Απόψε είπα να μη βγω. Είπα να μείνω στο μπακάλικο, να γράψω και το άρθρο για την Πέμπτη που όμως το παραδίδω Δευτέρα. Έχω αράξει, έβαλα ένα διπλό ιρλανδέζικο, rhythm'n'blues στο stereo, έστριψα και 5-6 τσιγάρα να βρίσκονται και θυμάμαι κάποιες από τις συναντήσεις μου τη βδομάδα που πέρασε.
Λοιπόν που λέτε, με πλησίασαν διάφοροι γνωστοί, γνώστες και γνωστικοί, απ τους οποίους δέχτηκα πολλά παράπονα, επικρίσεις, πολιτικά καλαμπούρια και άλλα μικροαντικείμενα, για όσα έχω γράψει εδώ, μιας και θεωρούν, λένε, ότι θίγονται τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα. Σκεφτείτε ότι οι τύποι αυτοί ανήκουν σ' όλα τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται στη βουλή καθώς και σε 2-3 αριστερά που έμειναν εκτός, επιπλέον 3 είναι αντιεξουσιαστές (άκου λέξη, λες και οι άλλοι είμαστε υπέρ), 2 τραμπούκοι και ο περιπτεράς της γειτονιάς μου. Αναλογιζόμενος λοιπόν το χρέος απέναντι στον εαυτό μου (και σε κάτι πιστωτικές), αποφάσισα να συνεχίσω ακάθεκτος, παίρνοντας δύναμη κυρίως απ τις έντονες διαμαρτυρίες τους.
Βάζω ένα διπλό κι έρχομαι… ιρλανδέζικο πάντα. Έβαλα και το You Give Me Nothing But The Blues του Snooks Eaglin. Έλεγα λοιπόν ότι αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων, μου έδωσε το έναυσμα για το σημερινό (άρθρο, όχι πιόμα). Μεταξύ άλλων μου ζήτησαν, πέρα απ τις κρίσεις μου, να δουν και τις προτάσεις μου, για να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη των θέσεών μου. Τους απαντώ λοιπόν πως ένα φευγάτο μυαλό, αν κοίταζε καλύτερα, θα έβλεπε πως στο γραπτό κείμενο μου, υπάρχουν προτάσεις που χωρίζονται μεταξύ τους από κόμματα (ή τελείες). Δεν νοείται κείμενο χωρίς προτάσεις και κόμματα ή για να το πω πιο έξυπνα· κάθε κόμμα και μια πρόταση! Μέσα απ αυτό το μαδριγάλι των σκέψεων, των παρατηρήσεων, των στριφτών, του ιρλανδέζικου και του J.J. Cale (Everlovin' Woman) καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη εχθρός της δημοκρατίας είναι η γραμματική… Είναι γεμάτη σημεία στίξης (τελείες, παύλες, τόνους, οξείες, κόμματα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ). Στους γραμματικούς κανόνες, αυτά τα σημεία είναι απαραίτητα, ώστε οι προτάσεις να διέπονται από νόημα.
Στους δημοκρατικούς κανόνες, αυτά τα σημεία κάνουν τη ζημιά. Οι τελείες και παύλες δηλώνουν την απολυτότητα των κομμάτων όπου εντός παρενθέσεων κατηγορούν αλλήλους, οξύνοντας το όλο κλίμα, όπου παράλληλα οι, εντός εισαγωγικών, μετέωροι πολίτες μένουν με αναπάντητα ερωτηματικά, τονίζοντας έτσι την έλλειψη θαυμασμού στο θεσμό.
Η γκλάβα μου κατεβάζει συνεχώς προτάσεις. Σιγά μην σας τις θέσω. Λέω να γράψω κανά βιβλίο, να το πουλήσω σε εκκολαπτόμενους πολιτικούς και να τα 'κονομήσω. Αλλά απ' την άλλη, σκέφτομαι, πως τέτοιες ενέργειες δεν ταιριάζουν με την κοσμοθεωρία μου. Γι' αυτό αναγνώστες μου κάθε φορά από σήμερα και πέρα θα 'ρχομαι με προτάσεις. Προτείνω να πιω ένα ακόμη διπλό, νερωμένο αυτή τη φορά, γιατί άρχισε να με βαράει. Τώρα που ακούω την Joan Osborne και τους Holmes Brothers στο Nobody's Fault But Mine, θυμάμαι μερικά απ' τα τελευταία μου λάθη και αισθάνομαι περηφάνια και εσωτερική γαλήνη… όχι, δεν ξεράθηκα ακόμα στην καρέκλα μου, χα χα! Θα θέλατε έ;
Τι θα λέγατε, να πούμε σ' αυτούς εκεί τους διαχειριστές της περιουσίας μας, να εφαρμόσουνε ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας μας (της ποιας; - ε αυτό το πράγμα, εδώ που ζούμε τέλος πάντων). Το υπόδειγμα της εκκλησίας. Δηλαδή να 'χουμε κανόνες και νόμους αλλά να μην είναι υποχρεωτική η τήρησή τους. Παράλληλα να περιορίσουμε τους φόρους σε προαιρετικούς εράνους. Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ή ν' αλλάξετε σελίδα σκεφτείτε ότι ο Screamin' Jay Hawkins αγαπάει το Παρίσι με το δικό του τρόπο (I Love Paris) καθώς και ότι το συκώτι μου αντέχει ένα ακόμα. Επίσης σκεφτείτε ότι στην εκκλησία μας, το μοντέλο αυτό είναι πετυχημένο. Είναι ο πιο πλούσιος οργανισμός, έχει τους περισσότερους υποστηρικτές, έχει επιβιώσει σε πολέμους, δεινά, καταστροφές και έχει ιδρύσει και χρηματοδοτεί ιδρύματα, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, φτωχοκομεία, συσσίτια, υποτροφίες, ευεργετήματα, βοηθήματα κλπ. Όλα αυτά χωρίς ούτε μια φορολογική επιβάρυνση στους πιστούς της. Όποιος δεν ακολουθεί τους νόμους της δεν πάει στη φυλακή· απλά αφορίζεται. Η ποινή – τιμωρία είναι ηθική. Για σκεφτείτε το. Got My Mojo Working που λένε και τα τέκνα του Rory Gallagher οι Νine Βelow Ζero…
Σκεφτείτε να είναι ηθική η τιμωρία όσων παραβαίνουν τους νόμους του κράτους. Δεν είναι καλύτερα από σήμερα που είναι ανήθικη; Σκεφτείτε το.
Θα μου πείτε, μετά από τέτοια αλλαγή, αν τυχόν υλοποιηθεί μια τέτοια πρόταση, θα γίνει τέτοιο μπάχαλο που ο καθένας θα κάνει ότι θέλει και θα έχετε άδικο. Γιατί, σήμερα είναι καλύτερα; Απ' την άλλη είδατε κανένα μπάχαλο στην εκκλησία; Παρ' όλα αυτά θα επανέρθω με προτάσεις που αλληλοκαλύπτουν τα κενά. Προτείνω να μην τα πούμε όλα σήμερα. Αφού σας αφιερώσω το τελευταίο άσμα για σήμερα από τους Peter Green Splinter Group το Hiding In Shadows, εύχομαι καλή εθνική και θρησκευτική επέτειο (στους πιστούς, πατριώτες ή και τα δυο, αναφέρομαι) και καλή βδομάδα σ' όλους.
ΥΓ1. Αφιέρωμα στο σουρεαλισμό. 8 ταινίες παίζουν στο ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ κάθε Δευτέρα στις 10 το βράδυ, από την Κ.Ο.Π.Ι. (Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Χάσατε τις 2 πρώτες. Μη χάσετε τις υπόλοιπες…
ΥΓ2. Περάστε κι απ' το ΚΑΜΠΕΡΕΙΟ. Κάτι καλό (θέατρο) παίζει κι εκεί. Δεν ξέρω περισσότερα, δεν έχω πάει ακόμα, αλλά μην με περιμένετε να πάω, για να σας πω. Πάτε μόνοι σας.
ΥΓ3. Διαβάστε (και ακούστε) Νικόλα Άσιμο – Αναζητώντας Κροκανθρώπους. Μη διαβάζετε εμένα (ακούστε με όμως).
ΥΓ4. Μην πετάτε ωμά αυγά. Τα βρασμένα πάνε μακρύτερα και άσε που άμα είναι μπαγιάτικα βρωμάνε περισσότερο…
ΥΓ5. Όλο προτάσεις ήμουν σήμερα.
Λοιπόν που λέτε, με πλησίασαν διάφοροι γνωστοί, γνώστες και γνωστικοί, απ τους οποίους δέχτηκα πολλά παράπονα, επικρίσεις, πολιτικά καλαμπούρια και άλλα μικροαντικείμενα, για όσα έχω γράψει εδώ, μιας και θεωρούν, λένε, ότι θίγονται τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα. Σκεφτείτε ότι οι τύποι αυτοί ανήκουν σ' όλα τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται στη βουλή καθώς και σε 2-3 αριστερά που έμειναν εκτός, επιπλέον 3 είναι αντιεξουσιαστές (άκου λέξη, λες και οι άλλοι είμαστε υπέρ), 2 τραμπούκοι και ο περιπτεράς της γειτονιάς μου. Αναλογιζόμενος λοιπόν το χρέος απέναντι στον εαυτό μου (και σε κάτι πιστωτικές), αποφάσισα να συνεχίσω ακάθεκτος, παίρνοντας δύναμη κυρίως απ τις έντονες διαμαρτυρίες τους.
Βάζω ένα διπλό κι έρχομαι… ιρλανδέζικο πάντα. Έβαλα και το You Give Me Nothing But The Blues του Snooks Eaglin. Έλεγα λοιπόν ότι αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων, μου έδωσε το έναυσμα για το σημερινό (άρθρο, όχι πιόμα). Μεταξύ άλλων μου ζήτησαν, πέρα απ τις κρίσεις μου, να δουν και τις προτάσεις μου, για να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη των θέσεών μου. Τους απαντώ λοιπόν πως ένα φευγάτο μυαλό, αν κοίταζε καλύτερα, θα έβλεπε πως στο γραπτό κείμενο μου, υπάρχουν προτάσεις που χωρίζονται μεταξύ τους από κόμματα (ή τελείες). Δεν νοείται κείμενο χωρίς προτάσεις και κόμματα ή για να το πω πιο έξυπνα· κάθε κόμμα και μια πρόταση! Μέσα απ αυτό το μαδριγάλι των σκέψεων, των παρατηρήσεων, των στριφτών, του ιρλανδέζικου και του J.J. Cale (Everlovin' Woman) καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη εχθρός της δημοκρατίας είναι η γραμματική… Είναι γεμάτη σημεία στίξης (τελείες, παύλες, τόνους, οξείες, κόμματα, ερωτηματικά, θαυμαστικά, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ). Στους γραμματικούς κανόνες, αυτά τα σημεία είναι απαραίτητα, ώστε οι προτάσεις να διέπονται από νόημα.
Στους δημοκρατικούς κανόνες, αυτά τα σημεία κάνουν τη ζημιά. Οι τελείες και παύλες δηλώνουν την απολυτότητα των κομμάτων όπου εντός παρενθέσεων κατηγορούν αλλήλους, οξύνοντας το όλο κλίμα, όπου παράλληλα οι, εντός εισαγωγικών, μετέωροι πολίτες μένουν με αναπάντητα ερωτηματικά, τονίζοντας έτσι την έλλειψη θαυμασμού στο θεσμό.
Η γκλάβα μου κατεβάζει συνεχώς προτάσεις. Σιγά μην σας τις θέσω. Λέω να γράψω κανά βιβλίο, να το πουλήσω σε εκκολαπτόμενους πολιτικούς και να τα 'κονομήσω. Αλλά απ' την άλλη, σκέφτομαι, πως τέτοιες ενέργειες δεν ταιριάζουν με την κοσμοθεωρία μου. Γι' αυτό αναγνώστες μου κάθε φορά από σήμερα και πέρα θα 'ρχομαι με προτάσεις. Προτείνω να πιω ένα ακόμη διπλό, νερωμένο αυτή τη φορά, γιατί άρχισε να με βαράει. Τώρα που ακούω την Joan Osborne και τους Holmes Brothers στο Nobody's Fault But Mine, θυμάμαι μερικά απ' τα τελευταία μου λάθη και αισθάνομαι περηφάνια και εσωτερική γαλήνη… όχι, δεν ξεράθηκα ακόμα στην καρέκλα μου, χα χα! Θα θέλατε έ;
Τι θα λέγατε, να πούμε σ' αυτούς εκεί τους διαχειριστές της περιουσίας μας, να εφαρμόσουνε ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας μας (της ποιας; - ε αυτό το πράγμα, εδώ που ζούμε τέλος πάντων). Το υπόδειγμα της εκκλησίας. Δηλαδή να 'χουμε κανόνες και νόμους αλλά να μην είναι υποχρεωτική η τήρησή τους. Παράλληλα να περιορίσουμε τους φόρους σε προαιρετικούς εράνους. Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ή ν' αλλάξετε σελίδα σκεφτείτε ότι ο Screamin' Jay Hawkins αγαπάει το Παρίσι με το δικό του τρόπο (I Love Paris) καθώς και ότι το συκώτι μου αντέχει ένα ακόμα. Επίσης σκεφτείτε ότι στην εκκλησία μας, το μοντέλο αυτό είναι πετυχημένο. Είναι ο πιο πλούσιος οργανισμός, έχει τους περισσότερους υποστηρικτές, έχει επιβιώσει σε πολέμους, δεινά, καταστροφές και έχει ιδρύσει και χρηματοδοτεί ιδρύματα, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, φτωχοκομεία, συσσίτια, υποτροφίες, ευεργετήματα, βοηθήματα κλπ. Όλα αυτά χωρίς ούτε μια φορολογική επιβάρυνση στους πιστούς της. Όποιος δεν ακολουθεί τους νόμους της δεν πάει στη φυλακή· απλά αφορίζεται. Η ποινή – τιμωρία είναι ηθική. Για σκεφτείτε το. Got My Mojo Working που λένε και τα τέκνα του Rory Gallagher οι Νine Βelow Ζero…
Σκεφτείτε να είναι ηθική η τιμωρία όσων παραβαίνουν τους νόμους του κράτους. Δεν είναι καλύτερα από σήμερα που είναι ανήθικη; Σκεφτείτε το.
Θα μου πείτε, μετά από τέτοια αλλαγή, αν τυχόν υλοποιηθεί μια τέτοια πρόταση, θα γίνει τέτοιο μπάχαλο που ο καθένας θα κάνει ότι θέλει και θα έχετε άδικο. Γιατί, σήμερα είναι καλύτερα; Απ' την άλλη είδατε κανένα μπάχαλο στην εκκλησία; Παρ' όλα αυτά θα επανέρθω με προτάσεις που αλληλοκαλύπτουν τα κενά. Προτείνω να μην τα πούμε όλα σήμερα. Αφού σας αφιερώσω το τελευταίο άσμα για σήμερα από τους Peter Green Splinter Group το Hiding In Shadows, εύχομαι καλή εθνική και θρησκευτική επέτειο (στους πιστούς, πατριώτες ή και τα δυο, αναφέρομαι) και καλή βδομάδα σ' όλους.
ΥΓ1. Αφιέρωμα στο σουρεαλισμό. 8 ταινίες παίζουν στο ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ κάθε Δευτέρα στις 10 το βράδυ, από την Κ.Ο.Π.Ι. (Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Χάσατε τις 2 πρώτες. Μη χάσετε τις υπόλοιπες…
ΥΓ2. Περάστε κι απ' το ΚΑΜΠΕΡΕΙΟ. Κάτι καλό (θέατρο) παίζει κι εκεί. Δεν ξέρω περισσότερα, δεν έχω πάει ακόμα, αλλά μην με περιμένετε να πάω, για να σας πω. Πάτε μόνοι σας.
ΥΓ3. Διαβάστε (και ακούστε) Νικόλα Άσιμο – Αναζητώντας Κροκανθρώπους. Μη διαβάζετε εμένα (ακούστε με όμως).
ΥΓ4. Μην πετάτε ωμά αυγά. Τα βρασμένα πάνε μακρύτερα και άσε που άμα είναι μπαγιάτικα βρωμάνε περισσότερο…
ΥΓ5. Όλο προτάσεις ήμουν σήμερα.
Βασίλης Νάτσικας
(απευθείας μετάδοση απ' το μπακάλικο)
Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2007
(απευθείας μετάδοση απ' το μπακάλικο)
Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου