Μεγάλη εβδομάδα. Εβδομάδα των παθών. Μια "γιορτή" για τους χριστιανούς κατέληξε να είναι και η επέτειος του πολιτικού μας συστήματος. Δεν μας φτάνουν τα πάθη (παθήματα) όλου του χρόνου, θέλουμε και μια εξαιρετική βδομάδα να μας τα υπενθυμίζει. Σε μια κοινωνία σαν τι δικιά μας που έχει το πάθος σε μόνιμη νηστεία και που μένει σε απάθεια, το πάθημα λειτουργεί ως υποκατάστατο, μα ποτέ δε γίνεται "μάθημα".
Η λογική του φόβου, υποκινούμενη και υποβοηθούμενη εκ δυσμάς, έχει διοχετευτεί εντέχνως στην κοινωνία μας, έχοντας δημιουργήσει μια κραταιά βάση, στον ανεκπαίδευτο πληθυσμό, που λόγω έλλειψης γνώσεων και πνευματικής καλλιέργειας, αποδέχεται και υιοθετεί τη λογική αυτή στο σύνολο των σκέψεων και πράξεων του. Το ίδιο σύστημα λοιπόν επιδιώκει και καταφέρνει να κρατά τη βάση χωρίς παιδεία, ώστε να τη χειραγωγεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Αρκεί στο σύστημα, να μάθει κάποιος γραφή κι ανάγνωση, για να μπορεί ίσα-ίσα να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που του περνάει και να εκτελεί χωρίς να αναλύει, χωρίς να αμφισβητεί. Αυτό το ίδιο σύστημα είναι λοιπόν που παράγει "τάξεις" και χωρίζει τον πληθυσμό σε "αφεντικά" και "δούλους". Το χειρότερο είναι ότι οι "δούλοι" αποδέχονται το ρόλο τους στη ζωή, ένεκα της λογικής του φόβου που έχει αναπτυχθεί μέσα τους και δεν αντιδρούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, τα οποία έχουν πάψει προ πολλού να τα διεκδικούν, αφήνοντας τα "αφεντικά" να παλέψουν για λογαριασμό τους. Όταν λοιπόν τα "αφεντικά" προσπορίσουν κέρδος για τους εαυτούς τους και αφού θωρακίσουν νομοθετικά τις εξουσίες τους, φορούν το φιλεύσπλαχνο προσωπείο τους και ρίχνουν και κανένα ξεροκόμματο στους "δούλους", που λένε κι ευχαριστώ!
Η λογική του φόβου, που διακατέχει την κοινωνία μας, κρατά φιμωμένα τα στόματα και τα μυαλά όσων διαφοροποιούνται απ το σύστημα, πατώντας στην ισχυρή πληθυσμιακά ανεκπαίδευτη βάση (μάζα) που την έχει ενστερνιστεί.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει στη συνείδηση του λαού ανάγκες, όπως το κράτος, η εξουσία, η κυβέρνηση, οι νόμοι, η δικαιοσύνη, οι φρουροί, η καταστολή, οι φύλακες, οι κάμερες παρακολούθησης… ανάγκες όπως η πίστη, οι θεσμοί, η περιουσία, τα σύνορα, η φύλαξη όλων αυτών με φρουρούς, όπλα, εξοπλισμό, αεροπλάνα και βαπόρια και κάμερες παρακολούθησης.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει την ανάγκη προφύλαξης από μετανάστες, "ναρκωτικά", "τρομοκράτες", κακοποιούς και από όσους διαφοροποιούνται απ τη λογική αυτή, όσους προτάσσουν το πάθος για ζωή αντί για φόβο στη ζωή. Μια ανάγκη που μετουσιώνεται σε κάμερες προς παρακολούθηση όλων εκ των οποίων, όποιον κρίνει το σύστημα ότι παραπαίει, θα είναι κι εκείνος που θα τιμωρείται. Ακόμα κι αν δεν είναι κάποιος απ τους παραπάνω αλλά είναι ένας "δούλος" υποστηρικτής του συστήματος που απλά παραπάτησε, παραήπιε, παραμίλησε, παρεξηγήθηκε, θα τιμωρηθεί στο βωμό της λογικής του φόβου και θα κατασπαραχθεί απ' τους άλλους "δούλους" (το ξεροκόμματο που λέγαμε).
Σήμερα υπάρχουν κάμερες οι οποίες δείχνουν στον κοσμάκη όλα τα "αφεντικά" να παραπαίουν, να παραστρατούν, να το παρακάνουν και κανείς δεν αντιδρά, γιατί η απάθεια τους, τους έχει κάνει να το θεωρούν δεδομένο. Άλλωστε είναι "δούλοι", που να ξέρουν (δεν έχουν εκπαιδευτεί) να διαχειρίζονται την καταστολή. Αυτή είναι δουλειά των ίδιων των "αφεντικών".
Αυτοί καίνε κι εμείς τους δίνουμε το ξύλο (τροφή) να κάψουν κι άλλο.
Εμείς καίμε κι αυτοί με το ξύλο (διαστροφή) μας πετάν στην πυρά.
Σ' όλο τον κόσμο, ιστορικά, το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα γιατί μπορούν όλοι να παίξουν και να δουν ώστε να "ξεφεύγουν" απ τα παθήματά τους, ιδιαίτερα στις φτωχές οικονομικά χώρες. Στις ανεπτυγμένες χώρες έχει αναχθεί σε βιομηχανικό προϊόν. Στην Ελλάδα που όσα συμβαίνουν εδώ, συμβαίνουν μόνο εδώ και πουθενά αλλού σ' ολάκερο το σύμπαν, το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος έκφρασης. Όλα είναι ποδόσφαιρο. Η πολιτική είναι ποδόσφαιρο. Κανένα κόμμα δεν νοιάζεται για την ποιοτική προσφορά, για το θέαμα, για το λαό και τα προβλήματά του, για το άθλημα. Ενδιαφέρεται μόνο για το πρωτάθλημα δηλαδή τη νίκη στις εκλογές. Προγνωστικά, δημοσκοπήσεις, γνώμες μέχρι και στοιχήματα περιφέρονται γύρω απ το ποια ομάδα, ποιο κόμμα θα νικήσει στις εκλογές, θα παίξει στο νέο τσάμπιονς λιγκ. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ομάδες που αντιπροσωπεύουν τη χώρα (;) κάθε φορά στο τσάμπιονς λιγκ, στο ουέφα, στο ιντερτότο είναι 4-5 διαφορετικές, ενώ το κόμμα που αντιπροσωπεύει τη χώρα (;) στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στα οικονομικά φόρουμ είναι το ίδιο. Όλα τα άλλα γνωρίσματα είναι κοινά. Όση ποιότητα διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι ομάδες του, την ίδια ακριβώς ποιότητα διαθέτει η ελληνική πολιτική και τα κόμματά της. Πάνε για πρωτάθλημα και ως γνωστόν στους τυφλούς επικρατεί ο μονόφθαλμος. Μόνο που έξω από δω οι άλλοι όχι απλώς βλέπουν αλλά έχουν και δεκατέσσερα μάτια κι έτσι ο Κύκλωπας του ποδοσφαίρου μας ή της πολιτικής μας (το ίδιο είναι) κατατροπώνεται πριν κουνήσει βλέφαρο.
Η πολιτεία είναι το σιαμαίο αδερφάκι του ποδοσφαίρου μας γι αυτό και διέκοψε κάθε αγωνιστική δράση για δυο βδομάδες (όσο οι διακοπές του Πάσχα), λόγω του θανάτου κάποιου φιλάθλου "δούλου" της (φορώντας το φιλεύσπλαχνο προσωπείο) για να συμμαζευτούν οι ειδικοί και να βγάλουν άκρη (πάλι κάμερα μου βρωμάει). Μαζί διέκοψαν και τ' άλλα αδελφάκια (αθλήματα ομαδικά κλπ).
Ίσως πρέπει να πεθάνει και κάποιος, να θυσιαστεί, στο βωμό της παιδείας (το νόθο της οικογένειας) για να ασχοληθούν σοβαρά. Μέχρι τότε θα αποφασίζουν και διατάσσουν, έχοντας στην πλάτη το 40% των "δούλων" που τους εξασφαλίζει τη σχετική πλειοψηφία για το πρωτάθλημα. Αλλά και πάλι, στις ένοπλες δυνάμεις τόσοι θυσιάστηκαν, αυτοκτονώντας και τίποτε δεν άλλαξε (μόνο κάτι άκουσα για κάμερες).
Διέκοψαν και οι καταλήψεις, η παιδεία γενικά, το δημόσιο, όλα λόγω Πάσχα. Για δυο βδομάδες όλοι στην απάθεια, επετειακά. Μόνο οι σφαγείς, οι χασάπηδες και οι κάμερες θα δουλεύουν για να τρώμε, να κοιμόμαστε, να πενθούμε και να πεθαίνουμε ήσυχοι. Στο τέλος όμως, πάλι, μόνο ο Χριστός θα αναστηθεί. Κι αυτός μόνο στις κάμερες. Στις ψυχές σας δε θ' αναστηθεί κανείς…
ΥΓ1. Αυτή την Κυριακή σουβλίστε κι από μια κάμερα, μήπως τελικά αναστηθεί η ψυχή σας (άλλωστε μια ψηφιακή κοστίζει λίγο παραπάνω από ένα αρνάκι γάλακτος).
ΥΓ2. Ακούστε τον Μπάμπη Τσέρτο στο "μονοπάτι" (όλο το CD) το Γιώργο Τζώρτζη στο "Κολωνάκι – Τζιτζιφιές" (όλο το CD επίσης) καθώς και τους Easy Star All Stars στο Dub Side Of The Moon (ολόκληρο κι αυτό) που αποτέλεσαν το soundtrack του σημερινού άρθρου.
ΥΓ3. Διαβάστε τις "Κυριακάτικες Ιστορίες" του Αντώνη Σουρούνη.
ΥΓ4. Δείτε και καμιά καλή ταινία. Προτείνω τέσσερις σήμερα, μια για κάθε αργία, όλες και με εκπληκτικά soundtrack. Βρείτε κι αυτά.
Μ. Παρασκευή : OLD SCHOOL με τον Γουίλ Φέρελ σε μεγάλα κέφια
Μ. Σάββατο : THE FIGHT CLUB (old time classic) για να διαπιστώσετε πως παράγεται και που αποσκοπεί η ανάγκη της βίας (των γηπέδων και όχι μόνο).
Κυριακή Πάσχα : LOCK, STOCK AND TWO SMOCKING BARRELS (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…) δείτε την τρεις φορές για να βγάλετε άκρη, όση ώρα θέλει επίσης να ψηθεί το αρνί στην αυτόματη σούβλα σας, εκτός αν ψήσετε κάμερα.
Δευτέρα Πάσχα : JANIS ET JOHN με την εκπληκτική Μαρί Τρεντινιάν, κόρη του Ζαν Λουί που επίσης πρωταγωνιστεί κι έναν ανεπανάληπτο Κριστόφ Λαμπέρ στον καλύτερο, για μένα, ρόλο της καριέρας του.
Η λογική του φόβου, υποκινούμενη και υποβοηθούμενη εκ δυσμάς, έχει διοχετευτεί εντέχνως στην κοινωνία μας, έχοντας δημιουργήσει μια κραταιά βάση, στον ανεκπαίδευτο πληθυσμό, που λόγω έλλειψης γνώσεων και πνευματικής καλλιέργειας, αποδέχεται και υιοθετεί τη λογική αυτή στο σύνολο των σκέψεων και πράξεων του. Το ίδιο σύστημα λοιπόν επιδιώκει και καταφέρνει να κρατά τη βάση χωρίς παιδεία, ώστε να τη χειραγωγεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Αρκεί στο σύστημα, να μάθει κάποιος γραφή κι ανάγνωση, για να μπορεί ίσα-ίσα να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που του περνάει και να εκτελεί χωρίς να αναλύει, χωρίς να αμφισβητεί. Αυτό το ίδιο σύστημα είναι λοιπόν που παράγει "τάξεις" και χωρίζει τον πληθυσμό σε "αφεντικά" και "δούλους". Το χειρότερο είναι ότι οι "δούλοι" αποδέχονται το ρόλο τους στη ζωή, ένεκα της λογικής του φόβου που έχει αναπτυχθεί μέσα τους και δεν αντιδρούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, τα οποία έχουν πάψει προ πολλού να τα διεκδικούν, αφήνοντας τα "αφεντικά" να παλέψουν για λογαριασμό τους. Όταν λοιπόν τα "αφεντικά" προσπορίσουν κέρδος για τους εαυτούς τους και αφού θωρακίσουν νομοθετικά τις εξουσίες τους, φορούν το φιλεύσπλαχνο προσωπείο τους και ρίχνουν και κανένα ξεροκόμματο στους "δούλους", που λένε κι ευχαριστώ!
Η λογική του φόβου, που διακατέχει την κοινωνία μας, κρατά φιμωμένα τα στόματα και τα μυαλά όσων διαφοροποιούνται απ το σύστημα, πατώντας στην ισχυρή πληθυσμιακά ανεκπαίδευτη βάση (μάζα) που την έχει ενστερνιστεί.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει στη συνείδηση του λαού ανάγκες, όπως το κράτος, η εξουσία, η κυβέρνηση, οι νόμοι, η δικαιοσύνη, οι φρουροί, η καταστολή, οι φύλακες, οι κάμερες παρακολούθησης… ανάγκες όπως η πίστη, οι θεσμοί, η περιουσία, τα σύνορα, η φύλαξη όλων αυτών με φρουρούς, όπλα, εξοπλισμό, αεροπλάνα και βαπόρια και κάμερες παρακολούθησης.
Η λογική του φόβου έχει αναπτύξει την ανάγκη προφύλαξης από μετανάστες, "ναρκωτικά", "τρομοκράτες", κακοποιούς και από όσους διαφοροποιούνται απ τη λογική αυτή, όσους προτάσσουν το πάθος για ζωή αντί για φόβο στη ζωή. Μια ανάγκη που μετουσιώνεται σε κάμερες προς παρακολούθηση όλων εκ των οποίων, όποιον κρίνει το σύστημα ότι παραπαίει, θα είναι κι εκείνος που θα τιμωρείται. Ακόμα κι αν δεν είναι κάποιος απ τους παραπάνω αλλά είναι ένας "δούλος" υποστηρικτής του συστήματος που απλά παραπάτησε, παραήπιε, παραμίλησε, παρεξηγήθηκε, θα τιμωρηθεί στο βωμό της λογικής του φόβου και θα κατασπαραχθεί απ' τους άλλους "δούλους" (το ξεροκόμματο που λέγαμε).
Σήμερα υπάρχουν κάμερες οι οποίες δείχνουν στον κοσμάκη όλα τα "αφεντικά" να παραπαίουν, να παραστρατούν, να το παρακάνουν και κανείς δεν αντιδρά, γιατί η απάθεια τους, τους έχει κάνει να το θεωρούν δεδομένο. Άλλωστε είναι "δούλοι", που να ξέρουν (δεν έχουν εκπαιδευτεί) να διαχειρίζονται την καταστολή. Αυτή είναι δουλειά των ίδιων των "αφεντικών".
Αυτοί καίνε κι εμείς τους δίνουμε το ξύλο (τροφή) να κάψουν κι άλλο.
Εμείς καίμε κι αυτοί με το ξύλο (διαστροφή) μας πετάν στην πυρά.
Σ' όλο τον κόσμο, ιστορικά, το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα γιατί μπορούν όλοι να παίξουν και να δουν ώστε να "ξεφεύγουν" απ τα παθήματά τους, ιδιαίτερα στις φτωχές οικονομικά χώρες. Στις ανεπτυγμένες χώρες έχει αναχθεί σε βιομηχανικό προϊόν. Στην Ελλάδα που όσα συμβαίνουν εδώ, συμβαίνουν μόνο εδώ και πουθενά αλλού σ' ολάκερο το σύμπαν, το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος έκφρασης. Όλα είναι ποδόσφαιρο. Η πολιτική είναι ποδόσφαιρο. Κανένα κόμμα δεν νοιάζεται για την ποιοτική προσφορά, για το θέαμα, για το λαό και τα προβλήματά του, για το άθλημα. Ενδιαφέρεται μόνο για το πρωτάθλημα δηλαδή τη νίκη στις εκλογές. Προγνωστικά, δημοσκοπήσεις, γνώμες μέχρι και στοιχήματα περιφέρονται γύρω απ το ποια ομάδα, ποιο κόμμα θα νικήσει στις εκλογές, θα παίξει στο νέο τσάμπιονς λιγκ. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ομάδες που αντιπροσωπεύουν τη χώρα (;) κάθε φορά στο τσάμπιονς λιγκ, στο ουέφα, στο ιντερτότο είναι 4-5 διαφορετικές, ενώ το κόμμα που αντιπροσωπεύει τη χώρα (;) στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στα οικονομικά φόρουμ είναι το ίδιο. Όλα τα άλλα γνωρίσματα είναι κοινά. Όση ποιότητα διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι ομάδες του, την ίδια ακριβώς ποιότητα διαθέτει η ελληνική πολιτική και τα κόμματά της. Πάνε για πρωτάθλημα και ως γνωστόν στους τυφλούς επικρατεί ο μονόφθαλμος. Μόνο που έξω από δω οι άλλοι όχι απλώς βλέπουν αλλά έχουν και δεκατέσσερα μάτια κι έτσι ο Κύκλωπας του ποδοσφαίρου μας ή της πολιτικής μας (το ίδιο είναι) κατατροπώνεται πριν κουνήσει βλέφαρο.
Η πολιτεία είναι το σιαμαίο αδερφάκι του ποδοσφαίρου μας γι αυτό και διέκοψε κάθε αγωνιστική δράση για δυο βδομάδες (όσο οι διακοπές του Πάσχα), λόγω του θανάτου κάποιου φιλάθλου "δούλου" της (φορώντας το φιλεύσπλαχνο προσωπείο) για να συμμαζευτούν οι ειδικοί και να βγάλουν άκρη (πάλι κάμερα μου βρωμάει). Μαζί διέκοψαν και τ' άλλα αδελφάκια (αθλήματα ομαδικά κλπ).
Ίσως πρέπει να πεθάνει και κάποιος, να θυσιαστεί, στο βωμό της παιδείας (το νόθο της οικογένειας) για να ασχοληθούν σοβαρά. Μέχρι τότε θα αποφασίζουν και διατάσσουν, έχοντας στην πλάτη το 40% των "δούλων" που τους εξασφαλίζει τη σχετική πλειοψηφία για το πρωτάθλημα. Αλλά και πάλι, στις ένοπλες δυνάμεις τόσοι θυσιάστηκαν, αυτοκτονώντας και τίποτε δεν άλλαξε (μόνο κάτι άκουσα για κάμερες).
Διέκοψαν και οι καταλήψεις, η παιδεία γενικά, το δημόσιο, όλα λόγω Πάσχα. Για δυο βδομάδες όλοι στην απάθεια, επετειακά. Μόνο οι σφαγείς, οι χασάπηδες και οι κάμερες θα δουλεύουν για να τρώμε, να κοιμόμαστε, να πενθούμε και να πεθαίνουμε ήσυχοι. Στο τέλος όμως, πάλι, μόνο ο Χριστός θα αναστηθεί. Κι αυτός μόνο στις κάμερες. Στις ψυχές σας δε θ' αναστηθεί κανείς…
ΥΓ1. Αυτή την Κυριακή σουβλίστε κι από μια κάμερα, μήπως τελικά αναστηθεί η ψυχή σας (άλλωστε μια ψηφιακή κοστίζει λίγο παραπάνω από ένα αρνάκι γάλακτος).
ΥΓ2. Ακούστε τον Μπάμπη Τσέρτο στο "μονοπάτι" (όλο το CD) το Γιώργο Τζώρτζη στο "Κολωνάκι – Τζιτζιφιές" (όλο το CD επίσης) καθώς και τους Easy Star All Stars στο Dub Side Of The Moon (ολόκληρο κι αυτό) που αποτέλεσαν το soundtrack του σημερινού άρθρου.
ΥΓ3. Διαβάστε τις "Κυριακάτικες Ιστορίες" του Αντώνη Σουρούνη.
ΥΓ4. Δείτε και καμιά καλή ταινία. Προτείνω τέσσερις σήμερα, μια για κάθε αργία, όλες και με εκπληκτικά soundtrack. Βρείτε κι αυτά.
Μ. Παρασκευή : OLD SCHOOL με τον Γουίλ Φέρελ σε μεγάλα κέφια
Μ. Σάββατο : THE FIGHT CLUB (old time classic) για να διαπιστώσετε πως παράγεται και που αποσκοπεί η ανάγκη της βίας (των γηπέδων και όχι μόνο).
Κυριακή Πάσχα : LOCK, STOCK AND TWO SMOCKING BARRELS (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…) δείτε την τρεις φορές για να βγάλετε άκρη, όση ώρα θέλει επίσης να ψηθεί το αρνί στην αυτόματη σούβλα σας, εκτός αν ψήσετε κάμερα.
Δευτέρα Πάσχα : JANIS ET JOHN με την εκπληκτική Μαρί Τρεντινιάν, κόρη του Ζαν Λουί που επίσης πρωταγωνιστεί κι έναν ανεπανάληπτο Κριστόφ Λαμπέρ στον καλύτερο, για μένα, ρόλο της καριέρας του.
Βασίλης Νάτσικας
Μ. Δευτέρα, 2 Απρίλη 2007
Μ. Δευτέρα, 2 Απρίλη 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου