Ορέστη Αναβάλογλου, επιτέλους βρήκα μια κόπια της αγαπημένης μου ταινίας "until the end of the world" με την Solveig Dommartin και τον William Hurt. Ξέρεις, το μελοντολογικό αριστούργημα του Wim Wenders απ' το '91, που κανένα σοβαρό κι αστείο Video Club σε τούτη τη χώρα, δεν φιλοτιμήθηκε να αποκτήσει, έστω και χωρίς υπότιτλους. Αλλά τι τους θες τους υπότιτλους; Τι τις θες τις μεταφράσεις; Αν δεν κατανοείς τα νοήματα μιας ταινίας με τις εικόνες και μόνο, τότε ή η ταινία είναι απαράδεκτη ή εσύ είσαι απαράδεκτος. Παράδειγμα τα hard core porno sex εκπονήματα της 7ης τέχνης. Ποιος διαβάζει υπότιτλους; Και τι να διαβάσει… η εικόνα μιλάει από μόνη της. Όλες οι σοβαρές αλυσίδες Video Club αλλά ακόμα και τα συνοικιακά, αποτίουν φόρο τιμής στο αμεταγλώττιστο σινεμά, όταν πρόκειται για δημιουργήματα όπως τα προαναφερθέντα. Αλλά για Wenders, που θεωρητικά αλλά και πρακτικά είναι απ τους κορυφαίους εικονοπαίχτες (screen players – η αγγλική εκδοχή μου "κάθεται" καλύτερα απ την ελληνική – σκηνοθέτες), ουδείς λόγος.
Γνώρισα τον Chris και την Katherine (οι οποίοι μου συστήθηκαν ως Χρήστος και Κατερίνα) την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, όταν ήρθαν στο μπακάλικο κι έψαχναν δωμάτιο για το βράδυ. Γερμανός εκείνος, Γαλλίδα εκείνη, τους έδωσα το καλύτερο μου, θέλοντας να κάνω καλή εντύπωση στους εκπροσώπους των ισχυρότερων χωρών της ευρωπαϊκής μας ε-ε-ένωσης. Ενίσχυσα αυτή την εικόνα με τρία γαστριμαργικά πιάτα μεσογειακής – πολίτικης κουζίνας και χωρίς ίχνος κρέατος παρακαλώ και τους έβαλα και μπρούσκο απ το καλό βαρέλι. Τους άφησα να απολαύσουν το δείπνο τους στη θέα της απείρου κάλλους πλατεία συντροφιά με τ' αηδόνια και στη συνέχεια αφού μείναμε οι τρεις μας, έβαλα τον Antonio Carlos Jobim να παίζει τις μποσανόβες του, πήρα τρία κίκια και τη μπουκάλα με το τσίπουρο και κάθισα μαζί τους.
Πείτε μου τώρα, πως είναι δυνατόν να συνεννοηθούμε τρεις άνθρωποι που ούτε κοινή μητρική γλώσσα έχουμε, ούτε ο ένας μιλάει τη γλώσσα του άλλου, πόσο μάλλον που προσωπικά δεν μιλάω ούτε αγγλικά (Τερέζα χρειάζομαι επειγόντως μαθήματα). Θες η θεάρεστη μουσική που ακούγαμε και αυτή που ακολούθησε, θες η μαγευτική γλυκιά ζεστή βραδιά, θες το αγνό ρακί που τους φίλεψα (η μπουκάλα του οποίου γέμισε και άδειασε άλλες δυο φορές), θες η γλώσσα του σώματος, είναι τελικά δυνατόν- μια χαρά τα "βρήκαμε". Οι εικόνες εναλλάσσονταν με τέτοια αρμονία και πραότητα που κάθε μετάφραση ή υπότιτλος, θα αφαιρούσε ψηφίδες αίγλης παρά θα πρόσθετε. Τα είπαμε όλα, βγάλαμε και κρυφά, σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μας και κατανοήσαμε πλήρως ο ένας τον άλλο. Σαν να συνάντησα δυο φίλους που είχα να δω καιρό, γεγονός βέβαια που συνέβη νωρίτερα την ίδια μέρα με τον Ανανία και την Ελένη. Όπως έλεγε κι ο παππούς μου ο ρεμπέτης "απαντήθηκαν τα πνεύματα κι αρχινίσαν τα οινοπνεύματα". Εκείνη την Κυριακή ένοιωσα μια απέραντη ευφορία και μια ψυχική ανάταση, απλά και μόνο 'μιλώντας με' και 'κατανοώντας' εικόνες.
Ο Chris ως τζαζόφιλος και δάσκαλος της κιθάρας, έδειξε εντυπωσιασμένος τόσο απ τις μουσικές μου γνώσεις, όσο κι απ τη συλλογή μου (του έγραψα τρία CD – αλλά τον ευχαριστώ που κι αυτός δε μ' άφησε έτσι – μου 'γραψε έξι) ενώ απ την άλλη, η Katherine μοιράστηκε μαζί μου εντυπώσεις, κυρίως απ τον αγαπημένο μας γαλλικό σινεμά και αφού τζαμάραμε με την κιθάρα του, το φλάουτό της και το τζέμπε μου χαλαρά για κανά τρίωρο, η θλίψη με κατέβαλε στιγμιαία, όταν έμαθα από επίσημο γαλλικό στόμα ότι η αγαπημένη μου Γαλλίδα ηθοποιός Μαρί Τρεντινιάν (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου σ' αυτή – Φ.58, 5 Απρ 07), "χαιρέτησε", αφού δολοφονήθηκε απ το φίλο της τραγουδιστή των Νουάγ Ντιζίιγ (Noir Desire). Σα φήμη βέβαια την είχα ακούσει απ το Σταύρο τον άλαλο, που όμως δεν ήταν σίγουρος ο ίδιος κι εγώ δεν ήθελα να τον πιστέψω (άλαλος, άλαλος, αλλά άμα τρεις λαλήσει, στάζει μέλι απ το …ήσι – τύφλα να 'χουνε οι κάνες και του κάβουρα οι δαγκάνες). Κρίμα. Σκέφτομαι ένα αφιέρωμα στη μνήμη της… βυθισμένος στις μαύρες σκέψεις μου…
… απ τις οποίες μ' έβγαλε ο Χρηστάρας που μου υποσχέθηκε την κόπια της ταινίας όπως προείπα. Η βραδιά κατέληξε με μια νέα μακροσκελέστατη εκδοχή του cheap row σε αβάν γκαρντ δρυιδικά μονοπάτια και τους έστειλα για ύπνο, αλλιώς τσάμπα θα πλήρωναν το δωμάτιο- κόντευε να ξημερώσει. Όσο για το μεσημεριανό; Η Ελένη ακόμα περιμένει ν' ακούσει τη γνώμη ενός φυσιογνωμιστή για εκείνη. Περιμένει να τη δει γραμμένη εδώ, αλλά δεν πρόκειται. Την φυλάω κρυμμένη και θα την αποκαλύψω μόνο και κατ' ιδίαν στην ίδια. Άλλωστε είπαμε (κι αν δεν το εντοπίσατε το λέμε ξεκάθαρα τώρα): Η μαγεία και ετυμηγορία των εικόνων δεν περιγράφεται, μεταφράζεται, υποτιτλίζεται. Απλά καταγράφεται στις ψυχές μας και αντικατοπτρίζεται στα μάτια μας. Κι αυτά δε λένε ψέματα… το 'πιασες μικρή μου;
ΤΣ1. Από σήμερα τέλος τα υστερόγραφα. Πλέον μόνο τελεσίγραφα.
ΤΣ2. Παρατήστε κάθε μορφή αγώνα και διεκδικήσεων. Δεν βγαίνει τίποτα έτσι. Τσάμπα κόπος. Υπάρχει άλλος δρόμος. Πιστέψτε με! Πολεμήστε και νικήστε το κράτος παίζοντας το παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες. Καθ' όλα νόμιμα. Πως;
Υπολογίστε τον φόρο που σας αναλογεί και χαρίστε το ποσό σε κοινωφελή και ευαγή ιδρύματα της επιλογής σας. Με αυτόν τον τρόπο:
1ον απαλλάσσεστε του φόρου
2ον νοιώθετε και σας νοιώθουν ευεργέτες
3ον όλα τα χρήματα ενός κρατικού προϋπολογισμού θα πάνε εκεί που θέλει ο λαός πραγματικά να πάνε, κι όχι σε κρατικοδίαιτους μεσάζοντες και
4ον το κράτος μη έχοντας πηγή εσόδων, θα πάψει να υφίσταται και εκ της κατάστασης θα επανασυνταχθεί.
Αυτή είναι "η αρχή της επανίδρυσης του κράτους" κύριε πρώτε των υπουργών.
ΤΣ3. Ο Ορέστης Αναβάλογλου είναι κιθαρίστας των ΑΜΜΟΣ ;
ΤΣ4. Sound Track, μόλις το ακούσω.
Γνώρισα τον Chris και την Katherine (οι οποίοι μου συστήθηκαν ως Χρήστος και Κατερίνα) την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, όταν ήρθαν στο μπακάλικο κι έψαχναν δωμάτιο για το βράδυ. Γερμανός εκείνος, Γαλλίδα εκείνη, τους έδωσα το καλύτερο μου, θέλοντας να κάνω καλή εντύπωση στους εκπροσώπους των ισχυρότερων χωρών της ευρωπαϊκής μας ε-ε-ένωσης. Ενίσχυσα αυτή την εικόνα με τρία γαστριμαργικά πιάτα μεσογειακής – πολίτικης κουζίνας και χωρίς ίχνος κρέατος παρακαλώ και τους έβαλα και μπρούσκο απ το καλό βαρέλι. Τους άφησα να απολαύσουν το δείπνο τους στη θέα της απείρου κάλλους πλατεία συντροφιά με τ' αηδόνια και στη συνέχεια αφού μείναμε οι τρεις μας, έβαλα τον Antonio Carlos Jobim να παίζει τις μποσανόβες του, πήρα τρία κίκια και τη μπουκάλα με το τσίπουρο και κάθισα μαζί τους.
Πείτε μου τώρα, πως είναι δυνατόν να συνεννοηθούμε τρεις άνθρωποι που ούτε κοινή μητρική γλώσσα έχουμε, ούτε ο ένας μιλάει τη γλώσσα του άλλου, πόσο μάλλον που προσωπικά δεν μιλάω ούτε αγγλικά (Τερέζα χρειάζομαι επειγόντως μαθήματα). Θες η θεάρεστη μουσική που ακούγαμε και αυτή που ακολούθησε, θες η μαγευτική γλυκιά ζεστή βραδιά, θες το αγνό ρακί που τους φίλεψα (η μπουκάλα του οποίου γέμισε και άδειασε άλλες δυο φορές), θες η γλώσσα του σώματος, είναι τελικά δυνατόν- μια χαρά τα "βρήκαμε". Οι εικόνες εναλλάσσονταν με τέτοια αρμονία και πραότητα που κάθε μετάφραση ή υπότιτλος, θα αφαιρούσε ψηφίδες αίγλης παρά θα πρόσθετε. Τα είπαμε όλα, βγάλαμε και κρυφά, σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μας και κατανοήσαμε πλήρως ο ένας τον άλλο. Σαν να συνάντησα δυο φίλους που είχα να δω καιρό, γεγονός βέβαια που συνέβη νωρίτερα την ίδια μέρα με τον Ανανία και την Ελένη. Όπως έλεγε κι ο παππούς μου ο ρεμπέτης "απαντήθηκαν τα πνεύματα κι αρχινίσαν τα οινοπνεύματα". Εκείνη την Κυριακή ένοιωσα μια απέραντη ευφορία και μια ψυχική ανάταση, απλά και μόνο 'μιλώντας με' και 'κατανοώντας' εικόνες.
Ο Chris ως τζαζόφιλος και δάσκαλος της κιθάρας, έδειξε εντυπωσιασμένος τόσο απ τις μουσικές μου γνώσεις, όσο κι απ τη συλλογή μου (του έγραψα τρία CD – αλλά τον ευχαριστώ που κι αυτός δε μ' άφησε έτσι – μου 'γραψε έξι) ενώ απ την άλλη, η Katherine μοιράστηκε μαζί μου εντυπώσεις, κυρίως απ τον αγαπημένο μας γαλλικό σινεμά και αφού τζαμάραμε με την κιθάρα του, το φλάουτό της και το τζέμπε μου χαλαρά για κανά τρίωρο, η θλίψη με κατέβαλε στιγμιαία, όταν έμαθα από επίσημο γαλλικό στόμα ότι η αγαπημένη μου Γαλλίδα ηθοποιός Μαρί Τρεντινιάν (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου σ' αυτή – Φ.58, 5 Απρ 07), "χαιρέτησε", αφού δολοφονήθηκε απ το φίλο της τραγουδιστή των Νουάγ Ντιζίιγ (Noir Desire). Σα φήμη βέβαια την είχα ακούσει απ το Σταύρο τον άλαλο, που όμως δεν ήταν σίγουρος ο ίδιος κι εγώ δεν ήθελα να τον πιστέψω (άλαλος, άλαλος, αλλά άμα τρεις λαλήσει, στάζει μέλι απ το …ήσι – τύφλα να 'χουνε οι κάνες και του κάβουρα οι δαγκάνες). Κρίμα. Σκέφτομαι ένα αφιέρωμα στη μνήμη της… βυθισμένος στις μαύρες σκέψεις μου…
… απ τις οποίες μ' έβγαλε ο Χρηστάρας που μου υποσχέθηκε την κόπια της ταινίας όπως προείπα. Η βραδιά κατέληξε με μια νέα μακροσκελέστατη εκδοχή του cheap row σε αβάν γκαρντ δρυιδικά μονοπάτια και τους έστειλα για ύπνο, αλλιώς τσάμπα θα πλήρωναν το δωμάτιο- κόντευε να ξημερώσει. Όσο για το μεσημεριανό; Η Ελένη ακόμα περιμένει ν' ακούσει τη γνώμη ενός φυσιογνωμιστή για εκείνη. Περιμένει να τη δει γραμμένη εδώ, αλλά δεν πρόκειται. Την φυλάω κρυμμένη και θα την αποκαλύψω μόνο και κατ' ιδίαν στην ίδια. Άλλωστε είπαμε (κι αν δεν το εντοπίσατε το λέμε ξεκάθαρα τώρα): Η μαγεία και ετυμηγορία των εικόνων δεν περιγράφεται, μεταφράζεται, υποτιτλίζεται. Απλά καταγράφεται στις ψυχές μας και αντικατοπτρίζεται στα μάτια μας. Κι αυτά δε λένε ψέματα… το 'πιασες μικρή μου;
ΤΣ1. Από σήμερα τέλος τα υστερόγραφα. Πλέον μόνο τελεσίγραφα.
ΤΣ2. Παρατήστε κάθε μορφή αγώνα και διεκδικήσεων. Δεν βγαίνει τίποτα έτσι. Τσάμπα κόπος. Υπάρχει άλλος δρόμος. Πιστέψτε με! Πολεμήστε και νικήστε το κράτος παίζοντας το παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες. Καθ' όλα νόμιμα. Πως;
Υπολογίστε τον φόρο που σας αναλογεί και χαρίστε το ποσό σε κοινωφελή και ευαγή ιδρύματα της επιλογής σας. Με αυτόν τον τρόπο:
1ον απαλλάσσεστε του φόρου
2ον νοιώθετε και σας νοιώθουν ευεργέτες
3ον όλα τα χρήματα ενός κρατικού προϋπολογισμού θα πάνε εκεί που θέλει ο λαός πραγματικά να πάνε, κι όχι σε κρατικοδίαιτους μεσάζοντες και
4ον το κράτος μη έχοντας πηγή εσόδων, θα πάψει να υφίσταται και εκ της κατάστασης θα επανασυνταχθεί.
Αυτή είναι "η αρχή της επανίδρυσης του κράτους" κύριε πρώτε των υπουργών.
ΤΣ3. Ο Ορέστης Αναβάλογλου είναι κιθαρίστας των ΑΜΜΟΣ ;
ΤΣ4. Sound Track, μόλις το ακούσω.
Βασίλης Νάτσικας
Εικονομικός Μπακάλης
(18 Μάη 2007)
Εικονομικός Μπακάλης
(18 Μάη 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου