οι Pixies. Σήμερα υπάρχει ο Frank Black. Πριν 6-7 μήνες μάζεψε καμιά εικοσαριά φτασμένους μουσικούς και έβγαλε ένα προσωπικό δίσκο με τραγούδια δικά του και ένα των Pogues. Fast Man Raider Man λέγεται το διπλό αυτό CD που μου χάρισαν η Μαρία και η Τζοάνα. Πολύ καλό. Είναι απ' αυτά που τ' ακούς και τ' ακούς και τ' ακούς…

Βασίλης Νάτσικας
16 Απριλίου 2007

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 5

Μεγάλη εβδομάδα. Εβδομάδα των παθών. Μια "γιορτή" για τους χριστιανούς κατέληξε να είναι και η επέτειος του πολιτικού μας συστήματος. Δεν μας φτάνουν τα πάθη (παθήματα) όλου του χρόνου, θέλουμε και μια εξαιρετική βδομάδα να μας τα υπενθυμίζει. Σε μια κοινωνία σαν τι δικιά μας που έχει το πάθος σε μόνιμη νηστεία και που μένει σε απάθεια, το πάθημα λειτουργεί ως υποκατάστατο, μα ποτέ δε γίνεται "μάθημα".

Η λογική του φόβου, υποκινούμενη και υποβοηθούμενη εκ δυσμάς, έχει διοχετευτεί εντέχνως στην κοινωνία μας, έχοντας δημιουργήσει μια κραταιά βάση, στον ανεκπαίδευτο πληθυσμό, που λόγω έλλειψης γνώσεων και πνευματικής καλλιέργειας, αποδέχεται και υιοθετεί τη λογική αυτή στο σύνολο των σκέψεων και πράξεων του. Το ίδιο σύστημα λοιπόν επιδιώκει και καταφέρνει να κρατά τη βάση χωρίς παιδεία, ώστε να τη χειραγωγεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Αρκεί στο σύστημα, να μάθει κάποιος γραφή κι ανάγνωση, για να μπορεί ίσα-ίσα να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που του περνάει και να εκτελεί χωρίς να αναλύει, χωρίς να αμφισβητεί. Αυτό το ίδιο σύστημα είναι λοιπόν που παράγει "τάξεις" και χωρίζει τον πληθυσμό σε "αφεντικά" και "δούλους". Το χειρότερο είναι ότι οι "δούλοι" αποδέχονται το ρόλο τους στη ζωή, ένεκα της λογικής του φόβου που έχει αναπτυχθεί μέσα τους και δεν αντιδρούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, τα οποία έχουν πάψει προ πολλού να τα διεκδικούν, αφήνοντας τα "αφεντικά" να παλέψουν για λογαριασμό τους. Όταν λοιπόν τα "αφεντικά" προσπορίσουν κέρδος για τους εαυτούς τους και αφού θωρακίσουν νομοθετικά τις εξουσίες τους, φορούν το φιλεύσπλαχνο προσωπείο τους και ρίχνουν και κανένα ξεροκόμματο στους "δούλους", που λένε κι ευχαριστώ!

Η λογική του φόβου, που διακατέχει την κοινωνία μας, κρατά φιμωμένα τα στόματα και τα μυαλά όσων διαφοροποιούνται απ το σύστημα, πατώντας στην ισχυρή πληθυσμιακά ανεκπαίδευτη βάση (μάζα) που την έχει ενστερνιστεί.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει στη συνείδηση του λαού ανάγκες, όπως το κράτος, η εξουσία, η κυβέρνηση, οι νόμοι, η δικαιοσύνη, οι φρουροί, η καταστολή, οι φύλακες, οι κάμερες παρακολούθησης… ανάγκες όπως η πίστη, οι θεσμοί, η περιουσία, τα σύνορα, η φύλαξη όλων αυτών με φρουρούς, όπλα, εξοπλισμό, αεροπλάνα και βαπόρια και κάμερες παρακολούθησης.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει την ανάγκη προφύλαξης από μετανάστες, "ναρκωτικά", "τρομοκράτες", κακοποιούς και από όσους διαφοροποιούνται απ τη λογική αυτή, όσους προτάσσουν το πάθος για ζωή αντί για φόβο στη ζωή. Μια ανάγκη που μετουσιώνεται σε κάμερες προς παρακολούθηση όλων εκ των οποίων, όποιον κρίνει το σύστημα ότι παραπαίει, θα είναι κι εκείνος που θα τιμωρείται. Ακόμα κι αν δεν είναι κάποιος απ τους παραπάνω αλλά είναι ένας "δούλος" υποστηρικτής του συστήματος που απλά παραπάτησε, παραήπιε, παραμίλησε, παρεξηγήθηκε, θα τιμωρηθεί στο βωμό της λογικής του φόβου και θα κατασπαραχθεί απ' τους άλλους "δούλους" (το ξεροκόμματο που λέγαμε).
Σήμερα υπάρχουν κάμερες οι οποίες δείχνουν στον κοσμάκη όλα τα "αφεντικά" να παραπαίουν, να παραστρατούν, να το παρακάνουν και κανείς δεν αντιδρά, γιατί η απάθεια τους, τους έχει κάνει να το θεωρούν δεδομένο. Άλλωστε είναι "δούλοι", που να ξέρουν (δεν έχουν εκπαιδευτεί) να διαχειρίζονται την καταστολή. Αυτή είναι δουλειά των ίδιων των "αφεντικών".

Αυτοί καίνε κι εμείς τους δίνουμε το ξύλο (τροφή) να κάψουν κι άλλο.
Εμείς καίμε κι αυτοί με το ξύλο (διαστροφή) μας πετάν στην πυρά.

Σ' όλο τον κόσμο, ιστορικά, το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα γιατί μπορούν όλοι να παίξουν και να δουν ώστε να "ξεφεύγουν" απ τα παθήματά τους, ιδιαίτερα στις φτωχές οικονομικά χώρες. Στις ανεπτυγμένες χώρες έχει αναχθεί σε βιομηχανικό προϊόν. Στην Ελλάδα που όσα συμβαίνουν εδώ, συμβαίνουν μόνο εδώ και πουθενά αλλού σ' ολάκερο το σύμπαν, το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος έκφρασης. Όλα είναι ποδόσφαιρο. Η πολιτική είναι ποδόσφαιρο. Κανένα κόμμα δεν νοιάζεται για την ποιοτική προσφορά, για το θέαμα, για το λαό και τα προβλήματά του, για το άθλημα. Ενδιαφέρεται μόνο για το πρωτάθλημα δηλαδή τη νίκη στις εκλογές. Προγνωστικά, δημοσκοπήσεις, γνώμες μέχρι και στοιχήματα περιφέρονται γύρω απ το ποια ομάδα, ποιο κόμμα θα νικήσει στις εκλογές, θα παίξει στο νέο τσάμπιονς λιγκ. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ομάδες που αντιπροσωπεύουν τη χώρα (;) κάθε φορά στο τσάμπιονς λιγκ, στο ουέφα, στο ιντερτότο είναι 4-5 διαφορετικές, ενώ το κόμμα που αντιπροσωπεύει τη χώρα (;) στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στα οικονομικά φόρουμ είναι το ίδιο. Όλα τα άλλα γνωρίσματα είναι κοινά. Όση ποιότητα διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι ομάδες του, την ίδια ακριβώς ποιότητα διαθέτει η ελληνική πολιτική και τα κόμματά της. Πάνε για πρωτάθλημα και ως γνωστόν στους τυφλούς επικρατεί ο μονόφθαλμος. Μόνο που έξω από δω οι άλλοι όχι απλώς βλέπουν αλλά έχουν και δεκατέσσερα μάτια κι έτσι ο Κύκλωπας του ποδοσφαίρου μας ή της πολιτικής μας (το ίδιο είναι) κατατροπώνεται πριν κουνήσει βλέφαρο.
Η πολιτεία είναι το σιαμαίο αδερφάκι του ποδοσφαίρου μας γι αυτό και διέκοψε κάθε αγωνιστική δράση για δυο βδομάδες (όσο οι διακοπές του Πάσχα), λόγω του θανάτου κάποιου φιλάθλου "δούλου" της (φορώντας το φιλεύσπλαχνο προσωπείο) για να συμμαζευτούν οι ειδικοί και να βγάλουν άκρη (πάλι κάμερα μου βρωμάει). Μαζί διέκοψαν και τ' άλλα αδελφάκια (αθλήματα ομαδικά κλπ).
Ίσως πρέπει να πεθάνει και κάποιος, να θυσιαστεί, στο βωμό της παιδείας (το νόθο της οικογένειας) για να ασχοληθούν σοβαρά. Μέχρι τότε θα αποφασίζουν και διατάσσουν, έχοντας στην πλάτη το 40% των "δούλων" που τους εξασφαλίζει τη σχετική πλειοψηφία για το πρωτάθλημα. Αλλά και πάλι, στις ένοπλες δυνάμεις τόσοι θυσιάστηκαν, αυτοκτονώντας και τίποτε δεν άλλαξε (μόνο κάτι άκουσα για κάμερες).

Διέκοψαν και οι καταλήψεις, η παιδεία γενικά, το δημόσιο, όλα λόγω Πάσχα. Για δυο βδομάδες όλοι στην απάθεια, επετειακά. Μόνο οι σφαγείς, οι χασάπηδες και οι κάμερες θα δουλεύουν για να τρώμε, να κοιμόμαστε, να πενθούμε και να πεθαίνουμε ήσυχοι. Στο τέλος όμως, πάλι, μόνο ο Χριστός θα αναστηθεί. Κι αυτός μόνο στις κάμερες. Στις ψυχές σας δε θ' αναστηθεί κανείς…

ΥΓ1. Αυτή την Κυριακή σουβλίστε κι από μια κάμερα, μήπως τελικά αναστηθεί η ψυχή σας (άλλωστε μια ψηφιακή κοστίζει λίγο παραπάνω από ένα αρνάκι γάλακτος).
ΥΓ2. Ακούστε τον Μπάμπη Τσέρτο στο "μονοπάτι" (όλο το CD) το Γιώργο Τζώρτζη στο "Κολωνάκι – Τζιτζιφιές" (όλο το CD επίσης) καθώς και τους Easy Star All Stars στο Dub Side Of The Moon (ολόκληρο κι αυτό) που αποτέλεσαν το soundtrack του σημερινού άρθρου.
ΥΓ3. Διαβάστε τις "Κυριακάτικες Ιστορίες" του Αντώνη Σουρούνη.
ΥΓ4. Δείτε και καμιά καλή ταινία. Προτείνω τέσσερις σήμερα, μια για κάθε αργία, όλες και με εκπληκτικά soundtrack. Βρείτε κι αυτά.
Μ. Παρασκευή : OLD SCHOOL με τον Γουίλ Φέρελ σε μεγάλα κέφια
Μ. Σάββατο : THE FIGHT CLUB (old time classic) για να διαπιστώσετε πως παράγεται και που αποσκοπεί η ανάγκη της βίας (των γηπέδων και όχι μόνο).
Κυριακή Πάσχα : LOCK, STOCK AND TWO SMOCKING BARRELS (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…) δείτε την τρεις φορές για να βγάλετε άκρη, όση ώρα θέλει επίσης να ψηθεί το αρνί στην αυτόματη σούβλα σας, εκτός αν ψήσετε κάμερα.
Δευτέρα Πάσχα : JANIS ET JOHN με την εκπληκτική Μαρί Τρεντινιάν, κόρη του Ζαν Λουί που επίσης πρωταγωνιστεί κι έναν ανεπανάληπτο Κριστόφ Λαμπέρ στον καλύτερο, για μένα, ρόλο της καριέρας του.

Βασίλης Νάτσικας
Μ. Δευτέρα, 2 Απρίλη 2007

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 4

Αγαπητέ Καραγκιόζη, κάθε 25η Μάρτη με πιάνει ρίγος. Προφανώς φταίει το γεγονός ότι στα Γιάννενα πάντα έχει κρύο το Μάρτη. Υπάρχουν ευτυχώς πρωτοβουλίες που ζεσταίνουν τις καρδιές μας, όπως εκείνη η συναυλία στο αίθριο της φιλοσοφικής στο πανεπιστήμιο. Μια κίνηση που έγινε από φίλους τις Κωσταντίας και του Γρηγόρη και ενισχύθηκε απ' όσους διέθεσαν τον εξοπλισμό, από τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν και απ' όλους εμάς που συμμετείχαμε τραγουδώντας, χορεύοντας, πίνοντας μπύρες και τρώγοντας σουβλάκια, στηρίζοντας έτσι οικονομικά το δικαστικό αγώνα των παιδιών (συλληφθέντες στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 8ης Μάρτη στην Αθήνα). Παρότι ροκ η συναυλία, απόψε έβαλα ν' ακούω John Coltrane και Dexter Gordon έτσι γι' αρχή. Θα μου πείτε πως μπορώ να περιγράφω μια συναυλία ροκ, ακούγοντας εκείνη τη στιγμή τζαζ. Θα σας πω: εκτός του ότι η μουσική είναι μία, αυτό που μετράει για μένα είναι το πηγαίο συναίσθημα, κι αυτό είναι λίγο πολύ παρόμοιο.

Η συναυλία λοιπόν είχε μεγάλο κέφι. Μολονότι πήγα κάπως αργά (είχε πέσει δουλειά στο μπακάλικο), έφτασα έγκαιρα για να απολαύσω το πιο μεστό ΣΧΗΜΑ που είδα κι άκουσα ποτέ (και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λινάρδος στα τύμπανα έπαιξε σε αντικατάσταση του συγκάτοικού του). Ο Στάθης Χούλιαρης έδειξε ότι δεν κωλοβάραγε όλο αυτόν τον καιρό, αλλά μόχθησε, προπονήθηκε, πάλεψε προσωπικούς δαίμονες και βγήκε νικητής γιορτάζοντας το, εκείνο το βράδυ της 19ης Μάρτη, μαζί μας. Σε μερικά τραγούδια εμφανίστηκε και η Σοφία με την soul αισθητικής φωνή της, μοιάζοντας να γεννήθηκε στις εκβολές του Μισισιπή κι όχι στα Γιάννενα. Άμα καλλιεργήσει αυτό της το ταλέντο και δουλέψει και την ισορροπία της (για να μην πέφτει με τη μπύρα της πάνω μου) θα ανέβει ψηλά. Επιπλέον στην κιθάρα ήταν ένας γνήσιος γόνος του Mark Knopfler (DIRE STRAITS), ο Αχιλλέας που με τα δυναμικά αλλά και μελαγχολικά σόλα του απότισε φόρο τιμής σ' όλους τους μεγάλους του ροκ. Προηγήθηκαν οι "I SCREAM COC-TAILS" (ή κάπως έτσι) με έξυπνο Funk-Soul ήχο εκτός απ' το έξυπνο όνομά τους και το "έξυπνο" ζώο (κατά κόσμο Ζώης) στο μπάσο. Ένα γκρουπ με δυναμικό παρών και αισιόδοξο μέλλον που αντελήφθησαν τα παιδιά του Studio 54 και τους έκλεισαν εμφανίσεις κάθε Τρίτη.

Όσο για το Γιάννη Μπουντέκα τι να πω. Ο βιρτουόζος αυτός κιθαριστής, με την ακτιβιστική του δράση , τον κρυστάλλινο ήχο της κιθάρας του και την χειμαρρώδη φωνή του, έχει δημιουργήσει ένα μύθο γύρω απ τ' όνομα του, που γεννάει αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους Arlo Guthrie και Ritchie Havens να παίζουν τα Coming Into Los Angeles και Freedom αντίστοιχα, στο Woodstock Festival. Αφήστε που έχει απίστευτη ενέργεια. Έπαιξε με όλους. Στην αρχή συνόδευσε τη Χρυσούλα, το διαμάντι της Σύρου, η οποία διαθέτει μια απ τις πιο άρτιες τεχνικά φωνές που έχω ακούσει, ευέλικτη, με βάθος, με αιχμές, με καθαρότητα και συναισθηματικές αποχρώσεις, ικανή να φωτίσει και τα πιο σκοτεινά τραγούδια. Ίσως γι' αυτό εμφανίζεται συνήθως σε στοές… κάθε τραγούδι κι ένα κύκνειο άσμα! αξεπέραστη! Ο Γιάννης έπαιξε ακόμη με το Σπύρο Γραμμένο στο τζαμάρισμα που ακολούθησε, όπου το ατόφιο ροκ'εν'ρολ έσπαγε πέτρες, οπλίζοντας το διονυσιακό χορό όλων μας με τρελή ζωντάνια. Έπαιξε με τον Πάνο τον πρόεδρο (δεν θυμάμαι γιατί τον λέω έτσι) και με το Γιάννη το Μόγλη (είναι εμφανές γιατί τον λένε έτσι), στις κιθάρες αμφότεροι, μέχρι και μαζί μου έπαιξε, όταν ανέβηκα στα τύμπανα , ξανά, μετά από 12 χρόνια. Ιδιαίτερα εκπληκτική βραδιά που κράτησε ως τις 5 το πρωί… κρίμα που δεν συγκεντρώθηκαν όσα χρήματα χρειάζονταν.

Λοιπόν αλλάζω τραγούδια κι έρχομαι. Προτείνω να πιω και κάτι. Έβαλα ΤΡΥΠΕΣ–Χωρίς Εμένα και καπάκι ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ–Υπάρχω, κατ απαίτηση (ή προτροπή) του φίλου μου του Σταύρου "άλαλα τα χείλη" Παπαθανασίου. Έφτιαξα κι ένα μαρτίνι (με ελίτσα περικαλώ). Ξεκίνησα το άρθρο αλλιώς κι αλλιώς μου βγαίνει. Σαν τη ζωή· γι αυτό και την παίρνω όπως έρχεται, σαν βαλς της νύχτας (ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΚΙΤΡΙΝΟ) που με παρασέρνει ή σαν τον J.B. Hutto στο boogie "Tell Me Mama".

Το όλο σκηνικό αυτής της συναυλίας μου 'φερε στο νου παλιές αγαπημένες στιγμές. Παρέα με τ' άλλα αλάνια, όταν, με κιθάρες, ρετσίνες, μπύρες, ούζα, κασετόφωνα μαζευόμασταν βραδιές στα Λιθαρίτσια και στο Ιτς Καλέ και ροκάραμε επικίνδυνα ανάμεσα στο όνειρο και τη θέληση μας. Σκαρώναμε γκρουπάκια της μιας βραδιάς και παίζαμε τραγούδια των αγαπημένων μας συγκροτημάτων. Μέσα απ τη μέθεξη των συζητήσεων και του φτηνού αλκοόλ, ονειρευόμασταν να ζήσουμε τις μέρες, που θα δούμε ζωντανά τα ινδάλματά μας, να παίζουν μόνο για μας, μπροστά μας, στα αγαπημένα μας στέκια. Εκεί που τους ακούγαμε πάντα, εκεί που συνδέσαμε τους ήχους τους με τα συναισθήματά μας, εκεί που αξιώναμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Ο κόσμος όμως δεν άλλαξε ή μάλλον αλλάζει προς το χειρότερο. Μόνο εμείς έχουμε αλλάξει, έχουμε εξελιχθεί. Εκτός κι αν μένουμε στάσιμοι και απλά τώρα που όλα βουλιάζουν γύρω μας, εμείς φαινόμαστε να επιπλέουμε στην επιφάνεια. Κάτι είναι κι αυτό. Να όμως που φαίνεται φως. Οι φίλοι μας απ τις παλιές καλές μέρες έρχονται να παίξουν για μας, μπροστά μας, να νοσταλγήσουμε παρέα εκείνα τα χρόνια και παρόλο που οι ΤΡΥΠΕΣ έχουν "αμνησία" μια χαρά τα θυμάμαι. Βέβαια δεν μου φαίνεται σαν να "είναι η καλύτερη εποχή" που λένε οι ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE. Δεν είναι γιατί, προσωπικά, δεν θα συναντήσω σ' αυτό το φεστιβάλ των γερόλυκων του ροκ'εν'ρολ, όλους εκείνους τους φίλους απ τα παλιά και είναι κρίμα γιατί με κάποιους θα 'χαμε να πούμε και να πιούμε πολλά. Άλλοι ρίξανε νερό στο κρασί τους και άλλοι το 'κοψαν κι αυτό, πίνοντας μονάχα βούρκο. Δυστυχώς υπάρχουν κι εκείνοι που κατέβηκαν απ το τραίνο. Θα μας συντροφεύουν οι ψυχές τους, που όπως σ' όλα τα βήματά μας, τις κουβαλάμε μέσα μας, όμως δεν είναι το ίδιο. "θάλασσες" παίζουν τώρα οι ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ. Δεν είναι το ίδιο να δουν το όνειρο, ζωντανό, χειροπιαστό μπροστά τους μέσα απ τα δικά τους μάτια κι όχι απ τα δικά μας. Αλλά είπαμε. Παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται και δεν παραλείπουμε να βιώσουμε και το παραμικρό της ψεγάδι, ακόμη και τη θλίψη. Γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι μόνο πικρή. Αχ ρε "αέρα πεχλιβάνη" (ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝ/ΝΟΥ).

αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη Τσουμάνη

ΥΓ1. Κυκλοφορεί σύντομα (μπορεί και μεγαλοβδόμαδα) η 5η κατά σειρά δισκογραφική δουλειά, των επί 21 ετών ζωντανών θρύλων του Death-Thrash, SPIDER KICKERS, το VIII DIVISION. Δώστε τους την προσοχή σας και δεν θα χάσετε. Δίσκος ορόσημο που σπέρνει τον όλεθρο απ 'ότι ακούω στο promo με επιρροές κυρίως απ τη γερμανική σκηνή (βλέπε Kreator, Sodom).
ΥΓ2. ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ – Ξυπνάτε Πεθαίνω (ρε!) απ τις καταλήψεις της φιλοσοφικής και της βίλας Βαρβάρας μέχρι τα Live στο πάρκο των σκύλων και το ράδιο "ουτοπία", πίσω στη Σαλονίκη του 93-94, για να θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Έτσι Εύη;
ΥΓ3. Μην πετάτε αυγά. Πάσχα έρχεται.

Βασίλης Νάτσικας
Δευτέρα, 26 Μαρτίου 2007

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 3

Απόψε είπα να μη βγω. Είπα να μείνω στο μπακάλικο, να γράψω και το άρθρο για την Πέμπτη που όμως το παραδίδω Δευτέρα. Έχω αράξει, έβαλα ένα διπλό ιρλανδέζικο, rhythm'n'blues στο stereo, έστριψα και 5-6 τσιγάρα να βρίσκονται και θυμάμαι κάποιες από τις συναντήσεις μου τη βδομάδα που πέρασε.

Λοιπόν που λέτε, με πλησίασαν διάφοροι γνωστοί, γνώστες και γνωστικοί, απ τους οποίους δέχτηκα πολλά παράπονα, επικρίσεις, πολιτικά καλαμπούρια και άλλα μικροαντικείμενα, για όσα έχω γράψει εδώ, μιας και θεωρούν, λένε, ότι θίγονται τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα. Σκεφτείτε ότι οι τύποι αυτοί ανήκουν σ' όλα τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται στη βουλή καθώς και σε 2-3 αριστερά που έμειναν εκτός, επιπλέον 3 είναι αντιεξουσιαστές (άκου λέξη, λες και οι άλλοι είμαστε υπέρ), 2 τραμπούκοι και ο περιπτεράς της γειτονιάς μου. Αναλογιζόμενος λοιπόν το χρέος απέναντι στον εαυτό μου (και σε κάτι πιστωτικές), αποφάσισα να συνεχίσω ακάθεκτος, παίρνοντας δύναμη κυρίως απ τις έντονες διαμαρτυρίες τους.

Βάζω ένα διπλό κι έρχομαι… ιρλανδέζικο πάντα. Έβαλα και το You Give Me Nothing But The Blues του Snooks Eaglin. Έλεγα λοιπόν ότι αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων, μου έδωσε το έναυσμα για το σημερινό (άρθρο, όχι πιόμα). Μεταξύ άλλων μου ζήτησαν, πέρα απ τις κρίσεις μου, να δουν και τις προτάσεις μου, για να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη των θέσεών μου. Τους απαντώ λοιπόν πως ένα φευγάτο μυαλό, αν κοίταζε καλύτερα, θα έβλεπε πως στο γραπτό κείμενο μου, υπάρχουν προτάσεις που χωρίζονται μεταξύ τους από κόμματα (ή τελείες). Δεν νοείται κείμενο χωρίς προτάσεις και κόμματα ή για να το πω πιο έξυπνα· κάθε κόμμα και μια πρόταση! Μέσα απ αυτό το μαδριγάλι των σκέψεων, των παρατηρήσεων, των στριφτών, του ιρλανδέζικου και του J.J. Cale (Everlovin' Woman) καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη εχθρός της δημοκρατίας είναι η γραμματική… Είναι γεμάτη σημεία στίξης (τελείες, παύλες, τόνους, οξείες, κόμματα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ). Στους γραμματικούς κανόνες, αυτά τα σημεία είναι απαραίτητα, ώστε οι προτάσεις να διέπονται από νόημα.

Στους δημοκρατικούς κανόνες, αυτά τα σημεία κάνουν τη ζημιά. Οι τελείες και παύλες δηλώνουν την απολυτότητα των κομμάτων όπου εντός παρενθέσεων κατηγορούν αλλήλους, οξύνοντας το όλο κλίμα, όπου παράλληλα οι, εντός εισαγωγικών, μετέωροι πολίτες μένουν με αναπάντητα ερωτηματικά, τονίζοντας έτσι την έλλειψη θαυμασμού στο θεσμό.
Η γκλάβα μου κατεβάζει συνεχώς προτάσεις. Σιγά μην σας τις θέσω. Λέω να γράψω κανά βιβλίο, να το πουλήσω σε εκκολαπτόμενους πολιτικούς και να τα 'κονομήσω. Αλλά απ' την άλλη, σκέφτομαι, πως τέτοιες ενέργειες δεν ταιριάζουν με την κοσμοθεωρία μου. Γι' αυτό αναγνώστες μου κάθε φορά από σήμερα και πέρα θα 'ρχομαι με προτάσεις. Προτείνω να πιω ένα ακόμη διπλό, νερωμένο αυτή τη φορά, γιατί άρχισε να με βαράει. Τώρα που ακούω την Joan Osborne και τους Holmes Brothers στο Nobody's Fault But Mine, θυμάμαι μερικά απ' τα τελευταία μου λάθη και αισθάνομαι περηφάνια και εσωτερική γαλήνη… όχι, δεν ξεράθηκα ακόμα στην καρέκλα μου, χα χα! Θα θέλατε έ;

Τι θα λέγατε, να πούμε σ' αυτούς εκεί τους διαχειριστές της περιουσίας μας, να εφαρμόσουνε ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας μας (της ποιας; - ε αυτό το πράγμα, εδώ που ζούμε τέλος πάντων). Το υπόδειγμα της εκκλησίας. Δηλαδή να 'χουμε κανόνες και νόμους αλλά να μην είναι υποχρεωτική η τήρησή τους. Παράλληλα να περιορίσουμε τους φόρους σε προαιρετικούς εράνους. Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ή ν' αλλάξετε σελίδα σκεφτείτε ότι ο Screamin' Jay Hawkins αγαπάει το Παρίσι με το δικό του τρόπο (I Love Paris) καθώς και ότι το συκώτι μου αντέχει ένα ακόμα. Επίσης σκεφτείτε ότι στην εκκλησία μας, το μοντέλο αυτό είναι πετυχημένο. Είναι ο πιο πλούσιος οργανισμός, έχει τους περισσότερους υποστηρικτές, έχει επιβιώσει σε πολέμους, δεινά, καταστροφές και έχει ιδρύσει και χρηματοδοτεί ιδρύματα, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, φτωχοκομεία, συσσίτια, υποτροφίες, ευεργετήματα, βοηθήματα κλπ. Όλα αυτά χωρίς ούτε μια φορολογική επιβάρυνση στους πιστούς της. Όποιος δεν ακολουθεί τους νόμους της δεν πάει στη φυλακή· απλά αφορίζεται. Η ποινή – τιμωρία είναι ηθική. Για σκεφτείτε το. Got My Mojo Working που λένε και τα τέκνα του Rory Gallagher οι Νine Βelow Ζero…

Σκεφτείτε να είναι ηθική η τιμωρία όσων παραβαίνουν τους νόμους του κράτους. Δεν είναι καλύτερα από σήμερα που είναι ανήθικη; Σκεφτείτε το.
Θα μου πείτε, μετά από τέτοια αλλαγή, αν τυχόν υλοποιηθεί μια τέτοια πρόταση, θα γίνει τέτοιο μπάχαλο που ο καθένας θα κάνει ότι θέλει και θα έχετε άδικο. Γιατί, σήμερα είναι καλύτερα; Απ' την άλλη είδατε κανένα μπάχαλο στην εκκλησία; Παρ' όλα αυτά θα επανέρθω με προτάσεις που αλληλοκαλύπτουν τα κενά. Προτείνω να μην τα πούμε όλα σήμερα. Αφού σας αφιερώσω το τελευταίο άσμα για σήμερα από τους Peter Green Splinter Group το Hiding In Shadows, εύχομαι καλή εθνική και θρησκευτική επέτειο (στους πιστούς, πατριώτες ή και τα δυο, αναφέρομαι) και καλή βδομάδα σ' όλους.

ΥΓ1. Αφιέρωμα στο σουρεαλισμό. 8 ταινίες παίζουν στο ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ κάθε Δευτέρα στις 10 το βράδυ, από την Κ.Ο.Π.Ι. (Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Χάσατε τις 2 πρώτες. Μη χάσετε τις υπόλοιπες…
ΥΓ2. Περάστε κι απ' το ΚΑΜΠΕΡΕΙΟ. Κάτι καλό (θέατρο) παίζει κι εκεί. Δεν ξέρω περισσότερα, δεν έχω πάει ακόμα, αλλά μην με περιμένετε να πάω, για να σας πω. Πάτε μόνοι σας.
ΥΓ3. Διαβάστε (και ακούστε) Νικόλα Άσιμο – Αναζητώντας Κροκανθρώπους. Μη διαβάζετε εμένα (ακούστε με όμως).
ΥΓ4. Μην πετάτε ωμά αυγά. Τα βρασμένα πάνε μακρύτερα και άσε που άμα είναι μπαγιάτικα βρωμάνε περισσότερο…
ΥΓ5. Όλο προτάσεις ήμουν σήμερα.

Βασίλης Νάτσικας
(απευθείας μετάδοση απ' το μπακάλικο)
Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2007

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 2

Καλημέρα φίλοι μου. Πιστεύω ότι όλοι θα είδατε ή θα ακούσατε τι έγινε την Πέμπτη 8 Μάρτη στην Αθήνα. Όσοι δεν ήμασταν εκεί χάσαμε, ένα ασύλληπτης έμπνευσης πάρτυ, όπου η ήμερα της γυναίκας εορτάστηκε πανηγυρικά σε ειδική εκδήλωση ενώπιον του κοινοβουλίου. Άντρες μεταμφιεσμένοι σε όργανα της τάξης, προσέφεραν ντουζίνες ανθοδέσμες εξωτικών φυτών (μπαμπού) στις αγαπημένες τους, οι οποίες απ' τη χαρά τους έκλαιγαν μέχρι δακρύων. Κάποιες μάλιστα λιποθύμησαν κιόλας απ τη συγκίνηση, ειδικά όταν μερικοί ένθερμοι υποστηρικτές του ωραίου φύλου, κατά την αναπαράσταση του εθίμου "το κάψιμο της φουστανέλας" που συμβολίζει την υποταγή του άντρα στη γυναικεία ομορφιά, πυρπόλησαν μια πρόχειρη κατασκευή, κάτι σαν παράγκα, μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη, ενώ φωτοβολίδες και πυροτεχνήματα φώτισαν τον αττικό ουρανό. Και του χρόνου!

Σε μια δημοκρατία, ως αντιπρόσωποι του λαού εκλέγονται, εκείνοι που κατά γενική αποδοχή είναι οι καλύτεροι των ικανοτέρων σε όλους τους τομείς, οι οποίοι αποποιούνται την προσωπική τους καταξίωση και τάσσονται υπέρ του συμφέροντος του λαού που εκπροσωπεύουν, για όσο καιρό κατέχουν αυτή την τιμή, ώστε επάξια να υπηρετήσουν το λαό και να διαχειριστούν την περιουσία του. Ο λαός λοιπόν, πιστεύοντας σε αυτούς, τους αναγάγει σε πρότυπα στη συνείδηση του, παραμένοντας αρωγός στην προσπάθεια τους αυτή αμείβοντάς τους πλουσιοπάροχα απ τη δημόσια περιουσία.
Σε μια δημοκρατία, αν κάποιος εκ των διαχειριστών λοξοδρομήσει ή δεν επαρκεί για τη θέση του, αντικαθίσταται με διαδικασίες (που λέγονται εκλογές) και τη θέση του καταλαμβάνει ένας περισσότερο αντάξιος γι αυτήν.
Σε μια δημοκρατία, μέσα απ τις αξίες και τις διαδικασίες παράγεται η κουλτούρα, που με τη σειρά της μεταδίδεται στις γενιές που έρχονται ώστε να καλλιεργηθεί ένα πνεύμα σύμπνοιας, όταν στα χρόνια της εφηβείας η φυσικώς έντονη αμφισβήτηση που εμφανίζεται, να αξιοποιηθεί και να διοχετευθεί σε άλλους τομείς όπως η έρευνα, οι επιστήμες, οι τέχνες, ο αθλητισμός κλπ. Έτσι διατηρείται η αρμονία και ενισχύεται η πρόοδος.

Οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων την περασμένη Πέμπτη έξω απ τη βουλή, δεν είναι αλλοδαποί. Ούτε απ το Ιράκ, ούτε απ το Κόσσοβο είναι. Γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα, διαμορφώνοντας συνειδήσεις στα χρόνια της μεταπολίτευσης και της εγκαθίδρυσης της Προεδρευομένης Δημοκρατίας. Απόκτησαν την παιδεία και ενίσχυσαν την κουλτούρα τους όταν στην εφηβεία και στην φυσικώς έντονη αμφισβήτηση τους, ένοιωσαν οργή και αγανάκτηση βλέποντας τα πρότυπα των γονέων τους να καταρρίπτονται στα μάτια τους σαν χάρτινοι πύργοι, επειδή αντί να πράξουν ως όφειλαν με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον, πράττουν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον και τη δική του καταξίωση. Αντί να υπηρετούν σιωπηλά εξελίχθηκαν σε χολιγουντιανούς αστέρες. Είδαν τους ίδιους τους γονείς τους, οι οποίοι ενώ είχαν και την υποχρέωση και τις προϋποθέσεις να τους αντικαταστήσουν, να κωλυσιεργούν.
Αυτή η "μειονότητα" των νέων ανθρώπων από χρόνο σε χρόνο μεγαλώνει. Αμφισβητεί και διεκδικεί και προσδοκά την ανατροπή. Μαζί τους τάσσεται κατά καιρούς και η φατρία των καιροσκόπων, που μόλις λάβει τη θεσούλα στο δημόσιο, που τόσο ονειρεύεται, ξεπουλιέται, σκύβει το κεφάλι και υιοθετεί τη νοοτροπία των γονιών της μένοντας σε απάθεια, γεγονός εκνευριστικό για τόσο ευτελές αντάλλαγμα, πράξη όμως η οποία ενισχύει ηθικά τη "μειονότητα".
Μα πόσο κοιμάσαι νεοέλληνα; Για ποια δημοκρατία μου μιλάς; Όταν οι βολευτές αντιπρόσωποί σου έχουν πολλαπλασιάσει τις περιουσίες τους απομυζώντας τον ιδρώτα σου, χωρίς καν να εργαστούν εδώ και 30 τόσα χρόνια κι εσύ κάθε μέρα που περνά γίνεσαι φτωχότερος σε χρήματα, σε αξίες, σε συναισθήματα. Τι περιμένεις για να τους στείλεις σπίτι τους και να αξιώσεις τη δικαίωση σου; Εκτός κι αν ανήκεις στη φατρία των καιροσκόπων.

ΥΓ1. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Άχρωμος άνθρωπος, φοιτητής πληροφορικής στα Γιάννενα, που αποδεδειγμένα συμμετείχε στην πορεία της χρυσής αυγής στην πόλη μας πριν μερικές μέρες, ευθυνόφοβος, κρύφτηκε στις τάξεις της φοιτητικής του παράταξης, η οποία και έσπευσε να τον καλύψει, οδηγώντας έτσι τη συζήτηση για την κατάληψη σε (αμφι)θέατρο παράλογου λαϊκού δικαστηρίου, αντί να αυτοδιαγραφεί απ το σύλλογο των φοιτητών αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεων του. Ντρέπομαι για σένα συνονόματε Βασίλη και για την παράταξή σου, που σαν πυγμαλίωνες του σκοταδισμού, εκκολάπτετε στους κόλπους σας αυγά φιδιών. Είστε παραδείγματα προς αποφυγή.

ΥΓ2. Στους δρόμους της αμφισβήτησης η νεολαία μας, εκεί όπου ανήκει. Μαζί τους και η Νατάσα (η οποία στάθηκε αφορμή για τούτο το άρθρο) που κάνει τη δική της επανάσταση και ενάντια στα πρότυπα και τον πέλεκυ των γονέων της, ανησυχεί και προχωρά με τη δύναμη της όμορφης κι ανέγγιχτης ψυχής της. Χαίρομαι για σένα, είσαι παράδειγμα προς μίμηση γι αυτό και σε κερνάω λίγο Αγγελάκα:

Βάλε φωτιά σ' ότι σε καίει, σ' ότι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί…

ΥΓ3. Πολύς κόσμος το περασμένο Σάββατο στο υπόγειο στην εστία της Δόμπολη. Όλοι συμμετείχαμε ενεργά στη διονυσιακή αυτή γιορτή και γλεντήσαμε με παραδοσιακούς χορούς (πόνγκο, head bagging κλπ), μπόλικο αλκοόλ, διάθεση και συνθήματα. Οι FOR NO REASON ψυχωμένοι, οι ΧΑΣΜΑ κατεδαφιστικοί!

ΥΓ4 (και τέλος). Άστοχος ο τίτλος στο 1ο άρθρο που δεν μπήκε από μένα. Το νόημα είναι άλλο.

Βασίλης Νάτσικας
Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2007

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 1

Καλημέρα σε όλους. Νέα στήλη από σήμερα και θέλω να πιστεύω ότι θα τραβήξει για καιρό. Ευχαριστώ την διεύθυνση της εφημερίδας που μου δίνει την ευκαιρία να πω τις απόψεις μου και το Γιώργο Παπαθανασίου (ξανά) που μου 'δωσε την ιδέα και φιλοξένησε το πρώτο άρθρο μου. Δεν θα πω περισσότερα για το ύφος της στήλης, νομίζω ότι ο τίτλος της λέει πολλά. Περισσότερα θα κατανοήσετε αγκαλιάζοντας την και διαβάζοντας την.

Με έχει βασανίσει αρκετά ένα θέμα αυτές τις μέρες. Φαντάζομαι ότι όλους μας έχει βασανίσει. Όσοι απ την άλλη δεν έχουν αισθανθεί τίποτε γι αυτό, αν και θα έπρεπε, δεν πειράζει. Ας κοιμούνται· θα προσπαθήσω να τους ξυπνήσω.
Ένας νέος άνθρωπος, λίγο πάνω από 20 χρονών ζει ανάμεσα μας. Έχει οράματα, έχει ιδέες, έχει άποψη. Για τη ζωή του, για τη ζωή μας, για το μέλλον του, για το μέλλον μας. Πιστεύει και αγωνίζεται για τις ιδέες του. Όσο διαφορετικές κι αν είναι, όσο αιρετικές κι αν μας φαίνονται, έχουμε χρέος να δεχτούμε αυτό το νέο στην πόλη μας, στη συντροφιά μας. Οφείλουμε να ακούσουμε τι έχει να μας πει. Θα διαφωνήσουμε, ίσως, θα αντιπαραθέσουμε τις δικές μας ιδέες, θα συζητήσουμε. Θα καταλήξουμε μαζί του σ' ένα συμπέρασμα. Ίσως και να μην καταλήξουμε. Πάντως πιστεύω ότι μ' ένα μπουκάλι και θέληση θα βρούμε μια χρυσή τομή. Κι αν πάλι δε βρούμε, θα το 'χουμε παλέψει, θα 'χουμε κάτι κοινό, ώστε αργότερα ν' αναφερόμαστε σ' αυτό. Θα μάθουμε, θα πάρουμε κάτι απ αυτή την προσπάθεια. Εν τέλει θα διευρύνουμε τις αντιλήψεις μας, όπως συμβαίνει κάθε φορά που βλέπουμε το ίδιο αντικείμενο από διαφορετική οπτική γωνία. Αυτό είναι Παιδεία, Κουλτούρα, Πολιτισμός.
Ο νέος αυτός θα πρέπει να υποδειχθεί, ως παράδειγμα προς μίμηση και να βραβευθεί γι αυτό. Σε μια χώρα, σε μια πόλη, σε μια γειτονιά που τίποτε δεν κινείται, όταν όλα μένουν στάσιμα και εμφανίζεται ένας "Χαρίτωνας", ας ακούσουμε κι ας απολαύσουμε όλοι τη "χορωδία" του.
Οι εκπρόσωποι του λαού στη Βουλή των Ελλήνων, βρίσκονται εκεί και αμείβονται πλουσιοπάροχα, για να προασπίζουν τα συμφέροντα του (του λαού), να διαχειρίζονται την περιουσία του (του λαού), και να προάγουν τις θέσεις, τις αντιλήψεις, τα πιστεύω και τις ανησυχίες του (του λαού πάντα), μεταξύ άλλων καθηκόντων. Έτσι διάγουν και έτσι οφείλουν στον όρκο που έχουν δώσει. Γι αυτό έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία του λαού (όπως και ο κάθε αιρετός, αλλά αυτό είναι θέμα που θα αναφερθώ άλλη φορά). Οι εκπρόσωποι του λαού στη βουλή, οφείλουν να αναγνωρίσουν, να προασπίσουν και να προάγουν τις θέσεις ενός νέου ανθρώπου, λίγο πάνω από 20 χρονών, γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους. Γιατί έτσι πράττουν όσοι διαχειρίζονται την περιουσία του λαού. Γιατί περιουσία δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι και τα μνημεία, η ιστορία, το παρελθόν, οι ιδέες, το μέλλον. Είναι ο ίδιος ο λαός και αυτό που κουβαλάει μέσα του. Είναι η κουλτούρα, ο πολιτισμός. Αυτή είναι η ορθή στάση των διαχειριστών της περιουσίας μας. Αυτή είναι η προμετωπίδα της Δημοκρατίας.
Όλοι εκείνοι που δεν έχουν ενστερνιστεί το ρόλο τους, είτε πράττουν διαφορετικά, με γνώμονα ιδία ή άλλα οφέλη και με αποτέλεσμα την στασιμότητα της προόδου του, την υπόθαλψη του μέλλοντος του, την αλόγιστη διαχείριση της όποιας περιουσίας του και τις φίμωσης των ιδεών του (του λαού), δεν προάγουν πολιτισμό, είναι ενάντιοι στο λαό, είναι εχθροί του, είναι έσχατοι προδότες του όρκου τους, είναι υπονομευτές της Δημοκρατίας και θα πρέπει να δικαστούν, να δώσουν λόγο γι αυτές τους τις ενέργειες.
Ένας νέος άνθρωπος, λίγο πάνω από 20 χρονών, φοιτητής σ' αυτή την πόλη, την πόλη μας, πιστεύει σ' ένα καλύτερο μέλλον. Έχει οράματα, αγωνίστηκε και αγωνίζεται γι αυτά. Συνελλήφθει κατά τη διάρκεια του αγώνα του, να υποστηρίζει τις ιδέες του. Οι εκπρόσωποι του λαού στη βουλή, καίτοι όφειλαν να τον ακούσουν, να συζητήσουν μαζί του, έστω κι αν διαφωνούσαν, τον φυλάκισαν. Προσπαθώντας δε, να φιμώσουν τις ιδέες του τον κράτησαν όμηρο. Ενώ θα 'πρεπε να τον προάγουν σαν παράδειγμα προς μίμηση και να τον βραβεύσουν επειδή έχει ιδανικά και αγωνίζεται γι αυτά, ασέλγησαν πάνω του διαπομπεύοντας τον καθημερινά. Δυστυχώς αυτοί οι εκπρόσωποι του λαού, δεν προάγουν τον πολιτισμό και με αυτή τους τη συμπεριφορά, δείχνουν ότι δεν έχουν ενστερνιστεί το ρόλο τους. Αυτοί οι εκπρόσωποι του λαού, δείχνουν αδυναμία να διαχειριστούν την Παιδεία, την Κουλτούρα μας. Αυτοί οι εκπρόσωποι του λαού, είναι υπονομευτές της Δημοκρατίας και θα πρέπει να διωχθούν και να δικαστούν γι αυτές τους τις πράξεις.

Αυτός ο νέος άνθρωπος ζει στα Γιάννενα, κοσμεί και ενισχύει καθημερινά τόσο τον πολιτισμό αυτής της πόλης, όσο και την οικονομία της. Αν δεν τον δεχτήκαμε στη συντροφιά μας μέχρι χτες, ας το κάνουμε σήμερα. Ας δώσουμε όλοι μας κάτι απ αυτό που κουβαλάμε μέσα μας. Ας διατάξουμε τους υπηρέτες του λαού στη βουλή να τον αφήσουν ελεύθερο να μιλήσει και να (δια)δηλώσει τη θέση του. Ας τους δώσουμε την εντολή να τον ακούσουν και να συζητήσουν μαζί του. Ας τους ζητήσουμε να τον βραβεύσουν για τη στάση του. Ας το κάνω πρώτος :

Συγχαρητήρια στον αγωνιστή φοιτητή
Μάκη Παπαιωάννου
για τις ιδέες του και τον αγώνα του

Βασίλης Νάτσικας
μπακάλης (στο επάγγελμα)
Δευτέρα, 5 Μαρτίου 2007

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΑΡΘΡΟ 24 ΦΕΒ 2007

Καταρχήν θα 'θελα να ευχαριστήσω το Γιώργο Παπαθανασίου που μου ζήτησε, δηλώνοντας μου μάλιστα ότι θα ήταν τιμή του, να γράψω για το ένθετο της εφημερίδας, δίνοντας μου έτσι την ευκαιρία να αγκαλιάσω ξανά με στοργή το βρέφος της γνώσης μου.
Δανειζόμενος λοιπόν στοιχεία απ τις συγγραφικές δουλείες των Ντοστογιέφσκι και Κάρλσον, πάνω στις οποίες ανέτρεξα για να δημιουργήσω μια εύπλαστη μορφή της δικής μου άποψης, ξεκινώ δεχόμενος αξιωματικά την αρχή ότι ο άνθρωπος διαφέρει από το σύνολο των πλασμάτων ετούτης εδώ της φύσης, αναπόσπαστα μέλη της οποίας είμαστε όλοι μας.

• Ο άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό ανάερο πλάσμα που σαν τον σκακιστή ενδιαφέρεται πιο πολύ για την προσπάθεια να φτάσει σ’ έναν σκοπό, παρά για τον ίδιο το σκοπό. Στο κάτω-κάτω ποιος ξέρει (δε μπορεί κανένας να είναι σίγουρος γι αυτό) αν ο σκοπός που έταξε ο άνθρωπος στη ζωή του δεν περικλείνεται μέσα σ’ αυτή την αδιάκοπη συνέχιση της προσπάθειας για επίτευξη (πράγμα που σημαίνει ότι η προσπάθεια αποτελεί το νόημα της ζωής) περισσότερο, παρά στον ίδιο το σκοπό, που φυσικά εμπεριέχεται στον κανόνα του δύο και δύο κάνουν τέσσερα;

Ναι , κύριοι, αυτός ο μαθηματικός τύπος δεν έχει σχέση με τη ζωή. Είναι μόνο η αρχή του θανάτου. Όπως φαίνεται λοιπόν οι άνθρωποι από πάντα φοβόταν να σκεφτούν ότι δυο και δυο κάνουν τέσσερα. Το ίδιο φοβάμαι κι εγώ. Θα μπορούσαμε λοιπόν σίγουρα να πούμε ότι ακόμα κι αν ο άνθρωπος αγωνίζεται να φτάσει σ’ αυτό το μαθηματικό κανών, θυσιάζοντας ακόμη κι ολόκληρη τη ζωή του, για να τον κερδίσει, τριγυρνώντας σ’ όλο τον κόσμο - θα μπορούσαμε με σιγουριά να πούμε ότι δεν θα νοιώσει στ’ αλήθεια φόβο όταν το καταφέρει, μόνο και μόνο επειδή δεν θα χει τίποτ’ άλλο ν’ αποζητήσει;

• Ο εργάτης όταν τελειώνει τη βδομαδιάτικη δουλειά του παίρνει τα μεροκάματα του και πάει στην ταβέρνα να γλεντήσει. Αυτή είναι η βδομαδιάτικη διασκέδαση του. Όμως γενικά ο άνθρωπος πως θα διασκεδάσει; Δεν είναι φανερό ότι θα νοιώσει δυσφορία και θλίψη όταν θα χει ολοκληρώσει το έργο του; Θέλω να πω δηλαδή ότι του αρέσει η προσπάθεια, μα όχι και η ολοκλήρωση της προσπάθειας, - πράγμα που φυσικά είναι πολύ αστείο στοιχείο της προσωπικότητας του και πολλοί θα το θεωρήσουν ως κάτι παράδοξο. Όμως αυτός ο νόμος του δύο και δύο κάνουν τέσσερα είναι κάτι που ο άνθρωπος δεν μπορεί να το χωνέψει με τίποτα. Αλλά κι εγώ ακόμη τον θεωρώ σαν κάτι φοβερό, είναι για μένα ένας νόμος που έχει πάνω του κάτι το αυθάδικο, μια που μοιάζει σαν να συναντάτε κάποιον στο δρόμο και να ρίχνεται κατά πάνω σας, χωρίς αιτία, με σφιγμένες τις γροθιές. Στην ουσία ωστόσο δέχομαι ότι απ’ τη μεριά του είναι κι αυτός ένας καλός νόμος. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι για μένα ο μαθηματικός τύπος που έχει την πιο πολύ γοητεία κάποιες φορές είναι το «δύο και δύο κάνουν πέντε».

Γιατί στο κάτω-κάτω να είμαστε τόσο απόλυτα και επίσημα βέβαιοι ότι μόνο ένα πράγμα είναι κανονικό και σωστό, δηλαδή καλό, για όλο το ανθρώπινο γένος; Η λογική δεν κάνει δηλαδή κανένα λάθος σχετικά με ότι μας οφέλη; Μήπως δεν μπορεί καμία φορά ο άνθρωπος να αγαπά κάτι άλλο έξω από τα πλούτη; Δεν μπορεί να αγαπά ακόμα και τις αντιξοότητες; Και δεν μπορεί τάχα μια αντιξοότητα να είναι για τον άνθρωπο το ίδιο καλή όσο και μια επιτυχία;

• Σίγουρα έρχονται στιγμές όπου ο άνθρωπος αγαπά τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, και τα αγαπά μάλιστα με πάθος. Για να βρείτε δικαίωση λοιπόν μην καταφεύγετε στην ιστορία μα ρωτείστε καλύτερα τον ίδιο τον εαυτό σας, αν είστε άνθρωποι με κάποια εμπειρία στη ζωή. Όσο για μένα το λέω ξεκάθαρα ότι τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για την άνεση, για τ’ άσεμνα και τ’ άπρεπα σ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί όταν προκαλώ μια καταστροφή, όταν κλαίω από πόνο, νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω απόλυτα στις αντιξοότητες, ούτε στις ανέσεις αποκλειστικά. Σ’ αυτό που επιμένω πιο πολύ απ τα’ άλλα είναι η ελεύθερη μου βούληση και στο τι μπορώ να κάνω όταν έχω τη διάθεση να τη χρησιμοποιήσω. Ξέρω πολύ καλά βέβαια πως αυτή η λατρεία για την αντιξοότητα δεν είναι κάτι που το συναντά κανένας συχνά, κι ότι στο «ρόδινο κόσμο» σας θα ‘ταν κάτι που ούτε να το σκεφτεί κανείς δεν θα μπορούσε, μόνο και μόνο επειδή η αντιξοότητα σημαίνει κάτι σαν άρνηση κι αμφιβολία και τίποτα το δημιουργικό δεν θα μπορούσε να γίνει εκεί όπου υπάρχει αμφιβολία. Κι όμως εξακολουθώ να είμαι σίγουρος ότι ο άνθρωπος δεν απαρνιέται ποτέ την αντιξοότητα (με την έννοια του χάους και της καταστροφής). Γιατί η αντιξοότητα είναι το πιο βασικό κίνητρο για την ολοκλήρωση του ανθρώπου.

Όταν άρχισα να σας τα διηγιέμαι όλ’ αυτά σας είχα πει ότι κατά τη γνώμη μου αυτή η ολοκλήρωση είναι για τον άνθρωπο η μεγαλύτερα δυστυχία του. Στο μεταξύ όμως έχω πειστεί ότι αυτή τη δυστυχία την αγαπά με πάθος και δεν θα την άλλαζε με οποιαδήποτε άλλη απόλαυση. Θα ‘λεγα μάλιστα ότι η αντιξοότητα είναι κάτι πολύ ανώτερο από το μαθηματικό σας τύπο του δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Γιατί, καθώς είπαμε σαν το δεχτούμε κάτι τέτοιο τι άλλο θ’ απόμενε για μας να κάνουμε, τι άλλο να ολοκληρώσουμε; Το μόνο που θα μας έμενε ήταν να φιμώσουμε τις πέντε μας αισθήσεις και να πέσουμε σε μια κατάσταση απόλυτης ενατένισης. Το ίδιο αποτέλεσμα (δηλαδή του να μην έχουμε τίποτα να κάνουμε) προέρχεται κι από την περίφημη αυτο-ολοκλήρωσή μας. Σ’ αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του μια τιμωρία και ν’ αναζωογονηθεί. Βέβαια κάτι τέτοιο θα σήμαινε μια οπισθοδρόμηση, αλλά σίγουρα θα ‘ταν καλύτερο απ το τίποτα.

• Για πολλούς ανθρώπους μια πλευρά της ζωής που τους προξενεί μεγάλη απογοήτευση και στεναχώρια είναι η αδυναμία τους να κατανοήσουν τη συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων. Θεωρούμε τους άλλους «ενόχους» αντί για «αθώους». Μπαίνουμε στον πειρασμό να εστιάζουμε την προσοχή μας στη φαινομενικά παράλογη συμπεριφορά τους – στα σχόλια, στις πράξεις, τις κακίες και στην εγωιστική συμπεριφορά τους – και καταλήγουμε να νιώθουμε φοβερή απογοήτευση. Όμως δίνοντας τόσο πολύ σημασία στη συμπεριφορά των άλλων, μοιάζει σαν να θεωρούμε πως η προσωπική μας δυστυχία εξαρτάται απ’ αυτούς. Σε μια διάλεξη άκουσα κάποτε τον Γουέιν Ντύερ να λέει σαρκαστικά: «μαζέψτε όλους αυτούς που σας κάνουν δυστυχισμένους και φέρτε τους σε μένα. Θα τους θεραπεύσω κι εσείς θα νοιώσετε καλύτερα!». Είναι φανερό πως κάτι τέτοιο είναι παράλογο. Οι άλλοι άνθρωποι πράγματι κάνουν περίεργα πράγματα (και ποιος δεν κάνει άλλωστε;) όμως εμείς είμαστε που πρέπει να αλλάξουμε. Και δεν εννοώ βέβαια να τους αποδεχόμαστε να τους αγνοούμε, να τους αντιμετωπίζουμε με τη βία ή κάποια άλλη παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Εννοώ απλώς να μάθουμε να ενοχλούμαστε λιγότερο από τις πράξεις των άλλων ανθρώπων.

Το να βλέπετε την αθωότητα, σας προσφέρει ένα δυνατό εργαλείο για να επιτύχετε αυτή τη μεταμόρφωση. Όταν κάποιος ενεργεί μ’ έναν τρόπο που δε σας αρέσει, η καλύτερη στρατηγική είναι να αποστασιοποιηθείτε από τη συμπεριφορά του, «να δείτε πιο πέρα απ’ αυτή» ώστε να ανακαλύψετε την αθωότητα μέσα από την οποία προκύπτει. Πολύ συχνά μια απειροελάχιστη αλλαγή στον τρόπο σκέψης, μας τοποθετεί αμέσως σε μια κατάσταση συμπόνιας για τους άλλους.

• Κατά καιρούς συνεργάζομαι με ανθρώπους που με πιέζουν να βιαστώ. Πολύ συχνά η τεχνική τους για να το επιτύχουν αυτό είναι δυσάρεστη, ακόμα και προσβλητική. Αν εστιάσω την προσοχή μου στις λέξεις που χρησιμοποιούν, στον τόνο της φωνής τους και στην ένταση των μηνυμάτων τους, μπορεί να τους αντιμετωπίσω φανερά ενοχλημένος, ή ακόμα και θυμωμένος. Και αυτό γιατί θα τους δω ως «ενόχους». Αν όμως παρ’ όλα αυτά, θυμηθώ την ένταση που νοιώθω ο ίδιος όταν βιάζομαι να κάνω κάτι, επιτρέπω στον εαυτό μου να διακρίνει την αθωότητα από την οποία προκύπτει η συμπεριφορά τους. Πίσω και από την πιο ενοχλητική συμπεριφορά κρύβεται ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που εκλιπαρεί τη συμπόνια μας.

Την επόμενη φορά λοιπόν (ελπίζω μάλιστα από δω και πέρα) που κάποιος θα σας φερθεί περίεργα, ψάξτε την αθωότητα στη συμπεριφορά του. Αν έχετε μέσα σας συμπόνια για τους ανθρώπους, δε θα σας είναι δύσκολο να τη δείτε. Όταν τη δείτε όλα εκείνα που πάντοτε σας έκαναν να απογοητεύεστε και να στεναχωριέστε θα πάψουν πλέον να σας ενοχλούν. Και όταν δεν ενοχλείστε από τις πράξεις των άλλων, θα σας είναι πιο εύκολο να επικεντρώσετε την προσοχή σας στην ομορφιά της ζωής.

• Εν κατακλείδι θα επιθυμούσα όπως κλείσω αυτήν την τοποθέτηση μου, με μια πιο λαϊκή προσέγγιση διότι γίνεται άμεσα αντιληπτή από τους περισσότερους, ενώ απ την άλλη πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη κρύβει τροφή για αναζήτηση. Διάλεξα λοιπόν ένα στίχο του Νικόλα του Άσιμου που πολύ σοφά και προφητικά προτρέπει:

«να διαδώσετε σ’ αυτούς
τους γκαντεμιάρικους καιρούς,
να μην σκοτώνουνε
τους διαφορετικούς»

Βιβλιογραφία:

Φιοντορ Ντοστογιέφσκι – «Το Υπόγειο»
μεταφρ: Δημήτρης Λενος, εκδόσεις Οικονόμου

Δρ. Ρίτσαρντ Κάρλσον – «Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα», μεταφρ: Αγορ. Μπακοδήμου εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα – Αθήνα 1998

• Αποφάσισα εδώ να δημοσιεύσω καταρχήν όλα τα άρθρα μου που έχουν εκδοθεί στην εφημερίδα epirus press των Ιωαννίνων, στην οποία είμαι συνεργάτης τα τελευταία δυο χρόνια.

• Στη συνέχεια θα δημοσιεύσω και περισσότερα, κυρίως αυτά που για διαφόρους λόγους δεν μπήκαν ποτέ στην ύλη της εν λόγω εφημερίδας, αλλά και άλλα που δεν τα έχω ή δεν τα είχα για δημοσίευση ή που μου προκύπτουν εν καιρώ

• Ξεκινάω λοιπόν με τα πρώτα άρθρα που δημοσιεύτηκαν πριν δυο χρόνια και δώθε.

Σήμερα άνοιξα αυτό το ιστολόγιο. Το οφείλω στην Αθανασία Λάμπρου και να είναι καλά αυτή η ευαίσθητη ψυχή όπου κι αν βρίσκεται...