ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΗ 4

Αγαπητέ Καραγκιόζη, κάθε 25η Μάρτη με πιάνει ρίγος. Προφανώς φταίει το γεγονός ότι στα Γιάννενα πάντα έχει κρύο το Μάρτη. Υπάρχουν ευτυχώς πρωτοβουλίες που ζεσταίνουν τις καρδιές μας, όπως εκείνη η συναυλία στο αίθριο της φιλοσοφικής στο πανεπιστήμιο. Μια κίνηση που έγινε από φίλους τις Κωσταντίας και του Γρηγόρη και ενισχύθηκε απ' όσους διέθεσαν τον εξοπλισμό, από τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν και απ' όλους εμάς που συμμετείχαμε τραγουδώντας, χορεύοντας, πίνοντας μπύρες και τρώγοντας σουβλάκια, στηρίζοντας έτσι οικονομικά το δικαστικό αγώνα των παιδιών (συλληφθέντες στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 8ης Μάρτη στην Αθήνα). Παρότι ροκ η συναυλία, απόψε έβαλα ν' ακούω John Coltrane και Dexter Gordon έτσι γι' αρχή. Θα μου πείτε πως μπορώ να περιγράφω μια συναυλία ροκ, ακούγοντας εκείνη τη στιγμή τζαζ. Θα σας πω: εκτός του ότι η μουσική είναι μία, αυτό που μετράει για μένα είναι το πηγαίο συναίσθημα, κι αυτό είναι λίγο πολύ παρόμοιο.

Η συναυλία λοιπόν είχε μεγάλο κέφι. Μολονότι πήγα κάπως αργά (είχε πέσει δουλειά στο μπακάλικο), έφτασα έγκαιρα για να απολαύσω το πιο μεστό ΣΧΗΜΑ που είδα κι άκουσα ποτέ (και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λινάρδος στα τύμπανα έπαιξε σε αντικατάσταση του συγκάτοικού του). Ο Στάθης Χούλιαρης έδειξε ότι δεν κωλοβάραγε όλο αυτόν τον καιρό, αλλά μόχθησε, προπονήθηκε, πάλεψε προσωπικούς δαίμονες και βγήκε νικητής γιορτάζοντας το, εκείνο το βράδυ της 19ης Μάρτη, μαζί μας. Σε μερικά τραγούδια εμφανίστηκε και η Σοφία με την soul αισθητικής φωνή της, μοιάζοντας να γεννήθηκε στις εκβολές του Μισισιπή κι όχι στα Γιάννενα. Άμα καλλιεργήσει αυτό της το ταλέντο και δουλέψει και την ισορροπία της (για να μην πέφτει με τη μπύρα της πάνω μου) θα ανέβει ψηλά. Επιπλέον στην κιθάρα ήταν ένας γνήσιος γόνος του Mark Knopfler (DIRE STRAITS), ο Αχιλλέας που με τα δυναμικά αλλά και μελαγχολικά σόλα του απότισε φόρο τιμής σ' όλους τους μεγάλους του ροκ. Προηγήθηκαν οι "I SCREAM COC-TAILS" (ή κάπως έτσι) με έξυπνο Funk-Soul ήχο εκτός απ' το έξυπνο όνομά τους και το "έξυπνο" ζώο (κατά κόσμο Ζώης) στο μπάσο. Ένα γκρουπ με δυναμικό παρών και αισιόδοξο μέλλον που αντελήφθησαν τα παιδιά του Studio 54 και τους έκλεισαν εμφανίσεις κάθε Τρίτη.

Όσο για το Γιάννη Μπουντέκα τι να πω. Ο βιρτουόζος αυτός κιθαριστής, με την ακτιβιστική του δράση , τον κρυστάλλινο ήχο της κιθάρας του και την χειμαρρώδη φωνή του, έχει δημιουργήσει ένα μύθο γύρω απ τ' όνομα του, που γεννάει αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους Arlo Guthrie και Ritchie Havens να παίζουν τα Coming Into Los Angeles και Freedom αντίστοιχα, στο Woodstock Festival. Αφήστε που έχει απίστευτη ενέργεια. Έπαιξε με όλους. Στην αρχή συνόδευσε τη Χρυσούλα, το διαμάντι της Σύρου, η οποία διαθέτει μια απ τις πιο άρτιες τεχνικά φωνές που έχω ακούσει, ευέλικτη, με βάθος, με αιχμές, με καθαρότητα και συναισθηματικές αποχρώσεις, ικανή να φωτίσει και τα πιο σκοτεινά τραγούδια. Ίσως γι' αυτό εμφανίζεται συνήθως σε στοές… κάθε τραγούδι κι ένα κύκνειο άσμα! αξεπέραστη! Ο Γιάννης έπαιξε ακόμη με το Σπύρο Γραμμένο στο τζαμάρισμα που ακολούθησε, όπου το ατόφιο ροκ'εν'ρολ έσπαγε πέτρες, οπλίζοντας το διονυσιακό χορό όλων μας με τρελή ζωντάνια. Έπαιξε με τον Πάνο τον πρόεδρο (δεν θυμάμαι γιατί τον λέω έτσι) και με το Γιάννη το Μόγλη (είναι εμφανές γιατί τον λένε έτσι), στις κιθάρες αμφότεροι, μέχρι και μαζί μου έπαιξε, όταν ανέβηκα στα τύμπανα , ξανά, μετά από 12 χρόνια. Ιδιαίτερα εκπληκτική βραδιά που κράτησε ως τις 5 το πρωί… κρίμα που δεν συγκεντρώθηκαν όσα χρήματα χρειάζονταν.

Λοιπόν αλλάζω τραγούδια κι έρχομαι. Προτείνω να πιω και κάτι. Έβαλα ΤΡΥΠΕΣ–Χωρίς Εμένα και καπάκι ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ–Υπάρχω, κατ απαίτηση (ή προτροπή) του φίλου μου του Σταύρου "άλαλα τα χείλη" Παπαθανασίου. Έφτιαξα κι ένα μαρτίνι (με ελίτσα περικαλώ). Ξεκίνησα το άρθρο αλλιώς κι αλλιώς μου βγαίνει. Σαν τη ζωή· γι αυτό και την παίρνω όπως έρχεται, σαν βαλς της νύχτας (ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΚΙΤΡΙΝΟ) που με παρασέρνει ή σαν τον J.B. Hutto στο boogie "Tell Me Mama".

Το όλο σκηνικό αυτής της συναυλίας μου 'φερε στο νου παλιές αγαπημένες στιγμές. Παρέα με τ' άλλα αλάνια, όταν, με κιθάρες, ρετσίνες, μπύρες, ούζα, κασετόφωνα μαζευόμασταν βραδιές στα Λιθαρίτσια και στο Ιτς Καλέ και ροκάραμε επικίνδυνα ανάμεσα στο όνειρο και τη θέληση μας. Σκαρώναμε γκρουπάκια της μιας βραδιάς και παίζαμε τραγούδια των αγαπημένων μας συγκροτημάτων. Μέσα απ τη μέθεξη των συζητήσεων και του φτηνού αλκοόλ, ονειρευόμασταν να ζήσουμε τις μέρες, που θα δούμε ζωντανά τα ινδάλματά μας, να παίζουν μόνο για μας, μπροστά μας, στα αγαπημένα μας στέκια. Εκεί που τους ακούγαμε πάντα, εκεί που συνδέσαμε τους ήχους τους με τα συναισθήματά μας, εκεί που αξιώναμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Ο κόσμος όμως δεν άλλαξε ή μάλλον αλλάζει προς το χειρότερο. Μόνο εμείς έχουμε αλλάξει, έχουμε εξελιχθεί. Εκτός κι αν μένουμε στάσιμοι και απλά τώρα που όλα βουλιάζουν γύρω μας, εμείς φαινόμαστε να επιπλέουμε στην επιφάνεια. Κάτι είναι κι αυτό. Να όμως που φαίνεται φως. Οι φίλοι μας απ τις παλιές καλές μέρες έρχονται να παίξουν για μας, μπροστά μας, να νοσταλγήσουμε παρέα εκείνα τα χρόνια και παρόλο που οι ΤΡΥΠΕΣ έχουν "αμνησία" μια χαρά τα θυμάμαι. Βέβαια δεν μου φαίνεται σαν να "είναι η καλύτερη εποχή" που λένε οι ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE. Δεν είναι γιατί, προσωπικά, δεν θα συναντήσω σ' αυτό το φεστιβάλ των γερόλυκων του ροκ'εν'ρολ, όλους εκείνους τους φίλους απ τα παλιά και είναι κρίμα γιατί με κάποιους θα 'χαμε να πούμε και να πιούμε πολλά. Άλλοι ρίξανε νερό στο κρασί τους και άλλοι το 'κοψαν κι αυτό, πίνοντας μονάχα βούρκο. Δυστυχώς υπάρχουν κι εκείνοι που κατέβηκαν απ το τραίνο. Θα μας συντροφεύουν οι ψυχές τους, που όπως σ' όλα τα βήματά μας, τις κουβαλάμε μέσα μας, όμως δεν είναι το ίδιο. "θάλασσες" παίζουν τώρα οι ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ. Δεν είναι το ίδιο να δουν το όνειρο, ζωντανό, χειροπιαστό μπροστά τους μέσα απ τα δικά τους μάτια κι όχι απ τα δικά μας. Αλλά είπαμε. Παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται και δεν παραλείπουμε να βιώσουμε και το παραμικρό της ψεγάδι, ακόμη και τη θλίψη. Γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι μόνο πικρή. Αχ ρε "αέρα πεχλιβάνη" (ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝ/ΝΟΥ).

αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη Τσουμάνη

ΥΓ1. Κυκλοφορεί σύντομα (μπορεί και μεγαλοβδόμαδα) η 5η κατά σειρά δισκογραφική δουλειά, των επί 21 ετών ζωντανών θρύλων του Death-Thrash, SPIDER KICKERS, το VIII DIVISION. Δώστε τους την προσοχή σας και δεν θα χάσετε. Δίσκος ορόσημο που σπέρνει τον όλεθρο απ 'ότι ακούω στο promo με επιρροές κυρίως απ τη γερμανική σκηνή (βλέπε Kreator, Sodom).
ΥΓ2. ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ – Ξυπνάτε Πεθαίνω (ρε!) απ τις καταλήψεις της φιλοσοφικής και της βίλας Βαρβάρας μέχρι τα Live στο πάρκο των σκύλων και το ράδιο "ουτοπία", πίσω στη Σαλονίκη του 93-94, για να θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Έτσι Εύη;
ΥΓ3. Μην πετάτε αυγά. Πάσχα έρχεται.

Βασίλης Νάτσικας
Δευτέρα, 26 Μαρτίου 2007