Τα 'χω με τη Σοφία. Μη φανταστείτε τίποτα πονηρό. Άλλωστε που τέτοια τύχη (ή μάλλον πιθανότητα) για τη Σοφία να τα 'χει μαζί μου. Αν ήταν θεότρελη στην πόλη των τρελών είχε ελπίδες. Τώρα είναι απλά θεατής, γι αυτό και τα 'χω (πάρει λίγο) μαζί της.
Πρέπει να 'χει πολλά απωθημένα αυτό το κορίτσι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Έχει το προνόμιο, την αδυναμία ή την κατάρα να ελκύει μια συγκεκριμένη "κατηγορία" αντρών και κάνοντας την αυτοκριτική της, παρουσιάζοντας την μας σαν "έρευνα", μας τη "λέει" σε όλο το "ισχυρό" φύλλο. Δηλαδή αν αντιγράφοντας τον Μαρσέλ Προυστ, έφτιαχνα μια στήλη "στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών" τι θα μπορούσα και τι θα έπρεπε να πω; Να τα χώνω και να κατηγορώ όλα αυτά τα κορίτσια που μου πρότειναν τον ίσκιο του κορμιού και την ικμάδα της ψυχής τους για να ξαποστάσω στο δικό μου εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης και ολοκλήρωσης;
Τουναντίον θα έγραφα θαυμάσια πράγματα, όπως τα έζησα, επειδή δεν υπήρξα ποτέ θεατής. Δεν ανέλυσα καμιά τους και δεν έκανα καμιά μελέτη απάνω στο μυαλό, στην ψυχή, στο κορμί, στην τρέλα που κουβαλάνε. Απλά τα έζησα όλα αυτά και τα ζω. Αν ήταν να πω κάτι, θα ήταν μόνο τα καλά γιατί δεν υπήρξαν άσχημα, θα εκθείαζα την γυναικεία ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο γιατί βλέπετε ελκύω και με ελκύει άλλη "κατηγορία" γυναικών.
Αν δεν έχεις έναν σύντροφο που να ασχολείται με το μυαλό σου Σοφία μου, που να σου βγάζει συναισθήματα που δεν είχες νοιώσει και άλλα που ήταν για καιρό κρυμμένα, που να σταματά το χρόνο μόνο για σένα, να οδηγεί τις αισθήσεις σου και να παρασύρει τις παραισθήσεις σου σε διονυσιακά όργια, αναζήτησε τον για το καλό όλων μας. Έλεος!
Τα 'χω και με το Διονύση μας. Αυτόν τον δικαιολογώ κάπως γιατί είναι πιτσιρικάς ή μάλλον περισσότερο γιατί σκέφτεται σαν πιτσιρικάς. Εντάξει, τελείωσες τη φοιτητική ζωή και σύντομα. Μπράβο σου. Θες και παράσημο; Πάρε και παράσημο! "…από κανέναν δε ζητώ παράσημα, γαλόνια…" και "…γιατί 'μαι εθισμένος στα παραπτώματα…" λέει ο Σιδηρόπουλος, που μου 'ρθε τώρα. Και τι σου έμεινε; Αυτό θέλουμε να μας πεις. Τι έχεις να θυμάσαι; Και κυρίως τι έχεις για να σε θυμούνται; Τι αφήνεις πίσω σου; Ούτε ένα γκράφιτι στις ψυχές μας, ούτε ένα σπασμένο τζάμι στα κουρασμένα μυαλά μας, ούτε μια καρδιά να σπάει για σένα… μόνο ένα αντίγραφο πτυχίου στο αρχείο του πανεπιστημίου κι ένα αρνητικό φωτογραφίας απονομής πτυχίου στα συρτάρια του φωτογράφου. Οκ! δικαίωμα σου. Και πάμε στα σημαντικά τώρα. Τι σημασία έχει βρε Διονύση, αν πήρες πτυχίο στα τέσσερα χρόνια, με το γεγονός ότι "μπλέχτηκες" σε φοιτητική παράταξη; Εκτός και αν, έτσι όπως το γράφεις, έχει άμεση σχέση…
Η θέση μου σ' αυτό το θέμα είναι πάγια. Ο διαχωρισμός των φοιτητών σε παρατάξεις, που με τη σειρά τους υποστηρίζονται από ή ανήκουν σε, νεολαίες κομμάτων, κατά το δόγμα "διαίρει και βασίλευε", όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στο φοιτητικό κίνημα και αγώνα, αλλά μεθοδευμένα το αποδυναμώνει. Έξυπνη κίνηση είναι να μην συμμετέχετε σε παρατάξεις, γιατί όπως έχω ξαναπεί, πρώτα θα σώσουν το τομάρι τους και μετά αν μείνει χώρος θα σώσουν και κάποιους από σας. Συνήθως δε μένει χώρος με αποτέλεσμα να μένετε μετέωροι, αναποφάσιστοι, ακόμα και στιγματισμένοι. Άσε που θες δε θες, είσαι κατά της όποιας κατάληψης και του όποιου αγώνα, επειδή το αποφάσισε η παράταξη. Γιατί αλλιώς χάνεις και τα "σφηνάκια" των φοιτητικών εκλογών στα κλαμπ της πόλης. Από μικρό σου καλλιεργούν την ανάγκη για εκλογές, ψηφοφορίες, συμβούλια, κυβερνήσεις κλπ. Απ' τα δώδεκα ψηφίζεις. Πενταμελή, δεκαπενταμελή στο Γυμνάσιο και Λύκειο, προεδρεία και συντονιστικά στο πανεπιστήμιο, κόμματα και βολευτές σ' όλη σου τη ζωή. Βέβαια έχεις και το δικαίωμα του "εκλέγεσθε". Μόνο που για να το κατοχυρώσεις θα πρέπει να "ανήκεις". Να μπεις στο κοπάδι. Στην κοινωνία της αγέλης που το δίκαιο το έχει ο ισχυρότερος. Έτσι Διονύση μας; Μη μου πεις ότι κατέβηκες ως ανεξάρτητος με τη δύναμη της προσωπικότητας σου; Τι δημοκρατικές διαδικασίες λοιπόν και παπαριές μου τσαμπουνάς; Πότε είπες τη γνώμη σου και εισακούστηκες; Πάντα έμεινες θεατής σε όλα όσα έγιναν γύρω σου, θεατής στη φοιτητική ζωή, θεατής στα πάρτυ, θεατής στην τηλεόραση. "…κι εμείς, μπανιστιρτζήδες της ζωής…" που λέει κι ο Παύλος.
Πάντα θεατής και ποτέ θέαμα, κλόουν, γελωτοποιός, (τρελός) στις πόλεις των τρελών και στα χωριά των ηλιθίων.
Αυτά!
ΥΓ1. Τέχνη είναι το έργο και όχι ο θεατής
ΥΓ2. Στο γεγονός ότι χτες έκλεισα τα πενήντα, θα πρέπει να αναζητήσετε, τα αίτια της οργής που με διακατείχε στο σημερινό άρθρο.
ΥΓ3. (Για να δω πόσοι με διαβάζουν). Προτείνω να μαζευτούμε όλοι οι συνεργάτες τις εφημερίδας και να κάνουμε ένα μωρό! Να καθίσουμε και να γράψουμε δηλαδή ένα μυθιστόρημα, ας πούμε, το οποίο να το ξεκινάει ο ένας να το συνεχίζει ο άλλος και να δούμε τι έκτρωμα θα βγει, με τον τρόπο γραφής του καθενός μας. Ας το κάνουμε κι ας μην μένουμε θεατές. Περιμένω απαντήσεις, σχόλια, χέρια υπέρ, πόδια κατά κλπ.
ΥΓ4. Μαζί με δυο-τρεις φίλους έχουμε αναλάβει την ιστορική καταγραφή των συγκροτημάτων της ποπ-ροκ σκηνής της πόλης των Ιωαννίνων από το 1960 και μετά. Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε κάθε στοιχείο που έχει να κάνει με ονόματα γκρουπ, μέλη, χρονική περίοδο, δραστηριότητες, τραγούδια, συναυλίες κλπ. Επιδίωξη μας είναι η έκδοση ενός βιβλίου, των ανέκδοτων τραγουδιών σε CD και η διοργάνωση μιας ή και παραπάνω συναυλιών, με όσους μπορούν ακόμα να παίξουν ζωντανά το ροκ εν ρολ της καρδιάς τους. Όσοι και όσες έχετε κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει επικοινωνήστε μαζί μου στο ioanninarock@freemail.gr
Πρέπει να 'χει πολλά απωθημένα αυτό το κορίτσι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Έχει το προνόμιο, την αδυναμία ή την κατάρα να ελκύει μια συγκεκριμένη "κατηγορία" αντρών και κάνοντας την αυτοκριτική της, παρουσιάζοντας την μας σαν "έρευνα", μας τη "λέει" σε όλο το "ισχυρό" φύλλο. Δηλαδή αν αντιγράφοντας τον Μαρσέλ Προυστ, έφτιαχνα μια στήλη "στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών" τι θα μπορούσα και τι θα έπρεπε να πω; Να τα χώνω και να κατηγορώ όλα αυτά τα κορίτσια που μου πρότειναν τον ίσκιο του κορμιού και την ικμάδα της ψυχής τους για να ξαποστάσω στο δικό μου εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης και ολοκλήρωσης;
Τουναντίον θα έγραφα θαυμάσια πράγματα, όπως τα έζησα, επειδή δεν υπήρξα ποτέ θεατής. Δεν ανέλυσα καμιά τους και δεν έκανα καμιά μελέτη απάνω στο μυαλό, στην ψυχή, στο κορμί, στην τρέλα που κουβαλάνε. Απλά τα έζησα όλα αυτά και τα ζω. Αν ήταν να πω κάτι, θα ήταν μόνο τα καλά γιατί δεν υπήρξαν άσχημα, θα εκθείαζα την γυναικεία ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο γιατί βλέπετε ελκύω και με ελκύει άλλη "κατηγορία" γυναικών.
Αν δεν έχεις έναν σύντροφο που να ασχολείται με το μυαλό σου Σοφία μου, που να σου βγάζει συναισθήματα που δεν είχες νοιώσει και άλλα που ήταν για καιρό κρυμμένα, που να σταματά το χρόνο μόνο για σένα, να οδηγεί τις αισθήσεις σου και να παρασύρει τις παραισθήσεις σου σε διονυσιακά όργια, αναζήτησε τον για το καλό όλων μας. Έλεος!
Τα 'χω και με το Διονύση μας. Αυτόν τον δικαιολογώ κάπως γιατί είναι πιτσιρικάς ή μάλλον περισσότερο γιατί σκέφτεται σαν πιτσιρικάς. Εντάξει, τελείωσες τη φοιτητική ζωή και σύντομα. Μπράβο σου. Θες και παράσημο; Πάρε και παράσημο! "…από κανέναν δε ζητώ παράσημα, γαλόνια…" και "…γιατί 'μαι εθισμένος στα παραπτώματα…" λέει ο Σιδηρόπουλος, που μου 'ρθε τώρα. Και τι σου έμεινε; Αυτό θέλουμε να μας πεις. Τι έχεις να θυμάσαι; Και κυρίως τι έχεις για να σε θυμούνται; Τι αφήνεις πίσω σου; Ούτε ένα γκράφιτι στις ψυχές μας, ούτε ένα σπασμένο τζάμι στα κουρασμένα μυαλά μας, ούτε μια καρδιά να σπάει για σένα… μόνο ένα αντίγραφο πτυχίου στο αρχείο του πανεπιστημίου κι ένα αρνητικό φωτογραφίας απονομής πτυχίου στα συρτάρια του φωτογράφου. Οκ! δικαίωμα σου. Και πάμε στα σημαντικά τώρα. Τι σημασία έχει βρε Διονύση, αν πήρες πτυχίο στα τέσσερα χρόνια, με το γεγονός ότι "μπλέχτηκες" σε φοιτητική παράταξη; Εκτός και αν, έτσι όπως το γράφεις, έχει άμεση σχέση…
Η θέση μου σ' αυτό το θέμα είναι πάγια. Ο διαχωρισμός των φοιτητών σε παρατάξεις, που με τη σειρά τους υποστηρίζονται από ή ανήκουν σε, νεολαίες κομμάτων, κατά το δόγμα "διαίρει και βασίλευε", όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στο φοιτητικό κίνημα και αγώνα, αλλά μεθοδευμένα το αποδυναμώνει. Έξυπνη κίνηση είναι να μην συμμετέχετε σε παρατάξεις, γιατί όπως έχω ξαναπεί, πρώτα θα σώσουν το τομάρι τους και μετά αν μείνει χώρος θα σώσουν και κάποιους από σας. Συνήθως δε μένει χώρος με αποτέλεσμα να μένετε μετέωροι, αναποφάσιστοι, ακόμα και στιγματισμένοι. Άσε που θες δε θες, είσαι κατά της όποιας κατάληψης και του όποιου αγώνα, επειδή το αποφάσισε η παράταξη. Γιατί αλλιώς χάνεις και τα "σφηνάκια" των φοιτητικών εκλογών στα κλαμπ της πόλης. Από μικρό σου καλλιεργούν την ανάγκη για εκλογές, ψηφοφορίες, συμβούλια, κυβερνήσεις κλπ. Απ' τα δώδεκα ψηφίζεις. Πενταμελή, δεκαπενταμελή στο Γυμνάσιο και Λύκειο, προεδρεία και συντονιστικά στο πανεπιστήμιο, κόμματα και βολευτές σ' όλη σου τη ζωή. Βέβαια έχεις και το δικαίωμα του "εκλέγεσθε". Μόνο που για να το κατοχυρώσεις θα πρέπει να "ανήκεις". Να μπεις στο κοπάδι. Στην κοινωνία της αγέλης που το δίκαιο το έχει ο ισχυρότερος. Έτσι Διονύση μας; Μη μου πεις ότι κατέβηκες ως ανεξάρτητος με τη δύναμη της προσωπικότητας σου; Τι δημοκρατικές διαδικασίες λοιπόν και παπαριές μου τσαμπουνάς; Πότε είπες τη γνώμη σου και εισακούστηκες; Πάντα έμεινες θεατής σε όλα όσα έγιναν γύρω σου, θεατής στη φοιτητική ζωή, θεατής στα πάρτυ, θεατής στην τηλεόραση. "…κι εμείς, μπανιστιρτζήδες της ζωής…" που λέει κι ο Παύλος.
Πάντα θεατής και ποτέ θέαμα, κλόουν, γελωτοποιός, (τρελός) στις πόλεις των τρελών και στα χωριά των ηλιθίων.
Αυτά!
ΥΓ1. Τέχνη είναι το έργο και όχι ο θεατής
ΥΓ2. Στο γεγονός ότι χτες έκλεισα τα πενήντα, θα πρέπει να αναζητήσετε, τα αίτια της οργής που με διακατείχε στο σημερινό άρθρο.
ΥΓ3. (Για να δω πόσοι με διαβάζουν). Προτείνω να μαζευτούμε όλοι οι συνεργάτες τις εφημερίδας και να κάνουμε ένα μωρό! Να καθίσουμε και να γράψουμε δηλαδή ένα μυθιστόρημα, ας πούμε, το οποίο να το ξεκινάει ο ένας να το συνεχίζει ο άλλος και να δούμε τι έκτρωμα θα βγει, με τον τρόπο γραφής του καθενός μας. Ας το κάνουμε κι ας μην μένουμε θεατές. Περιμένω απαντήσεις, σχόλια, χέρια υπέρ, πόδια κατά κλπ.
ΥΓ4. Μαζί με δυο-τρεις φίλους έχουμε αναλάβει την ιστορική καταγραφή των συγκροτημάτων της ποπ-ροκ σκηνής της πόλης των Ιωαννίνων από το 1960 και μετά. Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε κάθε στοιχείο που έχει να κάνει με ονόματα γκρουπ, μέλη, χρονική περίοδο, δραστηριότητες, τραγούδια, συναυλίες κλπ. Επιδίωξη μας είναι η έκδοση ενός βιβλίου, των ανέκδοτων τραγουδιών σε CD και η διοργάνωση μιας ή και παραπάνω συναυλιών, με όσους μπορούν ακόμα να παίξουν ζωντανά το ροκ εν ρολ της καρδιάς τους. Όσοι και όσες έχετε κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει επικοινωνήστε μαζί μου στο ioanninarock@freemail.gr
Βασίλης Νάτσικας
Ο καραγκιόζης μπακάλης
(σόρρυ Αγαπητέ)
6 Μάη 2007
Ο καραγκιόζης μπακάλης
(σόρρυ Αγαπητέ)
6 Μάη 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου